1936.06.28 Ruch Chorzów - Wisła Kraków 1:0
Z Historia Wisły
| Ruch Hajduki Wielkie | 1:0 (1:0) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 10.000 | ||||||||||
| sędzia: Kazimierz Wardęszkiewicz z Łodzi | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| Wisła od 10' grała w osłabieniu po kontuzji Jana Sarny Władysławski - Władysław Filek (1935-49) lub Henryk Zatorski (1933-36). Spore wątpliwości, Gowarzewski twierdzi, że "Władysławskim" nazywano Zatorskiego, Władysław Filek zarzeka się, że był to on. Skłaniałbym się ku tej drugiej wersji. | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje Prasowe
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1936, nr 180 (30 VI)
Ruch-Wisła 1:0 (1:0).
(Mecz ligowy w Katowicach).
Wielkie Hajduki, 28 czerwca (KI). 10-tysięczna publiczność zawiodła się srodze na niedzielnym meczu, który miał się stać sensacją dnia. Mimo, iż Wisła grała od 10-ej minuty bez kontuzjonowanego Sarny, oraz mimo braku Łyki i Artura, trzymała się dzielnie do końca spotkania, inicjując nawet w drugiej części meczu wypady pod bramkę Ruchu.
Mecz był właściwie pojedynkiem między atakiem Ruchu a formacjami obronnemi Wisły. Z tego moralnym zwycięzcą wyszła Wisła, deklasując atak Ruchu.
Najlepszymi na boisku byli bezsprzecznie bracia Kotlarczykowie oraz trio obronne Wisły z Madejskim, Szumilasem i Sitką. Przewaga Ruchu była widoczna w ofenzywie gdyż zdziesiątkowany atak Wisły nie mógł być groźny. Decydująca bramka padła w 44 minucie 1-ej połowy ze strzału Wodarza, który wykorzystał brak orjentacji u Szumilasa.
Słabo wypadł atak Ruchu, w szczególności Wilimowski i Urban. Giemza i Dziwisz grali ostro i nieczysto. Sędzia p. Wardęszkiewicz,
KATOWICE, 28.6. K.S. Ruch - Wisła 1:0 (1:0). Jedyną bramkę dnia strzelił Wodarz. Sędzia p. Wardęszkiewicz. Widzów ponad 10.000.
T.S. Wisła: Madejski; Szumilas, Sitko; Kotlarczyk II i I, Jezierski; Habowski, Kopeć, "Władysławski", Sołtysik, Sarna.
Ruch: Tatuś; Giemza, Rurański; Panhirsz, Badura, Dziwisz, Urban, Górka, Peterek, Willimowski, Wodarz.
Właściwie cały mecz był walką piątki ofenzywnej Ruchu z Kotlarczykami i triem obronnem krakowian. Wisła przyjechała z postanowieniem wywiezienia jednego punktu. W zespole jej brakło bowiem Łyki i Artura to też z góry zdecydowano się na grę defenzywną. Dzięki temu ślązacy mieli 90 proc. z gry.
Zwycięstwo Ruchu uważać należy w tym wypadku za zasłużone, a nawet za zbyt niskie. Niemniej jednak sukces przyszedł dość szczęśliwie w najbardziej niespodziewanej chwili.
Mimo przegranej Wisła przewyższała przeciwnika grą taktyczną o niebo. Choć stale znajdowała się w pozycji obronnej, umiała tak dobrze unicestwić groźnych przeciwników hajduczan, że tym, mimo kolosalnej przewagi, udało się wykorzystać zaledwie jeden błąd obrony.
Sitko zgasił Wilimowskiego. Kotlarczyk I był aniołem stróżem Peterka, jego brat zaś miał najcięższą robotę z Wodarzem, w tym dniu świetnie usposobionym. Pozatem Sitko wziął w monopol wszystkie wysokie piłki, a jego spokojny i zrównoważony partner, wraz z szybkim i dobrze się orjentującym bramkarzem zestroili się w świetną całość.
