1930.07.06 Legia Warszawa – Wisła Kraków 3:2
Z Historia Wisły
| Legia Warszawa | 3:2 (0:2) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 5.000 | ||||||||||
| sędzia: Kazimierz Wardęszkiewicz z Łodzi | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
W skrócie
Walka zażarta i niestety brutalna. Stawka meczu wysoka, a sędzia nie panował nad graczami. Bohaterem meczu był wiatr, którego "porywiste podmuchy psuły szyki najlepszym nawet technikom, rwały ciągłość akcji na strzępy i procent przypadkowości wyolbrzymiały wprost nieprawdopodobnie". Bramki strzelali tylko ci co grali z wiatrem. Do przerwy Wisła, a po przerwie Legia. Stąd I. połowa zdecydowanie dla Wisły. Strzały Reymana i Czulaka idą początkowo górą. Wisła większość czasu spędza na połowie Legii. Pierwszy gola pada po akcji: Balcer-Czulak-Kisieliński. Legia próbuje odgryzać się akcjami Wypijewskiego i Nawrota, bez skutku. Kisieliński natomiast po wspaniałym przeboju podwyższa na 2:0. Po zmianie stron Legia gra z wiatrem i to od razu widać. Nawrot strzela gola, a przy okazji kontuzję odnosi Koźmin. Łukiewicz w jego zastępstwie broni niepewnie i puszcza piłkę strzeloną niemal z połowy boiska przez Ziemiana. Wisła próbuje atakować, ale gra górą, co nie przynosi rezultatów. Balcer sieje trochę zamieszania, ale faulowany przez Martynę schodzi z boiska (sędzia nie odgwizdał nawet faulu). Kolejna bramka dla Legii pada z rzutu rożnego i główki Ciszewskiego. Wisła atakuje, a Legia broni się do końca spotkania wszelkimi sposobami (faule) - na co pozwala sędzia. W efekcie kontuzjowani zostają kolejni gracze „Czerwonych”: Czulak i Kisieliński. W efekcie osamotniony w ataku Reyman i statystujący Stefaniuk nie mogą wiele zdziałać. Komentator chwali Kotlarczyka, Reymana i Kisielińskiego. Niezasłużone zwycięstwo Legii.
Na podstawie: Stadion nr 28 i Przegląd Sportowy nr 55.
Przegląd Sportowy nr.55/1930 str. 2:
Już dawno boiska warszawskie nie oglądały walki tak zażartej i, niestety, wykraczającej często poza ramy przepisów i obowiązującego dżentelmeństwa boiskowego, jak ostatni mecz Legji z Wisłą. Stawka o jaką zawody o te się toczyły - torowanie drogi do zdobycia tytułu mistrza wiosennego Ligi, a tem samem i do ewentualnego odebrania berła mistrzowskiego z rąk Warty, sprawiła, że gra niedzielna wyszła daleko poza ramy popieranej przez nas męskości, ofiarności i ostrości i wkroczyła na tory z których najłatwiej wyjechać jest do... szpitala.
Dużą, winę ponosi w tem prowadzący mecz p. Wardęszkiewicz z Łodzi, który jak większość sędziów polskich gubi się na boisku w drobiazgach i nie potrafi w ciągu całego meczu do każdego zjawiska gry przykładać tej samem miary. Rezultatem tego jest ciągłe, najzupełniej zbyteczne przerywanie gry przy faulach nieistotnych, czy wychodzących na niekorzyść drużyny skrzywdzonej, a z drugiej strony - tolerowanie przestępstw, za które bez żadnych uprzedzeń winno się brutali usuwać z boiska.
Owa kolosalna elastyczność osądu sprawia, że w orzeczeniach arbitra gubią się gracze, publiczność i nawet... on sam. Dochodzi do takich absurdów, że gwiżdże się na środku boiska każde nie mające absolutnie żadnego znaczenia dla gry dotknięcie (dosłownie) ręką przeciwnika przy główkowaniu czy w walce o piłkę, a zaprzepaszcza się brzemienne w bramkę pozycje spalone, rozpychanie się rękami obrońców na polu karnem, przytrzymywanie przeciwników za kostjumy, czy używanie swego ciała w formie grożącej przeciwnikowi połamaniem kości.
