1947.01.12 Wisła Kraków - Siemianowiczanka Siemianowice 4:4
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 4:4 | Siemianowiczanka Siemianowice | Grafika:Siemianowiczanka Siemianowice herb.jpg | ||||||
| (0:2, 1:2, 3:0) | ||||||||||
| widzów: 5-6.000 | ||||||||||
| sędzia: Michalik z Krakowa i Andrzejewski ze Śląska | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
Spis treści |
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1947, nr 13 (14 I) nr 304
Wisła w finale hokejowych mistrzostw Polski
Dramatyczny mecz Wisła-Siemianowiczanka 4:4 (0:2, 1:2, 3:0) Nikt nie spodziewał się takiego przebiegu meczu, jaki oglądało w dniu wczorajszym 5.000 ludzi na lodowisku Cracovii. Wisła, która odniosła w Katowicach zwycięstwo minimalną wprawdzie różnicą jednej bramki nad swym przeciwnikiem., — była mimo to zdecydowanym faworytem spotkania, aczkolwiek tak ze Śląska jak nawet sami Wiślacy przyzna, wali, iż Siemianowiczanka jest druż. bardzo silną i przegrała dzięki słabym momentom swego bramkarza,
SŁABA GRA OBU DRUŻYN NA OŚNIEŻONYM LODOWISKU Gdy na lodowisko weszły obie drużyny i gdy po powitaniach i wręczeniu upominków, rozpoczął się mecz — zaczął również padać drobniutki śnieg, który w niedługim czasie pokrył lodowisko na wysokość 2—3 centymetrów. To w dużej mierze utrudniało grę obu drużyn, która była w dwu tercjach wybitnie słaba i pra wie ospała, mimo strzelonych bramek. Dobrzy technicy jakimi są Skarżyński II, czy Jasiński lub Palus, gubili krążek raz po raz albo też kombinowali za dużo aż do utraty krążka.
PIĘKNY MECZ — BEZ ŚNIEGU Dopiero trzecia tercja przyniosła zgromadzonym widzom, -oczekiwaną emocję w postaci tak doskonałej gry Wisły, jako też strzelenie 3 bramek, z których jedna była ładniejsza od drugiej, wzgl. akcja jedna, była więcej efektowniejsza jak druga. Trybuny i miejsca stojące, żywo reagowały i dopingowały obie drużyny, — lecz gdy w trzeciej tercji Siemianowiczanka nie zagrała tak jak od niej tego wymagała część publiczności, sympatia widzów przerzuciła się na stronę Wisły, którą też do końca dopingowano.
PRZEGRANA — NA SKUTEK LEKCEWAŻENIA PRZECIWNIKA Siemianowiczanka prowadząc 4:1, wyszła w trzeciej tercji bardzo siebie pewna sądząc, że strzeli jeszcze conajmniej 2—3 bramki i tym zdobędzie miejsce we finale. Zwłaszcza pierwsze momenty trzeciej tercji tak o niej pozwalały sądzić oraz rozmówki w czasie przerwy w szatni.
Tymczasem...I W szatni Wisły przemówił do swoich „ojciec” Sokołowski! Gdy na bezśnieżne lodowisko wyszła Wisła widać było od razu, że Wiślacy wszystko postawiła na kartę.
Atakowali tak zawzięcie i z taką wolą zwycięstwa, że bramki wisiały na Włosku. I tak się też stało, wyrównali i zdobyli 1 punkt więcej od swe go przeciwnika. Wystarczyło na dostanie się do puli finałowej.
CHARAKTERYSTYKA DRUŻYN:
SIEMIANOWICZANKA Ślązacy, którzy przez niektórych byli typowani na stuprocentowego zwycięzcę tego meczu — zawiedli w trzeciej tercji I Przez dwie tercje byli drużyną bezwzględnie lepszą i mimo śniegu, grali taktycznie lepiej, nie zapominając o strzałach. Najlepszym graczem jest w I ataku Skarżyński II, oraz Ziaja i Całka. Węgrzyn w bram, ce miał dużo szczęścia, lecz bronił odważnie. Ślązacy mają to do siebie, że grają niestety dość a nawet za dużo ciałem, którego nadużywają nieumiejętnie, t. zn, wtedy kiedy zawodnik nie jest przy krążku. Dlatego częste wyjazdy za bandę ich zawodników. Prym wodził tu Ziaja.
