1949.04.03 Polonia Warszawa - Wisła Kraków 0:1

Z Historia Wisły

(Różnice między wersjami)
Aktualna wersja (05:25, 16 lip 2020) (edytuj) (anuluj zmianę)
 
(Nie pokazano 8 wersji pośrednich.)
Linia 1: Linia 1:
{{Mecz
{{Mecz
| data = 1949.04.03
| data = 1949.04.03
-
| nazwa rozgrywek = I ligi, 3. kolejka
+
| nazwa rozgrywek = I liga, 3. kolejka
-
| stadion(miasto) = Warszawa
+
| stadion(miasto) = Stadion Wojska Polskiego, Warszawa
-
| godzina =
+
| godzina = 15:30, niedziela
-
| herb gospodarzy =
+
| herb gospodarzy = Polonia Warszawa herb.jpg
-
| herb gości =
+
| herb gości = Wisła Kraków herb14.jpg
| gospodarze = [[Polonia Warszawa]]
| gospodarze = [[Polonia Warszawa]]
| wynik = 0:1 (0:1)
| wynik = 0:1 (0:1)
Linia 19: Linia 19:
}}
}}
-
==Relacja==
+
==Relacje prasowe==
-
Przegląd Sportowy, numer 27, str. 2, Poniedziałek, 4 kwietnia 1949:
+
-
'''Wisła nieco lepsza technicznie. Na podstawie przebiegu gry zasłużyła tylko na remis.'''
+
===Echo Krakowskie. 1949, nr 92 (4 IV) nr 1098===
 +
[[Grafika:Echo 1949-04-04c.jpg‎|thumb|right|200 px]]‎‎‎
 +
 +
[[Grafika:Echo 1949-04-04d.jpg‎|thumb|right|200 px]]‎‎‎
 +
 +
Nieznaczne lecz zasłużone zwycięstwo Gwardii-Wisły nad Polonią 1:0 (1:0)
 +
 +
 +
 +
WARSZAWA (tel. wł.). Meczem „słupków i poprzeczek" można by nazwać spotkanie pomiędzy krakowską Gwardią-Wisłą a Polonią warszawską, które po bardzo dobrej i na dobrym poziomie stojącej grze, zakończyło się zasłużonym zwycięstwem krakowian.
 +
 +
Drużyna Wisły była zespołem lepszym i skonsolidowanym i jako całość lepiej podobała się od gospodarzy, Jurewicz w bramce był doskonały, obronił wiele strzałów, obrońcy popisywali się oswobadzającymi wykopami pomoc zasilała swój atak dobrymi piłkami, a linia ataku była stale niebezpieczna i zatrudniała Borucza przez cały mecz. Najlepszym w tej linii był Gracz i Kohut, pracowitym był Rupa a obaj skrzydłowi robili zamieszanie pod bramką przeciwnika.
 +
 +
W bramce Polonii dzielnie spisy­ wał się Borucz, który obronił szereg . murowanych bramek, mając przy tym duże szczęście i pomoc w słupkach i poprzeczkach. Obrońcy na poziomie, pomoc dobra a atak poza jedynym Swicarzem, który był najsłabszym graczem, spisywał się na ogół dobrze.
 +
 +
Mecz, jak powiedziano — był bardzo ciekawy, gdyż sytuacje zmieniały się stale a gra prowadzona była w szybkim tempie. Początkowo przewagę miała Polonia, która grając z wiatrem zepchnęła Wisłę do defensywy, ale pomoc krakowska skutecznie odpierała częste ataki warszawian. Napór Polonii trwał do 10 minuty, w której omal Wisła nie zdobyła bramki. Strzał Kohuta wypuszcza Borucz z rąk, dobitka Kupy idzie w słupek, piłka wędruje do Giergiela, którego główkę broni Borucz.
 +
 +
Następuje kontratak Polonii i strzał Ochmańskiego broni pięknie Jurewicz. Wybitą piłkę otrzymuje Gracz, wypuszcza pięknie „w uliczkę" Kohuta, który ZDOBYWA JEDYNĄ BRAMKĘ DLA WISŁY Po tej bramce Polonia silnie napiera, ale strzały napastników idą w poprzeczkę łub słupki, część z nich zaś broni Jurewicz.
 +
 +
Akcje napastników warszawskich psuje jednak niedysponowany Swicarz, najsłabszy zawodnik na boisku, Do jego poziomu dostosował się sędzia Nalepa z Opola, który swymi mylnymi rozstrzygnięciami krzywdził obie drużyny.
 +
 +
Wolny dla Polonii i silny strzał Brzozowskiego idzie w słupek a na pięć minut przed końcem strzał Jaźnickiego odbija się od poprzeczki.
 +
 +
Po pauzie Wisła gra z wiatrem i z miejsca uzyskuje przewagę. .Gracz będąc obrócony tyłem do bramki strzela w „stylu Leonidasa", jednak strzał idzie obok. Kohut ucieka z piłką, lecz będąc na polu karnym, pomaga sobie ręką. Polonia jest aż do 60 minuty równorzędnym przeciwnikiem, niepokojąc Jurowicza celnymi strzałami , Końcowe minuty należą jednak do Wisły. Strzały Gracza trafiają jednak bądź to w poprzeczkę, bądź też w słupki i wynik nie ulega zmianie.
 +
 +
Widzów rekordowa ilość 25.000.
 +
 +
 +
 +
 +
 +
 +
 +
===Przegląd Sportowy, numer 27===
 +
'''Wisła nieco lepsza technicznie. Na podstawie przebiegu gry zasłużyła tylko na remis.'''
 +
[[Grafika:Życie Warszawy 1949.04.04a.jpg|thumb|300px|right|]]
Wisła - Polonia 1:0
Wisła - Polonia 1:0
Linia 75: Linia 109:
(T.M.)
(T.M.)
 +
===Sport i Wczasy. R.3, 1949, nr 26===
 +
 +
Wisła w dotychczasowych meczach z Polonią nie posiadała zbyt wybitnego szczęścia. Krakowianie znajdują się obecnie przynajmniej teoretycznie, w lepszej formie i raczej na nich należy typować choć tradycyjny wynik remisowy nie jest g tym razem wykluczony.
 +
 +
 +
 +
===Sport i Wczasy. R.3, 1949, nr 27===
