1934.06.10 Cracovia - Wisła Kraków 2:1
Z Historia Wisły
| Cracovia | 2:1 (1:0) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 5-6.000 | ||||||||||
| sędzia: Arnold Hausmann ze Lwowa | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| W 40' kontuzjowany Aleksander Mysiak (C) schodzi z boiska. W 82' z tego samego powodu opuszcza plac gry Artur Woźniak (W). | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
Raz, Dwa, Trzy: Ilustrowany Kuryer Sportowy. 1934, nr 24
Cracovia—Wisła 2:1 (1:0)
Kraków, 11 czerwca.
Wiele zmieniło się w piłkarstwie krakowskiem, jeszcze więcej zmian zaszło w wyglądzie drużyn i ich grze, jedno tylko pozostało, jak przed laty — rywalizacja Cracovii i Wisły w tym samym stopniu, co przez blisko 30 lat, emocjonuje i porywa za sobą tłumy, które tak, jak za dawnych, lepszych niewątpliwie czasów, zapełniają boiska rywalek. W takim dniu ujrzeć można na boisku nawet tych, którzy tylko raz w roku decydują się kupić bilet na zawody piłkarskie.
Widzowie w ilości około 6.000 nie mogli uskarżać się na brak wrażeń. Zwolennicy obu stron przeżywali różne chwile, od najboleśniejszych do najbardziej radosnych, zależnie od czasu. I tak „kibice” Cracovii byli zadowoleni z jej gry w pierwszej połowie zawodów, kiedy to nawet ten opłakany ostatnio atak wykazywał zalety, jakich daremnie od niego już oddawna wyczekiwano. W polu zupełnie dobry, pod bramką, gdzie w tym czasie przeważnie przebywał, nie umiał być skutecznym, inaczej zwolennicy Wisły musieliby jeszcze bardziej obawiać się o wynik.
Zmieniły się role drużyn i ich zwolenników w drugiej połowie gry. Cracovia, pozbawiona Mysiaka, który w zderzeniu poważnie uszkodził sobie staw skólcowy, w dziesiątkę grając, troci całkowicie panowanie nad sobą i oddaje inicjatywę Wiśle. Ta gra przeważnie na połowie białoczerwonych, którzy długo opierali się. Dopiero po 30 minutach opresji uzyskali czerwoni wyrównanie. Dalsza gra. o zwycięstwo rozstrzygniętą została w 10 min. Wisła, u której zabrakło Artura, również jak Mysiak poszkodowanego, w dziesiątkę utraciła swój impet. Cracovia wyzyskała to i wygrała.
Do przerwy gra była ładniejsza.
Cracovia miała w tym czasie lepszy atak, który ładnie i dobrze podchodził na pole Wisły. Natomiast przednia linja Wisły nie została zespolona przez środkowego, forsującego skrzydła niedokładnie. W drugiej części liczebna przewaga ułatwiła zadanie atakowi Wisły, a jednak i wtedy poprawa zaznaczyła się tylko w grze w polu. Pod bramką w dalszym ciągu zawodzono. Ponieważ nadto gra zaostrzyła się, o każdą piłkę walczono już, przeto znacznie mniej zadowolenia miał w tym czasie neutralny widz.
U Cracovii widać polepszenie.
Przedewszystkiem uwydatniła się łączność linij, które należycie ze sobą współpracują, a największą korzyść z tego wyniósł atak, dobrze zasilany piłkami od tyłu.
W nim lewa strona rozumiała się lepiej. Tutaj Ciszewski jest dobrym opiekunem pracowitego i coraz lepszego Zembaczyńskiego, który stale był największem niebezpieczeństwem dla bramki Wisły. Prócz dobrych podań nic więcej nie wniósł do gry Ciszewski. Wbrew temu, co bywało dotąd, wyczerpał się on zastępstwem Mysiaka i dlatego w drugiej połowie mało działał.
Na prawej stronie Zieliński i Rusin całości nie tworzyli. Rusin, typowy dla gry przebojowej, potrzebuje obok siebie wytrawnego rutynisty, któryby go wyprowadzał. Tymczasem Zieliński sam tego potrzebuje i dlatego, mimo pracowitości, nie wyzyskał zupełnie skrzydła. Poprawa widoczna jest także u Malczyka, choć do formy z ub. roku jeszcze daleko. Cały atak szwankuje w strzelaniu. Linja pomocy w komplecie nie ustępowała tejże u Wisły. Chruściński był mniej, niż. Kotlarczyk I skuteczny w dokładnem podawaniu piłki, jednakże grał pożytecznie. Mysiak i Żiżka spełnili swe zadanie w całości.
