1927.05.08 Wisła Kraków – Czarni Lwów 4:0

Mecz poprzedzą zawody lekkoatletyczne W, biegu sztafetowym 3 X 1000 mtr.

Skład Czarnych przedstawiał się następująco: Drapała, Bydliński, Kmiciński, Kopeć, Witkowski, Konopasek, Ostrowski, Chmielowski, Winnicki, Sawka i Domiczek. W drużynie Czarnych na wyróżnienie zasługuje w szczególności bramkarz Drapała, który mimo puszczonych czterech bramek, jest jednym z najlepszych bezsprzecznie bramkarzy w Polsce i dzięki dobrej jego obronie (także rzutu karnego), Czarni wyszli z stosunkowo mniejszą porażką. Obok wspomnianego już pomocnika Konopaska, wyróżnić należy lewoskrzydłowego Domiczka. Natomiast w ogólności drużyna Czarnych zawiodła w tym dniu, więcej sobie obiecywano po pogromcy Pogoni i Warty. Atak Czarnych grał bez wszelkiego systemu i kombinacji, to też wszystkie jego akcje były każdorazowo przez pomoc i obronę Wisły łatwo likwidowane.

Bramki dla Wisły zdobyli: w 15 minucie Reiman I. z doskonałej centry Adamka, następnie Reiman III. w 3 minucie, Adamek w 21 minucie i Czulak w 34 minucie. W najbliższych tygodniach czekają drużynę Wisły niezwykle ciężkie spotkania z Ł. K. S., Wartą i I. F. C. Do pokonania tych przeciwników, forma nakazana przez Wisłę jeszcze nie wystarczy! -— Do zwycięstw prowadzi tylko pilny i systematyczny trening.

Sędzia p. Dancygier, spełnił swoje zadanie bez zarzutu, ku zadowoleniu licznej, bo 4.000 osób liczącej publiczności.

Czarni: Drapała; Bydliński - Kmiciński; Konopasek - Witkowski - Kopeć; Ostrowski; Chmielewski; Winnicki; Sawka; Domiczek.

Piękne sukcesy Czarnych, osiągnięte w spotkaniach ligowych ściągnęły blisko 5000 publiczności, która chciała pożegnać Lwowian.

Powszechnie liczono się nawet, że Wisła, której forma ostatnio przedstawiała wiele do życzenia nie zdoła pokonać tak groźnego przeciwnika.

Wynik a przede wszystkim przebieg gry wykazały coś innego. Wisła tym razem zademonstrowała grę piękną i celową, której Czarni zaledwie do pauzy zdołali stawić jaki taki opór. Po pauzie prawie bez przerwy Wisła była stroną atakującą i gdyby nie egoizm Adamka, który zamiast podawać nieobstawionym współgraczom strzelał - byliby wrócili Czarni do Lwowa z jeszcze większą porażką.

Do pauzy gra zmienna z nieznaczną przewagą Wisły, której atak strzela dużo lecz niecelnie. Dopiero w 21-ej minucie centrę Adamka Reyman I zamienia w bramkę. Rzut karny podyktowany przeciw Czarnym strzela Adamek w ręce Drapały.

Po przerwie nieustająca przewaga Wisły. W 3-ej minucie pada bramka strzelona przez Reymana III z centry Adamka. Następnie Adamek wyzyskuje błąd obrońców strzela głową do pustej bramki trzeciego gola (29') a na koniec znowu z centry Adamka Czulak ustala wynik. Wisła zaprezentowała się doskonale zarówno jako całość jak i indywidualnie. Jedynie Żelazny, który grał zamiast Balcera wypadł słabo.

U Czarnych na wyróżnienie zasługuje Drapała, Kmiciński, Sawka Chmielowski. Strzałów z rogu 3:3. Sędzia p. Dancygier z Łodzi.

U Czarnych nie kleiło się. Atak miał zbyt ciężkie zapory do pokonania w obronie i pomocy Wisły. Szereg niebezpiecznych pociągnięć, zwłaszcza do pauzy nie pozwolono im wykończyć, Na wyróżnienie zasługują jedynie Drapała w bramce, oraz Chmielowski i Sawka.