Przykłady powyższe cytujemy, z niestety, z bogatego repertuaru meczu niedzielnego i to z tem większą przykrością, że mnożą się na boiskach -mówimy o sędziach- polskich coraz to częściej. Jest to tembardziej przykre, że jeśli chodzi o Warszawę, publiczność tutejsza coraz bardziej zaczyna rozumieć, że wszelkie niekulturalne wykrzykniki w stosunku do arbitra odnoszą jeden tylko skutek-denerwowanie się jego i coraz gorsze sędziowanie.
Zresztą na chwałę publiczności stołecznej, musimy zaznaczyć, również że jest ona zawsze po stronie drużyny bardziej ambitnej, grającej fair, bitniejszej - słowem lepszej w najobszerniejszem słowa tego znaczeniu. To też żeby jeszcze widzowie warszawscy zrozumieli, że sędzia nie może a często i nie w myśl przepisów, prawa reagować gwizdkiem na każde przewrócenie się gracza, podstawienie nogi czy tak popularną na galerji rękę - staliby się doprawdy wzorem kulturalnych widzów sportowych.
Powracając do gry, stwierdzić należy, że o wyniki zadecydował przedewszystkiem... wiatr, którego porywiste podmuchy psuły szyki najlepszym nawet technikom, rwały ciągłość akcji na strzępy i procent przypadkowości wyolbrzymiały wprost nie prawdopodobnie.
Jak potężnym musiał być ten czynnik, stwierdza choćby fakt i to nie przypadkowy, że bramki strzelała tylko drużyna grająca z potężnym sprzymierzeńcem powietrznym - do przerwy Wisła potem - Legja.
Do walki zespoły stanęły w składach:
Legja - Skwarczyński; Martyna, Ziemian; Szaller, Cebulak, Przeździecki, Wypijewski, Nawrot, Łańko, Ciszewski. Cichecki.
Wisła - Koźmin; Pychowski, Skrynkowicz, Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Makowski; Stefaniuk, Czulak, Reyman, Kisieliński, Balcer.
Robotnik: centralny organ P.P.S. R.36, nr 194 (7 lipca 1930) nr 4124
Boisko Legji — godz. 17.30 mecz ligowy Legja — Wisła
LEGJA BIJE WISŁĘ 3:2 (0:2).
We wczorajszym meczu ligowym Legja pokonała Wisłę w stosunku 3:2, mimo, że do przerwy Wisła prowadziła 2:0 i zdawała się mieć zwycięstwo zapewnione. W pierwszej połowie gra toczyła się z lekką przewagą Wisły, dla której obie bramki zdobył Kisieliński II. Po przerwie Legja opanowuje pole i zaczyna wyraźnie przeważać. Ziemian wyrównywa.
Decydujący punkt strzela Nawrot. Sędzia p. Wardeszkiewicz. Widzów 4000.
Zaznaczyć należy, że strzał Ziemiana był fatalnie puszczony przez bramkarza Wisły.
Opis meczu
Grająca z wiatrem Wisła opanowuje boisko niemal od początku. Jej skoordynowane akcje wspomagane wiatrem dają drużynie krakowskiej zdecydowaną przewagę w polu, nieuwidocznioną przez czas dłuższy dzięki bardzo słabej grze prawej strony napadu - Czulaka, a zwłaszcza Stefaniuka.
W pierwszym kwadransie raz tylko udają się Legji zagrozić bramce gości: piękny przebój Wypijewskiego zaskakuje tyły czerwonych swą szybkością, strzał jednak nie trafia celu.
Pozatem Wisła gości często na połowie gospodarzy. Wolny Reymana idzie górą, jak również strzał Czulaka po fenomenalnym wprost biegu Balcera, który zabiera z linji piłkę eskortującemu ją na aut Martynie. Po półgodzinie gry szybki bieg Balcera kończy się centrą do Czulaka, ten oddaje piłkę bez stopowania (jedyna zaleta tego gracza) Kisielińskiemu, który bardzo pięknym strzałem lokują ją w siatce Legji.
Za chwilę wizyta Kisielińskiego na polu bramkowem Legji kończy się kontuzją Skwarczyńskiego, którego zastępuje w bramce Akimow.