Gra obrońców do przerwy była czystą. Potem przeciążeni popełniali błędy, szybkość Pająka naprawiała je zwykle jeszcze dość wcześnie, względnie sytuacje stąd wynikłe likwidował bardzo dobrze dysponowany Otfinowski.
Zawód sprawił Artur brakiem skuteczności, a także błędami taktycznymi w prowadzeniu ofensywy. Udawały mu się akcje solowe w polu, strzał był już mniej dobry. Słabsza gra Artura oddziałała głównie na Łykę, który zbyt dobrze pilnowany był przez Żiżkę, by mógł niedokładne podania Artura czy Reymana Wyzyskać. Nie inaczej miała się rzecz z dwójką Sołtysik—Obtułowicz, która nawet po zejściu Mysiaka nie zdołała skutecznie wykończyć swej prze wagi w polu. Szczególnie słabo w pobliżu bramki grał Obtułowicz.
Brak spoistości w ataku ciążył bardzo na grze pomocy, która więcej uwagi musiała poświęcić defensywie. Dopiero w drugiej połowie przeszła ona do ofensywy, którą ustawicznie podtrzymywała. Walory ofensywne obu Kotlarczyków okazały się wówczas całkiem wyraźnie, a nawet wy bitnie defensywny Jezierski oddawał piłki celowo. Gra obrońców Wisły stała poniżej poziomu strony przeciwnej. Nie udawały się wykopy, względnie ich kierunkowość zawodziła. Błąd ich ułatwił Cracovii osiągnięcie zwycięstwa. Podobnie zresztą nie bez wad była gra Madejskiego, który z rak wypuścił piłkę pod nogi Malczyka.
Skład drużyn i przebieg gry:
Cracovia: Otfinowski, Pająk, Lasota, Żiżka, Chruściński, Mysiak, Rusin, Zieliński, Malczyk, Ciszewski, Zembaczyński. — Wisła: Madejski, Pychowski, Szumilas, Kotlarczyk II i I, Jezierski, Sołtysik, Obtułowicz, Artur, Reyman, Łyko.
Żywo i wcale składnie toczy się gra od pierwszego uderzenia, piłki. Sędzia dużo gwiżdże, co ma swe dobre strony o tyle, że przyzwyczaja graczy do spokoju i umiaru. Ataki Cracovii są lepiej pomyślane i przeprowadzane. W 5 min. dyktuje sędzia wolny z 25 m., Pająk silnie strzela przez mur graczy Wisły, zasłaniający Madejskiego, który fatalnie między nogami przepuszcza piłkę do siatki. Podniecona Cracovia w dalszym ciągu ma więcej z gry, jednakże w pobliżu pola karnego wartość maleje gwałtownie.
Po drugiej stronie forsuje Artur skrzydła długiemi podaniami. Czasem sam przebija się. Raz Otfinowski w ostatnim momencie zdjął mu piłkę z nogi. W 33 min. przeprowadza Cracovia piękny atak. Centra Zembaczyńskiego dochodzi do Rusina, którego voley idzie na słupek i stąd przez bramkarza na korner. Po nim Madejski pięknie zdejmuje piłkę z głowy Ciszewskiego. Przewaga Cracovii wprowadza zdenerwowanie w szeregi tyłów Wisły, których błędy grożą, ale napastnikom Cracovii brak sprytu i zdecydowania. W 40 min. w zderzeniu Mysiak doznaje kontuzji i opuszcza boisko. Ciszewski w pomocy łata dziurę. Gra Cracovii, dotychczas składna, rwie się gruntownie.
Po przerwie Zieliński gra w pomocy. Dziesiątka Cracovii wyraźnie załamuje się nerwowo i oddaje grę w ręce Wisły, która rozpoczyna serję ataków, dobrych tylko do chwili, w której należałoby strzelać. Przewaga czerwonych jest wielka, tem więcej, że i napastnicy Cracovii nie są zdolni do utrzymania piłki przez krótki choćby czas, bo „ucieczki” skrzydłowych są raczej akcjami rozpaczy, jak planu. Mimo, iż piłka trzyma się bramki Cracovii, obrońcy i Otfinowski bronią jej skutecznie. Dopiero w 29 min. nieobstawiony Łyko wyzyskuje sytuację i z kilku kroków wyrównuje. Niepewność wyniku zaostrza grę. Sędzia dalej gwiżdże i coraz częściej myli się. W 37 min. zderzenie pozbawia Wisłę Artura.