 +
 +
Trzecia niedziela mistrzostw piłkarskich wbrew zapowiedziom niektórych speców, że nastąpi ponowna zmiana leadera, nić przyniosła pod tym względem sensacji. Gwardia Wisła wywiozła ze stolicy dwa punkty i w dalszym ciągu kroczy na czele I Ligi bez porażki.
 +
 +
Największą sensacją dnia jest zwycięstwo ŁKS nad Wartą, która przecież przed tygodniem lekko wygrała z Cracovią. ŁKS w tej chwili, sądząc z wyników ostatnich dwóch niedziel, staje się jedną z najgroźniejszych drużyn w I Lidze. Pewną niespodzianką jest też porażka Lechii z Wybrzeża ze Szombierkami. Uzyskanie przez Polonię z Bytomia w Poznaniu wyniku remisowego z ZZK należy uważać za duży sukces bytomiaków. Ruch odniósł w tegorocznych mistrzostwach pierwsze zwycięstwo, pokonując Legię.
 +
 +
Cracovia mimo poważnego osłabienia w składzie, pokonała gładko AKS, który nadal zajmuje w tabeli ostatnie miejsce.
 +
 +
Górnik (Szombierki) z piątego miejsca wysunął się w tabeli na drugie. Cracovia z szóstego na trzecie, ŁKS z ósmego na czwarte a Ruch z jedenastego na ósme.
 +
 +
ZZK z czwartego miejsca spadł na piąte, Warta-z drugiego na szóste, Polonia stołeczna z trzeciego na siódme. Legia z dziewiątego na dziesiąte, a Polonia z Bytomia poprawiła swą pozycję o jedno miejsce
 +
 +
Walka o prymat w tabeli
 +
 +
WARSZAWA, (tel.) Wisła przyjechała do Warszawy jako faworyt Spotkania, jednakże przebieg meczu wykazał, że drużyna krakowska nie znajduje się jeszcze w najlepszej formie i przy odrobinie szczęścia Polonia mogła uratować conajmniej jeden punkt. Należałoby może mówić nie tyle o szczęściu, ile o nieudolności napastników Polonii, gdyż przez pierwsze 45 minut gospodarze przewyższali w polu, a Wisła zdobyła się jedynie na sporadyczne kontrataki. Właśnie z takiego przeboju w 20 minucie, padła jedyna bramka dnia, strzelona przez Kohuta. Nie bez winy był w tym wypadku Borucz, który powinien był wybiec naprzeciw atakującego wiślaka.
 +
 +
Po przerwie Wisła tylko przez 15 minut miała zdecydowaną przewagę, grając zresztą z wiatrem. Po tym gra znów się wyrównała a czarne koszule miały niejednokrotnie okazję do poprawy wyniku, jednak w ostatniej chwili zawodził atak. Wydaje się, że winę ponosi głównie kierownictwo klubu, które wystawiło Świcarza na kierownika napadu, mimo że zawodnik ten ani razu nie był na treningu.
 +
 +
Na ogół Wisła przewyższała technicznie. Widzieliśmy kilka dobrych zagrań pary Gracz-Kohut, bardzo pracowity był Rupa, a Mamon imponował szybkością. W pomocy najlepszym bodaj był Legutko. Z obrońców bardziej podobał się Flanek chociaż i on popełnił kilka rażących błędów. Giergiel w bramce nie miał specjalnie wiele pracy.
 +
 +
W drużynie Polonii bardzo dobrze w ataku wypadła para Ochmański-Szularz, czyli lewa strona napadu.
 +
 +
Natomiast Świcarz wstrzymywał wszystkie niemal akcje ataku i przy czynił się wydatnie do tego, że Jaźniowi wypadł słabo. W pomocy wszyscy trzej zawodnicy wypełnili swe zadanie. Brzozowskiemu Kohut uciekł tylko raz, właśnie wtedy, kiedy strzelił bramkę. Obrońcy byli na swym normalnym poziomie, jak i bramkarz Borucz.
 +
 +
Widzów około 20.000. Niestety, wrażenie gry, stojącej na ogół na niezłym poziomie, zepsuł bardzo słabo sędziujący Nalepa.
 +
 +
 +
 +
[[Grafika:Życie Warszawy 1949.04.03.jpg|thumb|300px|right|]]
 +
[[Grafika:Życie Warszawy 1949.04.04.jpg|thumb|300px|right|]]
 +
 +
 +
===Sport. 1949, nr 27===
 +
 +
1949.03.31
 +
 +
Gwardia — Wisła jedzie do Warszawy. Polonia stołeczna daleka jest od formy, z drugiej strony wiadomo jednak, że gwałtownie od zyskuje kondycję, czego pierwsze oznaki dały się zauważyć w Bytomiu. Wiadomo również, że warszawianie mają osobliwy sposób traktowania rozgrywek i właśnie „naj możniejszym” lubią płatać figla. Wisła pamięta to bardzo dobrze od dwu lat. Czy więc zważywszy to i wyniki drugiego koła, można być pewnym losu krakowian?
 +
 +
 +
===Sport. 1949, nr 28===
 +
[[Grafika:Sport 1949-04-04.jpg‎‎|thumb|right|200 px]]
 +
 +
1949.04.04
 +
 +
W WARSZAWĘ BEZ SENSACJI
 +
 +
Bramkę zdobył w 26 minucie Kohut. Sędziował Nalepa (Opole).
 +
 +
Widzów ponad 20 000.
 +
 +
Wisła w dalszym ciągu pozostanie leaderem tabeli ligowej. Sądząc po dzisiejszym spotkaniu raczej opierając się na szczęściu niż na umiejętnościach zespołu. To co dzisiaj demonstrowali wiślacy na boisku dalekie Jest od wymagań stawianych przodującemu zespołowi, który ma chyba najwięcej szans na zdobycie upragnionego mistrzostwa Umiejętności te, nie wykraczały poza ramy przeciętności ligowej i niewiele brakowało, aby gospodarze, których w żadnym wypadku nie można zaliczyć do czołowych zespołów, mogli nie tylko jeden punkt, ale i zwycięstwo odebrać krakowiakom.