Jedynymi graczami, którzy odgryzają się gościom jest Wypijewski i Nawrot. Pierwszy znów popisuje się pięknym biegiem zakończonym niewykorzystanym rogiem.
Tymczasem piękna akcja dobrze dysponowanego Kisielińskiego przynosi mu wspaniały sukces w styli słynnego Kohuta z F.F.C: łącznik Wisły przebija się i strzela pod bardzo ostrym kątem nieuchronnie. Wisła prowadzi 2:0.
Po zamianie stron pokazuje się że wiatr starcza za paru dobrych graczy. Role zmieniają się w sposób jaskrawy u już na początku Legja zyskuje na broniącej się mocno Wiśle dwa niewykorzystane rzuty wolne.
Pierwszy punkt uzyskany przez wojskowych jest w równej mierze zasługą świętego "wystawienia" piłki przez Przeździeckiego, jak zagrania Nawrota, oraz przedewszystkiem fatalnego ustawienia się obrońców Wisły nie plasujących się jeden za drugim, lecz równolegle do bramki. Długi bieg Nawrota kończy się pojedynkiem (w dosłownem znaczeniu) z Koźminem, którego znoszą z boiska - 2:1.
Legja gniecie nadal a rezerwowy bramkarz Wisły Łukiewicz nie wykazuje bynajmniej pewności chwytu. Mimo to broni on piękny strzał Wypijewskiego ale zato pakuje do swej siatki sobie sam bramkę strzeloną przez Ziemiana ze środka boiska.
Wisła otrząsa się teraz z przewagi i zaczyna atakować. Cóż kiedy mimo rutyny drużyna ta nie potrafi przystosować się do warunków atmosferycznych zamienić systemu długich podań krótkimi. Pozatem ciągłe forsowanie słabiutkiej prawej strony wobec świetnej gry Ziemiana zgóry skazane jest na niepowodzenie.
Natomiast ataki Balcera są stałe i groźne. Jeden jego przebój likwiduje Martyna bardzo niebezpiecznym foulem, po którym Balcer na pewien czas opuszcza boisko, a sędzia zarządza... rzut neutralny (!!).
Bramka decydująca o niezasłużonem tym razem zwycięstwie wojskowych pada po wolnym Łańki i następującym tuż po nim rogu z pięknej główki Ciszewskiego.
Wisła nie daje jednak za wygraną i walczy choćby o remis. W tym też okresie gry defensywa Legji zaczyna się bezkarnie, często w sposób stojący w zasadniczej sprzeczności z przepisami. Konsekwencją tego jest kontuzjonowanie Czulaka przez Cebulaka; a że w międzyczasie Kisielińskiego łapią skurcze, w ofenzywie gości pozostaje jedynie Reyman i statyk Stefaniuk.
Ostatnim zgrzytem meczu jest naiwny, lecz jakże niesmaczny rewanż Kisielińskiego na Martynie i wreszcie gwizdek kończy denerwujący mecz przy stanie 3:2 dla Legji.
W drużynie wojskowych na plan pierwszy wybił się Ziemian. Podkreślić jednak trzeba, że u lepszego arbitra zarobiłby on przynajmniej dwa rzuty karne za pchanie przeciwników rękami. W napadzie najlepiej wypadł Nawrot i Wypijewski, który pokazał kilka ładnych wślizgów i niebezpiecznych strzałów. Cichecki statystował jak zwykle. W Wiśle świetny był Pychowski. Kotlarczyk I. Reyman i Kisieliński, który czyni stałe i szybkie postępy.
Kurjer Warszawski: wydanie poranne. R. 110, 1930, no 183
Spotkanie Legii z Wisła (3:2) w Warszawie rozczarowało licznych miłośników piłkarstwa. Ora stała na przeciętnym poziomie, gdyż utrudniał jej normalny przebieg silny wiatr.
Natomiast niczem nie da się usprawiedliwić brutalności, z jaką walczono na boisku. Specjalnie celował w tein Martyna, który tak starał się poradzić sobie z wyższością techniczną i szybkością Balcera. Niestety, sędzia nie reagował na to. Bramkarza Wisły kontuzjowanego zniesiono z boiska.
