1937.09.05 Cracovia - Wisła Kraków 1:0
Z Historia Wisły
| Cracovia | 1:0 (0:0) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 8.000 | ||||||||||
| sędzia: Zygmunt Lange z Łodzi | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| Według "PS" na środku pomocy grał Władysław Kammer. | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1937, nr 243 (3 IX)
Wisła Cracovia.
„Odwieczne” spotkania piłkarskie Wisły z Cracovią, które flegmatycy nazywają poprostu krakowskiemi Derby, obdarzeni zaś większym temperamentem kibice określają jako „świętą wojnę” footbalową Krakowa, emocjonować nas znowu będą w najbliższą niedzielę.
Stały walor rywalizacyjny tych spotkań doznał ostatnio znacznego wzmocnienia przez fakt, że Wisła przez systematyczną pracę na zielonem boisku może się obecnie poszczycić równorzędnym stosunkiem punktów w porównaniu do bilansu rozgrywek leadera tabeli ligowej A. K. S-u i idzie całą parą na mistrzostwo Ligi, współzawodnicząc na tej drodze z dążeniami Biało-czerwonych.
Cracovia, po wywiezieniu jednego punktu z gorącego terenu poznańskiego, utrzymała swe szanse na zajęcie pierwszego miejsca w tegorocznych rozgrywkach i dlatego w niedzielę dążyć będzie napewno do pokonania twego rywala.
Sensacyjne te zawody rozegrane zostaną na boisku K. S. Cracovia o godz. 16.15. Bilety po umiarkowanych cenach już do nabycia w przedsprzedaży.
„Ilustrowany Kuryer Codzienny”
1937, nr 247 (7 IX)
Kraków, 6 września.
Takiej niedzieli dawno nie mieliśmy w grach ligowych. Posypał się grad bramek, a kilka wyników stanowiło niemała sensację. Przedewszystkiem zwracają wysoko, cyfrowe zwycięstwa Pogoni i Ruchu, które w obecnej fazie rozgrywek posiadają ważkie znaczenie. Porażka prowadzącego w tabeli A.. K. S-u w spotkaniu z Ł. K. S., przy równoczesnem zwycięstwie Cracovii nad „odwiecznym“ rywalem Wisłą, wpłynęła na to, że na czele Ligi znowu znalazła się Cracovia.
Cracovia-Wisła 1:0 (0:0).
Kraków, 6 września.
Jesienne spotkanie w drugiej serji walk ligowych dwu starych rywali krakowskich wzbudziło ogromne zainteresowanie w kotach sportowych nie tylko Krakowa, ale i całej Polski. Punkty bowiem, które zdobyć miała jedna lub druga strona, oznaczać miały b. dużo, a w każdym razie podtrzymanie w dalszym ciągu aspiracyj do tytułu mistrzowskiego.
Doceniając znaczenie meczu obie drużyny wystąpiły najsilniejszych składach, które przedstawiały się nast.: Cracovia: Pawłowski, Lasota, Pająk, Majeran, Grunberg, Żiżka, Skalski, Góra, Korbas, Szeliga i Zembaczyński. Wisła: Madejski (Jurowicz), Szumilas, Sitko, Kotlarczyk, Kammer, Jezierski, Habowski, Gracz, Szewczyk, Artur i Łyko.
Mecz upłynął w atmosferze spokojnej i pro wadzony był „fair”. Zakłócony został tylko przykrym epizodem, gdy bramkarz Wisły Madejski, uderzony nogą w głowę przez Zembaczyńskiego, doznał ciężkiej kontuzji i został przez Pogotowie ratunkowe odwieziony do szpitala.