W pierwszej połowie gry zmienna przewaga. W 21’ Reymann strzela pierwszą bramkę. W chwilę potem rzut karny niewyzyskany przez Wisłę, gdyż Adamek strzela w ręce Drapały. Po pauzie znaczna przewaga Wisły, która zdobywa bramkę w 3’ przez Reymanna III, 20’ przez Adamka i w 33’ przez Czulaka. Przewaga ta utrzymuje się prawie do końca, dopiero w ostatnich minutach Czarni kilkakrotnie zagraża ją. Sędzia p. Dancigier z Łodzi. Publiczności ponad 4000. Mast.

Wisła — Czarni (Lwów (4:0). (1:0). Wisła znacznie się poprawiła — szczególnie linja pomocy i napadu; Czarni natomiast spadają z formy w porównaniu do swych pierwszych wyników. Do przerwy przewaga Wisły uwidacznia się w jednym tylko goalu, po przerwie zato Wisła pastwiła się nad zmęczonym przeciwnikiem Z Wisły wyróżniał się celową grą Kotlarczyk, Reyman I i Adamek, z Czarnych Drapała, który obronił rzut karny i szereg b. ciężkich sytuacji, oraz Konopasek i Domiczek. Pozatem atak Czarnych gra bez określonego systemu, co ujemnie odbija się na wyniku. Bramki strzelili: Reyman I i III, Czulak i Adamek. Sędzia p. Dancygier z Łodzi dobry. Publiczności 3.000.

Przy cudownej, słonecznej pogodzie wybiegają na odnowione boisko Wisły, naprzód drużyna Czarnych, następnie drużyna czerwonych. Wobec sędziego p. Danzigera odbywa się losowanie stron, przy czem Wisła wybiera stronę gorszą pod wiatr silnie wiejący oraz za słońcem. W pierwszych zaraz momentach prze prowadzają lwowscy goście kilka niebezpiecznych ataków. Siły obu drużyn ważą się, gra prowadzona jest w niezwykle szybkiem i ostrem tempie. Czarni grają bardzo ambitnie jednakże od samego początku widać wyraźnie, że ustępują miejscowym technicznie w znacznym stopniu.

Ataki prowadzone przez czerwonych są jednak znacznie groźniejsze, bardziej jednolite i żywiołowe. Wreszcie jedno ładne, celowe, wprost klasyczne pociągnięcie prawej strony napadu czerwonych przynosi im pierwszy punkt. W szybkiem tempie prowadzony atak kończy się centrą Adamka, którą Reiman I zamienia bombą nie do obrony w bramkę dla miejscowych. Publiczność przyjęła pierwszy ten sukces czerwonych, gorącym aplauzem.

Po zdobyciu tej bramki napad Wisły ożywia się jeszcze bardziej i dąży zdecydowanie i konsekwentnie do zwycięstwa. Za faul popełniony na Reimanie dyktuje sędzia rzut karny, który jednak Adamek strzela wprost w ręce Drapale. Wśród obustronnych ataków dobiegła do końca pierwsza połowa gry.

Po pauzie następuje właściwa klęska Czarnych. O ile w pierwszej połowie gry miewali jeszcze dobre momenta, zagrażali niebezpiecznie bramce miejscowych, tak, że nie można było z góry przesądzić wyniku spotkania, o tyle po zmianie stron pod naporem czerwonych załamują się całkowicie i zdeprymowani nie są w stanie przeciwstawić oporu napastnikom Wisły.

Wkrótce po kilku pewnych sytuacjach podbramkowych nie wyzyskanych przez środkową trójkę miejscowych, z zamieszania podbramkowego wyławia piłkę Reiman III i orjentując się w sytuacji z dość trudnej pozycji uzyskuje drugi punkt dla swoich barw. Po tym sukcesie przewaga miejscowych staje się przygniatająca. W krótki czas potem dzięki nieporozumieniu tyłów Czarnych, objeżdża Adamek obrońcę i bramkarza i przytomnie pakuje piłkę do siatki przeciwnika.

Obecnie zanosi się na druzgocącą klęskę Czarnych, którzy zupełnie tracą głowę i pozwalają czerwonym podchodzić już pod samą bramkę. W okresie tym lepsza dyspozycja strzałowa, środkowej trójki miejscowych, zadecydować mogła o znacznie wyższej klęsce niż i tak wysokocyfrowa porażka poniesiona przez gości. Po chwili uzyskuje Czulak z podania doskonałego Adamka ostatni punkt dla swoich barw.