A WISŁA...? Jak Siemianowiczanka w trzeciej, tak Wisła zawiodła przez pierwsze dwie tercje. Zdawało się, że po strzeleniu jej 4 bramek hokeiści Wisły załamali się zupełnie. Nic się nie udawało, a wszystko co przedsiębrali, robili jakoś bez serca i bez przekonania. Padał śnieg i klęska się zbliżała milowymi krokami. Tymczasem trzecia tercja, potwierdziła, że Wisła grać umie i że potrafi się zdobyć na wysiłek ostateczny, który przynosi upragnione — może nie zwycięstwo — ale cenne punkty! Najlepszy zwykle Palus i dziś był najlepszym — lecz nadal brak mu kondycji i puchnie wyraźnie w oczach! [Najpracowitszy zawodnik inż.
Jasiński był inicjatorem wszystkich prawie ataków, dzielnie sekundował mu Kolasa, który grał całym „gazem. Sokołowskiego mieliśmy na dzieję ujrzeć w lepszej formie, jeden jego błąd kosztował Wisłę utratę bramki. Z drugiego ataku bardzo dzielnie spisywali się Korzeniowski i Migacz, ale najlepszym z nich w drugim ataku był wszędobylski Cisowski. Robił takie zamieszanie w tyłach Siemianowiczanki, że musieli się go bardzo strzec. Kowalski i Peter nie mieli sposobności po-kazać się z najlepszej strony.
PRZEBIEG ZAWODÓW rozpoczął się obustronnym badaniem się. Padający śnieg utrudniał przeprowadzenie akcji, które składniej przeprowadzała mimo to Siemianowiczanka. Pierwszy silny strzał Skarżyńskiego broni Bratek, a Jasiński i Palus odgryzają się przebojami, które jednakże kończą się na obronie. W 8-ej minucie Skarżyński zdobywa prowadzenie dla Siemianowiczanki, a w 17 minucie Bogdoł podwyższa na 2:0. W międzyczasie gra jest ospała względnie chaotyczna, zwłaszcza ze strony Wisły, której gracze chodzą po lodzie jakby „bez głowy”. Wisła jest wyraźnie speszona; W drugiej tercji, kiedy Skarżyński już w pierwszej minucie podwyższa na 3:0. Zdawało się, że będzie to klęska Wisły. Tymczasem Palus w 9-ej minucie oddaje silny strzał, który Węgrzyn broni, lecz za sekundę Jasiński zdobywa pierwszą bramkę dla Wisły. To było jednak wszystko, co Wisła pokazała w tej tercji. Atak Siemianowiczanki przeprowadza szybkie ataki, w czasie których Bogdoł nie trafia do pustej bramki Bratka, lecz w 17 minucie tenże Bogdoł podaje ładnie Skarzyńskiemu II, który zdobywa 4-tą i jak się okazało ostatnią bramkę dla Siemianowiczanki.
Dopiero w trzeciej tercji Wisła postawiła wszystko na jedną kartę. Zaraz w pierwszej minucie Palus zdobywa drugą bramkę i zmienia na 2:4.
Wisła atakuje teraz żywiołowo dopingowana silnie przez publiczność, gra się zaostrza, w czym celuje Ziaja z Siemianowiczanki. W 4 min. Kolasa z podania Jasińskiego strzela bramkę i podwyższa na 3:4. Nie ustają ataki Wisły, a Siemianowiczanka jest jakby oszołomiona. Odgryza się czasem i Skarżyński próbuje przejechać obronę Wisły, co się mu jednak nie udaje. Po zmianie stron początkowo Siemianowiczanka jest przy głosie, a Bratek jest często w opałach, tak że nawet sędzia musi przerwać grę z powodu posunięcia bramki. W chwili, kiedy na lód wszedł II atak Wisły i nikt nie spodziewał się strzelenia bramki, Migacz ładnie podprowadza, podaje nieobstawionemu Korzeniowskiemu, który wyrównuje na 4:4. Jeszcze przebój Skarżyńskiego zatrzymany przez obronę Wisły, jeszcze parę obustronnych ataków i wśród ogromnego aplauzu 5.000 publiczności mecz kończy się. Wisła uzyskując wynik remisowy, zdobyła o 1 punkt więcej od swego przeciwnika i tym samym wchodzi do finału rozgrywek o mistrzostwo Polski.