Zwycięstwo odniosła drużyna energiczniejsza i bardziej zdecydowana w linji ataku, chociaż gra sama była równorzędna, a nawet może dłuższe okresy przewagi po pauzie były „ po stronie Wisły. Sama bramka, decydująca o zwycięstwie i o dwu cennych punktach, padła w pozycji dość przypadkowej, bo w momencie przewagi Wisły, piłka została niespodziewanie odkopnięta od bramki do prawoskrzydłowego Skalskiego, który wyzyskał błąd Sitki i strzelił, zaś piłkę odbitą od bramkarza Jurowicza dobił Zembaczyński.
Przebieg gry.
Mecz rozpoczął się od dwu kornerów, którego nie wykorzystała ani Wisła, ani następnie Cracovia. Pierwszy strzał na bramkę padł ze strony Wisły, gdy Szewczyk przeniósł ponad bramkę piłkę podaną mu przez Hammera. W 18 min. następuje kontuzja Madejskiego, opisana już wyżej. Do bramki -schodzi na parę minut Habowski, a następnie rezerwowy bramkarz Jurowicz, którego debjut w drużynie ligowej wypadł zadawalająco. Gra w tym okresie jest równorzędna i toczy się więcej na środku boiska, jak pod bramką.
Dobrze grające tyły obu drużyn szachują łatwo obie linje napadów. Strzały są b. nieliczne i tak w 19 min. Skalski strzela obok słupka, a piękny strzał w róg bramki Artura broni w 23 min. Pawłowski na róg. Rzut wolny w 27 min. egzekwuje Pająk, lecz trafia w „mur” graczy Wisły, a następnie przenosi. Tuż przed końcem pierwszej części Jurowicz broni z łatwością strzał Korbasa.
Po pauzie Wisła zaczyna energicznie atakować, ale napadowi jego brakuje nie tylko dyspozycji strzałowej, ale jest on niezdolny do wypracowania sobie sytuacji podbramkowej. Cechuje go brak współgrania i współpracy między jego poszczególnymi członkami, widzi się piękną pracę jedynie w polu, kombinację wszerz, ale zdobywania terenu i wystawiania swoich partnerów na pozycję niema. To zadecydowało o zwycięstwie Cracovii. Przeciążone pracą tyłowe formacje Wisły musiały w końcu popełnić błąd, w 15 minucie gry, z którego padła zwycięska bramka Cracovii, opisana już wyżej.
Coprawda mieli dobre pozycje przedtem i Korbas (ale nie trafił do pustej bramki) oraz Łyko, którego piękny strzał obronił brawurowo, wybijając piłkę na róg Pawłowski. W 19 min. strzału Gracza broni Pawłowski, a następnie potem strzały Szeligi i Góry trafiają w aut W 40 min. strzału Skalskiego broni Jurowicz na róg. Gra po pauzie stała na dobrym poziomie technicznym, ale nie była prowadzona w żywem tempie, gdyż na obu drużynach dało się zauważyć pod koniec meczu wyczerpanie.
Widzów około 8000, sędzia p. Lange (Łódź) nieszczególny.
Na wyróżnienie z Cracovii zasługują Pawłowski, obaj obrońcy Lasota i Pająk, z pomocy Majeran i Żiżka, w napadzie najlepsi Zembaczyński i Góra, który miał pod koniec tylko słabsze momenty. W drużynie Wisły najlepiej wy padli Szumilas, Jezierski, Kotlarczyk, dopisał także obok Madejskiego rezerwowy bramkarz, natomiast Kammerowi zarzucić można powolność, która hamowała także nieco akcje napadu.
”Przegląd Sportowy” z 1937.09.06
Prezydent miasta opatruje rannego piłkarza
Derby lokalne grą nerwów i odporności psychicznej
(…)Losy spotkania dwu wielkich rywali tym razem ważyły się długo. Wolno upływał czas a na boisku mnożyły się sytuacje, okazje uciekały jedna za drugą. a pod wielkim zegarem widniał wciąż napis: 0:0. Zdawało się, że jesteśmy świadkami przewagi jednej czy drugiej strony, były sytuacje, których bramkę wyczuć można było w powietrzu. Nie było jednak nikogo, kto zrealizowałby marzenia 7000 widzów i by przybrały one kształt realny w postaci — bramki. Taka to już historia tych klasycznych spotkań, że kwestia pierwszego prowadzenia jest momentem najistotniejszym. Napięcie nerwowe jest bo ulem tak silne, że kto pierwszy uzyska bramkę, ten może już mówić o wygranej.