Warszawa. W niedzielnym meczu ligowym Legja pokonała Wisłe w stosunku 3:2, mimo że do przerwy Wisła prowadziła 2:0 i zdawała się mieć zwycięstwo zapewnione. W pierwszej połowie gra toczyła się z lekką przewaga Wisły, dla której obie bramki zdobył Kisieliński II. Po przerwie Legja opanowuje pole i zaczyna wyraźnie przeważać. Pierwszą bramkę zdobywa Nawrot, a następnie Ziemian wyrównywa. Decydujący punkt strzela Nawrot. Sędzia p. Wardeszkiewicz.
Sport. R.1, 1930, nr 24
1930.07.15
Legja na finiszu
Legja - Wisła 3:2 (0:2)
(Szer.) Mecz Legji z Wisłą wywołał niezwykle zainteresowanie w stolicy. Wynik tego spotkania miał znaczenie decydujące dla obu klubów, gdyż porażka przekreślała możliwość zajęcia pierwszego miejsca w tabeli mistrzostw pierwszej rundy. Zawody miały przebieg wprost tragiczny dla drużyny krakowskiej. Po pięknie zdobytych dwóch bramkach, pierwsza porażka Legji w mistrzostwach i to na własnem boisku zdawała się być przypieczętowana. Tymczasem wojskowi po przerwie zabrali się na serjo do pracy i wywalczyli zwycięstwo, coprawda przy wybitnej pomocy rezerwowego bramkarza Wisły. Zastępujący Koźmina Łukiewicz, grający naogół dość dobrze, popełnił jeden błąd, który zadecydował o porażce zespołu krakowskiego. Wyrównanie przełamało zacięty opór, stawiany przez Wisłę w ciągu 30 minut. Legja natomiast parła co sił do przodu, nie zwracając uwagi na sposób gry, a mając jedynie na celu przedostanie się pod bramkę przeciwnika. W szeregi Wisły wkradło się zdenerwowanie. Gracze nie mogli wprost spokojnie odbić piłki. Załamanie psychiczne było zwiastunem porażki, która przyjęta konkretne kontury na pięć minut przed końcem. Po wolnym z linji pola karnego pada trzecia bramka i zwycięski pochód wojskowych nie zostaje przerwany. Należy zaznaczyć, iż Legia grała znacznie słabiej niż zwykle. Szczególnie pierwsze 20 minut, które tradycyjnie przynoszą gwałtowne ataki wojskowych, stały raczej pod znakiem przewagi Wisły. Częściowo przyczynił się do tego silny wiatr, wspomagający gości przed — przerwą.
Składy drużyn:
Wisła: Koźmin (Łukiewicz), Pychowski, Kotlarczyk I, Makowski, Stefaniuk, Czulak, Rejman, Kisieliński II, Balcer.
Legja: Skwarczyński (Akimów), Martyna, Ziemian Szaller, Cebulak, Przeździecki II, Wypijewski, Nawrot, Łańko, Ciszewski, Cichecki.
Koźmin nie miał wiele strzałów, kilkakrotnie jednak wykazał nieprzeciętne umiejętności bramkarskie. Z obrońców Pychowski dobry taktycznie, Skrynkowicz natomiast popisywał się błyskawicznem interweniowaniem, które udawało mu się tylko do przerwy. Wykopy obu pozostawiały wiele do życzenia. Słynna pomoc Wisły tym razem wypadła nieco słabiej, Kotlarczyk I podawał z matematyczną dokładnością, ale jego defensywna działalność nie zasłużyła na ocenę celującą. Należy to wytłumaczyć Wysokiem wyszkoleniem technicznem trójki wewnętrznej wojskowych. Makowski asystował Wypijewskiemu, pozostawiając jednak wolne pole Nawrotowi. Kotlarczyk II na ogół dobry. W napadzie dominowała lewa strona. Szybki Balcer i skuteczny Kisieliński II tworzyli dwójkę, niepokojącą często tyły miejscowych. Nawet „sam“ Martyna nie potrafił zapobiec ucieczkom Balcera. Wzajemne „zjadanie się“ reprezentacyjnego obrońcy i skrzydłowego wywołały salwy śmiechu wśród publiczności. Ta niewinna zabawa przeistoczyła się w zaciętą walkę, podczas której siła fizyczna