 +
 +
Całkiem słaby, źle podający atak Polonii stwarzał tyle zamieszania pod bramką Wisły, że aż dziw brał 1 dużo trzeba było szczęścia, aby słabe tyły gości mogły przetrzymać dość częste ataki w pierwszej potowi«. Podobnie było z atakiem Wisły, będącym najlepszą częścią zespołu. Trafiając z kolej również aa silniejszą formację defensywną Polonii, kilka indywidualności i kilka lepiej przemyślanych zagrań, zwłaszcza po przerwie — to stanowczo za mało.
 +
 +
Bramka Kohuta była dziełem jedynego zresztą tylko błędu Brzozowskiego i tylko dzięki temu Wisła nie zeszła pokonana z boiska.
 +
 +
Na tym tle sylwetka Gracza a w pewnej części i Kohuta wypadły znacznie lepiej od reszty kolegów.
 +
 +
Widać było również, że Mamon rozporządzą dużą szybkością, wczoraj jednak pilnowany dokładnie przez Wołosza, nie miał pola do popisu. Jedno przejście i jeden celny strzał to za mało jak na kandydata do reprezentacji, tym bardziej, re i Wołosz poza skutecznością nie może się pochwalić wysokim kunsztem technicznym. Kto wie czy prawo skrzydłowy Giergiel nie był produktywniejszy w grze od Mamonia, w każdym rade wiele jego dośrodkowań było groźnych.
 +
 +
Legutko jak zwykle pracowity, kręcił się w środku pola, zwalając na obrońców zadania defensywne, ale i w ofensywie przez zbyt długie wstrzymanie piłki akcje raczej hamował a nie posuwał do przodu.
 +
 +
Obok dobrego Wapiennika najsłabszym graczem zespołu krakowskiego był Łyko II. Niewiele również można powiedzieć o Flanku, który pierwszy na boisku rozpoczął ostrą grę, wkraczając zbyt ostro h jak zwykle nie bardzo pewnie. Jurowicz natomiast nie popełnił żadnego błędu, i tak jak Borucz wychodził zawsze zwycięsko z pojedynku z napastnikami.
 +
 +
Polonia może mówić o braku szczęścia, ale w sumie goście po pierwszej słabej połowie, drugą rozstrzygnęli zdecydowanie na swoją korzyść, wyrównując w pewnym sensie poprzednie braki.
 +
 +
Pierwsza połowa, kiedy jeszcze zawodnikom Polonii wystarczyło siły i sprzyjał korzystny wiatr, mogła przynieść kilka bramek. Na to nie umiał się zdobyć atak, mimo udziału Świcarza: Po przerwie stroną atakującą była już wyłącznie Wisła. Wprawdzie jeden strzał z wolnego Brzozowskiego zatrzymał się na słupku i mogła paść wyrównująca bramka, kilka okazji w drugiej połowie to chyba wszystko na co ofensywa Polonii zdobyła się, mimo dobrej a nawet skutecznej gry w środku pola Najlepsza nota należy się niewątpliwie Wołoszowi, który grając przeciw Mamoniowi przez całe spotkanie nie popełnił ani jednego błędu i uniemożliwił grę groźnemu przeciwnikowi.
 +
 +
Wołoszowi brak jedynie czystego wykopu.
 +
 +
Brzozowski jak zwykle grał dobrze, umiał nawiązać walkę z Kohutem i tylko jeden jedyny błąd z którego padła bramka obciąża go.
 +
 +
Obaj boczni pomocnicy Szczawiński i Wiśniewski grali całkiem dobrze. Pierwszy z nich potrafił wielokrotnie zatrzymać zapędy Gracza, a ponieważ przewyższa go szybkością, już kilka minut po rozpoczęciu gry przestał się obawiać groźnego przeciwnika W ataku gospodarzy Świcarz całkiem bez treningu nic też dziwnego, że oprócz kilku podań nie wiele zdziałał na boisku Do przerwy całkiem dobrze wypadł Szularz, brak kondycji po pi zerwie zamienił go z produktywnego gracza na jednego z najsłabszych — Kilka strzałów Ochmańskiego niezła gra po przerwie Łabędy to wszystko, co można powiedzieć o skrzydłowych.
 +
 +
Zwycięstwo Wisły w sumie zasłużone, ale po tak słabej i na nisko stojącym poziomie grze, że liczna publiczność wychodziła z boiska zawiedziona, komentując wiele okazji gospodarzy do remisu, a nawet zwycięstwa.
 +
 +
Mogło być i tak. — Niedzielne spotkanie jeszcze raz dowiodło, że gospodarze przy dość dobrych i pewnych formacjach obronnych nie mogą przezwyciężyć kryzysu ataku
 +
 +
===Gazeta Krakowska. 1949, nr 49 (4 IV)===
 +
[[Grafika:Gazeta Krakowska 1949-04-06.jpg‎|thumb|right|200 px]]
 +
 +
Gwardia-Wisła— Polonia (W wa) 1:0
 +
 +
WARSZAWA. Ligowe spotkanie Gwardii-Wisły z Polonią warszawską zakończyło się ciężko wywalczonym zwycięstwem drużyny krakowskiej w stosunku 1:0.
 +
 +
Gra była na ogół równorzędna, a jedyna bramka dnia padła ze strzału Kohuta w 20 min. pierwszej połowy.
 +
 +
Zawody prowadził słabo ob. Nalepa, widzów rekordowa ilość 25.000.
 +
 +
[[Kategoria:I Liga 1949 (piłka nożna)]]
 +
[[Kategoria:Wszystkie mecze 1949 (piłka nożna)]]
[[Kategoria:Polonia Warszawa]]
[[Kategoria:Polonia Warszawa]]