Cracovii uśmiechnął się los w momencie, gdy się tego może najmniej spodziewano. Mieli bowiem „biało-czerwoni” dużo więcej pozycyj, które w znacznie wyższym stopniu zasługiwały na 100 proc. ich wyzyskanie. Były sytuacje, w których gracz Cracovii stał przed pustą bramką, wystarczyło ruszyć piłkę, by znalazła się w siatce. Jednak nic nie wychodziło. Decydujący strzał padł w zupełnie innych okolicznościach.
Gdy po rogu pod bramką Cracovii piłka wróciła na środek, dostał ją Skalski, wyrwał ostrym szpuntem, bramkarz odbił piłkę, zakotłowało się przed siatką i nadbiegający Zembaczyński przytomnie wyzyskał korzystny moment… losy meczu byty przesadzone.
Kto zna atmosferę „świętych wojen" krakowskich, kto wie jak dużo ambicji wkłada się w nie, ten domyśla się chyba, ze wynik trudno jest zmienić, gdy do końca pozostaje jeszcze 30 minut.
Omówienie zespołu Wisły rozpocząć należy od niedyspozycji strzałowej napadu. Była to bowiem w meczu dzisiejszym jego najbardziej istotna cecha. Jeśli w polu wiślacy nie ustępowali przeciwnikowi, to musieli mu oddać pierwszeństwo w kunszcie wypracowania pozycyj. Atak „czerwonych" gubił się dziwnie na polu karnym, zapuszczał się pod bramkę w nieproduktywne kombinacje i w efekcie każda piłka grzęzła w lesie nóg lub w rękach bramkarza. Przez cały mecz obserwowaliśmy te manierę w napadzie Wisły i ona przyprawiła ją o przegraną.
Nie to, że na środku pomocy grał Kammer, który nie opanował jeszcze arkanów współpracy z atakiem, nic to, że w 20 min. opuścił boisko Madejski, a drużyna grała przez chwile w ogóle bez bramkarza. Nie to zadecydowało o wyniku, ale niezdarność trójki przy wykańczaniu akcyj. Z reszty drużyny doskonale wypadł w obronie Sitko, a zastępca Madejskiego w bramce wyszedł również obronną ręką. Cracovia miała tym razem najlepszego gracza w Górze. Trudno go właściwie sklasyfikować wśród napastników, gdyż grał on równie tyle w pomocy, co w napadzie. W ciężkich momentach był pod własną bramką i w oka mgnieniu przenosił się na stronę przeciwną. Był on przy jej wszechstronności najgroźniejszym graczem w ataku, gdzie Korbas bawił się niepotrzebnie w techniczne finezje, co odbijało się ale znów na Szelidze. Obaj skrzydłowi szybcy i zdecydowani.
Pomoc była linią górującą jako całość nad przeciwnikiem. Nie trzeba nikogo wyróżniać, gdyż wszyscy byli równi, elastyczni a co najważniejsze, złączeni harmonijnie z własnym atakiem. W defensywie pod każdym względem dobrej, zapowiadamy doskonała formę Pawłowskiego, co w przeddzień jego występu w meczu międzypaństwowym ma doniosłą wagę.