Wyrównane liczbowo drużyny walczą teraz ostatkiem sił. Cracovia wykorzystuje to w 10 min. i po strzale Zembaczyńskiego dobija Malczyk. Ostatnie minuty gry upływają w podnieceniu graczy. Jeszcze w 45 min. uzyskuje Wisła korner, ale Otfinowski łapie piłkę w momencie gwizdka końcowego.
Sędzia p. Hausmann dobry w pierwszej połowie, w drugiej, przy trudniejszej do prowadzenia grze, mylił się zasadniczo. J. K.
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1934, nr 159 (10 VI)
Wisła-Cracovia.
Dwie krótkie nazwy klubów, a ileż mówią one same za siebie. Blisko 30 lat rywalizacji w szlachetnem zrozumieniu tego słowa, pierwsze kroki na zielonej murawie w grodzie Podwawelskim i główne zasługi około podniesienia ruchu sportowego w Krakowie i praca nad wychowaniem fizycznem młodzieży — wszystko to związane jest z pracą i nazwą tych dwu towarzystw krakowskich, które wzamian darzy publiczność sportowa Krakowa jak największą sympatją.
Nic dziwnego przeto, iż każdy sportowiec, a nawet mieszkaniec Krakowa żywo interesuje się losem obu towarzystw, które są chlubą miasta. Nic dziwnego, iż ..., tych dwu klubów jest magnesem, który ciągnie najbardziej publiczność sportową Krakowa, wybierająca się nań jak najtłumniej i śledzącą jego przebieg z jak największem zainteresowaniem. Niewątpliwie nie braknie żadnego ze sportowców krakowskich w niedzielę o godz. 5.30 popołudniu na boisku Cracovii.
Mecz sędziuje jeden z najlepszych arbitrów Lwowa, p. Hausman.
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1934, nr 161 (12 VI)
Kraków, 11 czerwca.
Wczorajsza niedziela przyniosła dalszy sukces (zwycięstwo nad Strzelcem) drużynie Ruchu, która wyraźnie odsunęła się od wszystkich swoich rywali. Pogoń, dzięki zdobyciu dwu cennych punktów poprawiła wydatnie swoją sytuację, podobnie i Cracovia, zdobywszy dwa cenne punkty na swoim najstarszym rywalu, Wiśle. Polonja wreszcie dzięki remisowemu wynikowi z Warszawianką, wysunęła się na trzecie miejsce.
Cracovia— Wisła 2:1 (1:0).
Kraków, 11 czerwca.
Doroczne „derby“ krakowskie zgromadziły przeszło pięciotysięczną widownię, którą przebieg zawodów mógł zadowolić jedynie tylko do pauzy. Rzeczywiście w tej fazie gry obie drużyny zdobyły się na maksimum wysiłku, co przy ożywionem tempie i wielkiej ambicji zawodników zło żyło się na piękną całość, przypominającą dobre, starsze wzory gier między dwoma rywalami. Pod jednym tylko względem nie zadowoliły drużyny wymagań widza; widziało się bowiem dobre podania, piękne kombinacje, wychodzące głównie od Artura, ale nie było wykonawców. Strzałów absolutnie było za mało i pod tym względem muszą pracować obie drużyny, jeżeli chcą utrzymać i zaskarbiać sobie w dalszym ciągu względy widowni.
W drugiej natomiast połowie gra ucierpiała ogromnie, gdyż Cracovia, która straciła Mysiaka do pauzy, ograniczyła się do obrony, cofając Zielińskiego do pomocy, a zostawiając czterech graczy w napadzie. Zanosiło się w tym okresie na wielką porażkę Cracovii, lecz słabo grający, a głównie nieskutecznie napady Wisły, zamiast zyskiwać teren i atakować agresywnie, puszczał się na piękne, a mało produktywne kombinacje.
A kiedy wynikiem przewagi stała się wreszcie wyrównująca bramka, zdobyta przez Wisłę, przyszło jej przeżyć jeszcze niejeden tragiczny moment; pierwszy to strata Artura na skutek kontuzji doznanej w zderzeniu się z Lasotą, a drugi to prze grana niezbyt sprawiedliwie meczu (wynik remisowy był słuszniejszy), na skutek utraty drugiej bramki na pięć minut przed końcem, zawodów — nie bez winy własnego bramkarza, któremu nie udała się też obrona pierwszego gola. Tak więc, jeżeli nie zwycięzcy, to w każdym razie zespół, mający szanse na sukces, wyniósł w efekcie meczu porażkę i utratę swego najlepszego napastnika. Pod tym ostatnim względem nie byli osamotnieni niestety i biało-czerwoni, których dotknął przykry cios — zwichnięcie nogi przez Mysiaka.
