1936.05.24 Wisła Kraków - Chelsea Londyn 1:0

Spotkanie Wisły z Chelsea będzie niewątpliwie największą atrakcją polskiego sportu. Po raz pierwszy w odrodzonej Polsce gościć będziemy bowiem reprezentantów piłkarstwa angielskiego i występ zawodowców angielskich stanowić będzie doskonałą oprawą jubileuszu zasłużonego klubu.

Chelsea, jeden z najlepszych zawodowych klubów angielskich z pierwszej ligi wyraziła już zasadniczo zgodę na przyjazd do Polski w dn. 21-24 maja br. w celu rozegrania meczu z Wisłą z okazji 30-lecia istnienia klubu krakowskiego. Chelsea, która jest zaproszona do Rosji w pierwszej połowie maja dla rozegrania tam meczu z reprezentacją Sowietów w Leningradzie i Moskwie, zatrzymałaby się w Polsce w drodze powrotnej.

Na konferencji tej ustalono definitywnie warunki, na których Chelsea przyjedzie do Polski. Klub angielski rozegra w Polsce dwa mecze w dniach 23 i 24 maja br.

Miejsce odbycia meczu w dniu 23 maja nie zostało jeszcze ustalone, natomiast mecz w dniu 24 maja odbędzie się w Krakowie, a to w związku z uroczystościami jubileuszu 30-lecia Wisły.

Będzie to pierwszy występ angielskiej drużyny piłkarskiej w Polsce Niepodległej.

Wisla Chelsea London ????

Wie die polnische Presse meldet, fand am Donnerstag in London eine konferenz zwischen der Leifung des Londoner Professionalvereins Chelsea und einer Delegation der krakauer Wisla bestehend aus Dr. Obrubanski und Redakteur Hauptmann statt.

Auf dieser Konferenz wurde festgelegt, daß Chelsea am 23. und 24. mai zwei Spiele in Polen austrägt, und zwar spielen die Londoner am 24. Mai gegen Wisla anläßlich des 30 jährigen Bestehens des Krakauer Klubs.

Nadchodzą Anglicy!

Wisła Chelsea Londyn ????

Jak donosi polska prasa, odbyła się konferencja pomiędzy kierownictwem londyńskiego klubu zawodowego Chelsea a delegacją krakowskiej Wisły w składzie dr. Obrubanski i redaktor Hauptmann.

Na tej konferencji ustalono, że Chelsea zagra w Polsce dwa mecze 23 i 24 maja, 24 maja londyńczycy zagrają z Wisłą z okazji 30-lecia krakowskiego klubu.

W ogólności Anglicy nie lubią wyjeżdżać na kontynent. Nie mają tu właściwie czego szukać, wszak grają bezsprzecznie lepiej, a poza tem narazić mogą tylko swych graczy na kontuzje, na wykończenie, a przecież ich zawodnicy przedstawiają dla klubów każdy z osobna wartość ponad 100.000 zł.

Skoro jeszcze spostrzeżemy, iż tylko obok Chelsei wyjeżdża w tym roku na kontynent 4 drużyny angielskie (mamy na myśli tylko I. ligę, a nie słabe zespoły II. ligi), a mianowicie Everton do Niemiec (jako sparingowy partner dla jedenastki olimpijskiej Niemiec). Middlesbrough do Norwegji, Liverpoll do Pragi i Zagrzebia - to zrozumiemy doniosłość inicjatywy krakowskiej Wisły, która sprowadza przeciwnika znanego ze swej najładniejszej gry w Anglji i całym świecie. Zresztą największa agencja niemiecka, pisząc o wyjeździe na kontynent Chelsei, pisze o sławie tej drużyny w nast. słowach: Manschaft berühmt als eine der schönstspie lenden Mannschaften des Inselreiches (Drużyna znana jako jedna z najlepiej grających drużyn w królestwie wyspiarskim - przyp. HW). W tych warunkach uznać należy, iż mecze Chelsei z drużynami polskiemi będą największem wydarzeniem tegorocznego sezonu sportowego w naszym

Chelsea, słynny klub piłkarski z Londynu, odbędzie tournée do Polski, gdzie rozegra dwa mecze. Zagra przeciwko Wiśle, klubowi, który ma reprezentować Polskę na Igrzyskach Olimpijskich.

W najbliższych paru dniach przedsprzedaż zostanie zakończona, poczem sprzedawać się będzie bilety po cenie, jak przy kasie, tj. droższej o 50 proc. od ceny w przedsprzedaży. Należy przeto we własnym interesie zaopatrzyć się w bilety jak najwcześniej w miejscach przedsprzedaży, w firmach wymienionych na afiszach.

Program uroczystości jubileuszowych jest następujący: godz. 9'ta msza godz.10-hołd w krypcie, godz. 11 - akademja w klubie społecznym. Trybuny pomieszczą 12,0000 ludzi.

Jutro, w niedzielę, ten sam angielski zespół zmierzy się z Wisłą Kraków. Biorąc pod uwagę duże zainteresowanie, jakie ta gra również wzbudzi, trybuny Placu Wisły w Krakowie zostaną znacznie rozszerzone, dzięki czemu wejście jest nadal przyznawane dla wielu widzów. Specjalny pociąg wyjedzie z Katowic na to wydarzenie w Krakowie.

--- Jutro, w niedzielę, ten sam angielski zespół zmierzy się z Wisłą Kraków. W związku z dużym zainteresowaniem, jakie wzbudzi również ta gra, trybuny Placów Wiślanych w Krakanie zostały znacznie powiększone, dzięki czemu część widzów może jeszcze wejść. Na to wydarzenie kursuje specjalny pociąg z Katowic do Krakowa.

Mecz wzbudził w Krakowie, tak samo jak w Warszawie olbrzymie zainteresowanie. Wykorzystali to jacyś sprytni kombinatorzy, którzy próbowali sprzedawać bilety fałszywe, przedczem należy przestrzec publiczność.

Towarzystwo Sportowe Wisła prosi również widzów o wcześniejsze zajmowanie miejsc na boisku. Spodziewany jest tłumny udział publiczności, wcześniejsze przybycie ułatwi więc nie tylko pracę organizatorom, ale leży również we własnym interesie widzów.

Również prawoskrzydłowy Spence występował ostatnio w barwach swego klubu przeciwko Austrji i Belgji. Pozatem w Krakowie wystąpi Burgess, łącznik zakupiony za zawrotną, jak na nasze stosunki, sumę 40 tys. funtów szterl. z klubu Sheffield Wednesday. Anglicy przyjeżdżają do Polski w następującej obsadzie: bramkarz Woodley, obrona O'Hoare i Barber, pomoc Mitchel, Craig i Miller, atak Spence, Burgess, Mills, Gibsch i Barraclough, oraz rezerwowi Allum (pomoc). Argue, Cheyne i Chitty (atak).

Wisła Kraków Chelsea 1-0 (1-0)

Nach dem Wechsel beginnt die Wisła erneut mit tapferen An griffen, aber die Engländer spielen jest sehr hart und schließlich muß einer ihrer Spieler jogar den Platz verlaffen, was nicht ohne Protest abgeht. Obwohl die Engländer, in den letten wangia Minuten mit nur zehn Mann spielen, sind sie jebt die überlegene Partei und versuchen um jeden Breis den Ausgleich, ohne daß er ihnen jedoch gelingt. Das Spiel bleibt bis zur lebten Minute außerst spannend, aber die Hintermannschaft der Krakauer ist ab folut auf ihrem Posten und fann in aufopfernder Arbeit den 1:0 Vorsprung der Krakauer halten. Dem Spiel, das von Rutkowski sehr objektiv geleitet wurde, wohnten 7000 Zuschauer bei.

