1928.09.30 Polonia Warszawa - Wisła Kraków 2:7
Z Historia Wisły
| Polonia Warszawa | 2:7 (2:1) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 4.000 | ||||||||||
| sędzia: Artur Marczewski z Łodzi | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| wg "Stadionu" autorem drugiego gola dla Polonii ponownie Ratka | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
Stadjon: ilustrowany tygodnik sportowy. R. 6, 1928, nr 40
1928.10.02
WARSZAWA.
Wisła — Polonia 7:2 (1:2).
Mecz tych dwóch drużyn był piękną propagandą sportu piłkarskiego. Na boisku spotkały się dwie drużyny o różnych systemach gry i różnem wyszkoleniu, zmagały się dwie wole zwycięstwa, każda z drużyn wygrała swoje atuty. Polonia zademonstrowała szybkość, pracowitość i ambicję. Wisła przeciwstawiła im lepszą szkołę i rutynę. Początkowo słabsza biegowo Wisła niedochodziła do głosu. Atak jej opóźniał się w starcie, kombinacje zbyt wolne rozbijała defenzywa Polonii Napastnicy Polonii idąc na. każdą piłkę stwarzali niebezpieczne sytuacje i nawet zdobywali bramki. Lecz to Wisły nie wyprowadziło z równowagi. Z uporem stosowali swój lepszy system. Piłka wędrowała od nogi do nogi- Przeciwnik zmuszany był do daremnych a wyczerpujących startów, do atakowania przeciwnika w momencie, gdy wykluczonem było odebranie mu piłki. I oto opór Polonii zaczął słabnąć. Zmęczeni pomocnicy nie nadążyli już w. biegu za dokładnie podawaną piłką. Napastnicy Wisły mieli już czas na przygotowanie piłki do strzału i na wybiegnięcie na pozycję. Pogrom Polonii się zaczął. Szkoła zrobiła swoje. W szeregach Wisły porywająco grał Balcer. Żywiołowe jego biegi i kapitalne strzały zadecydowały o zwycięstwie. Z kolei ozdobą. Wisły był Reyman I równie dobry jako kierownik ataku i jako strzelec. Reyman III dorównał mu tylko w wózkowaniu Czulak na skrzydle spisał się b. dobrze. Kowalski powolny, jednak miał wiele dobrych momentów. Pomoc Wisły tym razem, nie zaimponowała. Technicznie doskonała jest jednak niezbyt lotna. Z obrońców pewniejszy Skrynkowicz, zaś bramkarz Koźmian był najlepszym graczem w tyłach Wisły.
Z Polonii najlepiej spisywali się skrzydłowi, a zwłaszcza Krygier. Centry jego nie były wykorzystane. Trójka środkowa niezgrana, zadużo operowała na własną rękę i nie strzelała. Pomoc do przerwy grała bez zarzutu, po przerwie zapas jej sił się skończył i niemal nie istniała na boisku. Z obrońców lepszy Bułanow, choć i jemu przytrafiały się kiksy. Kisieliński traci głowę (i bramki) gdy jest ’ atakowany. 2 bramki są jego zasługą 2 obrońców, a reszta całkowitą zasługą napastników Wisły.
Mecz zaczyna się pod znakiem przewagi Polonii.- Wypady Rifesnera i Krygiera stwarzają niebezpieczne momenty pod bramką Wisły, lecz trójka środkowa nie umie ich wykorzystywać. Dopiero ’ w 14 minucie strzela Radke pierwszą bramkę. Polonia ma ciągle przewagę i jest w ataku. Solowy bieg Balcera i piękny strzał (30 min.) przynoszą wyrównanie, lecz w 40 m. Radke wykorzystuje nieporozumienie obrońców Wisły i strzela drugą bramkę.
Po przerwie zmienia się obraz gry. Reymanowie wodzą: za nos pomocników Wisły i wyrabiają swym partnerom doskonałe sytuacje Polonia gubi piłkę. W 10 min. Reyman 1 idzie na przebój i strzela obok wybiegającego bramkarza drugiego goala. Już w 12 min. wyrabia doskonalą sytuację Kowalskiemu, który świetnie prowadzi piłkę aż do bramki i lokuje ją w siatce. W 18 min. Czulak strzela ze skrzydła, Kisieliński upuszcza piłkę i Kowalski zdobywa 4-tą bramkę. W 20 min. Makowski piłkę odbitą przez Kisielińskiego długim strzałem posyła pod poprzeczkę. W 30 min. Czulak wykorzystuje błąd obrońcy i tryumfalnie wjeżdża do bramki. Serję strzałów zamyka Reyman I, pięknym ' strzałem zdaleka w róg.