Atak gości wypadł słabo, tembardziej, że już w 10 min. ubył z jego szeregów debiutujący w miejscu Łyki, Sarna. Młody skrzydłowy chcąc wykorzystać murowaną pozycję został "znokautowany" przez rzucającego się pod nogi Tatusia. Bramka została nietknięta, krakowianina jednak, któremu wyskoczyło jabłko z prawego kolana, zniesiono z boiska. Kwartet ofenzywny Wisły ograniczył swą rolę tylko do nielicznych, czasem szaleńczych wypadów.
Pewni siebie hajduczanie dostali dobrą, acz niebolesną nauczkę. Zwłaszcza napad, który lubi ignorować najbardziej nawet utalentowanych, czy też chętnych do walki przeciwników. Dziś musiał on zabrać się do uczciwej roboty, która w efekcie niewiele mu przyniosła, wykazała natomiast najdobitniej wszystkie braki i niedociągnięcia. Zupełnie dobrze wypadł jedynie Wodarz. Górka słaby, Urban powolny, Peterek, pomimo dobrych chęci nie mógł wiele wskórać, a Wilimowski jakby nie chciał robić i był w zmowie z... Madejskim. W pomocy na pierwszy plan wybijał się Dziwisz swą ofiarną i destrukcyjną dla przeciwników grą. Panbirsz i Badura przeciętni. Obrona nie lepsza, przyczem Giemza wykazuje inklinację do rajdów daleko w pole. Tatuś, pomimo że grał już w przedmeczu, zupełnie dobry.
W całości Ruch nie wypadł źle, raziła jednak jego fatalna taktyka. Hajduczanie grali wyłącznie wysoko, choć system górnych piłek absolutnie im nie leży. Między atakiem Ruchu i pomocą istniała próżnia, dzięki defenzywnej (!) grze tercetu.
Tak czy owak, raczej rozczarował Ruch. Wisła zawiodła liczną widownię o tyle, że zjechała do Wielkich Hajduk w składzie osłabionym, skutkiem czego zrezygnowała ze zwycięstwa.
Gra rozpoczyna się jednominutowem milczeniem dla uczczenia pamięci ś.p. kpt. Blachy. Bardziej interesującą była pierwsza połowa zawodów. Jedyna bramka padła w 44 min. po niespodziewanym przyziemnie plasowanym strzale Wodarza. Bramka ta była wynikiem nieporozumienia beków Wisły. Pod koniec zawodów, publiczność wyraźnie sympatyzowała z gośćmi, a krytyczne stanowsko zajęła zwłaszcza wobec Peterka i Badury.
Arbiter p. Wardęszkiewicz miewał dobre, ale i słabe momenty.
Katolik, 1936, R. 70, nr 148
Nikłe zwycięstwo po słabej grze
Ruch - Wisła 1:0
Doznaliśmy wszyscy zawodu. Zawiódł Ruch, zawiodła i Wisła, a właściwie bardziej Ruch. Od spotkania mistrza z wicemistrzem w obecnym układzie tabeli oczekiwali widzowie gry mistrzowskiej. Tymczasem, po pierwszych minutach, które dały publiczności trochę zadowolenia, nastąpiła gra nudna i na niskim poziomie. Przyczyny tego nietrudno się doszukać. Zawiniła tu Wisłą, jeśli jej taktykę można nazwać przewinieniem. Otóż, wiślacy, zdając sobie sprawę z tego, że mecz ten należy do najtrudniejszych w obydwu rundach ligowych, przyjechali z gotowym planem rozgrywki. Bracia Kotlarczykowie zostali wysłani na dwa odpowiedzialne posterunki. Jeden miał pilnować Peterka, a drugi Wilimowskiego; to też nie odstępowali tych graczy ani na krok, wiedząc, że jedno niedopatrzenie można przypłacić utraconą bramką. W tych warunkach nic dziwnego, że zwycięską bramkę zdobył Włodarz, który z powodzeniem uciekał spod opiekuńczych skrzydeł pomocnika i wreszcie z ładnego przeboju strzelił jedyną bramkę, dnia. Sędzia Wardęszkiewicz z Łodzi rozpoczął grę odgwizdaniem jednominutowej ciszy dla uczczenia