1926.10.09 Wisła Kraków – Pogoń Lwów 4:2

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 10:08, 12 wrz 2024; PawelP (Dyskusja | wkład)
(różn) ← Poprzednia wersja | Aktualna wersja (różn) | Następna wersja → (różn)
1926.10.09, Mecz towarzyski, Kraków, Stadion Wisły, 15:15
Wisła Kraków 4:2 (2:1) Pogoń Lwów
widzów:
sędzia: Landwirth
Bramki

Henryk Reyman
Stanisław Czulak

Henryk Reyman (g)
Władysław Kowalski (k)
0:1
1:1
2:1
2:2
3:2
4:2
Józef Garbień


(g) Adolf Zimmer


Wisła Kraków
2-3-5
Jan Ketz
Aleksander Pychowski
Emil Skrynkowicz
Stefan Wójcik
Jan Kotlarczyk
Witold Gieras
Stanisław Czulak
Jan Reyman
Henryk Reyman
Władysław Kowalski
Karol Żelazny

trener: brak
Pogoń Lwów
2-3-5
Bogusław Lachowicz
Władysław Olearczyk
Albert Mauer
Mieczysław Domaradzki
Bronisław Fichtel
Stanisław Deutschmann
Adolf Zimmer
Mieczysław Batsch
Włodzimierz Łysyk
Józef Garbień
Zygmunt Urich

trener: Karl Fischer

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Debiut Ketza
Debiut Ketza
Debiut Ketza
Debiut Ketza

Spis treści

Relacje prasowe

„Ilustrowany Kuryer Codzienny”

1926, nr 278 (9 X)

Pogoń—Wisła.

Dwudniowe zawody lwowskiej Pogoni z Wisłą, wzbudziły ogólne zainteresowanie. Po klęsce reprezentacji Krakowa z Warszawą, po wyeliminowaniu „Cracovii‘‘ od udziału w rozgrywkach o mistrzostwo Polski, dają się ogólnie słyszeć głosy, iż football krakowski upada. To też ostatnią można powiedzieć nadzieją, iż krakowskie piłkarstwo potrafi zatrzymać swą dawną supremację w sporcie polskim, pokłada światek sportowy na drużynie Wisły, iż potrafi ona, podobnie jak dawniej ,gdy szło czy to o obrona puharu prof. Żeleńskiego, czy też o rehabilitowanie porażek innych drużyn krakowskich w stolicy, zrehabilitować i podnieść sport krakowski w oczach innych okręgów.

Ze względu na spodziewany tłumny napływ publiczności w dniach zawodów, radzimy zaopatrzyć się wcześniej w bilety w przedsprzedaży w firmach K. Parafiński, ul. Sławkowska 14 i M. Kopeć, ul. Karmelicka 23.


Pogoń słynąca z gry do końca na kwadrans przed ostatnim gwizdkiem sędziego spasowała. Wisła miała bowiem w tym meczu niezliczoną wprost ilość sytuacji podbramkowych. Pierwszego gola strzelili jednak lwowianie. Szybko wyrównał stan spotkania Reyman, a Czulak wyprowadził Wisłę na prowadzenie. II. połowa również zaczęła się szczęśliwie dla gości (gol Zimmera na 2:2). Potem już dominowała na boisku Wisła i po golach Reymana (z pięknej centry Czulaka) i Kowalskiego z rzutu karnego pewnie wygrała to spotkanie.


Czerwoni znaleźli się w tym roku poza burtą rozgrywek o MP i chcieli udowodnić finaliście, że są drużyną lepszą. Przed tygodniem Pogoń wygrała z Cracovią i mecze z Wisłą miały być szansą rehabilitacji piłki krakowskiej. Pogoń zagrała bez Wacka i od razu było widać, że straciła połowę ze swej wartości. Wisła na której barkach spoczął honor Krakowa grała niezwykle ambitnie i „przeciwstawiła Lwowiakom "szkołę krakowską, popartą jednak, w przeciwieństwie do miękkiej Cracovii, niebylejakimi walorami fizycznymi". Szczególnie dobrze prezentował się atak z Kowalskim i Reymanem. "Twardy i uparty, nie łatwo dał sobie odebrać piłkę. Przy szczęściu byłby uzyskał więcej jak dwie bramki". Receptą na sukces w Krakowie miało być wyeliminowanie z gry Reymana, którego nie odstępował na krok Fichtel. Nie na wiele się to zdało, gdyż Wisła mimo osłabienia skrzydłowymi miała niezliczone sytuacje podbramkowe, "kilka pewniaczków uratowały słupki, poprzeczka i las nóg” Poganiaczy' którzy w momentach drażliwych skupiali się pod swoją bramką. Ostatecznie pierwszy mecz wygrała Wisła 4:2. Na podstawie: Stadion nr 41.


Przegląd Sportowy numer 41 (282); str. 1, Sobota 16 październik 1926:

Rehabilitacja piłkarstwa krakowskiego

Dwa sukcesy Wisły z Pogonią

Wicemistrz Krakowa stanął w obronie starej stolicy piłkarstwa polskiego. W spotkaniu z mistrzem Polski Wiśle udało się istotnie zrehabilitować football Krakowa, przez co niewątpliwie zdobyła gorące zawsze dla rodzinnego miasta serca krakowian. Oto relacje z obu spotkań.

Wisła - Sparta 4:2 (2:1)

Sobota 9.10. Do zawodów stanęły drużyny w następujących składach:

Wisła: Katz, Pychowski, Skrynkowicz; Wójcik, Kotlarczyk, Gieras; Czulak, Reyman III, Reyman I, Kowalski, Żelazny.

Pogoń: Lachowicz, Olearczyk, Maurer; Domoradzki, Fichtel, Deutschmann; Zimmer, Bacz, Łysek, Garbień, Urich.