Wobec nieprzybycia sędziego Paruszewskiego z Warszawy, sędziowali pp. Michalik z Krakowa i Andrzejewski z Katowic.
Z. Chr
"Start" z 1946.12.30
6 półfinalistów w hokeju
Lechia (Poznań), Legia (Warszawa), ŁKS (Łódź), Pomorzanin (Toruń), Siemianowiczanka (Śląsk), Wisła (Kraków)
Wyżej wymienione drużyny wykazały w dotychczasowych rozgrywkach tak wybitną przewagę nad pozostałymi drużynami w swych okręgach, że przypadną im w najbliższych dniach (a kilku już przypadły) tytuły mistrzów okręgów, będących jednocześnie legitymacją do spotkań półfinałowych.
Tak więc wyznaczony termin wyłonienia mistrzów w okręgach na dzień 5 stycznia dzięki sprzyjającym warunkom atmosferycznym, zostanie w zupełności dotrzymany. Terminy spotkań półfinałowych wyznaczone przez PZHL na 8 i 12 stycznia przyniosą nam następujące spotkania:
8 stycznia w Siemianowicach: Wisła - Siemianowiczanka, w Łodzi: Legia - ŁKS, w Toruniu: Lechia - Pomorzanin.
12 stycznia w Krakowie: Siemianowiczanka - Wisła, w Warszawie: ŁKS - Legia, w Poznaniu: Pomorzanin - Lechia.
Zwycięzcy z tych spotkań wejdą do puli finałowej, która rozegrana zostanie przy udziale zwycięzców z powyższych 3 par oraz mistrza Polski z 1945 r. Cracovii w Łodzi w dniach 24, 25, 26 stycznia, lub tydzień później w Krynicy lub Zakopanem.
Jeśli idzie o przebieg dotychczasowych rozgrywek mistrzowskich, to spotykamy się zasadniczo z największymi niespodziankami na Śląsku, a przede wszystkim w Krakowie. Na Śląsku dominuje przede wszystkim Siemianowiczanka, ale grająca w tej grupie Siła, okazuje się że wiele jej nie ustępuje, za nim zaś kroczy KKS Mysłowice. W Krakowie bezkonkurencyjna w ub. sezonie Cracovia zaskoczona została przybyciem dwóch przynajmniej równorzędnych konkurentów Wisły i KTH. Wzmożenie się konkurencji jest objawem najzdrowszym i wpłynie niewątpliwie na podniesie się poziomu naszego hokeja.
"Przegląd Sportowy" nr 5/1947 str.1 i 2
Siemianowiczanka prowadziła 4:1
Wisła zremisowała w ostatniej chwili
KRAKÓW, 12,1 (Tel. wł.). Wisła – Siemianowiczanka 4:4 (0:2, 1:2, 3:0). Decydujące spotkanie w hokeju na lodzie o wejście do puli finałowej pomiędzy Wisłą i Siemianowiczanką zakończyło się remisem 4:4, który wystarczył Wiśle, by uzyskać prawo wyjazdu do Łodzi.
Niedzielne spotkanie rozegrane na lodowisku Cracovii, dostarczyło 5.000 widzów mnóstwo denerwujących momentów i emocji. Na torze znalazły się dwie zupełnie równorzędne drużyny, które wydały ze siebie wszystko, by uzyskać decydujące zwycięstwo.
Pierwsza tercja zaczęła się dla miejscowych tragicznie, Już po 18-tu minutach Ślązacy prowadzili 2:0 ze strzałów Skarżyńskiego i Bogdola. W drugiej tercji Skarżyński II już w pierwszej minucie podwyższył wynik na 3:0. Jasińskiemu udało się w prawdzie w 9-ej minucie zdobyć pierwszą bramkę dla Wisły, jednak Skarżyński strzelił jeszcze jedną bramkę i z chwilą rozpoczęcia trzeciej tercji Siemianowiczanka prowadziła 4:1.
Trzecia tercja przemieniła się w najbardziej zażartą walkę. Wisła ruszyła z największą furią do generalnego ataku, podczas gdy Ślązacy starali się utrzymać wynik. Jasiński zdobył drugą bramkę dla miejscowych, a w 3 minuty później wpisał się na listę strzelców Kolosa. Przy zmianie pól wynik brzmiał 4:3 dla Siemianowiczanki, co ewentualnie groziło przedłużeniem meczu. Na 3 minuty przed końcem, Korzeniowski zdobył wyrównującą bramkę, przyjętą przez publiczność krakowską ze zrozumiałym entuzjazmem.
