1923.11.04 Pogoń Lwów - Wisła Kraków 2:1
Z Historia Wisły
| Pogoń Lwów | 2:1 (1:0, 1:1) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 5.000 | ||||||||||
| sędzia: Artur Marczewski z Łodzi | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| Rogi: 6:7 | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Express Poranny, ROK 1923 (2), Nr. 306.
Kto zwycięży?-”Wisła” czy „Pogoń”?
Oto zagadka, którą rozwiąże dzisiejszy mecz w Agrykoli
Dzisiejsze spotkanie mistrzowskiej drużyn Polski wschodniej i zachodniej, mające definitywnie zadecydować o zdobyciu tytułu „Mistrza Polski” na rok 1923-24, zapowiada się niezwykle sensacyjnie. Obie drużyny przybyły w najlepszych swych składach jut wczoraj do Warszawy i wskutek niemożności znalezienia noclegów w hotelach umieszczone zostały przy szkole gimn. sport. O. K.N. 1. Dzisiejsze spotkanie, ze względu na możność przedłużenia gry o cała godzinę, rozpocznie się punktualnie o godzinie 2-ej po poł. Mecz poprowadzi sędzia Marczewski z Łodzi,
Express Poranny, ROK 1923 (2), Nr. 307.
„POGOŃ” MISTRZEM POLSKI
Po niezwykle równej i zaciętej walce, decydująca bramka padła w 118-ej minucie gry
„Pogoń” - „Wisła” 2:1
Wczorajsze polskie „derby” footballowe należały niewątpliwie do najbardziej emocjonujących i najważniejszych meczy sezonu. Rozumiała to doskonale publiczność, obie drużyny sędzia, to też nic dziwnego, że „w powietrzu’1 nagromadziło się tyle elektryczności jak nigdy. Gra na tem z jednej strony zyskała, gdyż obie drużyny do ostatniej chwili trzymały swe nerwy i złośliwe temperamenty niektórych foulerów na uwięzi, z drugiej jednak strony — straciła ona na pięknie, brawurze i ilości zatrzymujących w widzach dech sytuacji. Przyczynił się do tego bezwzględnie również teren i, w znacznej mierze — wyjątkowa równość sił obu walczących drużyn, które wystąpiły w składach następujących:
Wisła: Wiśniewski; Kaczor — Stopa: Wójcik - Śliwa — Krupa: Adamek — Dane -— Reyman — Kowalski — Balcer,
Pogoń: Kuchar M .; Olearczyk — Ignarowicz; Schneider — Fichtel - Gulicz; Słonecki — Kuchar W. __ Bacz — Garbień — Szabakiewicz.
Pierwsze dziesięć minut należy do "Wisły” , która jednak poza spadłym w formie Reymanem nie posiada żadnego dobrego gracza w napadzie. To też wszelkie akcje kończą się na pewnych tego dnia Olearczyku i Ignarowiczu. Do strzałów nie dochodzi z u ¬ pełnie. Później gra się wyrównuje, ataki obu drużyn prowadzą jednak swe akcje jałowo i bez większego rozmachu. Główną batalję staczają obie linje pomocy na środku boiska. „Pogoni” nadaje rozmach jedyny Kuchar; Bacz i Garbień są za ciężcy i mało ruchliwi; obaj skrzydłowi grają b. słabo. 35-ta minuta przynosi ostry przebój Kuchara, - zlikwidowany wybiegiem Wiśniewskiego, który ulega przy tem chwilowej kontuzji prawego boku. Akcje napadu krakowian są w tej połowie zupełnie nie niebezpieczne: Kuchar M. w bramce próżnuje, Ostateczne minuty tej części gry przynoszą kilka wypadów „Pogoni”, zawsze bezskutecznych. Wskazówka zegarka mija 44-ą minutę. Oto przedziera się Szabakiewicz i puszcza bezsensownie wysoką bombę do środka. Chwila wahania się obrońców „Wisły” wystarcza na dopadniecie do piłki Kuchara, który mimo rozpaczliwej interwencji Wiśniewskiego uzyskuje wśród wydartego z kilku tysięcy publiczności okrzyku pierwszą bramkę dla Pogoni. Po zmianie stron zaczyna „Wiała”. Kilka krótkich passów miedzy Kowalskim, Reymanem i Dancem, po których Reyman mija solo Ignarowicza i obok wybiegającego z bramki Kuchara popycha piłkę do goala, dobitą ostatecznie przez nadbiegającego Kowalskiego. Szanse zostają chwilowo wyrównane.
1: 1.
Dalsza gra przynosi kilka jałowych sytuacji napadu „Pogoni” i dużo niebezpieczniejszych pominięć „Wisły”, zakończonych kilkakrotnie pięknemi, ale mijającemi bramkę strzałami Reymana. Jedyny idący do celu strzał głową Kowalskiego, po górnym podaniu Dańca, wyrzuca Kuchar na róg, przez „Wisłę’4 niewyzyskany. Lecz oto upływ a czas gry: sędzia ją przerywa. W myśl przepisów zostaje mecz przedłużony 0 pół godziny. Pierwsze piętnaście minut przynoszą dość wyraźną przewagę „Wisły” , której duszą jest środek pomocy Śliwa, najlepszy jej gracz na boisku. W „Pogoni” zauważa się wyraźne opadnięcie z sił pomocy, która przenosi się niemal wyłącznie do defensywy, „Wisła” ciśnie, ale gra pozostaje ciągle bez rezultatu. Następuje zmiana stron. Pierwszy zmierzch zaczyna zacierać ostrość i wyrazistość tej największej walki w dziejach polskich meczów mistrzowskich. U obu rywalek daje się obserwować znużenie. „Pogoń” jednak nie daje za wygraną. Ostatnim wysiłkiem sił fizycznych i nerwowych rwie niezmordowany Kuchar jej napad do boju. Ambicja barw klubowych i rodzinnego miasta bierze górę nad zmęczeniem: lwowiacy zaczynają atakować. Wszystko jednak na próżno. I oto znowu wskazówka zbliża się do kresu pierwszego przedłużenia gry. 28 minut. 10, 20, 30 sekund... Wśród „Wisły” uwijają się czerwone sylwety mistrzów, Piłkę ma Garbień: mija Wójcika, przed nadbiegającym Kaczorem przerzuca piłkę z prawej nogi na lewą j bezapelacyjnie umiejscawia ją w bramce „Wisły”, przy ryku publiczności, ustanawiając końcowy wynik 2 : 1 dla „Pogoni”.
Bramka ta jest piorunem, zwiastującym wielką burzę. Nad naprężonemi przez 118 minut gry nerwami i mięśniami gracze przestają panować. „Wisła” z desperacją rzuca się w wir walki, pragnąc w ciągu ostatniej minuty wyrównać. „Pogoń” broni się nie po gentlemańsku, ale skutecznie wykopami na auty. Minuta ta wystarcza na załatwienie szeregu porachunków osobistych, wykonanych jak przystało na footbollistów za pomocą nóg, oraz stworzenie groźne; sytuacji pod bramką „Pogoni”, zakończonej prowokującym sędziego i publiczność do rzutu karnego pięknie „zagranym” upadkiem Kowalskiego. Rutynowany i prowadzący niemal bez zarzutu grę sędzia p. Marczewski z Lodzi nie daje się jednak sprowokować, a po chwili grę kończy. Z boiska wśród braw schodzą obie godne siebie rywalki: powtórny mistrz Polski „Pogoń” z trenerem swym Fischerem na barkach, oraz pełna_ ambicji, woli zwycięstwa i nieustępliwości „Wisła” Jednemu z jej graczy wyrywa się okrzyk, w którym znajduje syntetyczny wyraz cały przebieg gry, mogącej równie dobrze skończyć się tak zwycięstwem „Wisły” jak „Pogoni”: „spotkamy się jeszcze za rok!” A no, zobaczymy ..
Express Poranny, ROK 1923 (2), Nr. 308.