W tym dniu była Wisła od Pogoni drużyną znacznie lepszą, tak, że wynik powyższy nie odzwierciedla w pełni przewagi.

Pogoń - cieniem Pogoni

Pogoń była cieniem drużyny sprzed dwa tygodni, kiedy to w pięknym stylu pokonała Cracovię. Smutny to fakt że brak Kuchara, Gierbatowskiego czy Szabakiewicza jest powodem takiej ujemnej zmiany w drużynie.

Brak Kuchara

Niemniej jednak brak Kuchara dawał się odczuwać w każdej fazie gry. Atak Pogoni pozbawiony jego kierownictwa był linią zupełnie rozerwaną, bez żadnego wzajemnego kontaktu, tak, że ani Bacz, ani Garbień - zwykle tak groźni - zmuszeni grać każdy na swoją rękę - nie wyszli należycie. Najwięcej brak Kuchara odczuwał za pewne Fichtel. Pozbawiony współpracy wszędobylskiego Wacka i oddany wyłącznie na swoje siły zawiódł kompletnie.

Obrona Pogoni jak zwykle słaba w wykopie, Lachowicz niepewny w chwytach, przepuścił fatalnie pierwszą bramkę.

Upadek animuszu

W całości drużyna Pogoni czyniła wrażenie zespołu przemęczonego, bez animuszu do walki. Ze znanej energii i zapału tej drużyny , które jej tyle sukcesów nawet nad lepszymi w zasadzie drużynami przynosiły, nie było tym razem śladu.

Drużyna ta umiejąca dotychczas walczyć do ostatniej minuty, już na kwadrans przed końcem poddała się swemu losowi. I to może było jedną z największych niespodzianek sobotnich zawodów, lecz winno też być przestrogą dla Pogoni, że mistrzostwo Polski - mimo wyeliminowania Cracovii - zdobyć będzie można tylko przy największym wysiłku.

Ambicja "Wisły"

Wisła pewna widocznie wysokiej odpowiedzialności honoru Krakowa, walczyła z wielką ambicją. W każdej bez wyjątku linji była też drużyną lepszą.

Różnica ta była nader widoczna tak w ataku, jak i w pomocy. Znaczne polepszenie formy Kowalskiego, nadało atakowi Wisły większą spoistość, a jego lekkie i dokładne podawanie piłek, było wzorowe. Kowalski był też w tym dniu jednym z najlepszych w drużynie. Dzielnie walczył obok niego Reyman I. Twardy i uparty, nie łatwo dał sobie odebrać piłkę. Przy szczęściu byłby zapewne uzyskał więcej jak dwie bramki. Czulak na nieswojej pozycji prawego skrzydłowego trzymał się dzielnie. Słabsi fizycznie Reyman III i Żelazny wypadli blado.

Niezmordowanym i nader skutecznym graczem był Kotlarczyk w pomocy, pokazując grę o klasę lepszą od swego vis-a-vis Fichtla. Stała przewaga Wisły i ciągłe "gniecenie" przeciwnika jest jego wielką zasługą. Braki techniczne Wójcika i fizyczne Gierasa nie pozwoliły im dorównać klasie Kotlarczyka. Obrona pracowała bez zarzutu, aczkolwiek Skrynkowiczowi brak jeszcze rutyny, w taktyce gry, Katz bronił spokojnie, choć jego źle obliczony wybieg sprowadził utratę drugiej bramki.


Strzelcy

Bramki strzelili kolejno: Garbień, Reyman I, Czulak, zaś po pauzie: Zimmer (głową), Reyman I (z pięknej centry Czulaka głową) i Kowalski (z karnego za "foul" Deutschmanna)



Naprzód : organ Polskiej Partji Socjalistycznej. 1926, nr 237

WISŁA — POGOŃ 4:2 (2:2) i 0:0. Oczekiwano z naprężeniem wyników zawodów z obu dni. Wisła miała zrehabilitować nadszarpaną opinię footballu krakowskiego. I powiedzmy szczerze, że się jej to udało. Wprawdzie Pogoń wystąpiła bez Kuchara i Giebartowskiego, a w pierwszym dniu także bez Szabakiewicza i Hankego, lecz również Wiśle brakło najlepszych graczy, tj. Adamka i Balcera. Sobotnie zawody stały bezwzględnie pod znakiem czerwonych, gra do pauzy była żywa, interesująca i obfitująca w szereg, obustronnie ładnie przeprowadzanych ataków. Niestety druga połowa stanowiła kontrast części pierwszej, a więc nudną, chaotyczną grę. Znacznie ładniejszą grę pokazały obie drużyny. dnia następnego. I znowu Wisła była stroną poważnie atakującą, ale obarczoną pechem w strzelaniu. Kilka pewnych sytuacyj podbramkowych, które w normalnych warunkach kończą się bramkami, nie umieli napastnicy Wisły wykorzystać, a pozycyj tych gospodarze mieli znacznie więcej od gości. Wynik remisowy, w dodatku zerowy absolutnie nie odpowiada istotnemu przebiegowi gry i układowi sił drużyn, w których Wisła w: obu dniach była lepszą i stanowczo w polu niebezpieczniejszą. Pogoń grała słabiej niż z Cracovią. Sędziowie p. Landwirth i Arczyński, słabi,


Robotnik : centralny organ P.P.S. R.32, № 281 (12 października 1926) = № 3081

Kraków. W sobotę Wisła - Pogoń 4:2 (2:1) bramki zdobyli dla Wisły Reyman I (2), Czulak i Kowalski (Karny), dla Pogoni-Garbień i jedna samobójcza (przez Gierasa), W niedzielę wynik bezbramkowy 0:0. Obie drużyny z kilkoma rezerwowymi