1913.11.02 Wisła Kraków - Reprezentacja Wielkopolski 9:2

Zainteresowanie zawodami jest niezwykłe; z poza sfer sportowych są już zamówienia na bilety. Poznańczycy przybędą w nocy z piątku na sobotę i zagoszczą w „Sokole”, który przyjmie ich w swoim lokalu, nie chcąc narażać na ewentualne niewygody hotelowe. W skład drużyny reprezentacyjnej wchodzi czterech graczy z „Poznanii” (mistrzów na rok 1914), pięciu z „Warty” i dwóch z „Ostrowii”. Bilety wcześniej po znacznie zniżonych cenach nabywać można w sklepie Wp. Drobnera (plac Szczepański) i u Wp. Hajto (ul. Floryańska 19).

Dziś:

Match Kraków – Poznań na boisku „Cracovii” o godz. 2.30 po południu.

Jutro:

Match Kraków – Poznań na boisku „Cracovii” o godz. 2.30 po południu.

Charakteryzując szczegółowiej grę Poznańczyków, stwierdzić należy, że biegają bardzo szybko i oryentują się dobrze - „gaszą” piłkę na ogół zadowalająco, podają ją wcale dobrze. Jako całość brak drużynie zgrania, widać, że jest złożona z graczy, nie mających ze sobą wypracowanego dłuższym trainingiem czucia. Dobrze zaprezentowała się obrona, szczególniej prawy obrońca (p. Jung z „Ostrovii”), z linii pomocy (za mało ze sobą zespolonej i z atakiem) najlepszy był lewy pomocnik (p. Banach z „Ostrovii”), w ataku, najsłabszym jako całość, na wyróżnienie zasługiwałby lewy skrzydłowy (p. Beym z „Warty”) i lewy łącznik (p. Sznotale z „Poznanii”), bramkarz (p. Skowroński z „Poznanii”), choć mało jeszcze doświadczony, ma wielkie szanse stania się niezadługo chlubą swego klubu, jest bowiem śmiały, zwinny i oryentuje się szybko.

„Wisła” w oba dni wystąpiła nie w komplecie, a w sobotę grało aż 5 graczy z rezerwy, w niedzielę brakowało tylko dwu: lewego obrońcy (Bujaka) i środkowego napastnika (Janka).

Gra w oba dni w żywem była prowadzona tempie, w niedzielę w bardzo nawet szybkiem, chwilami błyskawicznem. „Wisła” jakkolwiek nieposiadająca własnego boiska, a więc nie mająca możliwości odbywania stałych systematycznych trainingów, wykazała się w niedzielę grą wzorową, a obaj łącznicy jej ataku grali bardzo pięknie, im tez „Wisła” zawdzięcza wszystkie niemal zdobyte punkty: prawy A.O. 5 razy wbił piłkę w bramkę u Poznańczyków, lewy Stefek (mniej szczęśliwy „strzelec”, choć bodaj najruchliwszy z pośród swoich kolegów) zdobył punktów 2. Zupełnie dobrze sprawiała się pomoc, zaś w obronie niedysponowanego Bujaka dobrze i dzielnie zastępował Kaczor (z rezerwy).

P. Jacheć (z polskiego kollegium sędziowskiego) doskonale sędziował.

W ogólności gra sprawiła bardzo sympatyczne wrażenie i „Wiśle” szczere należy się uznanie za sprowadzenie na zawody drużyny polskiej.

W ogólności należałoby wreszcie koniec położyć sprowadzaniu (za drogie pieniądze) klubów wyłącznie niemal niemieckich. Sport piłki nożnej stoi już w Krakowie tak wysoko, że „Wisła” i „Cracovia” naprawdę nie potrzebują już uczyć się od Niemców czy nawet Węgrów. Przyznając „Wiśle” duże zasługi dla polskiego sportu, że wytrwale, niczem się nie zrażając, dąży do nawiązywania stosunków z klubami polskimi, stwierdzić też, niestety, należy i to, że publiczność za mało ocenia i popiera te usiłowania

Wynik gry: w sobotę 4:0, w niedzielę 9:2 na korzyść „Wisły”

Wisła niekorzystnie wrażenie wywarła na b. nielicznych widzach. Mając tak słabego przeciwnika, należało pokazać poprawną grę, a nie częstemi „foulami” zniechęcać ich do gry. Co się tyczy samej gry, to za dużo w szeregach Wisły kombinacyi niż potrzebnej decyzji w ostatniej chwili. Nadto bramkarz powinien więcej uważać aniżeli pozować!