Wczoraj w Krakowie sensacją był jubileuszowy mecz Wisły przeciwko Chelsea. Jeśli zakładano, że Anglicy spotkają słabszego przeciwnika w Krakowie i zademonstrują swoją wyższość, to w Wiśle mile się zaskoczono. Tym bardziej, że Kraków musiał się obejść bez Artura i Kotlarczyka! W sobotę grał już w reprezentacji. Wbrew wszelkim oczekiwaniom Kraków od początku grał bardzo spokojnie. W pierwszych minutach są przed bramką przeciwnika. Nawet gdyby Anglicy natychmiast rozpoczęli kontratak, Wiślacy nie daliby się im oszukać. Choć przewaga angielska trwała jakiś czas, dzięki doskonałej pracy obrony Wisły nikt nie zdołał zdobyć bramki. Po około dziesięciu minutach Kraków znów znalazł się pod bramką Chelsea, strzał Łyko, a angielska obrona mogła tylko wybić piłkę na rzut rożny, który nie został jednak wykorzystany. Anglicy kontratakują i zdobywają rzut rożny, który również jest nieudany. Artur musi opuścić pole gry. Jego nieobecność jest początkowo zauważalna w ataku Krakowian, ale szybko odzyskują oni dawny balans, gra ponownie się wyrównuje, aż wreszcie pod koniec drugiej połowy Wisła nieznacznie zyskuje przewagę. Tuż przed końcem pierwszej połowy angielski napastnik ponownie przedarł się, ale strzał lewego skrzydła był niecelny. Wkrótce następuje przełom w Krakowie. W największym niebezpieczeństwie angielski obrońca zatrzymuje piłkę ręką. Łyko wykonuje rzut karny. Piłka ląduje w siatce przy wiwatach zawodników i widzów. Wisła prowadzi 1-0! Natychmiast następuje zmiana stron.

Po zmianie Wisła znów zaczęła odważne ataki, ale Anglicy grali bardzo ostro i ostatecznie jeden z ich zawodników musiał nawet zejść z boiska, co nie obyło się bez protestów. Chociaż Anglicy grali tylko z dziesięcioma zawodnikami w ciągu ostatnich kilku minut, teraz są partią dominującą i próbują wyrównać, lecz bez powodzenia. Mecz pozostaje niezwykle emocjonujący do ostatniej minuty, ale obrońcy Krakowa są od teraz na swoim posterunku i dzięki ofiarnej pracy zdołali utrzymać prowadzenie krakowian 1:0 . W meczu, który bardzo obiektywnie poprowadził Rutkowski, wzięło udział 7 tysięcy widzów.

Pomimo, iż jeszcze nas dzieli kilkanaście dni od występów słynnej drużyny angielskiej Chelsei w Krakowie, zainteresowanie temi zawodami przewyższa wszystko, co dotąd widzieliśmy w Krakowie. Wszystkie niemal trybuny już zostały rozkupione tak, iż Towarzystwo Sportowe Wisła czuje się zmuszone rozbudować swoją trybunę, a ponadto dostawić setki krzeseł na bieżnię.

Tak samo olbrzymi pokup jest na miejsca stojące, gdyż każdy już się orjentuje, iż niezależnie od ceny biletów, którą oznaczono przy kasie na 3 zł., uchodzi za pewnik, iż wszystkie bilety zostaną wykupione, ponieważ boisko Wisły może pomieścić tylko około 10.000 widzów.

Zjazd z prowincji zapowiada się niezwykle licznie, dyrekcja kolei uruchamia pięć pociągów popularnych na ten dzień do Krakowa, szczególnie z Górnego Śląska, Bielska, Żywca, Oświęcimia, Chrzanowa, Rzeszowa, Tarnowa, Sosnowca, Wadowic itp. Pragnący zakupić bilety, winni uczynić to najwcześniej i zaopatrzyć się w nie w oddziałach „Orbisu” lub biura podróży Cooka, gdyż zachodzi wielkie prawdopodobieństwo, iż biletów wogóle nie dostaną.

Niemniejsze zainteresowanie panuje dookoła meczu w Warszawie, dokąd wybiera się również wielka ilość osób z innych znowu stron Polski. Doskonała forma Chelsei, słynnej z tego, iż nie została do tej pory pokonaną przez żaden zespół kontynentalny i zapowiedź jej managera p. Knightona, iż pragnie pokazać swoją drużynę grającą tak, jak walczy o mistrzostwo w Londynie, sprawiają, iż mecze Anglików w Warszawie i Krakowie są przedmiotem rozmów nietylko sportowców. Na mecz wybiera się bowiem wielka ilość osób, które dotychczas nie widziały wogóle meczu piłki nożnej.

Przedsprzedaż biletów po zniżonych cenach trwać będzie tylko do środy włącznie. Od piątku (we czwartek przypada święto) bilety będą sprzedawane tylko po pełnej cenie t. J. o 50 proc. wyższej od normalnych. Ze względu na ewentualność wyprzedania biletów radzimy zaopatrywać się w nie jaknajwcześnie w przedsprzedaży. Początek zawodów w niedzielę o godz. 5.30 popoł. na boisku Wisły,

Pociągi popularne ze Śląska na mecz Wisła-Chelsea.

Katowice, 18 maja (Kl). Niezwykłe zainteresować nie wywołuje również na Śląsku występ słynnej drużyny angielskiej Chelsea w Krakowie z drużyną Wisły. Nie dziwnego, wszak Śląsk to największy w kraju ośrodek piłkarski, gdzie społeczeństwo lubi ten sport i zna się na nim. To też spodziewany jest wyjazd ze śląska wycieczki około 2000 osób na niedziel; do Krakowa.

Celem umożliwienia licznym miłośnikom piłkarstwa na Śląsku oglądania tego meczu, urządza Liga Popierania turystyki łącznie z biurem podróży Or bis w Katowicach specjalne pociągi popularne da Krakowa na niedzielę 2i maja.

Trybuna środkowa, jak i boczna (prawa) są już ukończone i prezentują się dla sportowca znacznie lepiej i praktyczniej, ani żeli było poprzednio, kiedy potężne filary i słupy nie pozwalały śledzić w całej pełni przebiegu zawodów. Akademja zapowiedziana jest na niedziele godz. 11-tą w Klubie Społecznym (Rynek gł. 25), na którą wstęp jest bezpłatny. Ponadto nakładem Tow. Sport. „Wisła“ ukaże się broszura, omawiająca historję Wisły oraz ważniejsze w jej 30-letniej pracy wydarzenia.

Pisma szwedzkie roją się od artykułów, omawiających wspaniałą grę Chelsei, która wzbudziła podziw dla angielskiego foot ballu w Szwecji. Na meczu Anglików w Sztokholmie była obecną także para królewska. Anglicy przyjeżdżają do Warszawy we czwartek, dnia 21 b. m. o godz. 7.55 rano i zamieszkają w hotelu „Polonia“. Przypominamy, iż początek zawodów Chelsea—Wisła wyznaczone na niedzielę, godz. 5.30 popołudniu na boisku Wisły, a ze względu na spodziewany natłok radzimy zakupić bilety po tańszych cenach w przedsprzedaży.

Podobnie żywy ruch na bilety zapanował i w Krakowie, gdzie wszystkie miejsca przedsprzedaży są dosłownie oblegane przez nabywców. Ze względu na szczupłe rozmiary boiska „Wisły” w porównaniu ze stadjonem warszawskim, należy się spieszyć z zakupem, gdyż może biletów za braknąć. Pozostała ich reszta jest w dalszym ciągu do nabycia, jest przytem i drobna część miejsc siedzących. Cena biletów normalna.

Ze względu na to, że pojawiły się fałszywe bilety, należy we własnym interesie zakupywać je tylko w miejscach sprzedaży, wymienionych na afiszach.

Początek meczu na boisku Wisły o godz. 5.30 popołudniu. Wisła wystąpi w składzie najsilniejszym, wzmocnionym nowemi nabytkami (Szewczyk i Sitko). Główny mecz poprzedzi o godz. 3.45 mecz juniorów Wisły z reprezentacyjną drużyną gimnazjum IX, jako tego, do którego uczęszczali jako uczniowie założyciele dzisiejszej Wisły. Drużyna gimnazjum IX należy do najsilniejszych W Krakowie i liczy wielu dobrych graczy.