Z Polonii Krygier ma okazję zmniejszenia klęski. lecz piłka ginie w przestworzach.
Sędziował dobrze p. Marczewski, cogo wiele trudu n>e kosztowało, gdyż obie drużyny grały fair. Publiczności do 4000 osób.
Przegląd Sportowy, Sobota, 6 października 1928r. Nr. 45, s.2
Otwarcie boiska K.S Polonia w Warszawie
Wspaniałe zwycięstwo Wisły nad drużyną gospodarzy 7:2 (1:2)
Warszawa sportowa przeżyła w ub. tygodniu piękną uroczystość oficjalnego otwarcia boiska Polonii przy ul. Konwiktorskiej.
Niestety, uroczystości podobne zdarzają się w naszej stolicy niepomiernie rzadko. To też, jeśli sprawa pójdzie nadal w tym samym tempie, obawiać się należy, iż kontyngent boisk, odpowiadający potrzebom milionowego miasta, Warszawa posiądzie nie prędzej jak za 30-40 lat. Smutny ten fakt nie umniejsza zasług najstarszego, ogólnosportowego klubu stolicy, którego działalność w tej dziedzinie jest o wiele owocniejsza, niżby się napozór zdawać mogło. To bowiem, że słowo sport nie jest dziś obce radcom miasta, ze na planach Wielkiej Warszawy istnieje 60 nowych boisk, a inne kluby już bez większych problemów otrzymują tereny pod własne parki sportowe, to właśnie w wielkiej mierze zawdzięczamy Polonii.
Uroczystości otwarcia i poświęcenia boiska były uświetnione przez cały szereg imprez sportowych. I trzeba przyznać – ruch panujący na nieskalanej zieleni boiska już od rana przedstawiał widok porywający. Tu siatkówka, tam koszykówka, ówdzie hazena czy piłka nożna: w szatniach ruch, wesoły gwar, śmiech – słowem zdrowie i pełnia radości życia.
Przed główną atrakcją dnia meczem ligowym z Wisłą odbyło się szereg imprez wynikami następującymi: Mecze piłkarskie: Polonia juniorzy – Polonia oldboye 4:1 (1:0). Polonia team A – Polonia team B 2:0. Koszykówka: Polonia – Państw. Instytut Wych. Fiz. 23:15. Hazena: Polonia I – Polonia II (4:4).
Po poświęceniu boiska przez ks. Manersbergera wygłosili szereg okolicznościowych mów np.: dyrektor Państwowego Urzędu W.F. i P. W. płk. Urlych, ks. pastor Loth, kpt. Macirowicz w imieniu P.Z.P.N. red Obrubański w imieniu Wisły i płk. Wasserub w imieniu Legii.
Następnie krążący nad boiskiem samolot zrzucił z wysokości kilkunastu metrów pęk kwiecia i piłkę, a na teren walki weszły drużyny Wisły i jubilatki.
Wisła – Polonia 7:2 (1:2)
Do walki tej Wisła stanęła w składzie: Koźmin: Pychowski, Skrynkowicz: Bajorek, Kotlarczyk I, Makowski: Czulak, Reyman III, Reyman I, Kowalski, Balcer.
Polonia: Kisieliński, Miączyński, Bułanow: Hyła, Loth I, Loth IV: Riesner, Szczepaniak, Radtke, Ałaszewski, Krygier.
Już trzeci kolejny mecz Polonia przegrała w sposób identyczny. Po przewadze w pierwszej połowie, w drugiej drużyna jej załamuje się bodaj że przedewszystkim nerwowo. Różnica między zawodami z Wisłą a meczem z Wartą czy Warszawianką leży przedewszystkim w tem, że w meczu ostatnim lwią część tak horrendalnej klęski musi wziąć na swe barki Kisieliński. Oracz ten nie umie bronić piłek dolnych w ogóle, a na terenie błotnistym jest to zadanie ponad jego siły i umiejętność. To też do bramki jego weszło wszystko, co tylko wejść mogło.
Wisła była drużyną absolutnie od jubilatów lepszą. Mimo to ostatni grali tak ambitnie, ofiarnie i na ogół zupełnie poprawnie, że doprawdy na sześć bramek straconych w ciągu 45 minut gry nie zasłużyli. Było to dla nich podwójnie bolesne, gdyż do przerwy wynik brzmiał na korzyść Polonji, która też dwukrotnie prowadziła 1:0 i 2:1.
Pierwszy punkt wywalczył dla czarnych najlepszy gracz ich ataku Ratka, który po stoczeniu trzech bohaterskich pojedynków z obroną zmusił również do kapitulacji i Koźmina.