Echa meczu „Pogoń” - „Wisła”
Zalety i wady niedzielnych rywalek
Rozegrany w niedzielę sensacyjny mecz dwóch najsilniejszych drużyn polskich, mimo że prowadzony pył w warunkach, w których piękno gry spycha na drugi plan dążenie do zwycięstwa— powinien w wielu wypadkach być wzorem dla stołecznych drużyn piłkarskich przedewszystkiem zaś dla udającej się w podróż do Francji mistrzowskiej „P olonii1. Wadą, która przedewszystkiem rzucała się w oczy była niezwykle mała ; produkcyjność akcji obu napadów. W działalności ataku „Pogoni” wytłómaczyć to należy przedewszystkiem doskonałą taktycznie grą tyłów „Wisły” . Boczni pomocnicy zamurowali zupełnie słabe zresztą skrzydła lwowiaków, a niezmordowany Śliwa wespół z obrońcami rozbijali, już zwykle przed polem karnym, wszelkie akcje środkowej trójki Kuchar __ Bacz — Garbień, w ten sposób, że kiedy boczny pomocnik porał się ze skrzydłowym napastnikiem, obrońcy nie cofali się pod bramkę, lecz siedzieli na karkach obu łączników, paraliżując w ten sposób wszelkie ich posunięcia. U naszych drużyn pomocnik boczny stale lawiruje między skrzydłem i łącznikiem (Gebethner. Bułanow), który przy pewnym zgraniu i technice bezwzględnie zawsze go „przejadą , narażając przytem na częste i niezwykle męczące kilku dziesięciometrowe „sporty” . W walce napadu „Wisły „ z nienajlepszą obroną „Pogoni” pomagały tej ostatniej głównie poważne wady przeciwnika, więc przedewszystkiem brak szybkości w akcji, potem słaba technika, wyrażająca się w nieprecyzyjnym podawaniu piłki, posyłanej najczęściej wprost w nogi jednego z obrońców. Ową szyb kość z obu środkowych trójek posiadał jedynie Kuchar, który był też najniebezpieczniejszym napastnikiem na boisku, podczas gdy doskonali technicznie Garbień, a specjalnie Bacz, nie mogli wyzyskać swych pierwszorzędnych walorów , właśnie dzięki zbyt wolnemu przeprowadzaniu obmyślanych przez nich posunięć, Najpoważniejszą jednak może wadą obu napadów był brak decyzji strzału, który napadu „Pogoni” nie opuszczał do ostatka, a i w „Wiśle” panował niepodzielnie u wszystkich z wyjątkiem Reymana, który oddał kilka pięknych, jakkolwiek mijających bramkę rzutów . Natomiast do zalet obu klubów zaliczyć należy obok wyżej wspomnianej taktyki obrony i pomocy — twardość j niezwykłą odwagę w walce, umiejętność rozłożenia sił i wolę zwycięstwa, która już tylokrotnie triumfowała nad technika i siła fizyczną.
Relacje prasowe
Przegląd Sportowy :1923, nr 44
1923.11.02
Z tygodnia. W niedzielę 4 listopada będzie stolica państwa, Warszawa, świadkiem ostatniego rozstrzygającego spotkania mistrza Polski zachodniej Wisły z mistrzem Polski wschodniej Pogonią. Zawody odbędą się prawdopodobnie na boisku w Agrikoli, a kierować nimi będzie sędzia p. Marczewski z Łodzi. Spotkanie rozpocznie się o godzinie 2 popołudniu, zachodzi bowiem obawa, że rozstrzygnięcie nie padnie w przeciągu półtorej godziny i mecz trzeba będzie przedłużyć, a zapadające ciemności mogłyby temu stanąć na przeszkodzie. Jeśli żadna z drużyn nie będzie mogła zdobyć zwycięstwa w normalnym czasie, sędzia po upływie tegoż zarządzi nowe losowanie boiska i poleci grę prowadzić przez dalsze pół godziny, a kiedy jeszcze i wtedy walka nie zostanie rozstrzygnięta, przedłuży zawody aż do zdobycia decydującej bramki. Najdłużej mogą ze sobą walczyć obaj przeciwnicy przez 2% godziny. Jak widać z tego czeka w niedzielę kandydatów na mistrza Polski poważna robota, toteż muszą oni wytężyć wszystkie siły i rzucić na szalę wszelkie walory, aby wywalczyć zwycięstwo. Kto będzie mistrzem dziś wyrokować trudno. Niema bowiem wybitnej różnicy w klasie Pogoni i Wisły i wszystko zależeć będzie tylko od chwilowej dyspozycji poszczególnych graczy, oraz od siły ich nerwów. Nerwy i kondycja fizyczna będą grały w tem spotkaniu decydującą rolę, co niewątpliwie odbije się na przebiegu zawodów. Naogół spodziewać się należy walki twardej, ostrej, ogromnie ambitnej, a przytem interesującej i otwartej ale mało efektownej, bo obie drużyny kłaść będą główny nacisk na skuteczność ataków, a nie na ich piękno. Czysty dochód z powyższych zawodów przeznacza PZPN, w całości na ekspedycję olimpijską.
Tygodnik Sportowy
ROK III. KRAKÓW, DNIA 13 LISTOPADA 1 9 2 3 ROKU NR. 41.
Finał o mistrzostwo Polski.
Warszawa 4. XI. P o g o ń — W i s ł a 2 : 1 ( l : 0). Ubiegłej niedzieli Warszawa była świadkiem rozstrzygającego spotkania o mistrzostw o Polski. Wszyscy z góry spodziewali się, że przeciwnicy nie będą się starali o pokazanie ładnej gry, efektownej, lecz będą przedewszystkiem kładli nacisk na skuteczność swych ataków i obrony. Obaj przeciwnicy wytężyli wszystkie siły, rzucili na szalę wszelkie walory, aby uzyskać zwycięstwo. I śmiało powiedzieć można, że nic bardziej nie odgrywa roli w piłce nożnej, jak szczęście. Przegrała bowiem niezasłużenie drużyna lepsza, która przez cały czas gry pracowała, jak maszyna, grała we wszystkich linjach równo, a kombinacją w ataku, ogólnem zgraniem , a przytem grą fair, przewyższała Pogoń o całe niebo. Naogół przewagę miała Wisła, a swą grą skuteczną zrobiła w stolicy bardzo dobre wrażenie. Pogoń naogół zawiodła, głównie w linji ataku. Trójka ataku, sławna ze swych przebojów, zamało kombinowała i zbyt forsowała skrzydła, zresztą w tym dniu słabe. Z pomocy dobry Szneider i Gulicz. Z obrońców Olearczyk lepszy od Ignarowicza. Mietek Kuchar w bramce miał naogół niedużo roboty, gdyż obrona nie dopuszczała do strzału. We Wiśle wszyscy grali naogół równo. W obronie Kaczor dobry, Stopa pracowity. Pomoc dobra. W ataku najsłabszy Balcer i Danz do przerwy. Wiśniewski zawinił obydwie bramki, przy pierwszej zapóźno wybiegł, drugą puścił fatalnie. Obydwie drużyny, pomimo przedłużenia gry, nie spuchły i nie murowały bramki.
Składy drużyn: Wisła: Wiśniewski, Stopa, Kaczor, Krupa, Śliwa, Wójcik, Balcer, Kowalski, Reyman, Danz, Adamek. — Pogoń: Mietek Kuchar, Ignarowicz, Olearczyk, Gulicz, Fichtel, Szneider, Szabakiewicz, Garbień, Wacek Kuchar, Bacz, Słonecki.
Zaczyna Pogoń i przez 10 min. atakuje przeciwnika. Obrona Wisły wybija kilkakrotnie piłkę w aut. Wisła otrząsa się z przewagi, podsuwa się pod bramkę Pogoni i uzyskuje róg, niewyzyskany. Gra wyrównuje się i toczy się na połowie boiska. Znać zdenerwowanie u obu drużyn. W 18 m. strzela Bacz, a potem Kuchar w aut. Obustronne ataki likwidują obrońcy. W 29 min. wypuszcza Garbień piłkę Wackowi, ten zamierza się do strzału, lecz nadbiegający Wójcik wybija piłkę na korner. Dopiero w 45 m. strzela Wacek z przeboju pierwszą bramkę. Wiśniewski zapóźno wybiegł. Po przerwie zaraz w 1-szej min. Reyman wyrównuje. To podnieca krakowiaków. Teraz zaczynają obie drużyny pracować pełną parą. W 60 min. gry Danz ślicznie centruje, lecz Kowalski przenosi głową ponad poprzeczkę. Znów Pogoń atakuje, lecz nie może uzyskać zwycięskiej bramki. Rzut bezpośredni za foul Fichtla idzie w aut. W 90 min. sędzia przerywa grę, która według przepisów zostaje przedłużoną o 30 min. Wszelkie próby uzyskania bramki pełzną na niczem. Reyman kilkakrotnie pudłuje. Pogoń naciera, oblega bramkę Wisły i w reszcie strzela Garbień decydującą bramkę na dwie minuty przed końcem. Po 120 minutach, gry sędzia odgwizduje koniec zawodów. Sędziował dobrze p. Marczewski z Łodzi. Rogów 7 : 6 dla Wisły. S,
Wrażenia z finału o mistrz. Polski.
ROK KRAKÓW, DNIA 20 LISTOPADA 1923 ROKU. NR. 42.
Nareszcie mamy już mistrza Polski w piłce nożnej. Lecz zazwyczaj bywa we footballu, że przebyty trening, ambicja w grze, praca, jakiej dana drużyna się oddaje w celu podniesienia swego poziomu gry, idą na marne, bo los spłata figla i cel, do którego dąży dana drużyna, nie zostaje osiągniętym . Wszystko zależy od chwili szczęścia.
Niejeden z bezstronnych widzów opuszczał mecz Wisła — Pogoń z pewnego rodzaju żalem. Widział bowiem klęskę niezasłużoną drużyny, która przez cały czas gry miała nad swym przeciwnikiem ogólną przewagę, gdzie żaden gracz nie wybijał się ponad drugiego, bo wszyscy grali mniej więcej równo. Mistrz Krakowa nie pokazał nam nic nowego. Lecz zgranie, ambicja, pracowitość, rutyna, a nadewszystko umiejętność prowadzenia walki od początku do końca, oto zalety Wisły. Jakkolwiek była Wisła lepszą bezwzględnie, to jednak mecz przegrała.
Pogoń zademonstrowała nam grę przeciętnej drużyny kl. A. Nie widziałem Pogoni w grach o mistrzostw o ż Polonią warsz., lecz osiągnięte wyniki przez lwowian pozwalały przypuszczać, że pretensje Pogoni do tytułu mistrza Polski są zupełnie uzasadnione. Sławny atak przebojowców, chluba drużyny, zawiódł zupełnie. Grał bez najmniejszej kombinacji, mało, a prawie wcale nie strzelał i wszyscy nawzajem nie mogli się zrozumieć.— Reszta drużyny średnia.