Z okazji 30-letniego jubileuszu ukazała się nakładem „Wisły” broszura, która w licznych artykułach omawia historję klubu i przynosi wiele zdjęć do tej pory niereprodukowanych. Broszury są do nabycia w Ośrodku Propagandy LOPP (Pierackiego 1), oraz w F-mie Voigt (Florjańska 47)

Poprzedzeni sławą zwycięstw nad Szwedami, oraz nad reprezentacją Polski w Warszawie, Anglicy przybyli do Krakowa jako zdecydowani faworyci. Liczono sią z wysoka porażką Wisły, tembardziej, ze kontuzjonowany na meczu z Garbarnią Artur nie miał grać, a Kotlarczyk I zmęczony sobotnim meczem z Anglikami i nie rokował tak świetnej gry jak zwykle. Od wczesnych godzin popołudniowych tłumy widzów ciągnęły na boisko Wisły, odrestaurowane po zeszłorocznym huraganie Wisła przewidując tak wielki napływ publiczności, zorganizowała pierwszorzędnie, tak, że każdy z widzów kierowany był natychmiast na swoje miejsce. Mimo olbrzymiej liczby publiczności, obliczanej na 15.000 osób. wszyscy znaleźli swe miejsce na długo przed rozpoczęciem meczu.

Boisko Wisły przybrało odświętny charakter. Nowe trybuny, dwa wielkie maszty, przy których przygotowano flagi polską i angielską, odpowiedni, a niepozbawiony zdenerwowania nastrój widzów, złożyły się na niecodzienną całość, która dowodziła, że impreza, zakrojona na wielką skalę zawsze w Krakowie zostanie dobrze zorganizowana a publiczność zawsze imprezą tą potrafi zrozumieć.

Przed meczem u wejścia na boisko usta wiły się dwie drużyny junjorów, przez których szpaler wbiegli najprzód Anglicy, ubrani w niebieskie koszulki, a następnie Wiślacy, ubrani w czerwone. Drużyna Wisły ustawiła się na kole środkowem i pozdrowiła publiczność, poczem odbyła sią ceremonja powitania gości.

Do Anglików przemówił prezes Wisły dyr. dr Orzelski wręczając kierownikowi ekspedycji płk. Crispowi pamiątkowy proporczyk. Okrzyki obydwu drużyn zakończyły tę część spotkania, a w międzyczasie na masztach załopotały dwie wielkie flagi: angielska i polska.

Jeszcze ceremonia losowania boiska, w której biorą kapitanowie obydwu drużyn, ze strony Wisły Kotlarczyk I, oraz sędzia Rutkowski i wreszcie początek tego pamiętnego meczu. Wisła wystąpiła do tego meczu w składzie: Madejski, Szumilas, Sitko, Jezierski, Kotlarczyk lI, Kotlarczyk I, Łyko, Artur, (Sołtysik), Szewczyk. Kopeć i Habowski. Na trybunie honorowej zasiadło wiele osobistości. M. in. zauważyliśmy wojewodą krakowskiego, p. Gnoińskiego, gen. Łuczyńskiego, dowódcę O. K. V., gen. Bończę Uzdowskiego, prezesa P. Z. P. N., gen. Monda, dowódcę Dywizji Piechoty, płk. Glabisza, prezesa P. K. Ol., wiceprezydenta miasta Krakowa, dr. Radzyńskiego, dyr. Rzadkiewicza, naczelnego redaktora IKC, M. Dąbrowskiego, kier. Okr. Urzędu W. F. z Łodzi, płk. Gabrysia, kier. Okr. Urzędu W. F. z Krakowa, ppłk. Wójcickiego, starostów Pałosza i dr. Wnęka, dr. Czuchajowskiego, dyr. K. Dobije, honorowego prezesa „Wisły“, prof. Dyboskiego, radcą Stankowskiego i w. in.

Spodziewano sią, że początek meczu upłynie pod, znakiem zdenerwowania Wiślaków. Stało sią wręcz odwrotnie,

Wisła zaczyna doskonale i już w pierwszej minucie zapuszcza sią pod bramką Anglików. Wprawdzie Anglicy odpowiadają atakiem i szybko znajdują sią pod bramką Wisły, jednak ten pierwszy zryw zadecydował bodaj o całym charakterze meczu. Gracze Wisły przekonali się, że z Anglikami można także grać jak równi z równymi i że utrzymywanie gry otwartej stanowczo więcej opłaca sią, niż obronna gra defenzywna.

Okres przewagi Anglików utrzymuje sią przez kilkanaście minut, jednak doskonale grająca obrona Wisły nie dopuszcza do wytworzenia groźniejszych sytuacyj. Wielką zasługą ponosi tu

Sitko, który okazał sią pierwszorzędnym nabytkiem dla Wisły. Cała drużyna Krakowian -gra zresztą nietylko z wielką ambicją, ale już w 7 min. Łyko zapuszcza się świetnym przebojem pod bramką Anglików, tak, że obrona wybija piłką na korner. Strzał Łyki z rogu idzie jednak na aut. Znowu Anglicy odpowiadają atakiem i uzyskują korner, ale i tu obrona Wisły wyjaśnia szybko sytuację.

W 10 min. sędzia dyktuje rzut wolny dla Wisły niemal, że z linji pola karnego, ale strzał Sitki wyłapuje pięknie bramkarz. W 10 min. Artur, któremu odnowiła się kontuzja musi zejść z boiska, a zastępuje go Sołtysik. Brak Artura daje sią odczuć na całej akcji napadu, który jest wyraźnie słabszym od doskonale grającej linji pomocy, a zwłaszcza obrony. Gra wyrównuje się i nie widać wcale przewagi Anglików.

W 15 min. uzyskują oni drugi rzut rożny, ale bez efektu. Minutę później Łyko znowu inicjuje przebój, ale na kilkanaście metrów przed bramką przewraca sią przy widocznej „pomocy” obrońcy angielskiego. Zwraca uwagą ustawienie ataku angielskiego, którego środkowy stale jest daleko wysunięty do przodu. Napastnicy angielscy strzelają bardzo szybko i pewnie, ale strzały ich są albo niecelne, albo padają ofiarą obrońców Wisły wzgl. Madejskiego. Anglicy dysponują niewątpliwie lepszą kondycją fizyczną od graczy Wisły. Są przedewszystkiem silniejsi i ciężsi od nich, dysponują wieloma „trickami” technicznymi, ale Wiślacy szybko się orjentują w sztuczkach przeciwników i potrafią je paraliżować.

Wisła znowu ma kilka wypadów, ale Szewczyk nie może równać się w szybkości z obrońcami gości i sytuacje pozostają niewykończone. Strzały Szewczyka, a potem piękny strzał Habowskiego wyłapuje bramkarz. Około 30 min.

Wisła uzyskuje nawet dość wyraźną przewagę i przesiaduje na polu podbramkowem Anglików. W tym okresie gry zostaje kontuzjonowany lewy pomocnik gości, ale gracze Wisły nie ponoszą tu żadnej winy. Na jego miejsce wchodzi odrazu rezerwowy.

Od tego momentu gra zaczyna się zaostrzać, a inicjatorami tego systemu są jednak Anglicy. Sędzia Rutkowski opanowuje szybko sytuacją i szereg rzutów wolnych przeciw Anglikom wpływa zdecydowanie ochładzająco na ich grą. Jeden z rzutów wolnych w 14 m. egzekwuje Sitko ale piłka idzie na aut.

W 32 min. i 36 Kopeć i Szewczyk zapuszczają się pod bramkę, ale znowu sytuacje pozostają niewykorzystane. W 37 min. daleka strzał Sitki bramkarz angielski końcami palców wybija na korner. I ten jednak rzut rożny pozostaje bez efektu. W 43 min. Kopeć przebija sią i strzela — bramkarz pewnie łapie w ręce. W 44 min. Atak Chelsei jest pod bramką Wisły, ale piękny strzał lewego łącznika idzie o metr obok słupka.

