1927.10.02 Wisła Kraków – Polonia Warszawa 7:1
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 7:1 (3:1) | Polonia Warszawa | 
| ||||||
| widzów: 4-5.000 | ||||||||||
| sędzia: Emil Niedźwirski ze Lwowa | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| po przerwie klasyczny hat-trick Henryka Reymana | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
Przegląd Sportowy nr 40/1927 ,str. 3:
Wisła-Polonia 7:1 (3:1)
Mecz oczekiwany z dość dużym zainteresowaniem w pierwszej połowie był rzeczywiście ciekawy. Choć liczono się ogólnie ze zwycięstwem Wisły, spodziewano się jednak, że zwycięstwo to będzie musiała sobie ciężko wywalczyć. Co prawda wiele z tych dla Polonji pochlebnych horoskopów polegało na przekonaniu, że w barwach Polonji wystąpi Kisieliński, niemniej jednak, mimo ładnej i żywej gry, Polonja nie spełniła pokładanych w niej nadziei. Drużyna, po zmianach odmłodzona, niemniej jednak odmłodzenie to nie przyniosło poza pewnem ożywieniem tempa gry nic nowego. Gracze nowi są młodsi i ruchliwsi- nie są natomiast wcale lepsi od dawnych.
Pozatem aczkolwiek Jelski gra zupełnie dobrze na środku pomocy, może lepiej niż w obronie, a napewno lepiej niż w napadzie, to jednak gra nie jest odpowiednią do drużyn lekkich i szybkich, jaką chce być po odmłodzeniu Polonja. Jelski gra technicznie dobrze, pracuje bardzo intensywnie, niemniej jednak gra za wolno i wszystkie jego zagrania stwarzają sytuacje, które przeciwnik może już naprzód przewidzieć. Dlatego też, jeżeli ich nie popiera wspaniała rzeczywiście technika innych graczy, bardzo często interwencja jego ma skutek czysto destruktywny, a to, jak na środek pomocy jest stanowczo za mało. Dobrze grały oba skrzydła, szczególnie Zimowski w pierwszej połowie. Obrona jeszcze bardzo słaba. Gross w bramce kilka bramek mógł przy większej sprawności technicznej utrzymać, natomiast pod koniec gry miał rzeczywiście nadzwyczajne szczęście, kiedy po zupełnem załamaniu się Polonji, musiał staczać walkę z całym atakiem Wisły zgromadzonym stale pod bramką Polonji.
Wisła grała dobrze aczkolwiek przez pierwszych kilkanaście minut i przez ostatni kwadrans wydawało się, że to nie ta sama drużyna. Doskonale grały tyły (Skrynkowicz lepszy, Pychowski spokojniejszy). Folga poza kilku pierwszemi minutami, kiedy nie był całkiem spokojny, grał doskonale i z wielką brawurą, pomoc bez zarzutu. W ataku lepsza naogół prawa strona. Balcer i Adamek mieli szereg pięknych rzeczywiście biegów i śmiało można powiedzieć, że taką siłą przebojową jak Adamek nie rozporządza żaden napastnik w Polsce. Reyman II słabszy, Reyman I jak zwykle doskonały. Czułek dobry. Naogół jednak trzeba powiedzieć, że Polonja zostawiła lepsze wrażenie aniżeli na wiosnę i przez pierwszych 45 minut grała rzeczywiście dobrze, załamując się zupełnie dopiero w drugiej połowie.
Drużyny w składzie: Wisła- Folga- Skrynkowicz- Pychowski- Makowski- Kotlarczyk I- Kotlarczyk II- Balcer- Reymann II- Reymann I- Czulak- Adamek.
Polonja- Gross- Miączyński- Loth IV- Jelski- Konarski- Krieger- Kogut- Puchniarz- Alaszewski- Zimowski.
Sędzia dr. Niedźwierski (Lwów) dobry.