Czy Pogoń spełni całkowicie obowiązki, jakie na nią, jako mistrza, spadają? Czy godnie będzie reprezentowała nasz sport nazewnątrz kraju ? Zobaczymy to na tournee po Włoszech. Nie chcemy być złym prorokiem, ale obawiamy się, że może się powtórzyć to, co było w Jugosławji. Przedewszystkiem słabą stroną nowego mistrza jest jego obrona. Olearczyk i Ignarowicz nie są obrońcami mistrzowskiej drużyny. Teraz wspomnę jeszcze o pewnym fakcie, jaki miał miejsce na omawianym meczu. Po uzyskaniu 2 bramki, kapitan drużyny krzyknął na cały głoś do swych graczy: „Murujcie bramkę. Wybij piłkę na aut”. — To! nie przystoi na pierwszoklasową drużynę, a nadewszystko mistrza Polski.
Zawodami kierował p. Marczewski z Łodzi. Bezstronny, uważny, stanowczy w swych rozstrzygnięciach, nie dał się wyprowadzić z równowagi. Może przeoczył rękę na polu karnem Wisły, jak i Pogoni, lecz zapewne nie chciał szafować rzutami karnymi tak, jak jego k o lega, p. Rząsa, mając na uwadze to, że w grach o mistrzostw o Polski nie powinien rzut karny decydować o w wyniku.
„Przegląd Sportowy” z 1923.11.09
Pogoń (Lwów)—Wisła (Kraków) 2:1.
Ubiegłej niedzieli, oczy całego polskiego świata sportowego skierowane były na Warszawę, gdzie po raz trzeci zmierzyć się miały mistrzowskie drużyny grupy zachodniej i wschodniej i walczyć o zaszczytny, ale odpowiedzialny tytuł mistrza Rzeczypospolitej. Tam nareszcie paść miało rozstrzygnięcie i położyć kres szarpiącemu nerwy oczekiwaniu wszystkich, którzy się piłką nożną naprawdę interesują, oraz zakończyć żmudną i wytężoną pracę obu klubów, ku chlubnemu zmierzających celowi. A praca ta, trwająca rok cały, była ciężka, szczególnie dla Wisły, mistrza okręgu krakowskiego, gdzie między pierwszoklasowymi klubami istnieje niewielka różnica wartości i formy. Mimo wszystko, potrafiła Wisła wybić się na pierwsze miejsce, a to dzięki swej ofiarnej pracy i ambicji, oraz dodajmy otwarcie szczęściu, jakie czerwonym w bieżącym roku sprzyjało. Pierwsze decydujące niemal spotkanie z najgroźniejszym przeciwnikiem w okręgu Cracovią, wypadło Wiśle wtedy, gdy białoczerwoni przechodzili największy kryzys od początku swego istnienia, bo dzięki „opatrznościowemu" wyrokowi Wydziału Gier i Dyscypliny KZOPN, orać musieli zawody mistrzowskie bez kilku najlepszych graczy, po „ojcowsku" przez wspomnianą powyżej władzę ukaranych dyskwalifikacją.
Ponadto nie grał w tym czasie w Cracovii Kałuża z powodu choroby i Mielech, przeniesiony służbowo do Warszawy. Wtedy to odniosła Wisła nad Cracovią zwycięstwo 1:0 i uzyskała dwa cenne w mistrzostwie punkty. A kiedy w tydzień później Cracovia poniosła jeszcze jedną, nieoczekiwaną porażkę od Wawelu (0:1), pozycja Wisły umocniła się tak dalece, że nic jej nie potrafiło zachwiać, nawet klęska, poniesioną w ponownem spotkaniu z Cracovią 2:4. Gorętsze chwile przechodziła Wisła w rozgrywkach o mistrzostwo grupy zachodniej, gdzie oprócz niej było jeszcze dwóch poważnych kandydatów na czołowe stanowisko, Warta i ŁKS. Już pierwsze spotkanie przyniosło czerwonym wielkie niepowodzenie: na obcem boisku w Poznaniu. ponieśli dotkliwą porażkę, bo przegrali z Wartą w stosunku 2:4. Niedługo potem w zawodach z mistrzem Górnego Śląska, młodą i ambitną Iskrą uzyskali z trudem niezbyt pokaźne zwycięstwo 3:2. Mimo tego byli oni dalej faworytem, zwłaszcza gdy opuściła ich chwilowa niemoc, kiedy pobili lekko ŁKS, na jego własnym gruncie i zdobyli wysoki cyfrowo rezultat 6:1.
Ale nagle, jak grom z jasnego nieba, spadł na Wisłę w tydzień później dotkliwy cios, bo w Krakowie uzyskała z Wartą wynik remisowy i straciła punkt, który mógł mistrzostwo przesądzić na korzyść czołowej drużyny okręgu poznańskiego, gdyby ta nie była przegrała zawodów z ŁKS-em (2:5). Niespodziewana klęska Warty wysunęła Wisłę znów na pierwsze miejsce i oddała jej mistrzostwo grupy zachodniej. Ale i praca Pogoni w tym roku nielekka, zwłaszcza podczas mistrzostw okręgowych, w czasie których straciła Pogoń po raz pierwszy jeden punkt na rzecz Czarnych, uzyskawszy z nimi wynik remisowy 2:2. Podobnie w niektórych innych spotkaniach zwycięstwo mistrza do ostatniej chwili było niepewne i budziło poważne obawy; ostatecznie jednak zdołała Pogoń przezwyciężyć wszystkich rywali, których odsyłała niekiedy z rekordową klęską (jak n. p. porażka Rezerwy stanisławowskiej 1:21).
Lepiej wiodło się pogoni w rozgrywkach o mistrzostwo grupy wschodniej. Oprócz niej jedynym kandydatem na pierwsze miejsce była warszawska Polonia, z którą Pogoń przed 2 laty miała wiele kłopotu. Teraz stało się inaczej. Gładko odprawiła Pogoń swego współkonkurenta, odniosłszy nad nim dwa wysokie zwycięstwa, 5:1 i 6:1 i tym sposobem już bez trudu wzięła mistrzostwo grupy wschodniej. Tak doszło do finałów, które zapowiadały się b. interesująco, gdyż do walki stanąć miały dwie wybitne bojowe drużyny polskie, walczące twardo i z zapałem, fizycznie zaś może najlepiej wyposażone ze wszystkich klubów polskich.
Pierwszą walkę stoczono we Lwowie w dniu 14 z. m. Wisła miała wówczas bardzo słaby dzień, toteż Pogoń łatwo wpakowała jej trzy bramki i bez żadnego punktu odesłała ją do Krakowa. Szanse Wisły zmalały już wówczas do zera. Nawet najwięksi optymiści nie wierzyli poważnie w to, by Wisła mogła utracone walory jeszcze odzyskać choćby w spotkaniu na własnym gruncie, choć przecież Pogoni wystarczało już nierozegrana, aby mistrzostwo posiąść definitywnie. I oto zaszła rzecz nieoczekiwana. Wisła nie skapitulowała do samego końca, gracze jej chcieli walczyć do ostatka, jeżeli paść to z honorem. Pogoń zanadto była pewna siebie, wskutek czego może nawet zlekceważyła przeciwnika i poniosła zasłużoną karę. Na zawodach w Krakowie na ambitnej, poprawnej i szlachetnej walce przechyliła Wisła szalę zwycięstwa na swą stronę, bijąc przeciwnika zasłużenie w stosunku 2:1. Tym sposobem doszło do trzeciego decydującego spotkania na neutralnym gruncie. —
Na teren walki wybrał PZPN. Warszawę i słusznie, bo tam trzecie zawody między Wisłą a Pogonią obudziły naprawdę żywe zainteresowanie. Wszystkie niemal pisma stołeczne zajmowały się już od tygodnia kwestją przyszłego meczu i zagadnieniem, kto z zawodów wyjdzie zwycięsko. Snuto na ten temat różne przypuszczenia, lecz większość prasy, a także i publiczności liczyła się ze zwycięstwem lwowian, którzy mocno zaimponowali Warszawie dwukrotnem pokonaniem Polonii.
W dzień zawodów od samego rana padał drobny deszcz i wiał dość silny wicher, toteż pokup biletów w przedsprzedaży był stosunkowo słaby. Ale skoro tuż przed naznaczoną godziną spotkania kapryśne niebo odmieniło swe chmurne oblicze i z poza jesiennych chmur wyjrzało pogodne słońce, tłumy ludzi popłynęły do parku Agrykoli, gdzie miała się rozegrać interesująca walka. Rychło wypełniły się miejsca na trybunie, a i „stojących" widzów zebrała się spora liczba.
Punktualnie o godz. 1:45 weszła na boisko Pogoń, a w chwilę później Wisła. Obie drużyny powitała publiczność równie serdecznie, darząc je rzęsistymi oklaskami. Wisła stanęła bez Markiewicza, w obronie, bo ten po ostatnich zawodach nadwyrężył sobie ścięgno. Zastępował go Stopa I. Pogoń w pełnym składzie.
Drużyny.