W kilkanaście sekund później następuje sensacyjny moment.

Atak Wisły gromadnie przebija sią pod bramkę Anglików i jeden z obrońców gości zatrzymuje piłkę ręką tuż przed bramką. Sędzia Rutkowski dyktuje rzut karny, którego egzekutorem jest Łyko. Wśród wielkiej ciszy, jaka zapanowała w tej chwili na trybunach, Łyko pewnie strzela, tuż o bok bramkarza.

Wisła prowadzi 1:0.

Trybuny trzęsą sią od braw. Speszeni nieco Anglicy powracają na środek, ale w tej chwili gwizdek sędziego przerywa grą. Do pauzy Wisła utrzymuje prowadzenie, a gracze schodzą do szatni oklaskiwani żywo przez publiczność.

Po przerwie.

Po wznowieniu gry Wisła nadal utrzymuje swoją przewagą, a Anglicy zaczyna ją coraz ostrzej stosować swoje brutalne metody. Dochodzi do tego, że w 28 min. jeden z pomocników angielskich protestu je przeciwko orzeczeniu sędziego, zamierza sią na arbitra, a nawet go popycha. Sędzia go oczywiście wyklucza z gry, co staje się powodem do „strajku włoskiego”. Anglicy rozkładają sią na boisku, a ukarany gracz nie chce opuścić boiska.

Dopiero po dłuższych pertraktacjach ukarany gracz zdecydował się opuścić boisko naskutek polecenia kierownika ekspedycji płk. Crispa i wtedy gra może się zacząć.

W dalszym ciągu meczu Wisła ma więcej sposobności do zdobycia bramki niż Anglicy, a nawet Łyko i Szewczyk z odległości 3 m od bramki pudłują fatalnie.

Po owym niesmacznym incydencie Anglicy, grając w dziesiątkę, uspakajają sią nieco, zatrudniają kilka razy Madejskiego, ale wszystko nie jest zbyt groźne. Mimo obustronnych usiłowań sędzia kończy mecz. Wisła schodzi z boiska zwycięsko.

To trzeba wreszcie powiedzieć otwarcie: mimo całego uznania dla rzeczywistej klasy Anglików, mimo niewątpliwej wyższości t. zw. kultury piłkarskiej — przestaje my zdecydowanie wierzyć w bajki, opowiadane przez panów managerów i w naiwne rozróżniania między grą Anglików u siebie w domu, a grą na kontynencie.

Przypadkowo nasunęło się nam słowo: kultura. Pojęcie dżentelmena związane jest tak niepodzielnie z Anglją i Anglikami, jest wogóle ta typowe dla tego narodu wyspiarzy, że trudno nawet przetłumaczyć to słowo choćby drogą okrężną przez jakieś długie określania. I oto mieliśmy zobaczyć jedenastu panów, wprawdzie nie w cylindrach, ale w koszulkach sportowych, co w Anglji znaczy niemal to samo. Bo przecież słowo dżentelmen zrodziło się właśnie na boiskach sportowych i można go w Anglji zastąpić doskonale słowem: sportowiec. I okazuje się, że nie warto i nie wolno mówić stale i ciągle: „U nas w Polsce, w naszych warunkach” itd. w znaczeniu lekceważącem. Okazuje się, że — w najgorszym wypadku — nie mamy bynajmniej monopolu na brutalną i ordynarną grę, że słynny brak dyscypliny polskich sportowców to poprostu złoto w porównaniu z tem, co zademonstrowała drużyna Chelsea, właśnie w chwili, która jest sprawdzianem tej dyscypliny sportowej i opanowania nerwowego. Skoro gracz, usunięty z boiska przez sędziego nie chce zejść i otrzymuje w dodatku moralne poparcie całej drużyny, to już to samo jest w sporcie przewinieniem jednem z największych. Jeśli w dodatku gracz ten zamierza się jeszcze na sędziego i pozwala sobie, na tak bezprzykładny „dowcip jak splunięcie, to u nas niema miejsca wśród młodzieży sportowej dla takiego pana wogóle.

Możemy z dumą powiedzieć, ze chociaż wszelkiego rodzaju awantury i wybryki zdarzają się na naszych boiskach, tak jak wszędzie indziej na. świecie, to sportowcy polscy, będąc zagranicą, nie zapominają ni gdy, że reprezentują w danym wypadku nietylko swój własny klub, ale cały kraj. Tyle do wiadomości panu Millerowi osobiście i tym wszystkim płaczkom, którzy stale szermują słowami „zagranicą jest inaczej” lub tym podobnie i pozwalają sobie ze wzruszeniem lekceważącem ramion na porównania między „Wschodem” i „Zachodem”.

Po tej dygresji w stratosferę uczucia wracamy do tego, co się działo na boisku. Spróbujmy na chłodno rozważyć sytuację i lojalnie przyznać gościom to, co się im należy nie tylko z kurtuazji, ale ze względu na rzeczywiste kwalifikacje. Widać, że umieją football na pamięć, że siedzi im to, czego się nauczyli nietylko w nogach, ale poprostu we krwi, w mięśniach, w nogach, wszędzie. Z drugiej strony bez złośliwości stwierdzić trzeba, ze najmniej pozostało im z tych wiadomości w — głowie.

Ich gra jest szablonowa, niemal zupełnie zautomatyzowana i na dłuższy dystans, to znaczy oglądana co tydzień, nawet w warunkach bardziej normalnych, niż niedzielne musiałaby w końcu znużyć.

Prawda — ta gra jest niezwykle bojowa, co ma już swój urok, ale powtarzamy — musiałaby się znudzić dość szybko. Chelsea grała w Krakowie, tak jak i w Warszawie naogół defensywnie, a więc systemem „W”. Tylko, że modyfikacja tego systemu, oglądana w Warszawie, przeszła na drugi dzień jeszcze dalszą deformację. Było to jakieś nierówne, kulawe i koślawe „W“ — zresztą rzeczywiście ciekawe. Stale płynne, ciągle zmieniające się, co chwilę inne. Odnóża tej litery to się wydłużały, to znów wciągały w głąb macierzyste go terenu, punkt szczytowy trójkątu pozo stawał nawet czasami zupełnie samotny. Ściągano do tyłu już nietylko łączników, ale i skrzydła, przyczem jednak wysyłano w razie potrzeby w bój całą piątkę. Słowem zobaczyliśmy rzeczywiście przykładowo przeobrażenie, jaki system ten przeszedł w międzyczasie w Anglji, a nie skostniały pierwowzór, kultywowany z uporem w dalszym ciągu przez jego twórcę Arsenał. I przyznajemy się odrazu — skoro byliśmy przeciwnikami tego systemu, aplikowanego zawzięcie reprezentacji Polski przez trenera Otta, to na jego modyfikację i najnowsze przejrzane i poprawione wydanie godzimy się niemal bez zastrzeżeń.

To więc są plusy. Zbyteczne dodawać jeszcze, że gra głową stała na poziomie, choć bynajmniej nie były to szczyty możliwości, że gdy trzeba było, to pozornie zniechęceni i zmęczeni Anglicy wydobywali nagle skądciś taki zasób sił i taką szybkość, że przy szło się dziwić naprawdę. Szybkość i kondycja — zgoda, ale dawkowane bardzo ostrożnie, byle nie przemęczyć się, byle przypadkiem nie pokazać zadużo.