była często nadużywana. Stefaniuk na skrzydle nie dochodził wogóle do głosu, a Rejman i Czulak grali nieagresywnie. Rolę Stefaniuka grał w Legji jego vis a vis Cichecki. Ale gdy napastnicy Wisły starali się nie podawać na prawe skrzydło, to wojskowi forsowali tylko Cicheckiego. Taktyka ta przyczyniła się do całkowitego sparaliżowania akcyj miejscowych przed przerwą. Z trójki wewnętrznej najlepiej spisał się doskonały technicznie Nawrot. Wypijewski był tak rzadko zatrudniony, iż czasem zapominało się o jego istnieniu. Pomoc. Jak zwykle nie spełniła swego zadania, gdyż nie była łącznikiem między tyłami a napadem. Luka ta była na meczu z Wisłą wprost przepaścią, w której ginęła poważna część piłek. Defenzywnie zadowolnił Przeździecki II, nie mający wiele pracy z Stefaniukiem, Szaller nie umiał przytrzymać Balcera, a Cebulak pracował wiele, ale nieproduktywnie. Martyna mecz w sezonie. Jego błędy niwelował „wszędobylski“ Ziemian, bezwzględnie najlepszy gracz wojskowych. Skwarczyński grał bez zarzutu
Grę rozpoczyna Legja, ale Wisła piłkę odbiera i Balcer przenosi wysoko nad poprzeczką. Gra toczy się na połowie miejscowych. Dopiero w 7-ej minucie Koźmin broni pierwsz. strzału na bramkę. W ciągu pierwszych dwuch kwadransów przeważa nieznacznie Wisła. Skwarczyński, wskutek odniesionej kontuzji przy wybiegu, musi opuścić boisko, a pozycję jego zajmuje Akimów. Legja opada na siłach, a ataki gości stają się coraz groźniejsze. Wreszcie w 37-ej minucie strzela Kisieliński II, po kombinacji z Balcerem, pierwszą bramkę. Skwarczyński wraca na boisko. Obie drużyny uzyskują po jedynym rogu. Minutę przed końcem pierwszej połowy Balcer ucieka Szallerowi i Martynie, oddaje piłkę Kisielińskiemu II i Wisła prowadzi 2:0. Po zmianie stron Legja dąży do poprawy wyniku. Kilku ostrych strzałów broni Koźmin. W 7-ej minucie Nawrot przedziera się przez obrońców i strzela obok wybiegającego Koźmina, który opuszcza swoje stanowisko, gdyż w zderzeniu ulega kontuzji, Obie drużyny mają wiele okazyj do zdobycia bramki, a nawet przeoczenie kilku spalonych przez sędziego nie przynosi zmiany wyniku. Dopiero w 35-ej minucie Ziemian strzela górą z 60 metrów, rezerwowy bramkarz Łukiewicz wyskakuje do piłki i lekkiem dotknięciem usadawia ją w własnej bramce. Teraz Legja dąży za wszelką cenę do zwycięstwa, Wisła zdeprymowana broni się nieumiejętnie i w 39-e.i minucie Ciszewski ustala wynik meczu. Sędziował p. Wardęszkiewicz z Łodzi. Widzów 5000.
Sport. R.1, 1930, nr 23
1930.07.08
Warszawa, 6. VII. telef. od wł. kor.
Legja — Wisła 3:2 (0:2)
Sensacyjne spotkanie między dwoma drużynami kandydującemi na pierwsze miejsce zakończyło się zgoła sensacyjnie. W pierwszej połowie Wisła grała koncertowo. Gra ładna i ciekawa. Bramki padają ze strzałów Kisielińskiego. Po przerwie obraz gry zmienia się zupełnie. Gra staje się ostrą. Wisła opada na siłach — Legja natomiast atakuje ze wzrastającą furją. Bramki padają ze strzałów Nawrota i Ciszewskiego. Decydującą o meczu i 2 cennych punktach — była bramka samobójcza. Dużą część winy przegranej ponosi rezerwowy bramkarz Wiślaków, który zastąpił kontuzjowanego Koźmina. Sędzia p. Wardyszkiewicz z Łodzi zadowolnił tylko w pierwszej połowie. Publiczności 6000.
Po tym meczu Wisła spada na trzecie miejsce w tabeli. Prowadzi Cracovia (11-18) przed Wartą (11-15).