Gra otwarta i w szybkim tempie daje odrazu kilka pozycyj podbramkowych, których jednak strony nie wykorzystują. Polonja gra niespodziewanie ładnie i ambitnie, kombinując szczególnie prawą stroną ataku. W zamieszaniu podbramkowem Folga wybija piłkę pięściami i na samej linii pola karnego powstaje zamieszanie . Sędzia dyktuje rzut karny, który Jelski egzekwuje. Wisła zrywa się z wielką ambicją do walki, gra jednak narazie nie nadzwyczajnie, gorzej od Polonji, która widocznie chce za każdą cenę umocnić swoją przewagę. Niemniej jednak technicznie lepsza gra Wisły bierze górę, w 16-ej minucie Balcer przechodzi sam i po pięknym biegu wyrównuje strzałem tuż obok niezdecydowanego Grossa. Wisła zaczyna atakować energiczniej uzyskuje korner i w 20 minucie drugą bramkę z pięknego strzału Czulaka. W 30 minucie strzela Reymann I trzecią bramkę obok bezradnego Grossa. Atak Wisły zaczyna kombinować zanadto i nie jest w stanie podwyższyć rezultatu do pauzy.
Po pauzie Wisła odrazu przygniata bramkę Polonji. W 8 minucie uzyskuje Reymann I bardzo ładną, nie do obronienia bramkę z bliskiej odległości. W 11 minucie jeden z rzadkich ataków Polonji kończy się pięknym strzałem Ałaszewskiego z podania Kriegera, który wspaniale łapie Folga. Szereg doskonałych pozycyj dla Wisły, kończy się dwiema bramkami uzyskanymi przez Reymanna I w 16 minucie z karnego, a w 17 z pięknego strzału w wysokości przynajmniej 1 i pół metra. W 31 minucie przerywa się Adamek, przechodzi i centruje. Balcer dopada do piłki i lekko uzyskuje ostatnia bramkę. Atak Wisły siedzi jeszcze ciągle pod bramką Polonji nie jest jednak w stanie uzyskać lepszego rezultatu.
1.FC przegrywa wyraźnie z Legią 0:5.
Tabela: Wisła 39:9, 1.FC 30:14, Pogoń 27:17.
Krytyka 1.FC za zejście z boiska. Pożałowania godny incydent, świadczący o kulturze graczy musi być przez władze i opinię potępiony. Próby nadawania grom charakteru polityczno-narodowego i pretensje Niemców nieuzasadnione.
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1927, nr 272 (3 X)
Program niedzielnych zawodów piłkarskich.
KRAKÓW. Boisko Wisły, godz. 15: Polonia (Warszawa) — Wisła. Powyższe zawody o mistrzostwo Polskiej Ligi Piłki Nożnej, wzbudzały wielkie zainteresowanie ze względu na specjalne przygotowania Po lon j i, która dokonuje zakrojonego na wielką skalę przegrupowania swego zespołu. Ponadto na meczu tym debiutuje w drużynie stołecznej znakomity bramkarz Kisieliński, wielokrotny reprezentatywny gracz Polski. Doskonała gra tego bramkarza decydowała nieraz, że drużyny, w których on występował, odnosiły zwycięstwo. Drużynę Polonji cechuje obok eleganckiej gry, niezwykła ambicja w spotkaniach z najsilniejszymi w Lidze, co zresztą uwydatnia się w jej zwycięskich wynikach, jak wygrana z Wisłą 2:1, I. F. C. 3:1 ł remis z Pogonią 3:3. Niewątpliwie mecz jutrzejszy ze względu na doskonałą formę Wisły, pragnącej z jednej strony zrewanżować się Polonji za doznaną klęskę w Warszawie i zdobyć 2 cenne punkty, potrzebne dla uzyskania mistrzostwa, a z drugiej strony ze względu na wysoce ambitną grę warszawskiej drużyny, będzie niezwykle zajmującym. Sędziuje p. dr Niedźwirski ze Lwowa.
Publiczność, przybywająca na ten mecz, będzie miała sposobność zobaczenia nowej ozdoby boiska w postaci ogromnego zegaru o średnicy 1 ½ metra. Zegar ten, idący 2 razy po 46 minut, będzie wielkiem udogodnieniem dla publiczności, pragnącej informacji w czasie zawodów. Chronometrów (Omega), wartości kilku tysięcy złotych, jest wystawiony na specjalnej wieżyczce żelaznej z betonowem obmurowaniem. O wielkości jego świadczy sam fakt, iż tarcza jego waży 80 kg. T. S. Wisła, idąc w danym wy padku za wzorem wielkich zagranicznych klubów, z których b. niewiele tylko może się piszczycić za prowadzeniem podobnej imowacji, jest piór wszem w Polsce.
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1927, nr 273 (4 X)
„Wisła” mistrzem Polskiej Ligi Piłki Nożnej.