Pogoń: M. Kuchar, Ignarowicz, Olearczyk, Gulicz, Fichtel, Szneider, Szabakiewicz, Garbień, W. Kuchar. Bacz. Słonecki.
Wisła: Wiśniewski, Stopa, Kaczor, Krupa, Śliwa, Wójcik, Adamek, Danc, Reyman I, Kowalski. Balcer.
Przebieg gry.
Gwizd sędziego daje znak do losowania boiska, a następnie do rozpoczęcia gry, które przypadło w udziale Pogoni. Pierwsze chwile należą do Lwowiaków, bo ci zaatakowali bramkę Wisły, lecz bez efektu. Ale już po paru minutach walki dochodzi do głosu Wisła i Reyman reżyseruje atak bezowocny dlatego, że w wykonaniu strzału przeszkodził Dancowi Kowalski. Naogół pierwsze trzydzieści minut to nerwowa kopanina w środku boiska, podczas której ten i ów gracz przedziera się z piłką pod brankę przeciwnika. jak n. p. W. Kuchar, którego niebezpieczny przebój udaremnił Wiśniewski wybiegiem. Akcjom oba drużyn brak jednolitości, ma się wrażenie, że soliści walczą ze solistami. Pogoń pracuje więcej spokojnie, Wisła bardziej intenzywnie, piłka toczy się przeważnie po ziemi rozmokłej od opadłego deszczu i ciężkiej do gry. Fakt ten osłabia jeszcze więcej piękno i szybkość ataków. Inicjatywa spoczywa głównie w rękach Wisły, boi pomoc jej trzyma doskonale napad przeciwnika, obstawiając pilnie, Kuchara i Batscha i pcha ustawicznie piłkę naprzód. Lecz atak krakowian zawodzi: poza Reymanem, który daje z siebie co może, wszyscy inni nie stoją na normalnej wyżynie. Kowalski plącze się najczęściej po obcych stanowiskach i utrudnia pracę współkolegom. Balcer centruje i bije rogi ciągle w aut. Dane wyprawia tajemnicze piruety i psuje każde niemal pociągnięcie, Adamek zdenerwowany w najwyższym stopniu, nie wie co ma z piłką zrobić. W ten sposób heroiczna wprost praca pomocy, głównie Śliwy, idzie na marne, bo poza kilkoma rogami przeciw Pooni nie może Wisła nic więcej konkretnego uzyskać.
Pod koniec pierwszej połowy owłada Pogoń boiskiem. W 39’ kombinację Kuchara z Garbieniem przerywa Kaczor, który w ostatniej chwili dopadł dobrze do ułożonego strzału Kuchara, zabrał mu piłkę i skierował na róg. Inaczej byłaby może padła bramka, bo Kuchar miał zupełnie otwartą pozycję, a zmarnował ją tylko wskutek chwilowego wahania. Wydaje się, że żadna z drużyn nie zdoła uzyskać do przerwy cyfrowego rezultatu, gdy niespodziewanie w ostatniej minucie Garbień podaje piłkę górą do Kuchara, a ten łapie ją i obok wybiegającego Wiśniewskiego pakuje w siatkę.
Pogoń prowadzi 1:0,
ale niedługo, bo natychmiast po pauzie Balcer wydziera szybko naprzód, a dojechawszy do linji, górnem podaniem przenosi piłkę na środek boiska. Tutaj puszcza ją z pod nóg Olearczyk, z czego korzysta Reyman, dobiega i bije w kierunku bramki, obok M. Kuchara, który opuścił swe stanowisko piłka toczy się wolno, więc dla pewności popycha ją jeszcze Kowalski i usadza w siatce. W ten sposób
Wisła wyrównuje.
Gra odtąd toczy się znacznie więcej żywo i celowo, aniżeli w pierwszej połowie. Coraz częściej zachodzą interesujące momenty czy to w postaci strzałów na bramkę, czy też gorących sutuacyj podbramkowych. Przeciwnicy walczą ze sobą twardo, startują do piłki zdecydowanie i ostro, a niekiedy nawet uciekają się do niedozwolonych faulów. Prym pod tym względem wiedzie Szneider i Gulicz z Pogoni, a Danc z Wisły. Szczególnie dwaj ostatni czują do siebie nieuzasadnioną niechęć i dają jej wyraz w postaci nieprawidłowego remplowania, podkładania nóg, stołeczków i innych podobnych objawów miłości bliźniego.
W tej części widoczną przewagę ma Wisła, która góruje nad przeciwnikiem technicznie i taktycznie, a ustępuje mu tylko pod względem startu do piłki i szybkości biegów. Napad krakowian gra już teraz więcej jednolicie. a Danc, do pauzy słaby, staje się obecnie b. niebezpieczny, albo przez swoje przeboje, albo przez efektowne podanie piłki. W 18' ładną centrą przenosi Danc piłkę do Kowalskiego, ten podaje Reymanowi, a ów strzela tuż koło słupka bramkowego. Podobne sytuacje zdarzają się jeszcze dwa razy. Ogółem biorąc napastnicy obu drużyn strzelali bardzo mało i starali się raczej wjechać z piłką do bramki, co się im oczywista nie udawało, dzięki dobrej grze tyłów, szczególnie Śliwy i Olearczyka, którzy w tym dniu należeli do najlepszych na boisku.
W 40' Batsch, miący od połowy na środku ataku, wypuszcza piłkę Kucharowi, a ten z dobrej pozycji strzela ponad bramkę. Ostatnie minuty przynoszą dwie groźne sytuacje pod bramką Pogoni. Po centrze Danca, Kowalski w podskoku uderza piłkę głową, ta zdaje się już wejdzie do bramki pod górny drążek, gdy w tem Kuchar paruje ją przytomnie na róg. Była to najpiękniejsza akcja dnia. Niedługo potem marnuje Reyman wolny z przedpola karnego Pogoni, bo zamiast strzelać, podaje piłkę „spalonemu" Kowalskiemu. Przy stanie bramek 1:1 upływa zatem normalny czas zawodów, wobec czego sędzia po krótkiej pauzie przedłuża grę o dalsze 30 minut.
Pogoń z miejsca bierze ogniste tempo, chcąc niem oszołomić przeciwnika, ale wnet słabnie i kapituluje. Wisła trzyma się doskonale i przechodzi do ofenzywy, zagrażając niebezpiecznie bramce Lwowiaków. Ostry, półgórny strzał Reymana po rzucie wolnym skierowuje M. Kuchar na róg, podobnie jak chwilę później Fichtel centrę Balcera. W 13’ groźny przebój Danca udaremnia Olearczyk przez... podłożenie nogi. I znów następuje zmiana pól, poczem jeszcze przez siedem minut Wisła przeważa, lecz wkońcu ulega i do- puszcza do głosu Pogoń, do której należą już ostatnie minuty. Pod bramką Wisły robi się coraz cieplej; strzał Szabakiewicza paruje z trudem Wiśniewski; po rzucie z rogu dłuższy pobyt Lwowiaków na polu karnem Wisły kończy Śliwa, wbijając piłkę w aut boczny. Aż nareszcie na dwie minuty przed końcem, a w 118' zawodów pada decydująca o mistrzostwie Polski bramka.
Zdobył ją Garbień, który zupełnie niobstawiony dostał piłkę i strzelił niespodzianie, z daleka, ostro tuż pod górny drążek bramki. Wiśniewski nieprzygotowany podskoczył zbyt późno, a piłka przeszła mu tuż nad rękami. Jeszcze kilka ostatnich wysiłków Wisły, by wynik wyrównać, jeszcze faul Olearczyka na polu karnem, który sędzia puścił płazem i... koniec zawodów.
Rogów 7:6 dla Wisły, z tego podczas normalnie trwających zawodów 5:4 dla Pogoni.
Ocena zawodów i drużyn.
Zawody do przerwy miały typowy charakter gry o punkty, podczas której nie chodzi o piękno i artystyczne pociągnięcia, lecz o skuteczność i wykazanie siły. Rozmiękły od deszczu teren utrudniał w wysokim stopniu normalny rozwój gry, która wskutek tego była mało zajmująca, a chwilami przeradzała się w bezładną kopaninę. Do tego dodać jeszcze trzeba zdenerwowanie i niezdecydowanie graczy, oraz ostry, często niedozwolony sposób ich walki ze sobą. który — rzecz oczywista — jeszcze więcej obniżał poziom spotkania.
Napady obu drużyn nie siliły się na kombinacie, lecz parły tylko naprzód, a pod bramką zamiast oddawać strzały ba wiły się nieproduktywnem podawaniem i usiłowały wjechać niemal z piłką do bramki. Pomoce pracowały tylko destruktywnie, kładąc główny nacisk na krycie przeciwnika i odbieranie mu piłki, a nie na wspomaganie własnych napastników. Dopiero pod sam koniec pierwszej połowy i przez całą drugą część nabrała gra innego wyglądu, bo była już więcej celowa i precyzyjna, a przytem ambitna, prowadzona z sercem, w żywem i szybkiem tempie. Piłka toczyła się przeważnie po ziemi, a udane akcie obu drużyn przynosiły szereg interesujących momentów. Podobnie rzecz się miała, gdy zawody wskutek nierozstrzygniętego wyniku przedłużono dalsze trzydzieści minut.
