1930.10.19 Wisła Kraków – Czarni Lwów 5:5
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 5:5 (2:3) | Czarni Lwów | 
| ||||||
| widzów: 3.000 | ||||||||||
| sędzia: Kazimierz Wardęszkiewicz z Łodzi | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| Najwyższy remis w historii polskiej ekstraklasy. Walerian Kisieliński nie wykorzystał rzutu karnego. | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1930, nr 282 (18 X)
CZARNI—WISŁA.
Jednem z ostatnich spotkań ligowych o mistrzostwo Polski w piłce nożnej dla krakowskiej Wisły będzie jej niedzielny mecz z Czarnymi. Los zrządził, iż spotkanie to należeć będzie do pierwszorzędnych atrakcyj, gdyż drużyna lwowska znajduje się bomie w doskonałej formie, o czem świadczy choć by jej ostatnie zwycięstwo do tego w składzie osłabionym nad swoim lokalnym rywalem, Pogonią w stosunku 1:1.
Jeśli się doda nadto, iż na trzy ostatnie spotkania z Czarnymi Wisła ani razu nie wyszła dotąd zwycięsko, to rzeczywiście niedzielny mecz, jeśli idzie o je go rezultat, stoi pod wielkim znakiem zapytania. Od wyniku tego meczu zależą dalsze szanse Wisły na utrzymanie się w rzędzie kandydatów do tytułu mistrza Polski, sam tem wzgląd prze mawia już dobitnie za atrakcyjnością spotkania te go, które się odbędzie w niedzielę, dnia 19 b. m. o godz. 2.45 popoł. na boisku Wisły. Przedsprzedaż biletów po zniżonej cenie już się rozpoczęła.
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1930, nr 285 (21 X)
Kraków, 20 października
niedziela wczorajsza należy do wyjątkowych w dotychczasowych rozgrywkach ligowych, gdyż cechą jej wyróżniającą były same re zultaty remisowe, zresztą niezbyt spodziewane. Do nich należą przedewszystkiem wyniki drużyn lwowskich, które uzyskały one na obcym dla nich terenie, dzięki niezwykłej wytrzymałości i zdolności stawienia oporu. Zwłaszcza rezultat wysoki, jaki uzyskali lwowscy Czarni w Krakowie 2 Wisłą był swego rodzaju sensacją. Wynik to bowiem rzadko kiedy wogóle notowany w zawodach towarzyskich, a cóż dopiero mówić o mistrzowskich.
W szczególności niedziela ta była bardzo gorąca dla zwolenników piłki nożnej w Krakowie, którzy już o wczesnej godzinie rannej musieli Przejść się na dalekie boisko Garbarni, szybko zjeść obiad, aby zdążyć na czas na zawody Wisły i odbyć spacer przez Aleję 3-go Maja. Jeśli przytem już mecz z Wartą dostarczył im wiele emocji, gdyż chodziło tu wszystkim o piłkarstwo krakowskie, któremu sympatyczną w danym wypadku byłaby porażka Warty, o tyle popołudniu dziesięć bramek, jak na jeden mecz — to już nawet przesyt wrażeń.
Przejdźmy teraz do tabeli i spójrzmy, co mówią suche cyfry. Najlepiej, jak się okazuje, sto ją pod względem ilości straconych punktów Cracovia i Warta, ta ostatnia ma jednak za sobą już niemal cały mecz rozegrany z Ruchem ( przerwany przy stanie 2:1 na korzyść Warty na 18 minut przed końcem i oczekujący dogrywki, która się odbędzie na zakończenie' rozgrywek ligowych). Na trzeciem miejscu pod względem ilości straconych punktów, bo różnicą jednego punktu od Cracovii i Warty, kroczy Wisła, która ma jednak większą ilość rozegranych meczów. O ty tule mistrza zadecyduje według wszelkiego prawdopodobieństwa wynik meczu Wisła—Warta w dniu 2 listopada w Poznaniu, aczkolwiek Cracovia w razie uzyskania samych zwycięstw w czterech pozostałych jej spotkaniach ligowych może zdobyć bezapelacyjnie tytuł mistrzowski, bez oglądania się na inne rezultaty. Wobec tego jednak, iż drużyny są przy końcu sezonu już przemęczone, można przewidywać tylko dalsze niespodzianki. W każdym razie walka o tytuł mistrza ogranicza się już do rywalizacji trójki klubów, stojącej na czele tabeli, która po ostatnich wynikach
Czarni Wisła 5:5 (3:2).