Tytuł mistrza Polski w piłce nożnej wraca do Krakowa.
Kraków, 3 października.
Po sześciomiesięcznych zaciętych bojach piłkarskich zapadła nareszcie decyzja. Spowodowała ją wygrana Wisły z Polonią i zwycięstwo Legji z I. F. C. Zaszczytny tytuł mistrza Polski w najpopularniejszym w Polsce sporcie piłkarskim wraca nareszcie do Krakowa po pięcioletniej przerwie. Przez pięć lat dzierżyła dumnie w swych rękach mistrzostwo lwowska Pogoń, która w ostatecznej chwili potrafiła rozprawić się ze swojemi rywalami, jak Cracovia, Wisła, Warta i Polonia. Pierwsze wogóle mistrzostwo Polski dzierżyła Cracovia, która ten tytuł utrzymała tylko przez r. 1921. Trzeba jednak tutaj powiedzieć, iż poprzednie boje o mistrzostwo nie wymagały tak cięż kich walk, jak obecnie. Twarde walki ligowe żądały obecnie od najlepszej drużyny utrzymania dobrej formy w ciągu całego roku. I musi się przyznać, iż tytuł mistrza przypadł drużynie najlepszej, najbardziej wyrównanej we wszystkich linjach, która w tegorocznem mistrzostwie swoje porażki zawsze niemal mogła usprawiedliwić czy to niepełnym składem, kontuzją graczy itp. O niebywałej różnicy Wisły w stosunku do innych drużyn mówi przedewszystkiem tabela ligowa, która wykazuje, iż Wisła, mimo że ma jeszcze dwa mecze do rozegrania, wyprzedziła już wszystkich swoich rywali tak dalece, iż żaden z nich nie może już absolutnie jej dogonić. Przewagę jej, wspaniałą dyspozycję strzałową maluje także stosunek bramek, wyrażający się już obecnie w imponującej liczbie 94:28 bramek. Nowy mistrz ma niewątpliwie wszelkie dane, aby godnie reprezentował sport polski piłkarski, który w latach poprzednich nieco pod upadł.
Na uwagę zasługuje z wczorajszych wyników jeszcze zwycięstwo Legji nad I. P. C. 5:0, niespodziewane, jeśli idzie o wysokocyfrowy wynik. Porażka I. F. C. była bowiem dość łatwa do przewidzenia, gdyż po takiej prze granej, jaką ostatnio w Katowicach doznali Górnoślązacy w spotkaniu z Wisłą, przypuszczać można było, iż nastąpi w nich „za łamanie”. Los taki spotkał też rzeczywiście górnośląską jedenastkę. Wreszcie i Hasmonea wykazała Wcale dobrą formę, uzyskując coprawda na swojem boisku nierozstrzygnięty wynik z Pogonią.
W najbliższą niedzielę odbędzie się jedno z najbardziej interesujących spotkań w tegorocznym sezonie i to w Krakowie. Spotkają się z sobą Pogoń i Wisła. Poprzedni mecz prze grała Wisła we Lwowie w stosunku 4:1. Chodzić teraz będzie o rewanż, a zarazem Pogoń będzie usiłowała za wszelką cenę zdobyć suk ces moralny, coby się jej udało w razie zwycięstwa nad Wisłą. To też spotkaniu temu towarzyszyć będzie niebywałe zainteresowanie. Niektóre dotychczasowe niekorzystne wyniki Pogoni nie oznaczają tego, że drużyna lwowska nie będzie grała z całym wysiłkiem woli i umiejętności przeciw Wiśle, owszem wszystko przemawia za tem, iż w meczu tym oczekiwać należy innego, odrębnego wysiłku b. mistrza Polski.