Dwie pierwsze tercje rozegrane zostały na lodowisku, pokrytym gęstym śniegiem, co utrudniało Wiśle wykorzystanie swych zdolności kombinacyjnych. Siemianowiczanka , opierała się na przebojach , jak Skarżyński i Bogdol, czuła się lepiej na tym terenie. W trzeciej tercji przy normalnych warunkach śniegowych Wisła rozwinęła pełną grę, niemniej jednak stwierdzić należy, że równie dobrze mecz wygrać mogła Siemianowiczanka, w której to drużynie wyróżniał się grający bez odpoczynku Skarżyński II i Bogdol oraz bramkarz Węgrzyniec.
W zespole Wisły wymienić należy Sokołowskiego, Jasińskiego i Palusa. Kolasa słabszy. Stwierdzić należy natomiast, że bardzo podciągnął się drugi atak z Korzeniowskim i Cisowskim. Sędziowali bez zarzutu: Michalik z Krakowa i Andrzejewski ze Śląska.
Dziennik Zachodni, 1947, R. 3, nr 10. - Wyd. A
Siemianowiczanka Wisła 4:4 (2:0, 2:1, 0:3).
Kraków (od specjalnego sprawozdawcy). W rewanżowym, półfinałowym* meczu o mistrzostwo Polski Siemianowiczanka uzyskała w Krakowie w spotkaniu z Wisłą piękny wynik remisowy 4:4 (2:0, 2:1, 0:3). Mecz miał dramatyczny prze-i bieg. Mistrz Śląska prowadził do końca drugiej tercji zdecydowanie 4:1 i mało kto znajdował się .na lodowisku, by uwierzył, że Wisła zdoła ze straconej pozycji wyjść zwycięsko i zapewnić sobie miejsce w finale rozgrywek o mistrzostwo Polski. Podobnie jak w meczu w Siemianowicach tak i w Krakowie dał się odczuć brak rutyny oraz słaba taktyka młodych graczy Siemianowiczanki, którzy znajdowali się o krok od zakwalifikowania się do finału mistrzostwa Polski. Gra miała zmienny przebieg, pierwsze dwie tercje, które rozgrywane były w bardzo ciężkich warunkach na skutek padającego śniegu, stały pod znakiem przewagi graczy Siemianowiczanki. W trzeciej tercji gra odbyła się już w normalnych warunkach. Wisła przystąpiła do gry z niebywałą ambicją i od pierwszych minut zaskoczyła drużynę gości, strzelając w 1 minucie bramkę, która przyczyniła się do psychicznego załamania się graczy Siemianowiczanki. Tercja ta Stała na nie widzianym dotąd w Polsce po wojnie poziomie i dostarczyła 4-tysięcznej widowni wiele emocji. Siemianowiczanka pod koniec meczu miała znowu okazję zdobycie bramki, która nie została wykorzystana. W drużynie Wisły grającej przez pierwsze dwie tercje na ogół słabo wyróżnił się Jasiński i Palus, a6 następnie Sokołowski w obronie. Siemianowiczanka grała bez zarzutu i nie miała słabego punktu. Najlepszym jej graczem był bezsprzecznie bramkarz Węgrzyn, który zademonstrował w meczu tym wysoką klasę. Bramki dla Siemianowiczanki zdobyli: Skarżyński II — 3 oraz Bógdoł 1. Dla Wisły bramki padły ze strzałów Jasińskiego (2) Kolasy i Korzeniowskiego po Ł Sędziowali pp. Michalik z Krakowa i Andrzejewski z Gliwic, przy czym pierwszy zbyt często wysyłaj graczy Siemianowiczanki za bandę, a wystawienie w trzeciej tercji Bromera zadecydowało o utracie przez Siemianowiczankę jednej z bramek. Przez zwycięstwo to Wisła kwalifikuje się do finałowych rozgrywek o mistrzostwo Polski różnicą 1 bramki (!) i uchodzi za kandydata na mistrza Polski, (k)
Sport. 1947, nr 4
1947.01.13
WISŁA KRAKÓW — SIEMIANOWICZĄNKA 4 4 (0:2, 1:2, 3:0) Kraków (tel wł.) Rewanżowe spotkanie z cyklu półfinałowych rozgrywek o hokejowe mistrzostwo Polski zakończyło się wynikiem remisowym 4:4. Wobec poprzedniego zwycięstwa Wisły w Siemianowicach 6-5 drużyna krakowska zakwalifikowała się do puli finałowej.