Wracamy do opisu zawodów. Na boisko wbiegają obie drużyny, naprzód Wisły, a potem Cracovii, powitane przez swych zwolenników oklaskami. Występują one do walki w nast. składach: Cracovia — Otfinowski, Lasota, Pająk, Żiżka, Chruściński, Mysiak, Rusinek, Zieliński, Malczyk, Ciszewski i Zembaczyński. Wisła — Madejski, Pychowski, Szumilas, Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Jezierski. Sołtysik, Obtułowicz, Artur, Reyman i Łyko. Sędzia p. Hausman.
Pierwsza połowa upływa pod znakiem gry otwartej i obfitującej w zmienne sytuacje, jednak mało groźne, wobec mało skutecznej gry obu zespołów. Ambicja obu drużyn widoczna jest na każdym kroku. Bramkarze naogół są mało zatrudnieni. — jedyna bramka pada w tym okresie w 5 min., kiedy sędzia dyktuje za „faul” Pychowskiego rzut wolny przeciw Wiśle, który strzela Pająk. Bramkarz Wisły ,nieco zasłonięty przez obronę przepuszcza piłkę między nogami. Fakt ten nie deprymuje drużyny Wisły, która gra dalej ambitnie, podobnie jak i jej przeciwnik. W 40 min. niespodziewanie skręca sobie nogę Mysiak i schodzi z boiska, na które nie wraca nawet po pauzie.
„.przerwie, kiedy Cracovia wycofuje bielińskiego do pomocy, stroną atakującą i mającą przewagę jest bezsprzecznie Wisła. Wobec jednak nieumiejętności wyzyskania sytuacyj przez napad, zdołał ona dopiero w 29 min. doprowadzić do wyrównania. kiedy Łyko strzela wyrównujące go goala z centry Sołtysika.
Zanosi się już na wynik remisowy, tym czasem sytuacja zmienia się znacznie, gdy Artur po doznaniu kontuzji opuszcza boisko.
W 40 min. Cracovia wykorzystuje sytuację gdy Madejski nie chwyta dokładnie piłki, idącej z centry Zembaczyńskiego, do bija ją do siatki nadbiegający Malczyk. W ostatnich minutach ma Wisła jeszcze szanse na wyrównanie, gdy po rzucie rożnym Otfinowski zostaje wepchnięty do bramki ale piłkę wypuszcza on jeszcze przed linią bramkową i w ten sposób ratuje swoją drużynę przed stratą punktu. Sędziował p. Hauman, który naogół wyszedł z tego meczu obronną ręką. Jednak jego ciągłe i niepotrzebne gwizdania w wielu wypadkach utrudniały drużynom rozwinięcie gry.
Przegląd Sportowy, numer 47, str.3, środa 13 czerwca 1934:
WIELKIE DERBY KRAKOWA
Po równej walce Cracovia zwycięża Wisłę 2:1
KRAKÓW, 10.6. - Tel. wł. - Cracovia - Wisła 2:1 (1:0). Bramki dla Cracovii Pająk i Malczyk. dla Wisły - Łyko. Sędzia p. Hausmann ze Lwowa
Obserwując tradycyjnie te spotkania od szeregu lat, musimy przyznać iż podlegają one korzystnej ewolucji: czynnik niezdrowej rywalizacji zanika coraz bardziej. Moment nerwowości i niepewnych podań, charakteryzujący pierwsze chwile meczów Cracovii z Wisłą, nie miał dzisiaj miejsca w zupełności. Wprost przeciwnie, pierwsza połowa spotkania była lepsza od drugiej i stworzyła widowisko wysokiej wartości.
Obie strony walczyły żywo i szybko, a akcje ich były wykonywane solidnie. Wisła w tej części gry prezentowała się bardziej efektownie, co jest wynikiem specyficznego układu sił w obu zespołach. W drużynie czerwonych akcje opierały się na Kotlarczyku I-ym w pomocy i Arturze w ataku. Żelazna pomoc wiślaków nie tylko stopowała ofenzywe przeciwnika, ale grała w pełnem tego słowa znaczeniu, współpracując ze swoim atakiem: który znów prowadził misternemi nieraz posunięciami Artur.