Niespodziany rezultat tego meczu, który można zaliczyć do najładniejszych w bieżącym sezonie rozgrywek ligowych. Po wyjściu z meczu słyszało się zdania, iż Wisła gra zawsze słabo z Czarnymi, bo ma specjalnego do nich pecha, po dobnie, jak poprzednio do Ł. K. S. Nie można się jednak z tem zgodzić. Wisła grała bowiem w tym dniu dobrze, w linji napadu nawet bardzo dobrze, a jeśli nie wgrała, to było skutkiem tylko doskonałej gry Czarnych, jak i ich szczęścia, gdyż wykorzystali wszystkie niemal pod bramkowe pozycje, jakie im na tym meczu się trafiły. Tylko częściowo błędom ze strony poszczególnych graczy Wisły można przypisać fakt ten, iż drużyna ta nie odniosła zwycięstwa w na pozór tak łatwem spotkaniu.
Już pierwsze momenty zapowiadały grę nie zwykle ciekawą, gdy w 1 m. Drzymała nie znajdując oporu na prawej stronie tyłów Wisły, zdobywa celnym strzałem pierwszą bramkę dla swoich barw. Nie zraża to zupełnie Wisły, której napad przeprowadza szereg pięknych ataków. — W groźnej sytuacji obrońca Lwowian broni ręką na polu karnem, sędzia dyktuje rzut kamy, z którego Kisieliński strzela bramkarzowi piłkę w ręce. W 10 min. zdobywa Kisieliński pierwszą bramkę dla Wisły z dobrego podania Reymana I. Obraz gry zmienia się, jak w kalejdoskopie; gra cały czas otwarta, a piłka przechodzi ustawicznie z jednej bramki pod drugą. W 12 min. Saw ka zdobywa drugą bramkę z podania Reymana m-go, a już w cztery minuty potem Reyman I strzela wyrównującego goala z rzutu karnego, po dyktowanego za obronę rękoma piłki, idącej obok bramki Czarnych. Stan ten utrzymuje się dłuższy czas. aż w 38 min. Drzymała po wyzyskaniu braku decyzji na prawej stronie tyłów Wisły, zdobywa trzecią bramkę dla swoich barw. Przed samym końcem brutalnie grający Chmielowski kopie niebezpiecznie Balcera, który schodzi z boiska i wraca po pauzie dotkliwie potłuczony j nie może wykazać normalnej formy. Po przerwie nowa emocja, już w 1 minucie Reyman wspaniałym strzałem po centrze Adamka uzyskuje znowu wyrównanie. W 5 min. Czulak z podania Reymana I-go zdobywa czwartą bramkę. Wisła prowadzi już 4:3! Ale od tej pory osiada na laurach, zamiast dalej atakować i oddalić się od swego przeciwnika różnicą dwu bramek, aby w ten sposób ugruntować sobie zwycięstwo. „Tą słabą stronę “Wisły wykorzystuje drużyna Czarnych i przedostaje się raz po razy przez tyły Wisły. W 30 min. Koch po rzucie rożnym uzyskuje wyrównującą bramkę. Jeszcze raz nadarza się sposobność Wiśle uzyskać zwycięstwo i dwa cenne punkty, gdy Reyman I w 40 minucie strzela piątego i ostatniego dla swoich barw goala z rzutu wolnego. Zwycięstwo zdawało się Wisła ma zapewnione, gdy w minutę potem na Skutek błędów tyłów następuje daleki rzut wolny przeciw gospodarzom i fatalny błąd bramkarza Koźmina, który nie decydując się a.ni na odbicie pięścią lub też chwytanie piłki, odbija ją pod nogi nadbiegającego napastnika Czarnych Kocha, strzelającego wyrównującą i ostatnią bramkę.
Jeszcze następuje kilka ataków Wisły, pragnącej za wszelką cenę uzyskać zwycięstwo, jakoteż kilka odkopów Czarnych, grających „na czas“.
Na wyróżnienie zasługuje z drużyny Czarnych Drzymała, Sawka, Reyman III, Amirowicz i Chmielowskl. Z Wiły najlepsi cała linja napadu z Reymanem I na czele oraz bracia Kotlarczykowie.
Sport.. R.1, 1930, nr 38
1930.10.21
Deszcz bramek. Wisła — Czarni 5:5 (2:3)
Wisła z jednym punktem niestety musiała się rozstać. Przyznać należy, że gra Czarnych zaskoczyła nie tylko graczy Wisły, ale całą publiczność. Któżby mógł przypuszczać, że Czarni, którzy w 17 grach strzelili „aż“ 16 bramek. — potrafią 5 razy zmusić tyły „Wisły“ do kapitulacji? A jednak... Czarni prowadzili nawet, strzelali bramkę za bramką, grali ładnie i skutecznie i mimo przewagi Wisły po przerwie za swa ambicję i miejscami rzeczywiście ładną grę na jeden punkt zasłużyli.