Wyrównanie było dziełem porywającego, huraganowego szybkiego biegu Balcera i wspaniałego strzału, który z rąk Kisielińskiego wślizgnął się do bramki. Po raz drugi i ostatni błysnęło Polonji szczęście w 11-ej minucie, kiedy po akcji Ratki, Ałaszewski zdobył dla gospodarzy drugą bramkę. Wyrównanie – to popisowa akcja braci Reymanów: młodszy wystawia, a starszy strzela obok wybiegającego bramkarza.
Prowadzenie zdobywa Wisła po fatalnym pudle niepewnego przez cały mecz Bułanowa – Kowalski strzela bezapelacyjnie 3:2. W pięć minut później ten sam gracz z centry Balcera podwyższa wynik do 4:2. Punkt piąty jest dziełem pięknego strzału a przedewszystkiem świetnej orjentacji Makowskiego. Po zawinionym przez Kisielińskiego kornerze, gracz ten wybiega i piąstkuje nieszczęśliwie piłkę, którą lokuje Makowski w bramce, zanim Kisieliński zdołał do bramki powrócić. Bramka szósta to spółka – Loth IV, Czulak, Kisieliński, z której przy siódmej pozostał tylko Kisieliński, biorąc sobie za partnera Reymana I-go.
Gra jako całość, mimo, że prowadzono ją chwilami podczas ulewnego deszczu, wykazała cały szereg zalet Wisły – słabsze punkty tej drużyny, to obrońcy. Bajorek, Czulak i Kowalski. Ostatni jednak nadrabia swą sztywność fizyczną wprost zadziwiającą rutyną. Koźmin w bramce b. dobry, zwycięzca w wybiegach. Kotlarczyk, jak zwykle doskonały, a Makowski i bracia Reyman stanowią ową doskonałą przeciętność piłkarską, która pomnożona przez 11 daje w rezultacie zespół pierwszorzędny. Balcer, najlepszy gracz na boisku, był klasą dla siebie.
W Polonji wale udany był debiut Riesnera, Szczepaniak zbyt wolny i słabszy, Ałaszewski za mało myśli, a Krygier po straceniu formy fizycznej zszarzał zupełnie. Hyła na bocznej pomocy zbyt powolny i niedokładny w podaniach. Loth I nie wytrzymał całego meczu. Loth IV, najlepszy z tej trójki. Obrońcy obaj słabsi niż zazwyczaj.
Warta przegrywa z Cracovią 2:5. Tabela: Warta (22-32), Wisła (21-31), Cracovia (22-29).
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1928, nr 273 (2 X)
Wisła najpoważniejszym kandydatem do tytułu piłkarskiego mistrza Polski.
Kraków, i października.
Wczorajsza niedziela przyniosła wysokocyfrowe zwycięstwa obydwom drużynom krakowskim nad silnymi przeciwnikami. Wygrane Cracovii z Wartą w stosunku 5:2 i Wisły ze stołeczną Pol on ją w identycznym stosunku, świetne zwycięstwa drużyn krakowskich. Porażki Pogoni i I. F. C. Zaciekła walka o utrzymanie się w Lidze. co na wiosnę w Krakowie 7:2, świadczą, że obydwa zespoły ligowe krakowskie znajdują, się obecnie w znakomitej formie i obydwa równie dobrze mogą pretendować do tytułu mistrza Polski. Cracovia po ostatniej porażce w Warszawie, pragnąc zrehabilitować się w oczach zwolenników, po zaciętej i ambitnej walce zdołała wydrzeć niepokonanej w drugiej rundzie Warcie obydwa punkty. Zwycięstwem tyra Cracovia przysłużyła się przedewszystkiem swemu lokalnemu rywalowi Wiśle, która dzięki również świetnemu zwycięstwu nad stołeczną Polonią ma obecnie niezaprzeczenie największe szanse na zdobycie zaszczytnego tytułu mistrza Polski. Wprawdzie nie wolno Wiśle lekceważyć jeszcze ani Warty, która według straconych punktów stoi od niej gorzej tylko o jeden punkt, ani Cracovii, która ma poza sobą prawie wszystkie najcięższe mecze, zwłaszcza na obcych boiskach, podczas gdy Wisła musi się jeszcze zmierzyć z kilkoma groźnymi rywalami. Teoretycznie biorąc, przed każdą z tych trzech drużyn stoi jeszcze możliwość zajęcia pierwszego miejsca w tabeli ligowej, a temsamem zdobycia mistrzostwa Polski.
Natomiast na dalszy plan zepchnięte zostały po wczorajszych porażkach I. F. C. i Pogoń. Drużyna katowicka przeżywa od szeregu tygodni widoczny spadek formy, ponosząc klęskę po klęsce i to zarówno u siebie, jak na obcym terenie. Pewną niespodziankę stanowi porażka Pogoni, która w drugiej rundzie poza przegraną z Cracovią, straciła tylko jeden punkt z Legją.