Cracovia nie ustępowała przeciwnikowi w polu, ale jej rdzeń pacierzowy - środek pomocy i ataku nie pracował tak efektywnie jak u przeciwnika. Odbiło się to więc na funkcjonowaniu całości nie ujmując jednak drużynie wartości bojowych, ale odbierając jej wartości kombinacyjne. Charakter gry zmienia się po przerwie. Pozbawiona asa swej pomocy - Mysiaka - musiała Cracovia siłą rzeczy wycofać jednego z napastników do tyłu i punkt ciężkości przesunąć na defenzywę. Pomimo to jednak potrafiła walczyć skutecznie z czwórką napastników i utrzymać wynik przez pół godziny. Strzelenie bramki przez Wisłę zdawało się już przekreślić szanse biało-czerwonych na zwycięstwo, los przyszedł im jednak w sukurs. Artur uległ kontuzji i siły pod względem liczebności wyrównały się. Cracovia przeszła znów do ofenzywy a że była ona skuteczna, najlepszym tego dowodem - zwycięska bramka.
U zwycięzców możnałoby wyróżnić Pająka w obronie, bocznych pomocników oraz Ciszewskiego w ataku. Wisła natomiast miała swych najlepszych w linii pomocy oraz w świetnym techniku i wodzu ofenzywy Arturze.
Drużyny wystąpiły w składach:
Cracovia: Otfinowski, Lasota, Pająk, Ziżka, Chruściński, Mysiak, Rusinek, Zieliński, Malczyk, Ciszewski, Zembaczyński.
Wisła: Madejski, Pychowski, Szumilas, Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Jezierski, Sołtysik, Obtułowicz, Artur, Reyman, Łyko.
Grę rozpoczyna Cracovia ostrym strzałem Malczyka nad poprzeczką. Atak Wisły przejmuje niebawem inicjatywę. Po obustronnych sytuacjach podbramkowych następuje rzut wolny z odległości 20 metrów pod bramką Wisły: ostry strzał Pająka grzęźnie w siatce, przechodząc między nogami bramkarza.
Teraz Wisła przechodzi do generalnej ofenzywy; pod kierownictwem Artura inicjują czerwoni szereg kombinacyjnych posunięć. Cracovia rewanżuje się szybkimi akcjami i groźniejszą dyspozycją strzałową.
Oklaski 6 tysięcy widzów nagradzają częste posunięcia graczy. W tym okresie gry należałoby jeszcze zanotować strzał Rusinka, odbijający się od słupka, oraz kontuzje Mysiaka, który w 40-ej minucie opuszcza boisko.
Po pauzie Cracovia gra bardziej defenzywnie, wycofując Zielińskiego do pomocy. Wiśle udaje się wyrównać w 28-ej min. gdy Łyko wykorzystuje przytomnie korzystną szansę. Zdaje się, że wynik nie ulegnie już zmianie, gdy w 37-ej minucie kontuzjowany Artur opuszcza boisko, co dodaje znów otuchy biało-czerwonym. Ataki Cracovii nie pozostają bez skutku, gdyż przytomny Malczyk w 40-ej minucie uzyskuje zwycięską bramkę.
Sędzia p. Hausmann ze Lwowa mimo trudnego, zwłaszcza po przerwie zadania, kiedy obie drużyny przeszły do gry ostrej, wywiązał się zupełnie zadowalająco ze swej roli.
Naprzód : organ Polskiej Partji Socjalistycznej. 1934, nr 129 - 1934.06.12
CRACOVIA—WISŁA 2:1 (1:0). Szlachetna rywalizacja, dzieląca zwolenników na dwa obozy, zgromadziła liczną publiczność. Do pauzy była ona świadkiem interesującej i efektownej gry. W tym okresie Cracovia miała lekką przewagę, której wyrazem było zdobycie bramki. Po pauzie, Wisła wykorzystując brak Mysiaka, przeprowadza szereg ataków, uwieńczonych bramką. I kiedy się zdawało, że rozstrzygnie ona walkę dla siebie, po zejściu Artura z boiska Cracovia strzela zwycięską bramkę. Właściwie wynik remisowy byłby sprawiedliwym. — Sędziował p. Hausman.
Kurjer Polski. R. 37, 1934, no 158
CRACOVIA — WISŁA 2:1 (1:0)
W pierwszej połowie zaznaczyła się lekka przewaga Cracovii, dla której już w piątej minucie Pająk z rzutu wolnego uzyskuje prowadzenie. Po przerwie Wisła dąży za wszelką cenę do wyrównania, co jej się udaje w 29-ej minucie ze strzału Łyki. Decydująca o zwycięstwie Cracovii bramka pada w 40-ei minucie ze strzału Malczyka.
W Cracovii wyróżnili się Pająk, Chruściński i Ciszewski, a w Wiśle Artur i Łyko, Madejski i obrona nie stali na
wysokości zadania. Sędziował p. Haussman ze Lwowa, widzów — 5 tysięcy