Aktualna wersja

1949.04.03, I liga, 3. kolejka, Stadion Wojska Polskiego, Warszawa, 15:30, niedziela
Polonia Warszawa 0:1 (0:1) Gwardia - Wisła Kraków
widzów: 20.000
sędzia: Nalepa z Zabrza
Bramki
0:1 24' Józef Kohut
Polonia Warszawa
3-2-5
Borucz
Wołosz
Pruski
Wiśniewski
Brzozowski
Szczawiński
Łabęda
Jaźnicki
Świcarz
Szularz
Ochmański

trener
Gwardia - Wisła Kraków
3-2-5
Jerzy Jurowicz
Tadeusz Kubik
Stanisław Flanek
Andrzej Łyko
Tadeusz Legutko
Adam Wapiennik
Władysław Giergiel
Mieczysław Gracz
Józef Kohut
Mieczysław Rupa
Józef Mamoń

trener Josef Kuchynka

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl


Spis treści

Relacje prasowe

Echo Krakowskie. 1949, nr 92 (4 IV) nr 1098

‎‎‎
‎‎‎

Nieznaczne lecz zasłużone zwycięstwo Gwardii-Wisły nad Polonią 1:0 (1:0)


WARSZAWA (tel. wł.). Meczem „słupków i poprzeczek" można by nazwać spotkanie pomiędzy krakowską Gwardią-Wisłą a Polonią warszawską, które po bardzo dobrej i na dobrym poziomie stojącej grze, zakończyło się zasłużonym zwycięstwem krakowian.

Drużyna Wisły była zespołem lepszym i skonsolidowanym i jako całość lepiej podobała się od gospodarzy, Jurewicz w bramce był doskonały, obronił wiele strzałów, obrońcy popisywali się oswobadzającymi wykopami pomoc zasilała swój atak dobrymi piłkami, a linia ataku była stale niebezpieczna i zatrudniała Borucza przez cały mecz. Najlepszym w tej linii był Gracz i Kohut, pracowitym był Rupa a obaj skrzydłowi robili zamieszanie pod bramką przeciwnika.

W bramce Polonii dzielnie spisy­ wał się Borucz, który obronił szereg . murowanych bramek, mając przy tym duże szczęście i pomoc w słupkach i poprzeczkach. Obrońcy na poziomie, pomoc dobra a atak poza jedynym Swicarzem, który był najsłabszym graczem, spisywał się na ogół dobrze.