Sytuacja u dołu tabeli jest nadal niewyjaśniona. Zarówno bowiem Hasmonea, jak Ł. K. S. zagrożone spadkiem do klasy A. swego okręgu, co nieuchronnie czeka Śląsk i T. K. S., zabrały się obecnie do roboty i w dniu wczorajszym odniosły wysokocyfrowe zwycięstwa. Zwłaszcza wygrana Hasmonei z Katowiczanami zasługuje na wyróżnienie, świadczy bowiem, że drużyna lwowska nie upadła jeszcze na duchu i zamierza drogo sprzedać swe miejsce w lidze.
Wisła-Polonja 7:2 (1:2).
Warszawa, 30 września. Zasłużone zwycięstwo Wisły, która po przerwie opanowała za pełnię pole, przeważając całkowicie nad zupełnie zdezorientowaną Polonią, zbyt pewną sukcesu po dwukrotnem prowadzeniu w pierwszej połowie. Do pauzy gra mało interesująca, po przerwie natomiast ciekawa i emocjonując ze względu na doskonałą grę Wisły, która wykazała duże zalety bojowe i techniczne. Bramki dla Wisły zdobyli Reyman I i Kowalski po dwie, Balcer, Czulak i Makowski po jednej, dla Polonii obydwie Radke. Sędzia p. Marczewski z Łodzi. Zawody powyższe od były się na nowootwiartem boisku Polonii, jako jeden z punktów programu uroczystego po święcenia boiska.
Robotnik: centralny organ P.P.S. R.34, nr 274 (1 października 1928) nr 3481
Boisko Polonji. Uroczyste oficjalne otwarcie boiska o następującym programie: godz. 15,15 mecz Wisła — Polonja o mistrzostwo Ligi
WISŁA ZWYCIĘŻA POLONJĘ 7:2.
Zasłużone zwycięstwo Wisły, która po przerwie całkowicie przeważała nad zupełnie zdezorientowaną Polonją, zbyt pewną sukcesu po dwukrotnem prowadzeniu w pierwszej połowie. Bramki dla Wisły uzyskali: Reyman I i Kowalski po 2, Balcer, Czulak i Makowski. Dla Polonji strzelcem był Ratkę. Mecz do przerwy mało interesujący, po przerwie ciekawy ze względu na grę Wisły, która wykazała duże zalety bojowe i techniczne. Sędziował p. Marczewski z Łodzi.
Siła i Zdrowie: dodatek tygodniowy „Słowa Pomorskiego”. 1928, nr 40 1928.10.04
Wisła — Polonia 7:2 (1:2). Zasłużone zwycięstwo Wisły, która po przerwie całkowicie przeważała nad zupełnie zdezorientowaną Polonią, zbyt pewną sukcesu po dwukrotnem prowadzeniu w pierwszej połowie. Bramki dla Wisły uzyskali Reyman l. i Kowalski po 2, Balcer, Czulak i Makowski. Dla Polonji strzelcem był Ratkę. Mecz do przerwy mało interesujący po przerwie ciekawy ze względu na grę Wisły, która wykazała duże zalety bojowe i techniczne. Sędziował p. Marczewski z Łodzi.
Express Poranny, ROK 1928 (7), NR. 273.
Piękna uroczystość Polonii
Otwarcie boiska najstarszego klubu stolicy
W niedzielę odbyło się uroczyste poświęcenie i oficjalne otwarcie boiska Polonii przy ul. Konwiktorskiej z udziałem przedstawicieli władz i wielu zaproszonych gości oraz około 4.000 widzów. Po zwykłych inauguracyjnych Uroczystościach i dokonaniu aktu poświęcenia wygłoszono cały szereg przemówień okolicznościowych. Wśród zebranych byli między innymi p.p. gen. Rouppert, płk. Ulrych. płk. Więckowski, płk. Wasserab i inni. Po skończonych uroczystościach rozegramy został mecz o mistrzostwo Ligi Polonja — Wisła, zakończony zwycięstwem gości krakowskich 7:2 (1:2). Do tak bolesnej klęski przyczynił się w pierwszym rzędzie Kisieliński, który 4-ry bramki mógł śmiało obronić. Poza tem, mimo, że Wisła była drużyną bezwzględnie lepszą. Polonia gra ambitnie i absolutnie na podobną kieskę nie zasłużyła. Bram ki dla gości zdobyli Reyman I i Kowalski po 2, Balcer, Czulak i Makowski, a dla Polonii najlepszy gracz jej ataku Ratka (2). Sędzia p. Marczewski z Łodzi.