Zarówno Wisła, jak i Pogoń wytrzymały tempo znakomicie i atakowały się wzajem do ostatka. O ile chodzi o to, która z drużyn miała przewagę, przyznać należy, że Wisła. Do pauzy gra była zmienna, otwarta, raz przygniatali silniej Lwowiacy, drugi raz Krakowianie.
Po przerwie natomiast i w przedłużonej części zawodów inicjatywa spoczywała głównie w rękach Wisły. Dopiero pod sam koniec spotkania natarła Pogoń intenzywnie i wtedy wywalczyła zwycięstwo. Wisła lepsza była od przeciwnika technicznie i taktycznie. Pogoń natomiast górowała wyrobieniem lekkoatletycznem i startem do piłki. Pod względem siły fizycznej i mocy bojowej były obie drużyny niemal równe. Poprawniej walczyła Wisła, bo w Pogoni głównie Schneider i Gulicz popełniali często niedozwolone wybryki i im może Pogoń zawdzięczać, że stosunek rzutów wolnych za nieprzepisową grę przedstawia się 17:36 na jej niekorzyść.
Porównując i oceniając wartość poszczególnych linii składowych, musi się uznać wyższość napadu Pogoni nad napadem Wisły. Lwowiacy grali szybciej i więcej jednolicie, bo nie mieli wybitnie słabego punktu, jak n. p. Wisła, której obaj skrzydłowi i lewy łącznik zupełnie zawiedli Prócz tego napad lwowski był bardziej niebezpieczny, zwłaszcza środkowa jego dwójka Kuchar W. i Batsch. Natomiast w linji pomocy miała Wisła bezwzględną nad przeciwnikiem przewagę. Śliwa, który miał jeden z najlepszych dni w obecnym sezonie i pracował nadzwyczaj ofiarnie, dalej Krupa świetnie paraliżujący ruchy przeciwnika i wybitnie pomagający napadowi, wreszcie Wójcik — nie mieli równych sobie po stronie przeciwnej. Obrona obu klubów była niemal równorzędna; z jednej strony wybijał się Kaczor, z drugiej Olearczyk, którego w tym dniu śmiało porównać można z dobrze usposobionym Gintlem, bo tak jak tamten, zabierał pewnie piłki, zjawiał się i wyjaśniał krytyczne momenty, oprócz tego odznaczał się celowym i czystym wykopem, wskutek czego oddane przez niego naprzód piłki nie szły na marne, lecz padały pod nogi napastników Pogoni. Z bramkarzy lepszy był Wiśniewski, który na tych zawodach pracował bardzo znamiennie i — co mu się rzadko zdarza, brał żywy udział w grze, udaremniając przez to wiele solowych przebojów Kuchara i Batscha. Nie wiele niżej od niego stał M. Kuchar, ale ten w początkach gry był mocno zdenerwowany, wskutek czego robił wrażenie niepewnego i nieobliczalnego gracza; zwłaszcza pierwsze wykopy bramkowe Pogoni były bardzo słabe i szły ustawicznie w aut lub pod nogi napadu przeciwnika. Do najsłabszych w tym dniu na boisku zaliczyć można z Wisły Kowalskiego, który całkowicie zawiódł i zmarnował kilka pozycyj, dalej obu skrzydłowych i wreszcie Stopę. Ten ostatni jednak już od dłuższego czasu nie trenował, wskutek czego wyszedł z formy i nie mógł zadowolić. W każdym razie robił, co mógł, bynajmniej się nie oszczędzając i za to należy mu się uznanie. W Pogoni poniżej formy grał Garbień, a nadto zachowywał się na boisku niezbyt sportowo, bądź strofując głośno współtowarzyszy, bądź odnosząc się niegrzecznie do sędziego linjowego. Rehabilituje go tylko po części zdobyta przez niego zwycięska bramka, strzelona istotnie pięknie i pewnie. Słaby był również Słonecki, który w dodatku ustawiał się zawsze w pozycji spalonej i psuł przez to wiele ataków, oraz, jak zwykle, Szabakiewicz. Gra Gulicza i Schneidra dla braku poprawności pozostawiała wiele do życzenia. Wynik nie jest rzeczywistym wykładnikiem sił, lecz raczej dziełem przypadku.
Sędzia.
Zawody prowadził p. Marczewski z Łodzi bardzo sumiennie i naogół dobrze. Już w początkach gry zdecydowanemi rozstrzygnięciami opanował sytuację, później nie popełniał rażących błędów, lecz rozstrzygał zwykle trafnie. W przeciwieństwie do innych sędziów polskich, kładł p. Marczewski duży nacisk na prawidłowe wykonywanie rzutów autowych i karcił najmniejsze w tym kierunku uchybienia. Zarzucićby mu można jedynie zbytnią czułostkowość w odgwizdywaniu wolnych za „ręce" często nastrzelone, oraz to, że przerywał grę dyktowaniem wolnych, gdy strona, przeciw której zawiniono, była w ataku i miała dobrą pozycję. Sędziowie linjowi pp. Landau i Jacynowski obaj z WZOPN.
Organizacja zawodów
spoczywająca w rękach pp. kpt. Stefana Lotha i kpt. Glabisza. oraz skarbnika PZPN. p. Małuszeckiego, była dobra pod każdym względem, tak, że porządek w parku panował zupełny. Zadanie ułatwiła w dużej mierze warszawska publiczność, zachowująca się bardzo przykładnie i darząca sympatją tego, komu się to należało, stosownie do okoliczności.
Po zawodach zwycięzców wyniesiono z boiska na ramionach, Wiśle zaś, która walczyła twardo do ostatka i uległa z honorem, zgotowano również burzliwą owację.
L. Kornaś
"Rzeczpospolita" nr 363
Początek spotkania nerwowy z obu stron. Potem gra się uspokaja i wyrównuje. Końcówka szczęśliwa dla Pogoni (44’ gol Kuchara, który wykorzystuje nieopatrzny wybieg bramkarza). Po pauzie w identycznej niemal sytuacji pada gola dla Wisły. Reyman korzysta z wybiegu bramkarza i oddaje „lekki strzał, który dobija lewy łącznik”. Gra się ożywia, obustronne ataki. Zarysowuje się lekka przewaga Wisły, która pod koniec spotkania jest już wyraźna i wydaje się, że gol dla „Czerwonych” musi paść. Tak się nie staje. Dogrywka - pierwsza w historii o MP. Pierwsza część doliczonego czasu gry przy przewadze Wisły, ale jej efektem są tylko bite nieskutecznie rzuty rożne. Druga część dla Pogoni, ale dobra obrona Wisły nie pozwala jej napadowi na zbyt wiele. Dopiero przebój Garbienia na 2 min. przed końcem meczu daje Pogoni zwycięskiego gola. Wisła rzuca się do ataku. Dochodzi nawet do incydentu pod bramjką Pogoni i „Czerwoni” domagają się rzutu karnego - bezskutecznie. Rogi 7:6 dla Wisły. 5000 widzów. Chwalony Śliwa, atak słabszy.
Sport lwowski
Nr. 74. Lwów, czwartek 8. listopada 1923. Rok 11.
Walka o Mistrzowstwo Polski.
Wisła—Pogoń w Krakowie 21/X 2:1 (1:0).
Pogoń—Wisła w Warszawie 4/XI 2:1 (1: O) Pogoń Mistrzem Polski.
Mistrz Polski Zachodniej — Wisła i Mistrz Polski Wschodniej a Mistrz zeszłoroczny — Pogoń — stoczyły ze sobą zacięty bój o, najzaszczytniejszy tytuł w piłce nożnej, o tytuł Mistrza Polski.
Pierwsze spotkanie we Lwowie, 1:4 października b. r. przyniosło zwycięstwo Pogoni w postaci trzech bramek zyskanych na żadną straconą. W drugim spotkaniu, w Krakowie, odniosła zwycięstwo Wisła 2 : 1, Wobec równych punktów PZPN zarządził rozegranie decydujących zawodów w Warszawie, które po ciężkiej walce, bo dwukrotnie przedłużanej, dały zwycięstwo Pogoni.— I słusznie —• wskazuje na to nawet suma bramek, bo gdy Pogoń w tych trzech spotkaniach strzeliła Wiśle 6 bramek, Wisła Pogoni strzeliła zaledwie 3. Nadto, gdy Wisła do tytułu Mistrza Polski Zachodniej doszła po ciężkiej walce z Wartą i LKS i to zaledwie różnicą jednej bramki (z LKS) i różnicą dwu punktów, Pogoń, swego najgroźniejszego rywala, Polonję Warszawska, pokonała różnicą 11 bramek na dwie stracone i różnicą 4 punktów. Zdobycie też Mistrzowstwa Polski poraź drugi z rzędu chlubnie świadczy o drużynie Pogoni i piękne świadectwo wystawia lwowskiej piłce nożnej.
Tak w zawodach w Krakowie jak i w Warszawie obie drużyny wystąpiły w tych samych składach ; jedynie w Warszawie zamiast Markiewicza na obronie w Wiśle grał Stopa.
Wisła: Wiśniewski; Kaczor, Stopa, (Markiewicz).; Wójcik, Śliwa, Krupa: Adamek, Kowalski, Reyman, Danz, Balcer.
Pogoń: Mietek Kuchar; Ignarowicz, Olearczyk; Gulicz, Fichtel, Schneider; Szabakiewicz, Garbień, Wacek Kuchar, Batsch, Słonecki.