pamięci zmarłego członka zarządu Ruchu śp. kpt. Blachy. Potem zaczęła się gra w atmosferze napięcia. Ruch odrazu wystąpił z inicjatywą, wykazując dużą przebojowość. Niestety zapędy te kończyły się na linji obrony krakowskiej. Sitko i Szumilas, interwenjowali pewnie i w porę. Szczególnie Sitko wykazał się już wkrótce doskonałemi umiejętnościami jako obrońca i na tle gry Ruchu wyrobił sobie pewne miejsce w reprezentacji olimpijskiej. W 5-ej minucie atak Wisły przeprowadził płynną akcję i wkrótce podciągnął aż pod bramkę. Ruchu. Lewoskrzydłowy Sarna zderzył się tak fatalnie z .Tatusiem, że doznał ciężkiej kontuzji kolana. Wisła grała do końca w dziesiątkę, co siłą rzeczy jeszcze bardziej pomniejszyło jej szanse na ewentualne zwycięstwo. Linja ataku straciła spoistość, tembardziej, że pomoc nastawiona na grę wybitnie defensywną, nie mogła zasilać napastników dobrze wypracowanemi piłkami. Przewaga Ruchu w polu wzrastała z każdą chwilą. Na efekt jednak czekaliśmy do końca niemal pierwszej połowy, kiedy wreszcie najlepszy w śląskim, ataku obok Górki, Włodarz z solowej akcji strzelił bramkę, lokując piłkę w siatce ostrym płaskim strzałem ze skrzydła. — 1:0 — i tak zostało do końca. Druga połowa nie ma właściwie swojej historji. Była to gra na jedną bramkę, na bramkę Wisły. Ale doskonała gra pomocy, obrony i Madejskiego nie pozwoliły na podwyższenie wyniku, jakkolwiek sądząc z przygniatającej przewagi w polu, Ruch na drugą bramkę całkowicie zasłużył. Bezowocne wysiłki ataku hajduczan doprowadziły część publiczności do białej gorączki. Pod adresem graczy zaczęły padać ironiczne uwagi, a nawet jakaś grupa gorących kibiców nie szczędziła Peterkowi, Wilimowskiemu i Urbanowi przykrych epitetów. Jeśli stwierdzimy, że pierwsi dwaj mieli utrudnione zadanie, gdyż Kotlarczykowie nie opuszczali ich ani na krok, to Urban mógł dużo zrobić w meczu, gdyby nie rażąca u tego doskonałego niegdyś gracza nieudolność. Tylko Włodarz i Górka stanęli na wysokości zadania, W pomocy najlepszy Badura. Na poziomie zagrał również Gemza, który widząc impotencję strzałową napastników Ruchu zapędzał się raz poraź aż do ataku i niepokoił Madejskiego. Tatuś w bramce dobry. W drużynie krakowskiej doskonale zagrały formacje obronne. Sędzia p. Wardęszkiewicz sędziował bardzo poprawnie. Widzów około 12 tysięcy. Zwycięstwem nad Wisłą zapewnił sobie Ruch mistrzostwo wiosenne Ligi. Obecnie nastąpi w rozgrywkach ligowych dwumiesięczna przerwa. Pozostał w tej serji do rozegrania jeden tylko mecz Warszawianka — Garbarnia, który z nieznanych bliżej powodów został przełożony na późną jesień.
Drużyny grały w składach:
Wisła: Madejski, Szumilas, Sitko, Kotlarczyk II, Kotlarczyk I, Jezierski, Habowski, Kopeć, Władysławski, Sołtysik i Sarna.
Ruch: Tatuś, Giemza, Rurański, Dziwisz, Badura, Panhyrz, Włodarz, Wilanowski, Peterek, Górka i Urban.
W przedmeczu rezerwa Ruchu uzyskała wynik remisowy 3:3 z K. S. Związku Strzeleckiego z Chełmka. Ruch jest wiosennym mistrzem Ligi. — Przegrana Wisły w W. Hajdukach oddaliła ją od pozycji, z której zagrażała mistrzowi Polski, a przybliżyła ją do grupy drużyn mających równą mniej więcej liczbę straconych punktów.
źródło: http://buwcd.buw.uw.edu.pl/e_zbiory/ckcp/p_sportowy/1936/numer054/imagepages/image6.htm