Mecz, jak powiedziano — był bardzo ciekawy, gdyż sytuacje zmieniały się stale a gra prowadzona była w szybkim tempie. Początkowo przewagę miała Polonia, która grając z wiatrem zepchnęła Wisłę do defensywy, ale pomoc krakowska skutecznie odpierała częste ataki warszawian. Napór Polonii trwał do 10 minuty, w której omal Wisła nie zdobyła bramki. Strzał Kohuta wypuszcza Borucz z rąk, dobitka Kupy idzie w słupek, piłka wędruje do Giergiela, którego główkę broni Borucz.

Następuje kontratak Polonii i strzał Ochmańskiego broni pięknie Jurewicz. Wybitą piłkę otrzymuje Gracz, wypuszcza pięknie „w uliczkę" Kohuta, który ZDOBYWA JEDYNĄ BRAMKĘ DLA WISŁY Po tej bramce Polonia silnie napiera, ale strzały napastników idą w poprzeczkę łub słupki, część z nich zaś broni Jurewicz.

Akcje napastników warszawskich psuje jednak niedysponowany Swicarz, najsłabszy zawodnik na boisku, Do jego poziomu dostosował się sędzia Nalepa z Opola, który swymi mylnymi rozstrzygnięciami krzywdził obie drużyny.

Wolny dla Polonii i silny strzał Brzozowskiego idzie w słupek a na pięć minut przed końcem strzał Jaźnickiego odbija się od poprzeczki.

Po pauzie Wisła gra z wiatrem i z miejsca uzyskuje przewagę. .Gracz będąc obrócony tyłem do bramki strzela w „stylu Leonidasa", jednak strzał idzie obok. Kohut ucieka z piłką, lecz będąc na polu karnym, pomaga sobie ręką. Polonia jest aż do 60 minuty równorzędnym przeciwnikiem, niepokojąc Jurowicza celnymi strzałami , Końcowe minuty należą jednak do Wisły. Strzały Gracza trafiają jednak bądź to w poprzeczkę, bądź też w słupki i wynik nie ulega zmianie.

Widzów rekordowa ilość 25.000.




Przegląd Sportowy, numer 27

Wisła nieco lepsza technicznie. Na podstawie przebiegu gry zasłużyła tylko na remis.

Wisła - Polonia 1:0

Gwardia Wisła - Polonia 1:0 (1:0)

Bramkę dla Wisły zdobył Kohut w 24 min. Widzów ponad 20.000. Sędziował ob. Nalepa z Opola

Wisła: Jurowicz, Kubik, Flanek - Łyko II, Legutko, Wapiennik II - Giergiel, Gracz, Kohut, Rupa, Mamoń.

Polonia: Borucz - Wołosz, Pruski - Wiśniewski, Brzozowski, Szczawiński - Łabęda, Jaźnicki, Świcarz, Szularz, Ochmański

Ponad 20.000 widzów stawiło się na przywitanie krakowskiego półmistrza. Niestety, temu "międzypaństwowemu kontyngentowi" ni dotrzymał kroku ani poziom gry, ani też nastrój ogólny. Okazuje się, że wiatr jest silniejszy od umiejętności polskich piłkarzy.

Minister inż. Rabanowski wraz z szeregiem wyższych urzędników Ministerstwa Komunikacji przyglądali się Polonii, która nie mogła znaleźć właściwego toru, by wjechać do bramki Wisły.

Dmie on już od kilku tygodni z południowego-wschodu na północ trasą poprzez stadion W.P. i wprawia w nielada kłopot urzędujących tam czasowo futbolistów.

Spodziewaliśmy się , że gwardziści Wisły przy sporych zasobach technicznych dadzą mu radę, ale okazało się że z konceptem taktycznym jest gorzej. Gdy przed przerwą Wiślacy operowali przeciw wiatrowi, jakby pół parą byliśmy gotowi pochwalić ich za rozsądne rozparcelowanie sił. Po przerwie okazało się jednak, że nie było w tym wyrafinowanej metody, lecz po prostu przypadek i gdzieś od dwudziestej minuty tej części zawodów batutę przejęła znów raczej Polonia!

Na podstawie przebiegu gry warszawianie zasłużyli na remis. O wyniku zadecydowało nie tyle nawet lepsze przygotowanie przeciwnika, lecz łut szczęścia i ... niezawodny Jurowicz. Bramkarz krakowski zasłużył na pełną piątkę.

Wisła wbrew przekonaniom piłkarskiej "komisji edukacyjnej" która orzekła, że zbawienie Polski leży tylko w systemie trzech obrońców,

Nie mogę patrzeć na Polonię, gdyż nie umie strzelać - rzekł szofer taksówki nr 10 - życząc Wiśle zwycięstwa.

grała po staremu i kryła tak dobrze że napęd Polonii rzadko tylko miał okazję do spokojnego strzału czy przeboju. Kubik i Flanek walczyli nieustępliwie i zajadle - Ten ostatni poprawił nieco wykop z prawej nogi, ale ... u obydwu czystość odbijanych piłek pozostawiała do życzenia, szczególnie przeciw wiatrowi.