Gra w Krakowie: Drugie zawody o mistrzostwo Polski wygrywa na swem boisku Wisła dzięki nie tyle lepszej swej grze od gry Pogoni lecz dzięki swej ambicji i ofiarności a kompromitującej lekkomyślności Lwowian, przy biciu dwu rzutów karnych. W pierwszej połowie gry atakuje głównie skrzydłami Wisła, co doprowadza do 3 rogów na niekorzyść Pogoni w kilkunastu pierwszych minutach i dopiero Reymann z bliskiej odległości strzela pierwszą bramkę. Klęskę stara się powetować Garbień, grający tego dnia ofiarnie, niestety strzałom jego nie towarzyszy szczęście. W 34’ za foul Markiewicza i Kaczora na Wacku sędzia dyktuje rzut karny, wykonany przez Batscha; piłka przelatuje nad poprzeczką. Jeszcze 2 rogi na niekorzyść Pogoni, której pomoc gra zanadto defenzywnie i pierwsza połowa szkończona szczęśliwie dla Wisły.
W drugiej połowie Pogoń ujmuje odrazu inicjatywę w swe ręce, tempo się wzmaga i każdy spodziewa się lada chwila wyrównania. Tymczasem w 15’ Danz piłkę podprowadza, centruje a piłkę odbitą od nogi Olearczyka chwyta Mietek — sędzia jednak uznaje, iż za linją już bramkową i jest 2 : 0 dla Wisły. Wówczas Pogoń zaczyna z furją atakować. Batsch strzela, piłkę odbitą od któregoś z graczy Wisły chwyta Wacek i przyziemnym strzałem pakuje do bramki przeciwnika. 2 : 1 i pewność u zwolenników Pogoni, że Lwowianie zdołają wyrównać. Za rękę Wójcika dyktuje sędzia rzut karny lecz Garbień strzela, wprawdzie silnie lecz tak niefortunnie, iż Wiśniewski łapie, piłka mu jednak z rąk wyskakuje, nadbiega Szabakiewicz, strzela lecz znowu prosto w ręce Wiśniewskiego. Gra zaostrza się, Pogoń za wszelką cenę pragnie wyrównać lecz Wisła zastosowuje .bardzo dobrą taktykę, bronienia się autami, czasami niebezpiecznie zaatakuje, Pogoń zaś zaczyna grać bez ambicji, bez wiary bodaj w wyrównanie i w końcu gwizd sędziego ogłasza zwycięstwo Wisły.
Główny błąd Pogoni, to gra jej pomocy tylko defenzywna, wreszcie brak chęci zwycięstwa, brak ambicji — co właśnie cechowało ofiarną grę Wisły. Sędzia p. Rząsa bez zarzutu (tak jak dość lekko uznał pierwszy rzut karny przeciw Wiśle, tak zbyt pochopnie uznał bramkę drugą przeciw Pogoni) a na napiętnowanie zasługuje niesmaczne zachowanie się publiczności krakowskiej wobec niego. * W. Gra w Warszawie: Siły zupełnie równe. Pogoń rozwija silne tempo, czego skutkiem kilka ataków, zlikwidowanych przez świetnie grającą obronę Wisły. To znowu ataki zmienne, piłka przenosi się momentalnie z pod jednej bramki pod drugą. Owocem wysiłków Pogoni to bramka strzelona w 44’ przez Kuchara z podania Gulicza.
W drugiej połowie w 45 sekundzie zdobywa Wisła bramkę rewanżową przez Rejmana, dobitą przez Kowalskiego a zawinioną przez obu obrońców Pogoni, z których jeden ,,skiksował‘' a drugi niepotrzebnie piłką się bawił (Olearczyk). 1 : 1 i ogólna ciekawość, co z tego będzie. Walka ostra, jednak nie brutalna, nerwowo prowadzona przez Pogoń, o wiele spokojniej przez Wisłę, która też ma nieznaczną przewagę. Koniec zawodów nie daje rozstrzygnięcia.
Po przerwie w dodanych 15 minutach Wisła przeważa — znowu przerwa — i nowa serja 15 minut, w których Wisła opada ze sił, Pogoń zaczyna atakować, nie schodzi prawie z połowy Wisły a Garbień, otrzymawszy piłkę od Słoneckiego za pośrednictwem Szabakiewicza strzela w 118 minucie istną bombę nie do obrony. Był to strzał górny, tak silny, iż Wiśniewskiemu piłka ręce w tył wygięła. Huragan oklasków, jeszcze 2 minuty nerwowej i rozpaczliwej gry ze strony Wisły a wyrachowanej na auty gry Pogoni, gwizd sędziego i Mistrz Polski znosi swego trenera, Fischera z boiska, zaś Garbienia porywa na barki liczna kolonja lwowska. Rogów 7 : 6 dla Pogoni.
Zwycięstwo w Warszawie zawdzięcza Pogoń głównie swej pomocy i obronie, Gulicz i Schneider pracowali, jak maszyny, Fichtel był aniołem stróżem Reymana, Olearczyk i Ignarowicz wraz z Mietkiem w bramce zasługują tylko na słowa pochwały. Atak — niestety — Szabakiewicz najsłabszy na boisku, również Słoneckiego widzieliśmy lepiej grającego, Wacek i Garbień byli tylko pracowici — zawiódł zaś Batsch, który, zdaje się — dał wszystko ze siebie w Krakowie na zawodach ze Szwedami.
Wisła górowała spokojem i techniką. Śliwa był duszą drużyny, obrońcy z bramkarzem znakomici, pomoc boczna słabsza, atak Wisły lotny i przebojowy miał pecha w strzałach. Sędzia p. Marczewski bezstronny, nie orjentował się zupełnie dobrze w spalonych.
Statystyka: Pogoń na pierwszem miejscu. Strzały na bramkę 22 : 15, auty boczne 41 :43, bramkowe 16 : 13, fouli 14 : 19, rąk 3 : 4, spalone 7 : 6, rzut sędziowski jeden. Uderza tu tylko różnica strzałów na bramkę na korzyść Pogoni, zresztą siły równe. W zawodach tych Wisła nie miała nic do stracenia, ewentualnie mogła zdobyć tytuł Mistrza; Pogoń zaś broniła tego zaszczytnego tytułu i tem tylko należy tłumaczyć spokój Wisły a nerwy Pogoni. /-. Sterba.
Co mówi kpt. Baran. Gra nie stała na wysokim poziomie. Tempo gry słabe, przeciwnicy zupełnie równi. Pogoń po pierwszej połowie znacznie zdenerwowana, Wisła spokojna. Atak Pogoni technicznie lepszy, lecz posunięcia jego niepewne i brak im precyzji. Tyły Pogoni z wyjątkiem Olearczyka i Fichtla niepewne. Atak Wisły, słaby. Reyman za powolny, Kowalski słaby. Pomoc i obrona znakomite. Najlepsi, to Kaczor, Wójcik i niezmordowany Śliwa. Atak Pogoni nie mógł sobie dać rady z tą obroną. W grze Pogoń szybsza, Wisła spokojniejsza i więcej celowa. Wynik gry 1 : 1 udowodnił równość sił. W czasie przedłużenia Pogoń okazała się wytrzymalszą. Rozstrzygnięcia sędziego co do spalonych słabe, również w „foulach“ mylił się często, stał jednak ponad drużynami. Wisła była przeciwnikiem dla Pogoni conajmniej równym a jako całość lepszą nawet kombinacyjnie, jednak, oceniwszy wyniki dotychczasowe, Mistrzowstwo zdobyła Pogoń zasłużenie. Warszawa, 4 listopada 1923 r.
Kurjer Warszawski. R. 103, 1923, nr 306
Dzisiejszy mecz w Agrykola.
Zawody dzisiejsze piłki nożnej w parku Sobieskiego budzą niezwykłe zainteresowanie w szerokich kołach sportowych ze względu na decydująco spotkanie, na terenie neutralnym, dwóch najsilniejszych drużyn polskich. mianowicie „Pogoni” i „Wisły”. — Mecz dzisiejszy jest finałem rozgrywek o mistrzostwo na r. 1923. Obie drużyny wystąpią w swych najsilniejszych składach, co zapowiada: walkę nażarta.
Nie wyłączone też inst. ewentualne przedłożenie mieczu.
Gra rozpocznie się o godz. 1 i pół po pol. Sędziować będzie u. Marczewski z Łodzi.
Kurjer Warszawski: wydanie wieczorne. R. 103, 1923, nr 307
Pogoń zdobywa po raz drugi mistrzostwo Polski w piłce nożnej. Pogoń — Wisła 2:1 (1:0).
Mistrzostwo Polski w piłce nożnej na rok 1924 zdobyła lwowska Pogoń, po raz już drugi z rzędu bijąc we wczorajszem decydującym spotkaniu krakowską Wisłę w stosunku 2:1.
Trzeba oddać sprawiedliwość drużynie Pogoni, że zasłużyła sobie ona całoroczna sportowa praca na ten zaszczytny tytuł, a gry o mistrzostwo zakończyła wspaniałym stosunkiem bramek 46:5! Jeżeli jednak rozpatrywać oderwanie od innych wyników mecz wczorajszy — to zwycięstwo Pogoni było przypadkiem, częstym dość w kronikach footbalowych. Równie dobrze bowiem mogło ono przypaść w udziale Wiśle, która naogół miała więcej szans po temu i częściej stwarzała niebezpieczne sytuacje pod bramka lwowian, czego poślednim dowodom stosunek rogów 7:4 dla krakowian.
