1931.09.13 Czarni Lwów – Wisła Kraków 1:2
Z Historia Wisły
| Czarni Lwów | 1:2 (0:1) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 3.000 | ||||||||||
| sędzia: Edward Gulicz ze Lwowa | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| Wg "RDT", "IKC" i "Słowa Polskiego" - 90’ gol Kisielińskiego. Według "PS" grał zamiast Artura Lubowiecki, wg "IKC" jednak Artur... | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
Przegląd Sportowy numer 74/1931 strona 2:
LWÓW, 13.9. (Tel. wł. Przegl. Sp.).
Wisła: Koźmin (Olewki); Pychowski, Kotlarczyk II; Makowski, Kotlarczyk I, Bajorek; Balcer, Lubowiecki, Reyman I, Kisieliński, Czulak.
Czarni: Kasprzak; Olejniczak, Czyżewski; Pilat, Amirowicz, Ficek; Drzymała, Reyman II, Łańko, Konopasek, Koch.
Spotkanie Czarnych z Wisłą utrzymało się do pewnego stopnia w ramach tradycji. Wprawdzie Wisła szczęśliwie uratowała oba punkty, jednak wynik był do ostatniej chwili niepewny, praczem Czarni byli co najmniej zespołem równorzędnym i w zupełności zasłużyli na jeden punkt. Zabrakło im jednak szczęścia. Utraciwszy pierwszą bramkę jeszcze przed pauzą, zdołali po przerwie zasłużenie wyrównać, by niemal w ostatniej chwili umożliwić przeciwnikowi zwycięstwo z dość przypadkowej sytuacji.
Zawody miały w całem tego słowa znaczeniu przebieg dramatyczny. Obie strony walczyły, szczególnie po przerwie z wielką dozą ambicji i ofiarności, zaprzepaszczając przytem szereg dobrych pozycyj. Czarni mimo przegranej zaprezentowali się dobrze: był to bodaj najlepszy ich mecz sezonu, ustępowali bowiem Wiśle jedynie przez krótki okres po utracie pierwszej bramki i przez 20 minut drugiej połowy. Gdy sądzono już, że są zupełnie złamani, zdobyli się na heroiczny zryw, dzięki któremu nie tylko osiągnęli wyrównanie po pięciominutowem formalnem oblężeniu bramki przeciwnika, ale zdetonowali go tak dalece, że dalsza gra potoczyła się zupełnie otwarcie i raczej przy większej inicjatywie gospodarzy, niż gości.
Drużynie lwowskiej należy się przedewszystkiem uznanie za niewidzianą u niej dotychczas ambicję i bojowy animusz, jakim byli ożywieni wszyscy gracze.
Najlepszym graczem Czarnych, a nawet na boisku był Reyman II. Pracował on dosłownie za trzech. Łańko, mimo zdobycia wyrównującej bramki nie zadowolił. Stojąca gra, kilka dobrych główek, czy podań na skrzydło, to na 90 minut stanowczo za mało. Konopasek grał ambitnie i pracowicie, jednak nie wszystko mu się udawało. Koch tworzył początkowo niebezpieczne zamieszania, jednak później zaopiekował się nim pieczołowicie Kotlarczyk II. Drzymała miał dwukrotnie sposobność zadecydować o wyniku zawodów, zmarnował jednak wszystko. Obok Reymana II wybijał się na pierwszy plan bezsprzecznie Pilat. Amirowicz na środku dopisywał jedynie przez 45 minut, po pauzie opadł na siłach. Ficek, mający przeciw sobie Balcera, wywiązał się, jak na nowicjusza, wcale dobrze ze swego zadania. W obronie zabrakło Chmielowskiego, zastąpił go z powodzeniem Czyżewski, który do spółki z Olejniczakiem dawał sobie dobrze radę. Kasprzak obronił kilka piłek efektownie, jednak dzięki złym wybiegom w obu wypadkach nie był bez winy.
W Wiśle Reyman I grał tym razem bardzo słabo przetrzymując niejednokrotnie długo piłkę. Kisieliński grał przed pauzą zupełnie bezmyślnie. Również u Czulaka trudno było doszukać się wybitniejszych walorów. Lubowiecki był ruchliwy i wyjątkowo energiczny.
Balcer, mając za sobą dziesięciobój, był do pewnego stopnia zhandicapowany. Bramka decydująca uzyskana w bardzo trudnych warunkach była całkowicie jego zasługą.
Pomoc Wisły w porównaniu z dawnemi laty przedstawiała się bardzo blado. Bajorek przed pauzą nie dochodził prawie do piłki. Kotlarczyk I daleki był od dawnej formy. Makowski po słabym starcie nieźle się rozegrał. Jasnym punktem był Kotlarczyk II w obronie, Pychowski grał przedewszystkiem rutyną. Koźmin był słaby, to też po utracie bramki zajął jego miejsce Olecki, spisując się zupełnie dobrze.
Opis meczu
Grę rozpoczyna Wisła, tracąc szybko piłkę na rzecz Czarnych, którzy walczą ambitnie, zdobywając się nawet na przyziemne kombinacje. Pierwszą energiczniejszą ofensywę inicjuje ze skrzydła Balcer, przenosząc jednak piłkę daleko w aut. Ostry strzał Kocha nie daje rezultatu z powodu spalonej pozycji Drzymały. Dość niefortunny wybieg Kasprzaka umożliwia Kisielińskiemu zdobycie prowadzenia. Otwarta dotychczas gra przynosi lekką przewagę Wiśle, Czarni są jednak ciągle niebezpieczni.