WIELKIM SZLAKIEM

Legutko uwijał się wzorem Kotlarczyka po całym boisku, sprawiał wiele kłopotów trójce środkowej polonistów i szedł do przodu za własnym napadem. Niestety, nie umiał wzorem swego wielkiego przodownika nadać tonu grze. Jego rzeczą było w "wietrznych" warunkach tłamsić piłkę na ziemi i forsować dolne podania. Boczni Wapiennik i Łyko II dobrze wywiązywali się z zadań defensywnych, starali się o łączność z atakiem, ale ... również posyłali do przodu zbyt wiele górnych piłek. Oczekiwaliśmy popisowej gry napadu krakowskiego po przerwie. Nie wiele z tego wyszło. Kilkanaście sprawniejszych akcji, jak na cały mecz, to mało. Kohut nie był zbyt pracowity, czekał na piłki i tak zwane gwarą piłkarską "szpargi" (w Krakowienas zrozumieją). Indywidualnie w kilku wypadkach wyszedł nieźle, ale jako kierownik całości zawiódł.

POCO OKÓLNIE...?

Graczowi, którego naturalnie specjalnie pilnowano mamy do zarzucenia, że miast operować prosto zapuszczał się niepotrzebnie w zawiłe ciągi, marnował własne siły i ... sytuacje. A wydaje nam się, że Giergiel nadawał się w niedzielę do gry. Panował dobrze nad piłką, umiał urwać się i podać. Pan Mieczysław powinien był zawrzeć z nim ściślejszą spółkę, a z mąki tej byłby chleb. Rupa technicznie zaawansowany odznaczał się wielką pracowitością, widzieliśmy go często daleko w tyle. W gorących momentach nie zawsze był dokładny. W ogóle zbyt często dochodziło do karambolów między własnymi graczami.

Mamoń dał zaraz z początkiem spotkania próbkę swego dobrego biegu. Jest ambitny, pracowity i ofiarny, posiada sporo danych, by przy pilnej pracy uzyskać odpowiedni rezultat. Na razie brak mu jeszcze doświadczenia, to też łatwo go unieszkodliwić. Nie widzimy chwilowo powodów do wieńczenia na zapas laurami.

POLONIA WYRÓWNANA

Polonia była na ogół drużyną wyrównaną, bez specjalnie słabych i wyróżniających się punktów. Pochwałę wyrazilibyśmy chyba Jaźnickiemu za nadzwyczajną ambicję i pracowitość. "Dziesiątkę" widziało się ustawicznie tam gdzie była piłka. Świcarz nabrał w hokeju bojowości, to też często szedł na bramkarza i walczył, ale dawniej umiał grać sprytniej. Dobra i uważna defensywa krakowian stawiała napastników przed trudnym zadaniem a kilka korzystnych sytuacji nie umiała wyzyskać. Mimo to jednak Poloniści oddali sporo strzałów i przy mniejszej uwadze Jurowicza los krakowian nie byłby taki pewny.

Wisła nie wytrzymała. Autobus odwożący gwardzistów krakowskich na dworzec zboczył z drogi pod redakcję "Przeglądu Sportowego" by prędko jeszcze dowiedzieć się jak tam wyszła w niedzielę konkurencja.

Boczni pomocnicy byli poprawni, a Brzozowski spełniał twardo, czasami ostro rolę stoppera. W jednym wypadku zapomniał o zadaniu pilnowania Kohuta i ... nastąpiła katastrofa. Wraz z bocznymi kolegami umiał na ogół dezorganizować trójkę przeciwnika. Obrońcy spełnili swe zadanie. Wołosz nie pozwolił rozwinąć się Mamoniowi, a Pruski musiał wprawdzie parokrotnie kapitulować przed lepszym kunsztem Giergiela, ale na szczęście skrzydłowego Wisły nie zatrudniano odpowiednio. Borucz miał dopiero po przerwie więcej roboty. Nie popełnił żadnego błędu. Gra w pierwszej połowie pod znakiem przewagi Polonii mającej za sobą wiatr. W 24-ej min Kohut dostaje piłkę w wolny teren, ucieka i zmusza do kapitulacji bramkarza warszawskiego. Po przerwie początkowo Wisła naciska. Od 20-ej min. gra wyrównana nawet z przewagą gospodarzy. Sędzia Nalepa w pierwszej fazie dawał sobie nieźle radę, później zagubił się i popełnił szereg omyłek nie bez winy i bocznych kolegów. (T.M.)

Sport i Wczasy. R.3, 1949, nr 26

Wisła w dotychczasowych meczach z Polonią nie posiadała zbyt wybitnego szczęścia. Krakowianie znajdują się obecnie przynajmniej teoretycznie, w lepszej formie i raczej na nich należy typować choć tradycyjny wynik remisowy nie jest g tym razem wykluczony.


Sport i Wczasy. R.3, 1949, nr 27

Trzecia niedziela mistrzostw piłkarskich wbrew zapowiedziom niektórych speców, że nastąpi ponowna zmiana leadera, nić przyniosła pod tym względem sensacji. Gwardia Wisła wywiozła ze stolicy dwa punkty i w dalszym ciągu kroczy na czele I Ligi bez porażki.