Jak to zwykle bywa gra nie stała na wyżynach. Napięcie nerwowe było zbyt silne, by można było utrzymać je w ryzach. Dopiero w drugiej połowie, gdy umysły były spokojniejsze, gracze uzyskali pewniejszą kontrole nad piłka i w konsekwencji poziom znacznie się poprawił. Zaczęło się pięknie, gdyż Cracovia przywitała gości kwiatami. Potem rozpoczął się bój. Wisła była w pierwszym kwadransie bardziej skonsolidowana. W 17 min. nastąpiła katastrofa. Na broniącego nakrywka Madejskiego wpadł w biegu Zembaczyński. Bramkarz Wisły rozciągnął się nieprzytomny na ziemi. Nie można go było docucić. Rozpoczęły się wołania o lekarza. W tym momencie zdarzyło ile coś nadzwyczajnego. Z trybuny zszedł prezydent miasta dr Kaplicki, który jest z zawodu lekarzem. Prezydent miasta przeszedł przez boisko i zbliżył się do Madejskiego, któremu udzielił pierwszej pomocy i począł go opatrywać. Okazało się, że kontuzja jest wcale poważna. Madejski kopnięty został w głowę i doznał wylewu krwawego w okolicy prawego oka. Nie test również wybaczone, że uszkodzona została kość skroniowa. Prezydent Kaplicki przeszło kwadrans zajmował ale graczem, - poczym wrócił na trybunę.
Tymczasem sędzia dał znak do rozpoczęcia gry. Okazało się, że rezerwowy bramkarz Wisły nie jest gotowy. Wobec tego Habowski przywdział koszulkę bramkarską i zajął pozycję. Przez 5 minut gra toczyła się wśród niebywałego zdenerwowania. Obie strony zdawały sobie sprawę, że bramka Wisły zdana jest na pastwę strzałów. „Czerwoni” przetrzymali ten okres, za chwile zjawił się bramkarz rezerwowy Jurowicz, który zastąpił Habowskiego.
Oczywiście nie pozostało to bez wpływu na samopoczucie Wisły, która obniżyła swe loty, a Cracovia była lepszą stroną do przerwy.
Już na wstępie drugiej potowy Cracovia ma wspaniałą szanse. Korbas jest przed pustą bramką, nie trafia jednak do celu. Wisła atakuje ostro, wszystkie jej zamierzenia kończą się na polu karnym. Zwolna zbliża się krytyczna 14 min., w której pada decydująca bramka. (rg)
Kurjer Polski. R. 40, 1937, nr 245
Cracovia — WISŁA 1:0
Derby piłkarskie Krakowa mecz ligowy Cracovia — Wisła zakończył się po emocjonującej grze szczęśliwem zwycięstwem Cracovii w stosunku 1:0 (0:0).
W pierwszej połowie bramkarz Wisły Madejski został tak dotkliwie kopnięty w głowę w chwili robinzonady, że musiano go odwieźć do szpitala. Rezerwowy Jurewicz wywiązał się zupełnie dobrze ze swego zadania. Utrata bramkarza wpłynęła jednak deprymująco na drużynę Wisły, która grała początkowo bez ducha walki. Po przerwie Wisła miała znaczną przewagę w polu, ale atak nie umiał się zdobyć na skuteczny strzał pod bramką przeciwnika, tembardziej, że formacje obronne Cracovii grały bez zarzutu. Bramką zdobył Zembaczyński.
Sędzia p. Lange. Widzów około 7.000
Wspomnienia
Jerzy Jurowicz
Był 5 września. Przedpołudniem jako bramkarz rezerwowy uczestniczyłem w zawodach rozgrywanych przez drużynę Ib. Na wczesne popołudnie wyznaczono termin rozpoczęcia wielkich derbów piłkarskich, jakie od lat niezależnie od pory roku i formy drużyn emocjonują cały sportowy Kraków. Mecz Cracovia – Wisła ściągnął na stadion biało-czerwonych rekordową na ówczesne stosunki ilość 7 tysięcy widzów.
Gdy zbliżałem się do boiska zawody już się rozpoczęły. Głośne brawa i okrzyki widzów sygnalizowały wielką skalę przeżywanych emocji. Przecisnąwszy się przez grupę stojących przy furtce wejściowej ludzi spostrzegłem szatnego Wisły – Boligłowę, który zauważywszy mnie podbiegł szybko i zawołał:
- Chodź prędko do szatni. Będziesz bronił!