Mecz miał bardzo dramatyczny przebieg Przez dwie tercje prowadziła Siemianowiczanka I gdy przed rozpoczęciem ostatniej części wynik brzmią! 4:1 dla Ślązaków na trybunach me było takiego optymisty, któryby stawiał na wynik korzystny dla drużyny krakowskiej. Stało się jednak inaczej Wspaniały zryw Wisły zapewnił jej prawo udziału w rozgrywkach finałowych Nie małą zasługę w tym że Siemianowiczanka nie przeszła do dalszej rundy ponosi kierownictwo Ślązaków które zdecydowało, że Skarżyński przez cały czas gry pozostawał na lodzie Popularnemu „Hilkowi” zabrakło w ostatniej1 tercji pary cc odbiło się na grze całej drużyny Mecz toczył się w trudnych warunkach, przez cały przeciąg meczu padał gęsty śnieg. Do tych warunków lepiej potrafiła się przystosować Siemianowiczanka. Najlepszym jej graczem był Skarżyński II, którego przeboje były najlepszej., klasy.
Za każdym razem, kiedy wkraczał on w akcję bramka wisiała w powietrzu Jak już wspomnieliśmy przez pierwsze dwie tercje przewagę miała Siemianowiczanka w trzeciej obraz gry zupełnie się zmienił Wisła rzuciła dc ataku wszystkie swe siły i to zadecydowało, że drużyna lepsza wyeliminowana została w walkach półfinałowych.
Do powyższego spotkania obydwie drużyny wystąpiły w takich samych składach jak w pierwszym spotkaniu w Siemianowicach Pierwsze momenty gry przyniosły szereg nieskoordynowanych akcji z obydwu stron. Siemianowiczanka potrafiła pierwsza wprowadzić do gry pewną planowość w 8 minucie zdobyła pierwszą bramkę ze strzału Skarżyńskiego w 2 min. później Bogdol podwyższył na 2-0 W drugiej tercji już w pierwszych sekundach trzecią bramkę dla Siemianowiczanki, strzelił Skarżyński II. Wisła po tej bramce była wyraźnie speszona.
Zaczęła jednak od tej chwil, także brać się poważnie do gry i coraz częściej zagrażała bramce Siemianowiczanki w której tym razem doskonale bronił Węgrzyn Pierwsza bramka dla gospodarzy pada ze strzału Jasińskiego po wielokrotnych dobijaniach Siemianowiczanka była jednak nadal drużyna lepszą i zdołała jeszcze raz podwyższyć wynik znów ze strzału Skarżyńskiego na 4:1.
W trzeciej tercji tempo gry niesamowicie wzrosło Wisła postawiła wszystko na jedną kartę. Atak sunął za atakiem pod bramkę gości. Na efekt nie trzeba, było długo czekać już w pierwszej minucie Jasiński zdobył drugą bramkę. Siemianowiczanka opadła z sił a Wisła bez przerwy naciskała na jej bramkę i zdołała poprawić wynik na. 4:3 przez. Kolasę. Od tej pory gra stała się bardzo nerwowa. Siemianowiczanka dążyła do utrzymania wyniku, a Wisła do remisu. Goście zagrywali nieco brutalnie w czym celowali specjalnie Całka i Ziaja, którzy w tej części gry więcej przebywali poza bandą niż na torze Po zmianie stron przy niesłychanym entuzjazmie 6000 widowni Korzeniowski zdołał zdobyć upragnioną bramkę wyrównać stan meczu. Do końca spotkania wynik nie uległ zmianom i tym samym Kraków w finałach reprezentowany będzie prze> dwie drużyny.
Zawody prowadzili wzorowo pp. Michalik i Andrzejewski
Życie Sportowe. R.2, 1947, nr 2 1947.01.13
Wisła-Siemianowiczanka 4:4 (0:2,1:2,3:0)
Trzy tercje, trzy obrazy gry. W pierwszej bezwzględną przewagę miała Siemianowiczanka, w drugiej gra wyrównana, w trzeciej przewaga Wisły. Spotkanie to miało przebieg niezwykle sensacyjny. Nawet trudno mówić o ważeniu się losów, szczególniej po zakończeniu drugiej tercji.