Największą sensacją dnia jest zwycięstwo ŁKS nad Wartą, która przecież przed tygodniem lekko wygrała z Cracovią. ŁKS w tej chwili, sądząc z wyników ostatnich dwóch niedziel, staje się jedną z najgroźniejszych drużyn w I Lidze. Pewną niespodzianką jest też porażka Lechii z Wybrzeża ze Szombierkami. Uzyskanie przez Polonię z Bytomia w Poznaniu wyniku remisowego z ZZK należy uważać za duży sukces bytomiaków. Ruch odniósł w tegorocznych mistrzostwach pierwsze zwycięstwo, pokonując Legię.

Cracovia mimo poważnego osłabienia w składzie, pokonała gładko AKS, który nadal zajmuje w tabeli ostatnie miejsce.

Górnik (Szombierki) z piątego miejsca wysunął się w tabeli na drugie. Cracovia z szóstego na trzecie, ŁKS z ósmego na czwarte a Ruch z jedenastego na ósme.

ZZK z czwartego miejsca spadł na piąte, Warta-z drugiego na szóste, Polonia stołeczna z trzeciego na siódme. Legia z dziewiątego na dziesiąte, a Polonia z Bytomia poprawiła swą pozycję o jedno miejsce

Walka o prymat w tabeli

WARSZAWA, (tel.) Wisła przyjechała do Warszawy jako faworyt Spotkania, jednakże przebieg meczu wykazał, że drużyna krakowska nie znajduje się jeszcze w najlepszej formie i przy odrobinie szczęścia Polonia mogła uratować conajmniej jeden punkt. Należałoby może mówić nie tyle o szczęściu, ile o nieudolności napastników Polonii, gdyż przez pierwsze 45 minut gospodarze przewyższali w polu, a Wisła zdobyła się jedynie na sporadyczne kontrataki. Właśnie z takiego przeboju w 20 minucie, padła jedyna bramka dnia, strzelona przez Kohuta. Nie bez winy był w tym wypadku Borucz, który powinien był wybiec naprzeciw atakującego wiślaka.

Po przerwie Wisła tylko przez 15 minut miała zdecydowaną przewagę, grając zresztą z wiatrem. Po tym gra znów się wyrównała a czarne koszule miały niejednokrotnie okazję do poprawy wyniku, jednak w ostatniej chwili zawodził atak. Wydaje się, że winę ponosi głównie kierownictwo klubu, które wystawiło Świcarza na kierownika napadu, mimo że zawodnik ten ani razu nie był na treningu.

Na ogół Wisła przewyższała technicznie. Widzieliśmy kilka dobrych zagrań pary Gracz-Kohut, bardzo pracowity był Rupa, a Mamon imponował szybkością. W pomocy najlepszym bodaj był Legutko. Z obrońców bardziej podobał się Flanek chociaż i on popełnił kilka rażących błędów. Giergiel w bramce nie miał specjalnie wiele pracy.

W drużynie Polonii bardzo dobrze w ataku wypadła para Ochmański-Szularz, czyli lewa strona napadu.

Natomiast Świcarz wstrzymywał wszystkie niemal akcje ataku i przy czynił się wydatnie do tego, że Jaźniowi wypadł słabo. W pomocy wszyscy trzej zawodnicy wypełnili swe zadanie. Brzozowskiemu Kohut uciekł tylko raz, właśnie wtedy, kiedy strzelił bramkę. Obrońcy byli na swym normalnym poziomie, jak i bramkarz Borucz.

Widzów około 20.000. Niestety, wrażenie gry, stojącej na ogół na niezłym poziomie, zepsuł bardzo słabo sędziujący Nalepa.



Sport. 1949, nr 27

1949.03.31

Gwardia — Wisła jedzie do Warszawy. Polonia stołeczna daleka jest od formy, z drugiej strony wiadomo jednak, że gwałtownie od zyskuje kondycję, czego pierwsze oznaki dały się zauważyć w Bytomiu. Wiadomo również, że warszawianie mają osobliwy sposób traktowania rozgrywek i właśnie „naj możniejszym” lubią płatać figla. Wisła pamięta to bardzo dobrze od dwu lat. Czy więc zważywszy to i wyniki drugiego koła, można być pewnym losu krakowian?


Sport. 1949, nr 28

1949.04.04

W WARSZAWĘ BEZ SENSACJI

Bramkę zdobył w 26 minucie Kohut. Sędziował Nalepa (Opole).

Widzów ponad 20 000.

Wisła w dalszym ciągu pozostanie leaderem tabeli ligowej. Sądząc po dzisiejszym spotkaniu raczej opierając się na szczęściu niż na umiejętnościach zespołu. To co dzisiaj demonstrowali wiślacy na boisku dalekie Jest od wymagań stawianych przodującemu zespołowi, który ma chyba najwięcej szans na zdobycie upragnionego mistrzostwa Umiejętności te, nie wykraczały poza ramy przeciętności ligowej i niewiele brakowało, aby gospodarze, których w żadnym wypadku nie można zaliczyć do czołowych zespołów, mogli nie tylko jeden punkt, ale i zwycięstwo odebrać krakowiakom.