Tutaj właśnie jest źródło, jak się zdaje, ciągłego nieporozumienia. Kontynent, przyzwyczajony do uczciwych zawodowców, do ludzi, którzy stali się nimi po długich latach amatorstwa i siedzących zwyczaj nie dłużej w swym klubie i mających dla tego klubu umiłowanie i sentyment — spodziewa się tego samego od Anglików, i Oni traktują jednak grę na wyjazdach jako zło konieczne, połączone z miłą wycieczką, jako pańszczyznę i sprawę zawodową. Tak jest zresztą prawdopodobnie nawet w mistrzostwach, tylko tam musi. się wyduszać z siebie maksimum energji i umiejętności, bo tam trzeba tego koniecznie dla punktów dla mistrzostwa i — gaży, czy specjalnej gratyfikacji.

Inna rzecz, że nawet przy tej przypuszczalnej różnicy, niebardzo istotnej dla samego piękna gry i jej wartości abstrakcyjnych, trzeba powiedzieć sobie z ulgą — niema już czasów supremacji angielskiej w footballu — przeszły bezpowrotnie. ten, kto był na meczu Wisły z Chelsea, przyznać musi, że goście nie lekceważyli, sobie przeciwnika, że starali się wy grać za wszelką cenę i wyłazili ze skóry poprostu, pocąc się, jak myszy. Nie udało się im nietylko wygrać, ale nawet wyrównać. Wisła, zdeprymowana z początku. niezwykłemi metodami, przebyła szczęśliwie okres niezdecydowania i niemych skarg na dziejącą się jej krzywdę, przechodząc następnie sama do gry ostrej, męskiej i niemal zdeterminowanej.

Grali ci chłopcy jak straceńcy, jak ludzie, których posłano na zgóry straconą placówkę pod obstrzał brutalnych w swej bezpośredniości metod. Nie potrafili, rzecz jasna wydobyć się spod narzuconego im wpływu i wypośrodkować bardziej odpowiadający im styl i sposób gry, ale system narzucony im przez przeciwnika opanowali -o krótkich chwilach lekcji tak doskonale, że wkońcu powalili Anglików na obie łopatki. W dniu swego jubileuszu osiągnęli gracze Wisły formę, która jest formalnie i faktycznie niemożliwa do utrzymania na dłuższy dystans.

To jest właśnie jeszcze jeden punkt, który dzieli naszych graczy od angielskich. Nasi mogą tak zagrać raz od święta, Anglicy choćby codziennie. To, co nasi chłopcy robili w pocie czoła i z wywieszonemi językami oni potrafili czasami załatwić na prawdę jednem kiwnięciem palca w bucie. Ta ekonomja sił jest oczywiście dość nie widoczna i spostrzega się ją dopiero, po ja kimś czasie. Ponieważ zaś w niedzielnym wypadku Wisła grała conajmniej o klasę lepiej, niż normalnie, a Anglicy nieco gorzej niż w sobotę w Warszawie, złudzenie równowartości obu drużyn potęgowało się jeszcze bardziej. Wszystko, co robili Anglicy obliczone było jedynie i wyłącznie na celowość. Wszystko z jedyną myślą, która przeradzała się niekiedy w idee fixe: dojść do celu jak najprościej, bez bawienia się, bez zbytecznych sztuczek i jak najmniejszym wysiłkiem.

A jednak były chwile, kiedy wytrąceni z równowagi grali zupełnie chaotycznie, na oślep — poprostu źle i niemądrze przytem. Tak, czy owak, nie zapominali jednak nigdy o swych możliwościach fizycznych. Nawet w największem zdenerwowaniu pamiętali jeszcze, że mają łokcie i kolana nie od pa rady. Będą o tem pamiętać niewątpliwie również gracze Wisły...

Uwagi te w niczem nie nadwyrężają rzetelnego sukcesu Wisły, który jest już nawet triumfem.

Anglicy przegrywali już nieraz na kontynencie, ale o klęsce w Polsce nie posądzałby ich nikt na całym świecie W tem leży zasługa Wisły i w tem jej sukces uboczny poza prawdziwie doskonałą grą. Jubilaci wystąpili bez Artura, którego zastąpił młody Szewczyk. Jeśli będzie tak grał zawsze, to można tego nabytku Wiśle pogratulować. Jeszcze więcej pochwał za służył sobie Sitko w obronie, którego debjut w tak poważnem spotkaniu przeszedł wszystkie nadzieje.

Tych dwóch graczy wymięliśmy na samym wstępie, ponieważ poza Belgją po raz pierwszy wystąpili w reprezentacyjnej drużynie Wisły. Reszta nie ustępowała im ani ambicją i zaciętością, ani grą samą, która pozbawiona delikatniejszych składników nie straciła mimo to niczego na wartości, a otrzymała zupełnie nowe, nieznane nam w takiem natężeniu tło bojowości.

Olbrzymi wysiłek, na jaki zdobyła się drużyna.Wisły, zasługuje na to, by me rozdrabniać go i nie kawałkować na poszczególne odcinki indywidualnej oceny graczy. Trzeba wysiłek ten. traktować zbiorowo, jako przejaw ambicji i poświęcenia dla barw klubowych, normalnie nie zawsze znajdujących właściwy wyraz zewnętrzny w obecnem naszem pokoleniu sportowem. Niemniej trzeba, choć w skrócie, przemycić kilka słów o trzech pomocnikach Wisły. Nawet Jezierski, zwyczajnie najsłabszy z tej trójki, podciągnął się tak, że nie poznawało się go i przecierało oczy. Bracia Kotlarczycy stworzyli tandem tak różnorodny i tak wszechstronnie się uzupełniający, że drugiego takiego szukać można by w Polsce nadaremnie. W oparciu o doskonałą dwójkę obrony pozwolić sobie mogli często na myślenie nietylko o przeciwnym, ale i o własnym napadzie.

A jeśli można tak powiedzieć, myśleli w tych wypadkach — konstruktywnie. Stąd tyle możliwości, jakie stały przed atakiem Wisły.

Pomoc była rzeczywiście pomocą, a atak był naprawdę atakiem. Być może, że ktoś powie — mogli strzelić dwie bramki, albo i cztery nawet. No tak, ale w spotkaniu z każdą inną polską drużyną ten atak nie straciłby napewno ani jednej z tych pozycyj, które poszły w niedzielę na marne. A tak grali jak mogli, a mogli nie wszystko. bo starali się o to Anglicy bardzo namacalnie. Pozostaje jeszcze samotnik z bramki Madejski. Wytrzymał do końca i wytrwał bohatersko nie puściwszy ani jednej bramki.

Już to samo wystarczyłoby za tysiąc słów. Bo choć Anglicy poza rudym Arguem nie mogą pochwalić się żadnym strzelcem o specjalnie niesamowitym strzale, to jednak Madejski w bramce nie miał bynajmniej beztroskiego życia i napewno się nie nudził. Sędzia p. Rutkowski nie zapomni tego meczu chyba nigdy. Tu trzeba było pracować tak, jak gracze, przyczem nie wolno było puszczać samopas swych nerwów, co graczom uchodziło często bezkarnie. Pan Rutkowski był spokojny w miarę i w miarę taktowny. Tam jednak, gdzie w grę wchodziły podstawowe zasady dyscypliny sportowej — zrezygnował szybko z przesadnej kurtuazji.

Sensacyjne zwycięstwo piłkarzy krakowskiej „Wisły” nie przestało być tematem rozmów sportowców nietylko Krakowa, ale i całej Polski — Fakt, iż drużyna angielska, niepokonana do tej pory na kontynencie, musiała właśnie na boisku „Wisły” ugiąć czoła przed dzielnie walczącym zespołem gospodarzy, którego przewaga mogła nawet wyżej cyfrowo się wyrazić, ma tak wielką wymowę, iż wobec niego bledną wszelkie ewent. zastrzeżenia, któreby można na usprawiedliwienie angielskich zawodowców przytaczać, jak np. zmęczenie podróżą i meczem warszawskim. Okazało się przecież, iż odbywający tę samą podróż i grający w sobotę w Warszawie Kotlarczyk II mógł być mimo to jednym z najlepszych graczy na boisku. A przecież w danym wypadku mieliśmy do czynienia z angielskimi profesjonałami, dla których nie jest dziwnem grać dwa mecze pod rząd o mistrzostwo nawet w ciągu 2 dni i to z odbyciem kilkugodzinnej podróży.