Niepodobna też nie wspomnieć o niezbyt poprawnej grze obu bocznych pomocników Pogoni (Gulicz i Szneider). która czasami była wręcz niebezpieczna. Decydująca bramka padła, w 118 minucie (po przedłużeniu gry o dalsze pól godziny), t. j. na 2 minuty przed ewentualnym końcem. Wisła nie zdołała już szans wyrównać. tembardziej. że przy pierwszym aucie bocznym. gracz Pogoni Gulicz rozmyślnie przetrzymał piłkę przed wyrzutem rękami około minuty, co było postępkiem niezbyt etycznym sportowo, aczkolwiek często stosowanym w takich wypadkach. Sędzia p. Marczewski. który nie zareagował na to, oraz przeoczył kilka pozycji spalonych naogół wywiązał sio z zadania dobrze. Przechodząc do samej ery, stwierdzić trzeba, że nie należała ona do zbyt emocjonujących i ciekawych. a forma obu rywalek pozostawiała wiele do życzenia. Tyczy się to zwłaszcza linji napadów, które działały dorywczo bez widocznej ciągłości i zdecydowania w kombinacjach: Pomoce grały nieco lepiej, a najdodatniej sprezentowali się obrońcy. Co do bramkarzy to nie mieli oni specjalnego pola do popisu wobec braku strzałów i każdy z nich dosłownie tylko raz jeden wyjaśnił pięknie krytyczna sytuacje: Wiśniewski po rzucie z rogu, wybijając piłkę pięścią z nad głowy Bacza — M. Kuchar, zabierając ją z przed nóg Reymanowi przy przeboju.
Pierwsza połowa upływa pod znakiem wzajemnej próby sił i dopiero w samym jej końcu (44 minuta) W.
Kuchar strzela bramkę dla Pogoni, tuż przed wybiegającym Wiśniewskim. Po przerwie w podobny sposób zyskuje swą bramkę Wisła, już w pierwszej minucie i odtąd dopiero gra staje się nieco żywsza i bardziej interesującą. Naogół znać wyraźna przewagę Wisły, która atakuje prawa strona, podczas gdy napad Pogoni nie może się zdobyć na żadna celowa akcję. Normalny czas gry (90 minut) nie przynosi nikomu zwycięstwa, wobec czego zostaje ona przedłużona o 30 minut, ze > zmiana stron po 15 minutach. Dodatek ten mija szybko i już wisi w powietrzu konieczność przedłużenia gry do strzelenia pierwszej bramki, gdy nagie Garbień uzyskuje silnym niespodzianym strzałem, no zamieszaniu podbramkowem, zwycięski punkt, decydujący o zdobyciu przez Pogoń mistrzostwa Polski. Szczęśliwego strzelca i trenera drużyny p. Fiszera gracze i, sympatycy klubowi wynieśli z boiska na rękach, Wiśle nie szczędzono również owacji, gdyż zasłużyła ona na nią w zupełności poprawna gra, choć uległa w końcu przeciwnikowi. Z drużyny lwowskiej wyróżnili się: Olearczyk. Ignarowicz i Słonecki, z krakowskiej zaś: Kaczor. Śliwa i Dane.
Mimo niepewnej i chłodnej pogody publiczność stawiła się na mecz nader licznie, dokumentując tem, że Warszawa, posiada ludzi, interesujących się nietylko grą miejscowych drużyn. Tak wiec, wbrew naszym przypuszczeniom, impreza finansowo udała się całkowicie i fundusz olimpijski zostanie zasilony poważna dość kwota. Organizacja zawodów wzorowa, za co należy się specjalne uznanie kpt. Glabiszowi, który się jej podjął z ramienia P. Z. P. N.
Kurjer Polski. R. 26, 1923, no 301
Pogoń — Wisła 2:1.
Pogoń mistrzem Polski.
Wczorajszy mecz o mistrzostwo Polski był najcięższym w tym sezonie. Już o r. l m. 50 weszły obie drużyny na boisko i rozpoczęły grę.
Gracze krakowscy i lwowscy na obcym terenie byli zdeprymowani tak, że pierwszy kwadrans zapowiadał nieciekawy ciąg dalszy.
Powoli temperatura się podniosła. Pogoń pierwsza otrząsa się z przykrego uczucia i zaczyna nadawać grze tempo coraz ostrzejsze. Wisła nie pozostałe dłużną odpowiedzi.
Odrazu zarysowują się złe i dobre strony drużyn. Wisła ma doskonałych obrońców, zwłaszcza Kaczora, rozumną lin pomocy, pracującą zgodnie z atakiem i Rejmana na środku ataku. Reszta ataku jest słaba.
Skrzydłowi, zwłaszcza Adamek biegają doskonale, łącznicy są pracowici, ale wszyscy razem nie umieją kombinować i strzelać. Rejman jest wyjątkiem, to też cala era koncentruje się koło jego osoby. Pogoń pilnuje go bardzo uważni- tak, te w rezultacie zdolność kombinacyjna pryska.
Z drugiej strony Pogoń dała obraz doskonałego ataku bez różnicy, woale niezłych obrońców... i koniec.
Pomoc pilnowała Rejmana — a pozatem nie umiała ani skutecznie popierać działań ataku, ani też istotnie pomagać obrońcom.
Przebieg gry był nadzwyczaj emocjonujący. W pierwszej połowie pewną nieznaczną przewagą mieli lwowiacy, W rezultacie zdobyli w ostatnich 5 minutach bramkę dzięki błędowi Wiśniewskiego.
Druga połowa przynosi porażkę lwowiakom, jut bowiem w drugiej minucie po zaczęciu M. Kuchar popełnia błąd i Danz strzela bramkę, poprawioną energicznie przez Rejmana. Wynik znowu jest remisowy.
Krakowianie zabierają się energicznie do roboty i przez 46 minut gra toczy się prawie wyłącznie pod bramką Pogoni, jednakże bez rezultatu, gdyż umiejętność strzelania została w Krakowie.
Sędzia odgwizduje przerwę. W półtorej godziny mecz nie dał żadnego rezultatu. Po przerwie gra ma trwać pól godziny, w dwóch częściach po kwadransie, a petem do pierwszej bramki.
Rozpoczyna się pierwszy kwadrans.
Ostra poprzednio gra staje się chwilami brutalną. Pogoń dzięki swemu treningowi lekkoatletycznemu z każdą minutą staje się silniejsza, gdy na Wiśle dwugodzinna ostre tempo odbija się bardzo dotkliwie.
Po kwadransie zmiana miejsc.
Pogoń przypuszcza energiczny szturm i kończy go świetnym nie do obrony strzałem Garbienia. Zwycięstwo i mistrzostw). Wisła zbiera ostatki sił I rzuca się do niebezpiecznego ataku.
Wszyscy lwowiacy gromadzą się pod swoją bramką, by bronić ciężko zapracowanego zwycięstwa.
Wiślacy gromadą uderzają w lwowski mur. W zamierzaniu Kowalski wywraca się na polu karnem.
Gracze Pogoni kopią piłkę na aut, przytrzymują ją przy wolnych rzutach i wyrzutach 2 linji autowych — byle tylko utrzymać zwycięstwo.
Gwizdek sędziego — koniec — Pogoń zwyciężyła i zdobyła mistrzostwo.
Strzałów w ciągu gry prawie nie było. Bramkarze próżnowali. Rzutów z rogu 7:4 na korzyść Wisły, Sędziował bardzo spokojnie I słusznie p. Marczewski. Z trudnego swego zadania wywiązał się bez za* rzutu. T.R.O.
Sportowiec: tygodnik, poświęcony wszelkim gałęziom sportu: oficjalny organ Tor. Zw. Okręg. P. N. R.1, 1923, nr 37 1923.11.08
M I S T R Z O S T W O P O L S K I. (Od specjalnego korespondenta).
Pogoń—Wisła 2:1.
Końcowa rozgrywka o Mistrzostwo Polski.
Dnia 4-go XI. 23. w Warszawie — na boisku w Parku Sobieskiego odbyło się ostateczne spotkań e Mistrza Polski wschodniej „Pogoni" z Mistrzem grupy zachodniej „Wisły".
O godz. 1345 wychodzą obydwie drużyny na boisko w swych najlepszych składach. Zaczyna Pogoń i nadaje grze ostre i szybkie tempo, — gra toczy się na calem boisku z chwilową przewagą jednej lub drugiej drużyny. Gracze przedernewowani, co odbija się ujemnie na przeprowadzanych pociągnięciach, ataki obu stron rwą naprzód — załamując się już na obronie przeciwnika.