Całkiem słaby, źle podający atak Polonii stwarzał tyle zamieszania pod bramką Wisły, że aż dziw brał 1 dużo trzeba było szczęścia, aby słabe tyły gości mogły przetrzymać dość częste ataki w pierwszej potowi«. Podobnie było z atakiem Wisły, będącym najlepszą częścią zespołu. Trafiając z kolej również aa silniejszą formację defensywną Polonii, kilka indywidualności i kilka lepiej przemyślanych zagrań, zwłaszcza po przerwie — to stanowczo za mało.

Bramka Kohuta była dziełem jedynego zresztą tylko błędu Brzozowskiego i tylko dzięki temu Wisła nie zeszła pokonana z boiska.

Na tym tle sylwetka Gracza a w pewnej części i Kohuta wypadły znacznie lepiej od reszty kolegów.

Widać było również, że Mamon rozporządzą dużą szybkością, wczoraj jednak pilnowany dokładnie przez Wołosza, nie miał pola do popisu. Jedno przejście i jeden celny strzał to za mało jak na kandydata do reprezentacji, tym bardziej, re i Wołosz poza skutecznością nie może się pochwalić wysokim kunsztem technicznym. Kto wie czy prawo skrzydłowy Giergiel nie był produktywniejszy w grze od Mamonia, w każdym rade wiele jego dośrodkowań było groźnych.

Legutko jak zwykle pracowity, kręcił się w środku pola, zwalając na obrońców zadania defensywne, ale i w ofensywie przez zbyt długie wstrzymanie piłki akcje raczej hamował a nie posuwał do przodu.

Obok dobrego Wapiennika najsłabszym graczem zespołu krakowskiego był Łyko II. Niewiele również można powiedzieć o Flanku, który pierwszy na boisku rozpoczął ostrą grę, wkraczając zbyt ostro h jak zwykle nie bardzo pewnie. Jurowicz natomiast nie popełnił żadnego błędu, i tak jak Borucz wychodził zawsze zwycięsko z pojedynku z napastnikami.

Polonia może mówić o braku szczęścia, ale w sumie goście po pierwszej słabej połowie, drugą rozstrzygnęli zdecydowanie na swoją korzyść, wyrównując w pewnym sensie poprzednie braki.

Pierwsza połowa, kiedy jeszcze zawodnikom Polonii wystarczyło siły i sprzyjał korzystny wiatr, mogła przynieść kilka bramek. Na to nie umiał się zdobyć atak, mimo udziału Świcarza: Po przerwie stroną atakującą była już wyłącznie Wisła. Wprawdzie jeden strzał z wolnego Brzozowskiego zatrzymał się na słupku i mogła paść wyrównująca bramka, kilka okazji w drugiej połowie to chyba wszystko na co ofensywa Polonii zdobyła się, mimo dobrej a nawet skutecznej gry w środku pola Najlepsza nota należy się niewątpliwie Wołoszowi, który grając przeciw Mamoniowi przez całe spotkanie nie popełnił ani jednego błędu i uniemożliwił grę groźnemu przeciwnikowi.

Wołoszowi brak jedynie czystego wykopu.

Brzozowski jak zwykle grał dobrze, umiał nawiązać walkę z Kohutem i tylko jeden jedyny błąd z którego padła bramka obciąża go.

Obaj boczni pomocnicy Szczawiński i Wiśniewski grali całkiem dobrze. Pierwszy z nich potrafił wielokrotnie zatrzymać zapędy Gracza, a ponieważ przewyższa go szybkością, już kilka minut po rozpoczęciu gry przestał się obawiać groźnego przeciwnika W ataku gospodarzy Świcarz całkiem bez treningu nic też dziwnego, że oprócz kilku podań nie wiele zdziałał na boisku Do przerwy całkiem dobrze wypadł Szularz, brak kondycji po pi zerwie zamienił go z produktywnego gracza na jednego z najsłabszych — Kilka strzałów Ochmańskiego niezła gra po przerwie Łabędy to wszystko, co można powiedzieć o skrzydłowych.

Zwycięstwo Wisły w sumie zasłużone, ale po tak słabej i na nisko stojącym poziomie grze, że liczna publiczność wychodziła z boiska zawiedziona, komentując wiele okazji gospodarzy do remisu, a nawet zwycięstwa.

Mogło być i tak. — Niedzielne spotkanie jeszcze raz dowiodło, że gospodarze przy dość dobrych i pewnych formacjach obronnych nie mogą przezwyciężyć kryzysu ataku

Gazeta Krakowska. 1949, nr 49 (4 IV)

Gwardia-Wisła— Polonia (W wa) 1:0

WARSZAWA. Ligowe spotkanie Gwardii-Wisły z Polonią warszawską zakończyło się ciężko wywalczonym zwycięstwem drużyny krakowskiej w stosunku 1:0.

Gra była na ogół równorzędna, a jedyna bramka dnia padła ze strzału Kohuta w 20 min. pierwszej połowy.

Zawody prowadził słabo ob. Nalepa, widzów rekordowa ilość 25.000.