1949.04.03 Polonia Warszawa - Wisła Kraków 0:1
Z Historia Wisły
| [[Grafika:|150px]] | Polonia Warszawa | 0:1 (0:1) | Gwardia - Wisła Kraków | [[Grafika:|150px]] | ||||||
| widzów: 20.000 | ||||||||||
| sędzia: Nalepa z Zabrza | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacja
Przegląd Sportowy, numer 27, str. 2, Poniedziałek, 4 kwietnia 1949:
Wisła nieco lepsza technicznie. Na podstawie przebiegu gry zasłużyła tylko na remis.
Wisła - Polonia 1:0
Gwardia Wisła - Polonia 1:0 (1:0)
Bramkę dla Wisły zdobył Kohut w 24 min. Widzów ponad 20.000. Sędziował ob. Nalepa z Opola
Wisła: Jurowicz, Kubik, Flanek - Łyko II, Legutko, Wapiennik II - Giergiel, Gracz, Kohut, Rupa, Mamoń.
Polonia: Borucz - Wołosz, Pruski - Wiśniewski, Brzozowski, Szczawiński - Łabęda, Jaźnicki, Świcarz, Szularz, Ochmański
Ponad 20.000 widzów stawiło się na przywitanie krakowskiego półmistrza. Niestety, temu "międzypaństwowemu kontyngentowi" ni dotrzymał kroku ani poziom gry, ani też nastrój ogólny. Okazuje się, że wiatr jest silniejszy od umiejętności polskich piłkarzy.
Minister inż. Rabanowski wraz z szeregiem wyższych urzędników Ministerstwa Komunikacji przyglądali się Polonii, która nie mogła znaleźć właściwego toru, by wjechać do bramki Wisły.
Dmie on już od kilku tygodni z południowego-wschodu na północ trasą poprzez stadion W.P. i wprawia w nielada kłopot urzędujących tam czasowo futbolistów.
Spodziewaliśmy się , że gwardziści Wisły przy sporych zasobach technicznych dadzą mu radę, ale okazało się że z konceptem taktycznym jest gorzej. Gdy przed przerwą Wiślacy operowali przeciw wiatrowi, jakby pół parą byliśmy gotowi pochwalić ich za rozsądne rozparcelowanie sił. Po przerwie okazało się jednak, że nie było w tym wyrafinowanej metody, lecz po prostu przypadek i gdzieś od dwudziestej minuty tej części zawodów batutę przejęła znów raczej Polonia!
Na podstawie przebiegu gry warszawianie zasłużyli na remis. O wyniku zadecydowało nie tyle nawet lepsze przygotowanie przeciwnika, lecz łut szczęścia i ... niezawodny Jurowicz. Bramkarz krakowski zasłużył na pełną piątkę.
Wisła wbrew przekonaniom piłkarskiej "komisji edukacyjnej" która orzekła, że zbawienie Polski leży tylko w systemie trzech obrońców,
Nie mogę patrzeć na Polonię, gdyż nie umie strzelać - rzekł szofer taksówki nr 10 - życząc Wiśle zwycięstwa.
grała po staremu i kryła tak dobrze że napęd Polonii rzadko tylko miał okazję do spokojnego strzału czy przeboju. Kubik i Flanek walczyli nieustępliwie i zajadle - Ten ostatni poprawił nieco wykop z prawej nogi, ale ... u obydwu czystość odbijanych piłek pozostawiała do życzenia, szczególnie przeciw wiatrowi.