Przebieg zawodów:

I dzień. Grę rozpoczynają Poznańczycy (zieloni) jednak piłkę odbiera im Wisła (czerwoni) i grę przenosi na połowę zielonych. Przez 15 m. bronią się dzielnie, jednak prymitywna ich gra nie może sprostać bardziej rutynowanemu przeciwnikowi. W 16 m. strzela Obrubański pierwszego goala a niedługo potem Śliwa drugiego. Poznańczycy przechodzą wprawdzie do ataku, lecz nie osiągają celu już to z nieumiejętności, lecz to jak wyżej zaznaczyliśmy, z nieznajomości prawideł footballowych (Off side).

Pauza 2:0.

Po pauzie Wisła w dalszym ciągu góruje nad swym słabym przeciwnikiem. Liczne strzały szczęśliwie odbija nogą bramkarz. W 10 m. strzela Śliwa pięknego goala z połowy boiska.

Dopiero teraz Poznańczycy jakoś raźniej się ruszają i dzielnie się bronią, przechodząc nawet do wcale groźnych ataków. Powoli jednak opadają ze sił i tuż przed samym końcem pozwalają sobie strzelić czwartą bramkę.

W drugim dniu obraz gry jest taki sam. Wprawdzie w pierwszych dziesięciu minutach są Poznańczycy groźniejszymi od Wisły, to jednak w żaden sposób nie są w stanie wykorzystać swej przewagi.

Do pauzy strzela Wisła dwie bramki, podczas gdy zieloni uzyskują 1 punkt z winy bramkarza czerwonych.

Po pauzie Wisła energicznie przeprowadziła ataki i w krótkich odstępach czasu uzyskuje 7 bramek, goście natomiast jedną bramkę. Match prowadził w oba dnie p. Jacheć.

W niedzielę przedpołudniem rozegrała Cracovia komb. Z takąż drużyną Wisły match, bijąc ją 3:1.

Przed kilku dniami klub sportowy krakowski „Wisła” rozegrał po raz pierwszy match z reprezentatywną drużyną klubów polskich poznańskich. Match ten interesował bardzo silnie miłośników sportu footballowego, gdyż drużyny poznańskie nie występowały dotychczas na szerszej arenie sportowej. Zawody w Krakowie trwały dwa dni i obfitowały w ciekawe momenty.

Wynik matchu dla Poznańczyków był wprawdzie ujemny, tłumaczy się to jednak tem, że mieli bardzo silnego i wypróbowanego przeciwnika.

„Wisła” ofiarowała Poznańczykom proporzec czerwono-zielony.

Na posiedzeniach związku staczaliśmy homeryckie boje o skład drużyny, o to również, jak reprezentację ubrać. Każdy chciałby swoje barwy popularyzować. Przedstawiciele Posnanii twierdzili, że ich biało-czerwone barwy najlepiej się nadawają. Zdołaliśmy przeforsować nasze koszulki motywując, że „Wisła” ubrana jest też biało-czerwono a poza tym, że na naszych koszulkach widnieje herb „W” – co również dobrze jak Warta oznaczać może „Wielkopolska”.

Do reprezentacji ostatecznie zostali wyznaczeni: śp. Najewski, śp. Wize, śp. Fr. Szyc, Tomaszewski, Kosicki, Kaczmarek (Warta), Kaczmarek, śp. Skrzypczak, Sznotale (Posnania), Jung, Grzęda, Marczewski (Ostrovia). Wyjazd tylko częściowo finansowała „Wisła”, resztę trzeba było graczom samym ponieść. Na dworcu zawód wielki: brak trzech graczy miejscowych i dwóch ostrowskich. Na szczęście wybierali się do Krakowa kibice (!) śp. Malinowski, drugi Kosicki i Szyc Edmund, wszyscy oczywiście z „Warty”, którzy w ten sposób doszli do zaszczytów reprezentacyjnych i ratowali sytuację. Duże na nas wrażenie zrobiło boisko „Cracovii” (na którym mecz się odbył). Parkan, trybuny, trawnik były nam dotąd rzeczą nieznaną; a już najwięcej nam zaimponował fakt płacenia wstępnego i bardzo wielka ilość widzów.

1 listopada 1913 r. w składzie:

Najewski (Warta) – E. Kosicki (Warta), Kaczmarek (Warta) – Malinowski (Warta II), Skrzypczak (Posnania), H. Kosicki (Warta) – Marczewski (Ostrovia), Tomaszewski (Warta), F. Szyc (Warta), E. Szyc (Warta II), Beym (Warta) ulegliśmy Wiśle 0:4 (0:2).

Następnego dnia miejsca śp. Malinowskiego i E. Szyca zajęli wezwani telegraficznie Jung i Grzęda (Ostrovia), jednak niewiele to pomogło, bo przegraliśmy 2:9. Bohaterem dnia był Adam Obrubański, strzelając „Wielkopolsce” 5 bramek.