Anglicy sami nie mają zresztą nic na swoje usprawiedliwienie. Przygnębieni porażką nie chcą nawet rozmawiać o wczorajszym meczu, nie przypuszczali bowiem, że na taki opór się na tkną. Z graczy „Wisły” wyróżniają przedewszystkiem: Sitkę, Kotlarczyka II, Habowskiego i Madejskiego w bramce. Ich manager Kighton który był sam znakomitym graczem w drużynach zawodowych I. ligi angielskiej, twierdzi, iż podobnego momentu, jakim była na tym meczu w pewnej chwili wspaniała obrona bramki przez Madejskiego, w ciągu całej swej karjery sportowej nie oglądał.

Wynik „Wisły” przyjęty był powszechnie z niedowierzaniem, Redakcję naszą zapytywano zewsząd o potwierdzenie tej wiadomości a największa agencja sportowa niemiecka prosiła parokrotnie o bliższe wyjaśnienia. Jest to w bilansie polskiego piłkarstwa najpiękniejszy, najcenniejszy wynik.

Trzech graczy Wisły typowała opinja publiczna zaraz po meczu na przyszłych reprezentantów Polski i opinja ta została potem zaaprobowana w pełni przez prasę. Są to Madejski, Łyko i Sitko. Madejski przewyższa już dziś Albańskiego nietylko większym spokojem, ale i szybszym refleksem. Poza tem uderza stałość jego formy. Łyko powinien był właściwie grać w reprezentacji już dawno. Na meczu z Chelsea wyszły na jaw wszystkie jego zalety w całej pełni. Bojowość tego gracza poparta jest szybkością i zupełnym brakiem egoizmu. Łyko rezygnował może aż za często z ambicji i możliwości strzelenia bramki na rzecz swych kolegów. Skoro nabędzie jeszcze rutyny w wielkich międzynarodowych spotkaniach, stanowić będzie niewątpliwie podporę ofensywnej piątki reprezentacyjnego napadu polskiego.

Sitko prawdopodobnie poczeka jeszcze trochę na promocję do reprezentacji. Jest jednak jeszcze młody i ma czas. Szumilas nie był w niedzielę gorszy od niego, ale Sitko imponował wszystkim spokojem i zupełną swobodą, z jaką rozwiązywał najcięższe zagadnienia taktyczne.

Zarówno w Warszawie, jak i w Krakowie, brak było płynności akcyj. Sędziowie obu spotkań zostali przez Anglików zmuszeni do częstej interwencji i gwizdek ich hamował co chwilę grę, nie pozwalając na jej rozwinięcie się. — Anglicy skarżyli się na to zgodnie i dziwili się bardzo, że nie pozwala się im grać tak, jak umieją i jak są przyzwyczajeni.

Można na tę sprawę zapatrywać się różnie. — Można ewentualnie nawet zgodzić się na to, że sędziowie traktowali grę ciałem zbyt rygory stycznie — w tym względzie pogodzimy się z Anglikami szybko. Należałoby sobie życzyć nawet, aby nasi gracze wykorzystywali więcej wagę ciała, niż dotychczas i aby gra ich nabrała więcej twardości, ale pokaz „remplowania”, za demonstrowany przez „Chelsea” na ogół odstraszał.

Sędziowie może chwilami gwizdali …rawdę niepotrzebnie, ale trudno było dopuścić do rozpanoszenia się niebezpiecznej gry. A goście grali często właśnie niebezpiecznie.

Rozgłośnia krakowska Polskiego Radja nadała w niedzielę z występu Anglików w Krakowie reportaż z końcowego fragmentu gry. Audycja niedzielna wywołała reakcję naszych Czytelników w postaci kilku listów, bardzo ciekawych. Sportowcy są naogół tak zniechęceni audycjami sportowemi, że po rozlicznych protestach początkowych zrezygnowali z nadziei naprawy dotychczasowego stanu rzeczy. I oto teraz dostajemy listy niemal entuzjastyczne i pełne zadowolenia. „Nareszcie porządny reportaż z meczu piłkarskiego, żywy, dowcipny i ciekawy” — oto mniej więcej kwintesencja tych głosów. — jeden z Czytelników dziwi się, że ten „talent reporterski” tkwił tak długo w ukryciu, zanim odnalazła go rozgłośnia krakowska i kończy życzeniem: „Pro simy częściej”.

Notujemy te głosy z tem żywszem zadowoleniem, że speakerem niedzielnym był nasz kolega redakcyjny.

Bardzo korzystne wrażenie robi nowa trybuna Wisły. Zarówno rozwiązanie architektoniczne, jak i rozmieszczenie miejsc, podyktowane troską o wygodę widza i dążnością do upewnienia mu jak największego pola widzenia spotkały się z uznaniem publiczności. Nowością jest piękna loża reprezentacyjna i loża prasowa, która nie została niestety wykończona na czas. — Dziennikarze miejscowi i zamiejscowi, którzy przybyli do Krakowa bardzo licznie, zostali więc częściowo rozmieszczeni w pobliskich lożach.

Z okazji jubileuszu 30-lecia swego istnienia, Towarzystwo Sportowe „Wisła” otrzymało setki telegramów i pism z życzeniami, m. in. od pp. min. Ulrycha, gen. Narbut-Łuczyńskiego d cy O. K. V., gen. Olszyny-Wilczyńskiego dyrektora PUWF., wicewojewody dr. Małaszyńskiego, prezydenta dr. Kaplickiego, założyciela „Wisły” b. wicemin. Łopuszańskiego, prezesa P. K. 01. płk. dypl. Glabisza prezesa WKS.-ów płk. dypl. Wendy, wiceprezesa Ligi mjr. dypl. Kempskiego, Tadeusza Kuchara, b. prezesów Marjana Orzelskiego i mjr. Szkolnikowskiego, Ligi Pol. Związku Piłki Nożnej, „Sokoła”, Akademickiego Związku Sportowego, Warszawskiego OZPN.-u, Związku Pol. Związków Sportowych i Polskiego Komitetu Olimpijskiego, Łódzkiego Okr. Kolegjum Sędziów, krakowskiej Rozgłośni Pol. Radja, Związku Pracowników Handlowych i Biurowych w Krakowie, naszych klubów ligowych, Klubu Sportowego Gedania, LKS. Czarni we Lwowie, WKS. Wawel w Krakowie, Grzegórzeckiego Klubu Sportowego, Klubu Sportowego „Sanoczanka“, licznych redakcyj pism oraz wielu starych graczy i zawodników.

Od swego sympatyka Kornela Makuszyńskiego otrzymało T. S. „Wisła” nast. telegram: „O Wisło, niech posuchy nie dotknie Cię klęska, płyń w chwale zawsze dumna i zawsze zwycięska. Kornel Makuszyński”.

Od Szczepka i Tońka nadszedł nast. telegram do „Wisły”: „Na Wasz Lubyleusz amy wygrany meczy za wyjątkiem broń Boże naszy Pogoń, życzy Szczepko Tońko”.