Wisła-Polonja 7:1 (3:1). Kraków, 2 października. Mecze tych drużyn mają już swoją piękną tradycję. Towarzyszyła im dotąd zawsze nie zamącona harmonja. I mecz wczorajszy nie był pod tym względem wyjątkiem, choć Wisła zrewanżowała się wspaniale za doznaną na wiosnę porażkę w stosunku 2:1. Wczorajsze zwycięstwo jest dalszym dowodem, iż forma, w jakiej się Wisła znajduje jest w dalszym ciągu doskonalą, i że mistrzostwo Polski w godnych spoczywać będzie rękach. Mecz ten z drużyną warszawską, która w każdej kombinacji znawców sportu piłkarskiego zalicza się do czołowych w Polsce, stał przez cały niemal jego przeciąg pod znakiem druzgocącej przewagi czerwonych, którzy do tego nie wykorzystali całego szeregu sytuacyj podbramkowych. W szczególności zaś raziły nie wykończone solowe przeboje Adamka, który doprowadziwszy piłkę pod samą niemal bramkę wkońcu utykał na bramkarzu Polonji, którym był Gross. Kisieliński bowiem mimo zgłoszenia się do drużyny warszawskiej zdecydował się grać jeszcze w tą niedzielę w barwach G. Z. O. P. N. ze względu na ciężki dlań mecz w. Wrocławiu.
Trzeba jednak przyznać drużynie warszawskiej, iż mimo swych wielu słabych punktów, liczy niejedną utalentowaną jednostkę a odmłodzenie, jakie zostaje przeprowadzone, chwilowo nie korzystne, w przyszłości zato odbije się tylko z korzyścią na całym zespole. — Najsłabszą częścią tej drużyny był atak, w którym poza Ałaszewskim i Zimowskim nie było wybitnych jednostek. Tak Krygier na lewem skrzydle jak i Puchniarz oraz Kogut (dobrze znany publiczności krakowskiej) nie byli zupełnie dysponowani. Najlepsza stosunkowo pomoc, w której wyróżnił się przedewszystkiem utalentowany i bardzo pracowity środkowy Jelski, najlepszy stosunkowo w tym dniu gracz drużyny stołecznej. W obronie Nowikow jak Mięczyński ustępują jeszcze bardzo staremu Bułanowi II. Bramkarz Gross, o ile przepuścił fatalnie z dwie bramki, o tyle znowu szczęśliwszymi wybiegami uratował parę nie uchronnych sytuacyj podbramkowych. W Wiśle najlepsza część drużyny to obrona, gdzie tak Skrynkowicz jak i Pychowski wywiązali się znakomicie ze swego zadania. Bramkarz Folga popełnił lekkomyślnie jeden błąd, który kosztował jedną bramkę drużynę Wisły i to zaraz z początku gry. Podyktowany przez sędziego rzut karny za trzymanie gracza przeciwnej drużyny rękami będzie dla niego w przyszłości dobrą nauczką. Pomoc czerwonych zadowoliła w zupełności, choć zbyt długo niekiedy przetrzymywała piłkę. Atak grał dobrze, aczkolwiek nierówno. Nie dopisał Adamek, który nie może przyzwyczaić się do dokładnego, nie zbyt silnego centrowania. Reyman I aż do czterech bramek grał dobrze, potem już nonszalancko. Łączni ki naogół średnie.
Pierwszy kwadrans gra była otwarta, wreszcie w 12 min. Folga zawinia rzut karny, z którego Jelski zdobywa pierwszą bramkę i je dyną bramkę dla Polonji. Wprowadza to pewne zdenerwowanie wśród drużyny Wisły, która dopiero przychodzi do siebie po zdobyciu pierwszej bramki. Udaje się to w 16 min. Balcerowi z pięknego przeboju po otrzymaniu piłki od Reymana III. W 20 min. drugą bramkę strzela Czulak znowu z podania Reymana III. W 10 min. później trzecią bramkę zdobywa Reyman I z podania znowu swego brata.
Po przerwie Reyman I zdobywa dalsze trzy bramki w 5, 16 i 17 min. w tem jedną z rzutu karnego. Wreszcie ostatnia bramka jest dziełem Balcera, który wykorzystał przytomnie zamieszanie pod bramką przeciwnika. Od tej chwili drużyna czerwonych nie stara się zbytnio o powiększenie wyniku, bawiąc się w ładne, acz nie produktywne kombinacje na polu karnem. Wykorzystuje to Polonja, która przeprowadza kilka groźnych ataków, zlikwidowanych jednak w ostatniej chwili przez obrońców albo przez Folgę. Sędziował dobrze p. Niedźwirski, który nie miał wiele pracy wobec pięknej, eleganckiej gry obu drużyn.
W oczy rzucała się innowacja na boisku Wisły t. J. urządzenie specjalnego olbrzymiego zegara, według którego informować się mogła tak publiczność, jak i sędzia. Publiczności zgromadziło się bardzo dużo, bo do 4.000 osób.