Zaimponował nam „styl wiedeński” Wisły. W sprawozdaniu („Głos Młodzieży” nr 2/1913) czytamy: „Mimo szybkiego tempa w jakim gry prowadzono, odznaczyli się footbaliści tamtejsi elegancją i szykiem a nie zauważyliśmy tam tej rubasznej oko rażącej natarczywości – jakie widzimy w niemieckich klubach”.

Wisła zatem, jedyny – jak się zdaje – naonczas czysto-polski klub Krakowa, ma zasługę wyprowadzenia wielkopolskiego fotbalu na szersze wody. Jej więc przede wszystkim sport wielkopolski okazać winien wdzięczność i sympatię.

U zarania działalności naszych szacownych seniorek, szczególnie cenne były ich dość liczne kontakty z rodzimymi klubami sportowymi pozostałych zaborów, a takie mecze rozgrywane w polskich miastach z drużynami piłkarskimi innych nacji. Owa szczególna wartość tych wszystkich spotkań tkwiła „oczywiście w tym, że służyły one niewątpliwie nadrzędnej sprawie wzmacniania poczucia patriotyzmu i jedności narodowej Polaków!

Dlatego też Jesienią 1909 roku Cracovia przebywała w opanowanym przez Niemców Bielsku, gdzie rozegrała rewanżowy mecz z niemieckim BBSV. Zakończony wynikiem 1:1. Jednak rezultat ten „ważniejszym byt pod względem propagandowym, gdyż na znanym gorącym gruncie bielskim spowodował ogromną manifestację wobec której policja nie wiedziała jakie zająć stanowisko. Jeszcze na dworcu kolejowym żegnano owacyjnie wyjeżdżającą drużynę, do której wygłosił serdeczne przemówienie śląski poseł Dobija dziękując w gorących słowach za rozbudzenie ducha narodowego w miejscowości, gdzie gnębiono nawet polskie słowo"!

W tym samym czasie Wisła gościła w Warszawie na zaproszenie Warszawskiego Koła Sportowego, z którym rozegrała zwycięskie zawody w piłce nożnej, lekkotletyce i... przeciąganiu liny! Bywała również w Warszawie Cracovia, która jako pierwsza przyjmowała także WKS w Krakowie Z tej okazji prasa miejscowa akcentowała w kwietniu 1911 roku, że „najbliższe matche piłki nożnej, urządzane przez Cracovię charakterem swym odróżniają się od wszystkich dotychczasowych. Po raz pierwszy mianowicie zmierzą się na terenie tutejszym footballiści krakowscy z drużyną polską zakordonową. Z Warszawy przybywa team Warszawskiego Koła Sportowego” Ostatecznie zespół WKS okrzyknięto „reprezentatywną Królestwa Polskiego" jako że grali w nim również piłkarze Łódzkiego Klubu Sportowego, których trenował ówcześnie… pierwszy prezes Cracovii — Bernard Miller. Aliści mimo tego wzmocnienia goście przegrali z Cracovią 2:5 i 0:12.

Z biegiem czasu, pomimo różnorakich przeszkód stawianych przez zaborcze władze, spotkań tego typu było coraz więcej. Zaś przy okazji tych wszystkich sportowych wizyt I rewizyt, organizowanych wbrew zaborowym kordonom, im bliżej było pierwszej wojny światowej, tym śmielej dyskutowano o „niedalekiej już niepodległości Polski"!

Na początku listopada 1913 roku Wisła podejmowała po raz pierwszy w Krakowie piłkarską reprezentację Wielkopolski. Dlatego też krakowska prasa podkreślała: „Podnieść należy uroczysty charakter, jaki Wisła słusznie nadać zamierza temu spotkaniu, żeby zaznaczyć braterstwo nasze z gośćmi z Poznańskiego" Wygrała z nimi Wisła 4:0 i 9:2. Jednak jeszcze bardziej liczył się sam przyjazd naszych rodaków z gospodarnej Wielkopolski, których żegnano gorącym życzeniem, „aby proporzec ofiarowany im w przyjaznym upominku przez Wisłę powiewał w bliskiej przyszłości zwycięsko nad sportem polskim w Poznańskiem"!

Nader prorocze to były życzenia, bowiem już niedługo trzeba było czekać lepszych czasów... Piłkarski sezon wiosenny roku 1914 zamknęły Cracovia i Wisła meczem rozegranym 14 czerwca. Zaś niebawem większość członków Wisły, w tym niemalże cała jej pierwsza drużyna piłkarska znalazła się pod sztandarami Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego! Wojna światowa, rozpoczęta latem 1914 roku i „wróżąca odzyskanie niepodległości oraz ziszczenie młodzieńczych snów znalazła również w Cracovii gotowych do czynu obrońców praw Polski, którzy zdjęli biało-czerwoną koszulkę klubową i zamieniwszy ją na mundur szary, karnie stanęli w pierwszych szeregach Legionów"!