Druga część gry rozpoczyna się atakiem Czarnych, zakończonym dalekim strzałem Konopaska. Wisła obejmuje inicjatywę i przeprowadza przez 30 minut ofensywę. Widownia okrzykami podnieca energicznie miejscowych, którzy nagle się zrywają i spychają przeciwnika na jego połowę. Konopasek otrzymuje doskonałą piłkę od Drzymały i z kilku kroków przenosi. Czarni grają teraz z olbrzymim animuszem, to też w rezultacie daleki strzał Łańki w 25-ej minucie przynosi im wyrównanie. Miejsce Koźmina w bramce Wisły zajmuje Olewski. Gra staje się bardzo żywa, obie strony przeprowadzają energiczne ataki i dążą całą parą do zwycięstwa. Więcej szczęścia ma Wisła. W 44-ej minucie Kisieliński podaje daleką, długą piłkę na lewą stronę i Balcer nie żałuje nóg. Kasprzak jest niezdecydowany, ostatecznie zupełnie niepotrzebnie wybiega, przeszkadzając swoim obrońcom tak, że lewoskrzydłowy Wisły ostatnim wysiłkiem pakuje piłkę do pustej bramki.
Widzów około 3.000. Sędziował dobrze p. Gulicz.
Raz Dwa Trzy
3000 kibiców. Czarni u siebie byli zawsze feralną drużyną dla Wisły (tu traciła ona punkty decydujące czasem o zwycięstwie w lidze). Tym razem szczęście było przy Wiśle. Zawiódł napad Wisły: Reyman "pracował nierównomiernie, akcje jego były stale powolne, podania źle obliczone, a również strzałowo był słabo dysponowany". Dobrze prezentował się dla odmiany Kisieliński, który okazał się bohaterem meczu. Początek meczu chaotyczny. W 27' Kislieliński z podania Reymana strzela gola. Od tej chwili przewaga Wisły. W II. połowie żywsze tempo gry – mecz kontrolowany przez Wisłę. Z czasem przewagę uzyskują Czarni i w efekcie w 26' Łańko wyrównuje. W ostatniej minucie, przy zapadających ciemnościach, przedziera się Kisieliński przez obronę Czarnych i rozstrzyga wynik spotkania. Na podstawie: Raz, Dwa, Trzy nr 22 i IKC nr 255.
Warta-Garbarnia 2:2 i to daje Wiśle tyle samo punktów przy jednym meczu więcej, Pogoń bije Warszawiankę 3:1. Tabela: Garbarnia 16-22, Wisła 17-22, Legia 17-21, Pogoń 16-21, Warta 15-19, ale w wypadku wygranych zaległych spotkań ma szansę na mistrza.
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1931, nr 255 (15 IX)
Wisła-Czarni 2:1 (1:0).
Lwów, 13 września (F. K.). Wisła: Koźmin, (Olecki), Pychowski, Kotlarczyk II, Bajorek, Kotlarczyk I, Makowski, Czulak, Kisieliński, Reyman I, Artur i Balcer. Czarni: Kasprzak, Czyżewski, Olejniczak, Pisek, Amirowicz, Gilat, Koch, Konopasek, Łańko, Reyman II, Drzymała. Niezwykłe to dla obu drużyn spotkanie zakończyło się zasłużonem, choć z trudem wywalczonem zwycięstwem Wisły. Decydująca o zwycięstwie bramka, padła w ostatniej minucie gry w chwili, gdy publiczność opuszczała już boisko, wierząc, że szczęście towarzyszące Czarnym w ostatnich latach w ich rozgrywkach z Wisłą i tym razem będzie im dopisywało.
Przebieg spotkania nie należał jednak do zbyt ciekawych, a w szczególności pierwsza połowa upłynęła pod znakiem gry ospałej, stojącej naogół na niskim poziomie. Wprawdzie Wisła miejscami potrafiła wykazać swą wyższość techniczną, tu i ówdzie mając momenty ładnej gry kombinacyjnej, jednak na skutek powolności napadu, nie uwidoczniła w większym stopniu swej przewagi.
Pierwsze momenty gry należały nawet do Czarnych, dopiero począwszy od 15 minuty coraz więcej do głosu dochodzi Wisła, przyczep obok bardzo dobrego Kisielińskiego, wyróżnia się Balcer, który szybkiemi swemi przebojami i precyzyjnemi podaniami stwarza szereg groźnych sytuacyj pod bramką Czarnych. Z drugiej jednak strony i Czarni dość często goszczą na polu Wisły, jednak na skutek niecelności w, strzałach nie dochodzą do bramki.
W 26 minucie uzyskuje Wisła pierwszą bramkę. Piłkę wypuszczoną lekko przez Reymana I otrzymuje Kisieliński, który wykorzystując wybieg Kasprzaka, bez większej trudności kieruje ją do siatki w dalszym ciągu gra jest już mało ciekawa.
Druga połowa należy do Czarnych, którzy silnie dopingowali przez publiczność całą parą dążą do uzyskania wyrównania. W dodatku Koźmin uwidacznia znaczne zdenerwowanie, co się udziela również linji obrony. W minucie po szeregu niezyskanych dogodnych pozycyj podbramkowych następuje w 25 minucie wyrównanie ze strzału Łańki, który podanie Reymana przytomnie wykorzystuje, nie bez winy był tu Koźmin, w następstwie czego zeszedł z boiska, a miejsce jego zajął rezerwowy Olecki. Czarni przez parę minut górują jeszcze nad widocznie skonsternowanym przeciwnikiem, pod koniec jednak inicjatywę ponownie obejmuje Wisła, dla której w ostatniej minucie gry Kisieliński z przeboju uzyskuje zwycięską bramkę. Sędzia Gulicz. Widzów około 3.000.