W ostatnich minutach gra toczy się w dalszym ciągu pod znakiem przygniatającej przewagi czerwonych, którzy jednak nie wyzyskują pewnych sytuacji podbramkowych. Czarni przeprowadzają dwa niebezpieczne sporadyczne ataki, co stanowi zakończenie spotkania.

Przechodząc do oceny miejscowych należy podkreślić ambitną grę całego zespołu. Nie wszyscy jednak stanęli na wysokości zadania. Folga w bramce naogół minimalnie zatrudniony, popełnił jednak kilka drobnych błędów. Obaj obrońcy doskonali, Burek nawet lepszy od dobrego Skrynkowicza.

W pomocy doskonały Kotlarczyk, najlepszy gracz na boisku, bardzo dobry Bajorek, niezły Makowski. W napadzie najlepszy Adamek, zresztą dosyć zaniedbywany przez współgraczy. Z jego to kombinacyjnych pociągnięć i doskonałych center padły nieomal wszystkie bramki.

Dobry również był kierownik napadu Reiman I. Natomiast słabi Żelazny na lewem skrzydle oraz nerwowy Czulak na łączniku. Reiman III. poprawił się znacznie od ostatnich spotkań, jednak wykazuje jeszcze znaczne braki. U gości najlepsi Konopasek w pomocy, Drapała w bramce, Chmielowski w napadzie. Reszta naogół ambitna, poza kilkoma jednostkami wykazywała wielkie niedomagania techniczne. Sędzia p. Danciger całkiem dobry.

Wisła odniosła zasłużone zwycięstwo nad drużyną lwowską, która od samego początka doznała zawodu w swej pewności, najlepszy jej bowiem gracz i obrońca Kmiciński statystował od samego początku z powodu odnowienia się bolesnej kontuzji. Wisła, widząc przed sobą zmorę trzeciej klęski i utratę 6 punktów, zastosowała rzadko spotykany system gry.

Cała bez wyjątku drużyna walczyła o każdą piłkę, żadnej nie uważając za straconą. Czarni natomiast nie czuli się swojo i pozwolili przeciwnikowi chwycić w swe ręce całą inicjatywę.

Szereg pozycji podbramkowych ratuje doskonały Drapała, napór Wisły staje się jednak coraz silniejszy, wreszcie w 23 min. Reyman strzela pięknego gola z przeboju. W 29 m. broni Drapała rzut karny bity przez Adamka. Ostatnie minuty są okresem przewagi Wisły. Po pauzie Czarnym wiedzie się jeszcze gorzej, lekka piłka ucieka im wprost spod nóg, gnana silnym wiatrem.

Gospodarze, wyszkoleni lepiej technicznie i przyzwyczajeni widocznie do tego rodzaju piłki, poprostu brylują. W 4, 21-ej i 34 minucie padają bramki z najbliższej odległości, spowodowane brakiem tyłów u Czarnych. Nie do zastąpienia zwykle Kmiciński, był jedynie cieniem gracza. Lwowianie po utracie drugiej bramki stracili zupełnie serce gry, widząc, że nie są w możności sprostać przeciwnikowi, który budził ogólny zachwyt. Zawodami kierował p. Danzygier z Łodzi poprawnie. Widzów 3.000, rogów 3:2 dla Czarnych. Doskonałą grę Wisły umożliwili sami Czarni, nie stosując ani ambicji, ani tempa, ba nawet odpowiedniego krycia przeciwnika.

Czarni wnieśli do P. L. P. N-u protest o unieważnienie zawodów, gdyż, jak sędzia stwierdził, waga piłki wynosiła około 100 gr. mniej, jak należy.

Do przerwy gra otwarta. W 22 min. uzyskuje Reyman 1. z podania swego brata prowadzenie. W 30 min. broni Drapała rzut karny tegoż Reymana. Po przerwie nastąpiło zupełne załamanie się gości, zmęczonych grą przeciw wiatrowi i słońcu w I. połowie i przygniatająca przewaga gospodarzy, którzy przez Reymana III (3 min.), Adamka (22 min.) i Czulaka (33 min.) umacniają swe zasłużone zwycięstwo. Bohaterami dnia byli Reyman I. we Wiśle i bramkarz Drapała u gości, który uratował ich od jeszcze większej klęski. Sędziował p. Dancygier z Łodzi, widzów 2.500.