Od prezesa Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich red. dr. Flacha nadeszło do T. S. „Wisła” nasi pismo:

„Stan zdrowia nie pozwala mi niestety na wzięcie osobistego udziału w dzisiejszych uroczystościach jubileuszowych. Muszę się ograniczyć do przesłania „Wiśle” tą drogą życzeń i Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich i moich własnych. Nie życzę „Wiśle” samych tylko sukcesów na boiskach, bo żadnej, nawet najchlubniej działającej organizacji los nie oszczędza na dalszą metę sporadycznych niepowodzeń. Nie na wygranych tylko meczach zresztą i nie na nich przedewszystkiem opiera się najlepsza strona „Wisły“, ile na powszechnem, trzema już dziesiątkami lat utrwalonem przeświadczeniu Krakowa, że., Wisła“ najszlachetniej zawsze pojmuje i realizuje piękną ideę sportu. Ta sportowa „virtus” „Wisły” — a nie wygrane czy przegrane mecze, nie taka czy inna pozycja w tabeli ligowej — sprawiło, że Kraków serdecznie jest do „Wisły” przywiązany, że jesteście Panowie jedną z jego chlub. I niech tak będzie dalej. Bądźcie nadal takimi, jakimi byliście i jesteście a będzie z tem dobrze i Wam i Krakowowi! Tego Wam, Panowie, życzy zrzeszona krakowska brać dziennikarska! —

To wszystko, ale nie spodziewaliśmy się nawet więcej. Anglicy są aż dziecinnie śmieszni w swej naiwnej zarozumiałości i lekceważeniu z jakiem traktują występy kontynentalne swych piłkarzy. — Wystarczy im wynik podany przez agencję Reutera. W tych samych poniedziałkowych numerach prasy angielskiej był również wynik Chelsea—Polska, przyczem podano nawet strzelców obu bramek.

Anglicy są — jak widzimy — wstrzemięźliwi. Gorzej, że w ich ślady poszła r ed a k c j a PA T-a, która nie uważała za wskazane zawiadomić zagranicę o tym — bądźcobądź niezłym — wyniku polskiej drużyny. Tak więc przeszukaliśmy poniedziałkową prasę francuską, niemiecką, włoską, szwajcarską, austriacką, czeską i węgierską i nigdzie nie znaleźliśmy ani śla du, ani jednego słowa O suk cesie Wisły.

Była to niespodzianka tem przykrzejsza, ze we wszystkich tych pismach był naturalnie zwycięski wynik Beogradskiego z Liwerpoolem. Postarała się o to jugosłowiańska agencja telegraficzna Avala i to było właśnie również obowiązkiem PAT-a. Wysłać do kilku miast Europy kilka równobrzmiących depesz nie jest chyba robotą zbyt wytężającą.

PAT jednak jest wy g o d n y. Kto wie, czy wynik meczu z Wisłą dostałaby od PAT-a nawet agencja Reutera. W każdym razie korespondent tej agencji, znając widocznie zwyczaje i przyzwyczajenia PAT-a, wolał już pofatygować się sam z Warszawy do Krakowa.

1 tylko dzięki temu prawdopodobnie zna leźliśmy w pismach angielskich krótką no tatkę, zaczynająca się od słów: „Chelsea were defeated 1:0 by Wisla“.

Nasza urzędowa agencja — bądźcobądź informacyjna — „was defeated“ (została pobita) przez swoje własne niedbalstwo: przegrała z agencją Reutera conajmniej 0:1. Ta porażka, nie martwi nas rzecz jasna, Martwi nas natomiast, to, że znowu, jak ty le razy nie wyzyskano możliwości propagandy, która w dodatku nie kosztu je ani grosza.

Ewentualny wyjazd drużyny krakowskiej nastąpiłby w listopadzie, przyczem Wisła rozegrałaby pozatem w drodze powrotnej dwa mecze we Francji lub Holandji.

W drodze powrotnej z Polski do Londynu menager Chelsea p. Knighton odbył w Brukseli konferencję z p. Hauptmanem na temat przyjazdu Wisły na mecz rewanżowy do Londynu.

(Man). Największy dziennik sportowy belgijski „Les Sports” podaje ze sensacyjnym tytułem wiadomość o porażce Chelsea w Krakowie. Wynik ten posiada tem większe znaczenie, że o ile w Wiedniu i Brukseli pokonano reprezentację Anglji, po grze bardzo mało zaciętej i Anglicy nie zdawali się przywiązywać żadnego znaczenia do tych porażek, to w Krakowie Chelsea nie przyjęła jej z lekkiem sercem lecz zaczęła grać bardzo ostro, chcąc za wszelką cenę wyjść ze spotkania zwycięsko. Było to przeciwieństwem do gry Anglików w Wiedniu i Brukseli, gdzie ostro grali natomiast ich przeciwnicy.

Zgodnie zresztą cała prasa angielska podkreśliła, iż drużyny z I. ligi, jak Chelsea, Sunderland i Arsenał grają lepiej od reprezentacji Anglji. Sensacja główna wreszcie porażki Anglików w Krakowie polegała na tem, iż Chelsea nie należy do zespołów, które podróżują tylko dla przyjemności i nie łatwo myśli pogodzić się ona z porażką. Nie ma mowy o porównywaniu jej do drużyn w rodzaju Liverpoolu, który zostaje pokonany w Belgradzie 5:1 i nie przywiązuje do wyniku na kontynencie najmniejszego znaczenia.

Wszystkie wyżej podane argumenty podkreślają w sumie tylko wartość zwycięstwa Wisły i dziennik belgijski, który wszystkie poprzednie wyniki drużyn angielskich uzyskiwane obecnie w Europie, podawał bez komentarzy, poświęca teraz zwycięstwu Wisły krakowskiej obszerne sprawozdanie.

„Les Sports“ pisze, iż Krakowianie zastosowali podobną taktykę, co Belgowie w Brukseli. Obstawili trzech napastników wysuniętych według systemu W do przodu a przy tem nie zapominając o energicznem atakowaniu skrzydłami, rozegrali to spotkanie pierwszorzędnie taktycznie. Anglików pokonano więc tą samą bronią w Wiedniu, Brukseli i ostatnio w Krakowie Wisła tym wynikiem stałą się jeszcze głośniejszą w całej Belgji, gdzie tak często jest zapraszana.

Ze zdziwieniem jednak przeglądaliśmy prasę francuską, holenderską, szwajcarską i wreszcie nawet belgijską, nie znajdując w niej nawet wyniku tego spotkania. „Les Sports” zamieścił wyżej wspomniany artykuły tylko dlatego, iż jednym z jego redaktorów jest Polak, który poprostu o meczu tym dowiedział się z polskiej prasy. Zwycięstwo Wisły nad Chelsea stanowi bezsprzecznie jeden z największych sukcesów naszego piłkarstwa. Powinien on więc być rozpowszechniony przez naszą propagandę, jak każdy inny, uzyskany na jakiemkolwiek polu.

Tymczasem wynik ten nie wydostał się dalej poza Niemcy —i Zachód, z którym od lat próbujemy napróżno nawiązać kontakt, wogóle się o nim nie dowiedział. Z całą pewnością sportowcy francuscy i inni, dowiedziawszy się o porażce Chelsea w Polsce i to zasłużonej, zmieniliby swój obojętny stosunek do naszego piłkarstwa. Specjalnie przecież duże zainteresowanie wywołał w Londynie wyjazd najpopularniejszej tam obok Arsenału drużyny Chelsea. Jeden z najbardziej znanych dziennikach z pośród wszystkich pism wieczorowych „The Star‘‘, do tego stopnia intere sował się meczami Chelsea w Polsce, iż kilka dni temu wiadomość o wyjeździe tem zamieścił na naczelnem miejscu przed wy padkami politycznemi, sensacjami etc. W Londynie każdy dziennik dla reklamy rozlepia zawsze na mieście afisze, w których podaje tytuł najciekawszego swego artykułu lub wiadomości. I otóż „The Star“, pisząc o meczach Chelsea z Ligą i Wisłą, umieściła tytuł tego artykułu na afiszu, nazywając Chelsea — „Chelski“, o czem już donosiliśmy.

Po raz pierwszy sport polski zainteresował do tego stopnia Anglików. Jest to też pierwszy z całą pewnością wypadek, ażeby mecze polsko-angielskie zepchnęły wszystkie inne wiadomości z Anglji i zagranicy na dalsze miejsca. Świadczyło to coprawda najlepiej o popularności Chelsea w. Londynie, a zarazem jednak o smutnym fakcie niewykorzystania tego momentu przez naszą propagandę.