Stan 4:1 dla Siemianowiczanki wydawał się być dla Wisły już przekreśleń em wszystkiego. Jeśli ktoś przypuszczał że w ostatnich 20 minutach tylko Wisła może strzelić przynajmniej 3 bramki a nie dawał żadnych możliwości pod tym względem zawodnikom Siemianowiczanki, to swoje przypuszczenia opierał raczej na jakiejś wierze, a nie na rzeczywistych możliwościach obu drużyn.
A jednak stało się coś nieoczekiwanego.
Pierwsze dwie minuty trzeciej tercji przyniosły niesłychanie ambitne i efektowne zagrania pierwszej trójki Wisły: Jasiński, Palus, Kolasa i zdobycie przez Jasińskiego oraz Kolasę dwóch bramek. Motorem ich był Palus, który w poprzednich tercjach grając słabiej, w tej tercji miał jakby natchnienie. Wprawdzie żadnej bramki nie zdobył, ale był ich zalążkiem, a wykonawcami boczni koledzy. Utrzymanie wyniku przez Wisłę 3:4 jeszcze sprawy nie rozstrzygało, ale dawało szanse na dogrywkę, natomiast nie było już przegraną różnicą 2 bramek równoznaczną z utratą wejścia do puli finałowej.
I nastąpiła jeszcze jedna niespodzianka: drugi atak, ten, mający opinię grającego o dwie klasy przynajmniej słabiej od pierwszej trójki Wisły zdobywa się na strzelenie czwartej bramki i uzyskanie wyniku remisowego. Tego nie spodziewał się już nikt Toteż zgromadzona w liczbie ok. 6.000 publiczność krakowska zebrała nagrodę gorącego dopingu, jakim obdarzała szczególnie w tej decydującej i historycznej tercji hokeistów Wisły, przyczyniając się bezwzględnie do sukcesu Wisły, drugiej drużyny krakowskiej, która znajdzie się obok Cracovii w finałowych rozgrywkach w Łodzi.
Ogólnie musimy jednak stwierdzić, iż sukces Wisły jest tym razem b. szczęśliwy. Zdobyty przede wszystkim silna wolą zwycięstwa, zaciętością, i wiarą w nie. Bo z przebiegu gry Siemianowiczanka była jednak drużyną bardziej wyrównaną, i chwilami od Wisły lepszą. Trudno, jednak stało się i zrządzenie losu które kazało spotkać się dwu tak silnym drużynom w puli finałowej, przez odsunięcie jednej z nich eliminuje drużynę, kto w e czy nie lepszą od pozostałych finalistów. Nie było jednak na to innej rady W momencie decydowania przez PZHL takiego układu par, nie istniały żadne podstawy wartości sił. Wybrano pary jak najbliżej geograficznie położone, z założeniem, że w roku przyszłym ustali się te sprawy inaczej.
Bramki dla Wisły zdobyli: Jasiński 2. Kolasa i ostatnią Korzeniowski, dla Siemianowiczanki: Skarżyński H. 3 i Bogdol. Sędziowali bardzo dobrze Michalik i Andrzejewski.
Sportowiec. R.3, 1947, nr 2 1947.01.14
Wisła-Siemianowiczanka 4:4 (0:2, 1:2,3:0)
W Krakowie rozegrany został w niedzielę rewanżowy mecz hokejowy z cyklu spotkań o. mistrzostwo Polski, zakończony wynikiem remisowym 4:4 (0:2, 1:2, 3:0). Mecz był bardzo żywy i imponujący. „Siemianowiczanka" grała bardzo dobrze i w niczym nie ustępowała drużynie gospodarzy, posiadając nawet wyraźną przewagę w pierwszych 2-ch tercjach, o czym świadczy stosunek bramek 4:1 na jej korzyść. W trzeciej tercji niesłychanie dopingowana „Wisła" strzeliła najpierw dwie bramki, doprowadzając do stanu 3:4, co dodawało jej już szanse w dogrywce, a wreszcie strzeliła 4-tą bramkę, co dało jej wyrównanie i przesądziło o odpadnięciu Ślązaków z puli finałowej. W drużynie śląskiej wyróżnili się Skarżyński, Bogdol, Ziaja i bramkarz Węgrzyn. Z drużyny krakowskiej — pierwszy atak z Jasińskim na czele oraz Sokołowski w obronie. Zawody prowadzili ob. ob. Andrzejewski i Michalik.