Do boju tego wystąpiły drużyny w następujących składach: Wisła: Koźmin, Pychowski, Kotlarczyk II, Bajorek, Kotlarczyk I, Makowski, Adamek, Czulak, Reyman, Kisieliński, Balcer. Czarni: Krasicki, Chmielowski, Olejniczak, Ozaist, Amrowicz, Piłat, Ostrowski, Koch, Reyman, Sawka, Drzymała. Koźmin mógł trzymać pierwszą bramkę, acz i ona łatwą do obrony nie była. Pychowski i Kotlarczyk II wypełnili, co do nich należało. W pomocy zadowolił tylko Kotlarczyk I, Makowski całkiem słaby, Bajorek lepszy, lecz nie znaczy to, by był dobry. Balcer miał kilka dobrych biegów, ale na tern się skończyło. Kisieliński pracowity, jest graczem wielkiego formatu, niepotrzebnie jednak ucieka się do brutalnego lecenia na bramkarza. Reyman na środku doskonały, bomby jego, ż których 2 bramki padły, stanowiły majstersztyki, cudownie wysyłał w bój skrzydła i łączników, Czulak pracowity, wystawiał —- Adamka bez zarzutu, lecz o strzelaniu zapomniał, Adamek nadzwyczajny, jest dziś bezsprzecznie najlepszym prawoskrzydłowym. — Krasiński bronił bardzo ładnie, zawinił również jedną bramkę, w innych sytuacjach wkraczał energicznie i celowo. Chmielowski był murem dla 'ataku Wisły, Olejniczak słabszy od niego. Amirowicz był naprawdę osią Czarnych — zwłaszcza, że boczni pomocnicy raczej psuli, jak naprawiali. Piłat „zajęty“ był foulowaniem, Ozaist grał rękami, nie mogąc podołać nogami. — Najlepszym graczem Czarnych był Drzymała, dla którego ani Bajorek, ani Pychowski nie byli zbyt wielka przeszkodą. Dobrym był Reyman. najlepszy technicznie gracz, na odpowiednim poziomie stali Koch i Sawka. Natomiast Ostrowski na prawem skrzydle wprost beznadziejny. - — Wisła rozpoczyna energicznymi atakami. Balcer „kończy się“ na obrońcy; Czarni są szczęśliwi, z podania Reymana strzela Drzymała i Czarni prowadzą w 2-giej minucie 1:0. Róg przeciw Wiśle, poczem jej kontratak, Adamek centruje, Krasicki wybija na róg, po którym zamieszanie, ręka i karny. Kisieliński strzela, lecz Krasicki łapie. Po pięknej zamianie piłek Reyman — Kisieliński strzela tenże nieuchronnie i wyrównuje. Po koronkowej wprost kombinacji ataku Czarnych uzyskują ci prowadzenie w 2 minuty później przez Sawkę. Następują dwa rogi przeciw Wiśle, poczem Olejniczak broni rękami piłkę, idącą w aut, a karnego wykorzystuje Reyman. Koźmin dwukrotnie interweniuje z powodzeniem. Róg przeciw Wiśle niewykorzystany. Drzymała kilka razy ładnie przechodzi. — Po przeboju Balcera róg przeciw Czarnym niewyzyskany, poczem Reyman II mając wolne pole, nie strzela. — późniejszy jego strzał idzie obok bramki Wisły. Po przepięknym biegu Adamka kieruje Kisieliński piłkę głową w bramkę. —, lecz Krasicki broni. W 36 min. Reyman II mija kilku przeciwników, oddaje pitkę Sawce, ten Drzymale, który zdobywa trzecia bramkę. Róg przeciw Wiśle i przebój Balcera likwiduje wybiegiem bramkarz. Czarni maja cudowną sytuacje, lecz piłka o włos mija cel, Drzymała przechodzi ładnie, lecz strzela w aut. strzał Sawka broni Koźmin. — Balcer, kopnięty rozmyślnie opuszcza boisko i połowa skończona. Już w pierwszej minucie po przerwie broni Krasicki w ładnym stylu, poczem Czulak nie trafia w piłkę. W trzeciej minucie bomba Reymana — sprowadza wyrównanie. W dwie minuty potem wykłada Reyman pitkę Czulakowi, która mija nawet bramkarza i zdobywa dla swoich barw pierwszy raz prowadzenie. — Wisła przeważa; po linjach obydwu bramek spaceruje piłka bez skutku. Piękny strzał Reymana łapie Krasiecki. Róg przeciw Czarnym, kontratak i powolnym wyrównują Czarni ze strzału Kocha. Znowu trzy rogi przeciw Czarnym. W 40 minucie zdobywa Reyman z wolnego piątą bramkę, w minutę potem po wolnym, bitym przez Chmielowskiego, dobija Koch i wynik jest ustalony. W 43 róg przeciw Wiśle, potem przeciw Czarnym i zawody kończą się pod znakiem przewagi Wisły. Kończą się pod znakiem przewagi Wisły. Widzów 2.000. Sędziował energicznie i bezstronnie p. Wardęszkiewicz z Łodzi. Dr. H