Nic nie rozumiejąc ze zdziwieniem patrzyłem na mego rozmówcę. Z szatni, ujrzawszy nas przez okno, wybiegł teraz trener Pychowski i bez słowa wciągnął mnie do wnętrza.
- Co się stało?
Krótko streszczono mi przebieg wydarzeń na boisku.
- Nie ma chwili czasu do stracenia! Madejski po zderzeniu z Zembaczyńskim doznał kontuzji. Nie mamy rezerwowego, bo Geruli nie otrzymał zwolnienia z wojska. W bramce stoi w tej chwili nasz prawoskrzydłowy – Bolek Habowski. Masz go zastąpić!
Z drewnianych schodków przerzuconych przez betonowy tor kolarski zaskoczony nieoczekiwanym biegiem wypadków, na sztywnych nogach schodziłem na boisko. Gdy zbliżyłem się do bramki – z trybun odezwały się zdziwione głosy:
- Kto to?
Nie szczędzono gorzkich proroctw.
- Jurek w bramce – będzie piątka! Takie opinie nie dodawały mi bynajmniej otuchy, której zresztą wcale nie miałem.
Przeciw mej bramce grał groźny atak Cracovii, o której ot piątce wiele już słyszałem. Najniebezpieczniejszymi w tej linii byli: Korbas, oraz dwaj skrzydłowi Zembaczyński i Skalski.
Kiedy wszedłem na boisko była 20 minuta gry. Do pauzy utrzymywał się wynik bezbramkowy. Grałem z tremą. Gdy chwytałem piłkę klękałem na oba kolana, obawiając się, by nie przeszła mi ona między nogami. Robinsonując przy groźnym strzale Korbasa upadłem w pewnej chwili na twarz i straciłem przytomność. Podbiegł do mnie nasz obrońca Szumilas.
- Nic Ci nie będzie, nawet ładnie to obroniłeś – pocieszał.
Losy meczu długo się ważyły. Czas płynął przeraźliwie wolno. Na boisku mnożyły się sytuacje, okazje uciekały jedna za drugą, pod wielkim zegarem wisiały jednak wciąż cyfry 0:0.
Niejednokrotnie bramka zdawała się wisieć w powietrzu, nie było jednak nikogo, kto zrealizowałby marzenia widzów. Do Cracovii uśmiechnął się los w momencie gdy się tego najmniej spodziewano. Biało-czerwoni mieli uprzednio dużo więcej pozycji, które zasługiwały na wykorzystanie. Były sytuacje, kiedy gracz Cracovii stał przed pustą bramką – gospodarzom nic jednak nie wychodziło. Decydujący strzał padł w zupełnie innych okolicznościach. Gdy po rogu pod bramką Cracovii piłka znalazła się na środku boiska, przejął ją prawoskrzydłowy Skalski. Wyrwał ostrym szpurtem. Odbiłem strzał, przed bramką zakołowało się, a nadbiegający Zembaczyński z kilku kroków strzelił celnie w róg. Była 14 minuta po pauzie.
Kto zna atmosferę „świętych wojen” krakowskich – ten wie, jak wiele ambicji wkładają w nie gracze, gdy do końca meczu pozostaje tylko 30 minut. Nie powiodło się tym razem napastnikom Wisły – przegraliśmy 0:1.
Puszczona bramka mocno mnie speszyła, ale po zawodach Bolek Habowski, z którym byłem bliżej zaprzyjaźniony, pocieszył mnie zapewniając, że strzał z którego Cracovia uzyskała decydujący o zwycięstwie punkt był nie do obrony.
Madejski szybko wyleczył się z kontuzji i zajął swe miejsce. Ja broniłem do końca sezonu w drużynie juniorów.
Źródło: Jerzy Jurowicz, Pamiętniki