WIELKIM SZLAKIEM
Legutko uwijał się wzorem Kotlarczyka po całym boisku, sprawiał wiele kłopotów trójce środkowej polonistów i szedł do przodu za własnym napadem. Niestety, nie umiał wzorem swego wielkiego przodownika nadać tonu grze. Jego rzeczą było w "wietrznych" warunkach tłamsić piłkę na ziemi i forsować dolne podania. Boczni Wapiennik i Łyko II dobrze wywiązywali się z zadań defensywnych, starali się o łączność z atakiem, ale ... również posyłali do przodu zbyt wiele górnych piłek. Oczekiwaliśmy popisowej gry napadu krakowskiego po przerwie. Nie wiele z tego wyszło. Kilkanaście sprawniejszych akcji, jak na cały mecz, to mało. Kohut nie był zbyt pracowity, czekał na piłki i tak zwane gwarą piłkarską "szpargi" (w Krakowienas zrozumieją). Indywidualnie w kilku wypadkach wyszedł nieźle, ale jako kierownik całości zawiódł.
POCO OKÓLNIE...?
Graczowi, którego naturalnie specjalnie pilnowano mamy do zarzucenia, że miast operować prosto zapuszczał się niepotrzebnie w zawiłe ciągi, marnował własne siły i ... sytuacje. A wydaje nam się, że Giergiel nadawał się w niedzielę do gry. Panował dobrze nad piłką, umiał urwać się i podać. Pan Mieczysław powinien był zawrzeć z nim ściślejszą spółkę, a z mąki tej byłby chleb. Rupa technicznie zaawansowany odznaczał się wielką pracowitością, widzieliśmy go często daleko w tyle. W gorących momentach nie zawsze był dokładny. W ogóle zbyt często dochodziło do karambolów między własnymi graczami.
Mamoń dał zaraz z początkiem spotkania próbkę swego dobrego biegu. Jest ambitny, pracowity i ofiarny, posiada sporo danych, by przy pilnej pracy uzyskać odpowiedni rezultat. Na razie brak mu jeszcze doświadczenia, to też łatwo go unieszkodliwić. Nie widzimy chwilowo powodów do wieńczenia na zapas laurami.
POLONIA WYRÓWNANA
Polonia była na ogół drużyną wyrównaną, bez specjalnie słabych i wyróżniających się punktów. Pochwałę wyrazilibyśmy chyba Jaźnickiemu za nadzwyczajną ambicję i pracowitość. "Dziesiątkę" widziało się ustawicznie tam gdzie była piłka. Świcarz nabrał w hokeju bojowości, to też często szedł na bramkarza i walczył, ale dawniej umiał grać sprytniej. Dobra i uważna defensywa krakowian stawiała napastników przed trudnym zadaniem a kilka korzystnych sytuacji nie umiała wyzyskać. Mimo to jednak Poloniści oddali sporo strzałów i przy mniejszej uwadze Jurowicza los krakowian nie byłby taki pewny.
Wisła nie wytrzymała. Autobus odwożący gwardzistów krakowskich na dworzec zboczył z drogi pod redakcję "Przeglądu Sportowego" by prędko jeszcze dowiedzieć się jak tam wyszła w niedzielę konkurencja.
Boczni pomocnicy byli poprawni, a Brzozowski spełniał twardo, czasami ostro rolę stoppera. W jednym wypadku zapomniał o zadaniu pilnowania Kohuta i ... nastąpiła katastrofa. Wraz z bocznymi kolegami umiał na ogół dezorganizować trójkę przeciwnika. Obrońcy spełnili swe zadanie. Wołosz nie pozwolił rozwinąć się Mamoniowi, a Pruski musiał wprawdzie parokrotnie kapitulować przed lepszym kunsztem Giergiela, ale na szczęście skrzydłowego Wisły nie zatrudniano odpowiednio. Borucz miał dopiero po przerwie więcej roboty. Nie popełnił żadnego błędu. Gra w pierwszej połowie pod znakiem przewagi Polonii mającej za sobą wiatr. W 24-ej min Kohut dostaje piłkę w wolny teren, ucieka i zmusza do kapitulacji bramkarza warszawskiego. Po przerwie początkowo Wisła naciska. Od 20-ej min. gra wyrównana nawet z przewagą gospodarzy. Sędzia Nalepa w pierwszej fazie dawał sobie nieźle radę, później zagubił się i popełnił szereg omyłek nie bez winy i bocznych kolegów. (T.M.)