Anglicy rozczarowali, grali bowiem nietylko brutalnie, ale nonszalancko i poza pewnością siebie nie wykazali większych umiejętności, niż przeciętna drużyna ligowa zagraniczna. Taktycznie i kombinacyjnie nie odznaczają się pomysłowością, a gra ich jest raczej szablonowa i punktowa. Zwycięstwo Wisły jest pierwszą klęską Anglików na kontynencie w ich obecnem tournee. Zawodowcom jednak opłaca się nawet przegrać za 30.000 zl.

Powyższa impreza Wisły, nie mówiąc już o rezultacie, jest naprawdę wielkim sukcesem czerwonych, którzy w dniu wczorajszym święcili jubileusz 30-lecia i ukoronowali swą dotychczasową, pełną zasług w historii polskiego ruchu sportowego, działalność triumfem, który rozniesie ich sławę po całej Europie i zwróci uwagę zagranicy na rozwijający się stale sport polski.

Wisła ma już tradycję w śmiałości imprez piłkarskich. Jeszcze w roku 1910 za prezesury śp. Ustyanowicza sprowadziła Wisła do Krakowa zawodową szkocką drużynę Aberdeen, korzystając z jej pobytu w Pradze u Slavii i Sparty. Różnica między Szkotami a Wisłą wypadła wówczas cyfrowo 9:1, a w grze wyglądali gracze krakowscy jak elementarni uczniacy wobec mistrzów Albionu. Była to wtedy pierwsza drużyna W. Brytanji, która zawitała do Krakowa.

Obecnie zasługą znowu Wisły jest sprowadzenie londyńskiej Chelsea do Polski, jako pierwszego zespołu piłkarskiego angielskiego profesjonalnego, demonstrującego sztukę niedoścignionych nauczycieli futbolu. Chelsea uchodziła za niepokonaną drużynę i nie przegrała ostatnio w swych meczach tak w Anglii, jak i na kontynencie ani jednego meczu. Jej lokata ósma w tabeli ligi angielskiej jest bardzo zaszczytna. Tem większy zaszczyt dla krakowskiej Wisły, że po takich sukcesach Chelsea, po jej zwycięstwach w Belgji, Holandiji, Szwecji, właśnie w Krakowie przerwano zwycięską passę Anglików.

Już przebieg meczu Chelsea w Warszawie z Teamem ligi polskiej wskazywal, że można Anglików pokonać, że i oni są do zwyciężenia i to nawet przez piłkarzy polskich. Wiśle udało się ten dowód przeprowadzić. Nic zreszta dziwnego, Anglicy bowiem absolutnie nie mogli nam Krakowianom zaimponować. Widzieliśmy przecież sławy kontynentalne w ich najlepszych wydaniach i okresach w ich najlepszej szczytowej formie. Toteż nie przemawia nam do przekonania flegmatyczna zarozumiałość zawodowych piłkarzy Angli, nieoparta na prawdziwym kunszcie klasycznego futbolu, niewykazująca się wcale spodziewanemi koncepcjami strategicznemi i taktycznemi, a tylko schematycznemi i mechanicznemi pociągnięciami graczy odbywają pańszczyznę i odpoczywających po młócce puharowej i mistrzowskiej w swej metropolji brytyjskiej. Wolimy już esprit i finezję wiedeniskiej szkoły kombinacyjacyjnej, pełnej dowcipnych i przemyślanych pomysłów, elan temperamentu węgierskiego, żywiołowość i lawir czeskich piłkarzy, a nawet ambicję i zapał polskich piłkarzy, przy całym ich prymitywizmie - niż suchy szablon trenerski, komercjalizm w każdym calu i ruchu, bezduszny pyszałkowaty deseń brutala - piłkarza angielskiego, który często chwyta się sztuczek bokserskich.

Spodziewaliśmy się pokazu estetyczne sztuki piłkarskiej, a ujrzeliśmy urągający wszelkim zasadom rycerskości sportowej boks na murawie zielonej. Zamiast demonstracji dżentemeństwa i fair play, dali nam goście angielscy dobrą szkołę, jak nie należy i nie wolno grać w futbol prawdziwym sportowcom, nietylko w spotkaniach towarzyskich przyjacielskich, ale nawet mistrzowskich punktowych. Brutalność, brak podstawowej dyscypliny sportowej. To były zasadnicze cechy gry gości angielskich.

Każde zetknięcie się było foulem i kock-downem. Bramkarz Madejski musiał dwukrotnie opuścić swe sanctuarjum (zastąpił go Koźmin), a gdy sędzia p. Rutkowski, do pauzy pobłażliwy, po przerwie bardziej stanowczy, wziął graczy w karby i pod koniec meczu za niesubordynację wykluczył jednego gracza angielskiego, on nie chciał z początku opuścić boiska i cała drużyna gości wykazała w tym momenecie zupełny brak dyscypliny. Fakt ten wywołał oburzenie i niesmak na widowni.

Krakowska widownia piłkarska jest bardzo czuła i rozumie się na futbolu. Potrafi się entuzjazmować piękną grą gości nawet przy wysokocyfrowej klęsce swoich graczy, ale potrafi też spontanicznie zareagować i zaprotestować przeciw lekceważeniu i zapodania nam za drogie pieniądze bijatyki i braku dyscypliny zamiast emocji sportowej. Do nas musi się przyjechać z prawdziwym z prawdziwym futbolem, a przede wszystkiem z owem tradycyjnem fair play angielskiem, którego niestety nie dostrzegliśmy…

Oczywiście nie chcemy przez to powiedzieć, że Anglicy nic już nie umieją. Rozumiemy, że po tylu zawodach dość częstych mogli być zmęczeni, że po alkach ligowych są znudzeni i zblazowani. Zdajemy sobie sprawę z tego, że ich poziom techniczny, ich orjentacja błyskawiczna, ich wspaniałe obstawianie i krycie, oraz w ogóle opanowanie piłki, jest nadzwyczajne i że nam do tego daleko. Ale to nie jest jeszcze wszystko. O zwycięstwie nie decyduje tylko sama siła fizyczna i umiejętność. Istnieją imponderablia i nastroje, duchowe i moralne siły i walory, podświadome i suggestywne enerje, które nieraz miażdżą kolosy i gigantów.

Brytyjscy piłkarze, którzy na swej wysepce, w swej „splendid isolation” czują się niezwyciężonymi panami, musza wreszcie zrozumieć, że traktowanie „kontynentu” jakby gatunku mniejwartościowego futbolu, jest całkowicie nieuzasadnione, jest wynikiem pewnej pychy, która nie dowodzi jeszcze wyższości. Tę nauczkę niechaj wyniosą z Polski

Spotkanie samo było prowadzone w bardzo ostrej formie ze strony Anglików, to też sędzia musiał bardzo często interwenjować, a wreszcie w drugiej połowie gry musiał usunąć z boiska gracza Chelsea, Millera. Początkowo Anglik nie chciał usłuchać sędziego i dopiero po interwencji trenera drużyny opuścił boisko.

Goście mieli przez cały czas wyraźną przewagę, jednakowoż Madejski w bramce Wisły bronił doskonale, był też najlepszym graczem na boisku. Z Wisły ponownie podobali się bracia Kotlarczykowie. Napad grał dobrze w polu, zawodził jednak pod bramką. Decydującą o wyniku bramkę zdobył w 44 min. Łyko z karnego.

Ostra gra i niesportowe zachowanie się wydalonego gracza miały ten skutek, że publiczność po grze wygwizdała opuszczająca boisko drużynę angielską.

Wisła jest automatycznie zaproszona do Londynu. Sprawa ta zostanie zdecydowaną w najbliższym czasie.

Wyjazd drużyny krakowskiej nastąpiłby w listopadzie, przyczem Wisła rozegrałaby pozatem w drodze powrotnej dwa mecze we Francji lub Holandii. W drodze powrotnej z Polski do Londynu menager Chelsea p. Knighton odbył w Brukseli konferencję z red. Hauptmanem na temat przyjazdu Wisły na mecz rewanżowy do Londynu.