Wisła jednak spokojniejsza i bardziej celowa w kombinacji ataku — stwarza ona więcej niebezpiecznych sytuacji pod bramką Pogoni — Kuchar skutecznie interwenjuje i przy pomocy obrońców unicestwiają zakusy Wiślaków, Tyły drużyn pracują prawie bez zarzutu i napastnicy nie dochodzą do głosu — właściwiej mówiąc, nie mogą sobie stworzyć sytuacji do strzału. Naprężenie wśród publiczności rośnie, tempo nie słabnie ani na chwile — i dopiero w „ minucie strzela W. Kuchar pierwszą bramkę dla Pogoni — po ładnym przeboju i spóźnionym wybiegu bramkarza Wisły Wiśniewskiego. Po przerwie zaczyna Wisła i momentalnie po ładnej kombinacji strzela Reyman wyrównający pkt. dla Wisły. — Wisła ma lekką przewagę; ale n:e może jej zaznaczyć cyfrowo — Reyman celowo rozdaje piłki i posyła do ataku prawą stronę przeważnie, u Pogoni W. Kuchar miał dobry dzień — zwłaszcza w drugiej połowie, celowe podania, doskonała gra głową i biegi obok wielkiego opanowania piłki dały powód do oklaskiwania go przez pięcio-tysięczne tłumy publiczności zebranej na boisku Obustronnie szybka gra i kolosalne tempo utrzymują się nadal — wreszcie gwizd sędziego kończy drugą połowę. Gra zostaje przedłużona dwa razy po 15 minut z przerwą 5-cio minutową.
Pierwsze 15 minut mija pod znakiem przewagi Wisły — dopiero w drugiej 15-stce Pogoń inicjuje szereg szybkich ataków jeden po drugim następujących i przygniata trochę Wisłę — w 13 minucie zwycięska bramka uzyskana przez Bacza przechyla szalę zwycięstwa na stronę Pogoni, która ostatnie 2 minuty muruje i broni się rękoma i nogami przeciw huraganowym atakom Wisły — i przeciąga czas ciągłemi wykopami na aut a nawet wyrzutami bocznemi z autu na aut!!!
Wisła grała lepiej — akcje były precyzyjniejsze i groźniejsze niż takowe u Pogoni. — Pogoń pokazała lepszą grę głową i ... szczęście. — Rogów 8:6 dla Wisły. Sędzia p. Marczewski z Lodzi stanowczy w decyzji, dobrze trzymał w karbach obie drużyny — wyłapując liczne faule i spalone — i mimo przepuszczenia paru fauli i spalonych zadowolnił w zupełności. „Tadem“.
Przegląd Sportowy :1923, nr 45
1923.11.09
Mistrzostwa tegoroczne w piłce nożnej skończone. Żmudną i pracowitą kolejkę spotkań zakończył finał iście bohaterski. Trudno powiedzieć, aby obie drużyny, które stanęły do walki końcowej, były absolutnie najlepsze w Polsce. Niemniej przeto obie okazały najwięcej woli do osiągnięcia lauru. Dziś kiedy nastąpiło już odprężenie sytuacji, można sobie darować dociekanie, czy w ostatecznej rozgrywce rozstrzygnęła „sprawiedliwość“ czy przypadek. Równie spóżnionem i bezcelowem byłoby rozstrząsanie kwestji, czy do finału nie „powinnyby“ wejść drużyny inne. Natomiast warto spojrzeć wstecz, aby zastanowić się nad zmianami, zaszłemi w świecie piłkarskim, których wyrazem przebieg mistrzostw. Zacznijmy od okręgu krakowskiego, w którym ruch piłkarski był i pozostał najsilniejszym. Otóż pierwszym „pewnikiem“, który zawdzięczamy mistrzostwom, jest utrata bezwzględnie przodującej roli, jaką okręg ten odgrywał w piłkarstwie. Drużyny z poza Krakowa, które dawniej przyjeżdżały na boiska krakowskie z ambicją „wyjścia z honorem“, dziś przyjeżdżają, aby wygrać. I nieraz im się to udaje. W szczególności spadł autorytet drużyn poza Cracovią i Wisłą. Podokręg bielski, silny dopóki zasilał się graczami wiedeńskimi, schodzi powoli z widowni naszej ekstraklasy. Okręg warszawski — zawiódł. Ci, którzy do niedawna twierdzili, że Warszawa „musi“ wcześniej czy później zająć absolutnie przodujące miejsce w polskiem piłkarstwie — zwijają chorągiewkę.
Mistrzostwa bowiem tegoroczne nie wykazały dość przekonywującego postępu w warszawskiej piłce. Warszawianka i Legia zawsze jeszcze nie są „twardą“ klasą. Polonia robi cuda, ale raz na sezon. O paru tuzinach klubów klasy B, których oczekiwaliśmy — nie słychać. Lwów zamyka się nadal w dwu słowach: Pogoń i Czarni, choć w okręgu tym najsilniej bodaj rozwinęła się prowincja. Pogoń umocniła bardzo silnie stanowisko swe, zdobywając powtórnie mistrzostwo i jest na drodze do stworzenia nowej „szkoły“ w ataku. Czarni odrobili wiele pod koniec mistrzostw. Poznań nie posunął się wiele naprzód, a rola, jaką Warta odegrała w mistrzostwach, była jednem z większych rozczarowań ubiegłego sezonu. Uchodziła przecież za powszechnego faworyta do finału grupy zachodniej. Poza mistrzostwami żył jednak okręg poznański w zamkniętem kole spotkań lokalnych i kto wie, czy mu to wyszło na dobre. Toruń zadziwił na chwilę. Silnie posunęła się naprzód Łódź. ŁKS., finalista grupy zachodniej, odrobił w ciągu jednego roku przynajmniej pół klasy i zdaje się niema zamiaru poprzestać na tem. Niewielka różnica między ŁKS. a Turystami wskazuje, że postęp ten objął i inne drużyny w okręgu. Znany fakt, że piłka rozwija się najlepiej w ośrodkach przemysłowych, przemawiałby za piękną przyszłością łódzkiego piłkarstwa. Wilno usiłowało w roku ubiegłym zdobyć silne stanowisko w pierwszej klasie — jednak bez rezultatu. Przeszkodził temu, zdaje się, płynny stan, w jakim znajdują się wileńskie kluby. Lublin, bodaj że niema szans naturalnych warunków na pozostanie samodzielnym okręgiem.
Górny Śląsk wreszcie nie pokazał nam ani części tego, co może. Doprowadzenie do porozumienia między zwaśnionemi tam obecnie grupami spowoduje, że w roku przyszłym okręg ten okaże nam niewątpliwie inne oblicze. Reasumując, można powiedzieć, że mistrzostwa tegoroczne dały nam to, czegośmy się po nich spodziewali t. j. dalszy krok naprzód ku wyrównaniu ogólno-polskiej klasy. Czy jednak przyczyniły się do absolutnego podniesienia polskiej klasy, jest więcej niż wątpliwe. Bliskość Olimpjady wysuwa jednakże ostatni postulat na pierwsze miejsce. W związku z tem oczekiwać należy głęboko sięgających zmian w rozgrywkach mistrzostw przyszłorocznych.
Z tygodnia.
Mistrzostwo Polski w piłce nożnej, największy wypadek sportowy wewnątrz kraju, znalazło ubiegłej niedzieli swe ostateczne załatwienie. Lwowski Klub Sportowy Pogoń, zdobywa po raz drugi zaszczytne wawrzyny, dokumentując swoją i swego okręgu sławę. Ogólna opinja sportowa przyjmuje ten wypadek do wiadomości niewątpliwie z uznaniem. Zdobycz Pogoni, drużyny mającej w Polsce wielkie sympatje i poważanie za poziom sportowy, za jej tężyznę i sprawność, tembardziej cenne, że okazywane w trudach kresowych warunkach pracy, darzy ją ogół prawdziwym sentymentem — została oceniona jako sprawiedliwa. Mistrzostwo mające być prawdziwym wykładnikiem sił, ale prawie zawsze przytem będące zrządzeniem przypadku, było takiem i teraz. Niewątpliwie Pogoń jest drużyną doskonałą, dla której zrządzenia przypadku nie są potrzebne, ale zaprzeczyć się nie da, że i szczęście stało po jej stronie. Nie zmniejsza to bynajmniej ważności przez nią zdobytego mistrzostwa, pozwala natomiast na stwierdzenie rzeczy cennej, a to, że walcząca w finale polska klasa piłki nożnej przedstawia poziom wyrównany. Przeciwnik Pogoni w ostatecznej rozgrywce, Wisła nie oddała swych szans łatwo i bez twardej i uporczywej obrony. W trzeciem dopiero spotkaniu w przedłużonej grze, uległa z honorem, nie będąc w żadnym wypadku gorszą od zwycięzcy. Decydująca bramka mogła też łatwo paść na jej korzyść. Po raz trzeci sytuacja układa się podobnie. Oto w trzechkrotnych kombinacjach walczy „zasadniczo“ wschód z zachodem. Jakąkolwiek by była forma mistrzostw, ten stan rzeczy jest istotny. Podczas jednak, gdy na wschodzie sytuacja jest niezmieniona i Pogoń zawsze toruje sobie drogę do ostatecznej walki o mistrzostwo, na zachodzie zmienia się jak w kalejdoskopie. Po Cracovii Warta, teraz znów Wisła, z tem, że równie dobre mogłyby być czy ŁKS., czy Warta, czy Cracovia. W' każdym razie Pogoń drugi raz już skutecznie walczy o zaszczytny tytuł. Szczęśliwy zbieg okoliczności powiedą jedni, nietrafny system rozgrywania mistrzostwa powiedą drudzy, właściwy miernik wartości powiedą trzeci. Oczywiście wszyscy będą mieli po trochu racji. Pogoń zdobyła mistrzostwo pewnie, stanowisko jej znacznie jest mocniejszem od przeszłorocznego i zdobycz jej określić należy mianem pełnego sukcesu.
