1956.04.22 Wisła Kraków - ŁKS Łódź 2:0

Z Historia Wisły

1956.04.22, I liga, 5. kolejka, Kraków, Stadion Wisły, 16:00
Wisła Kraków 2:0 (2:0) ŁKS Łódź
widzów: 24.000
sędzia: Józef Kowal z Katowic (Stalinogród)
Bramki
Ryszard Jędrys 14’
Marian Morek (g) 21’
1:0
2:0
Wisła Kraków
3-2-5
Stanisław Kalisz
Jerzy Piotrowski
Leszek Snopkowski
Ryszard Budka
Adam Michel
Ryszard Jędrys
Władysław Machowski
Kazimierz Kościelny
Stanisław Adamczyk
Kazimierz Budek
Marian Morek

trener: Artur Woźniak
ŁKS Łódź
3-2-5
Henryk Szczurzyński
Henryk Stusio
Stanisław Wlazły
Stanisław Baran
Wiesław Jańczyk
Stefan Gustowski
Leszek Jezierski
Henryk Pilarski
Henryk Szymborski
Władysław Soporek
Kazimierz Kowalec

trener: Władysław Król

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Spis treści

Relacje prasowe

Echo Krakowa. 1956, nr 94 (20 IV)

Czy Wisła wygra z ŁKS i obejmie prowadzenie w I lidze?

‎‎

Cracovia gra u siebie z Górnikiem Wałbrzych

40 tysięcy widzów gorąco oklaskiwało w ubiegła niedzielę na stadionie łódzkiego Włókniarza swą drużynę, która odniosła piękne zwycięstwo nad Górnikiem Zabrze, wygrywając 4:1. Publiczność łódzka przez pół roku nie widziała ŁKS, który po zajściach na meczu z Polonią Bytom musiał ponosić przykre konsekwencje spowodowane przez grupę sfanatyzowanych kibiców i rozgrywał mecze ligowe poza Łodzią.

PIŁKARZE ŁKS nie załamali się i w tym sezonie zamierzają odegrać poważną rolę w rozgrywkach I ligi. Z czterech rozegranych dotychczas spotkań wygrali oni dwa, a dwa mecze zremisowali.

20 tysięcy widzów na stadionach Wisły i Garbarni oglądało z podziwem grę odmłodzonej drużyny Wisły, która pokonała mistrza Polski CWKS 2:0 i zremisowała z lokalnym rywalem Garbarnią 1:1. Obecnie „wiślacy” mają taki sam dorobek punktowy co i ŁKS, a w tabeli wyprzedzają łodzian lepszym stosunkiem bramek.

W niedzielę na boisku Wisły staną przeciw sobie te dwa zespoły.

KTO wygra? Pytanie to zadaje sobie od wielu dni cały sportowy Kraków i Łódź. Gospodarze nie będą mieli łatwego zadania, ale jeśli zagrają z taką ambicją i ofiarnością jak w meczu z CWKS, to zainkasują dwa dalsze punkty i mogą wyjść ponownie na I miejsce w tabeli. Awans ich uzależniony jest jednak od wyniku meczu Kolejarza Poznań z Ruchem. Zawodnicy Wisły i sympatycy życzyć więc będą zwycięstwa Ślązakom a w najgorszym razie remisu, co pozwoliłoby krakowianom na objęcie przodownictwa w ekstraklasie.


Echo Krakowa. 1956, nr 96 (23 IV)

‎‎
‎‎
‎‎
‎‎
‎‎

Cały tydzień martwili się sympatycy Wisły — jak to wyjdą ich chłopcy na mecz z ŁKS-em. W drużynie Wisły podczas meczu z Garbarnią kontuzjowany został Gamaj i nie było najmniejszych nadziei, aby utalentowany ten zawodnik mógł zagrać przeciwko łódzkim piłkarzom. Korzystając z tego, że kontuzja uniemożliwiła mu wyjście na boisko Gamaj zawarł wczoraj związek małżeński z panną Zofią Kubalą.

TYMCZASEM piłkarze Wisły wyszli wczoraj na boisko przeciwko ŁKS-owi z ogromną wolą zwycięstwa. Postanowili bowiem m. in. złożyć Gamajowi prezent ślubny w postaci zwycięstwa.

I tak się też stało. Od pierwszych minut gry chłopcy z „białą gwiazdą” zepchnęli groźnego przeciwnika do defensywy i przez pełne 45 min. przesiadywali na połowie boiska gości. Już w 1 min. gry Kościelny zagrywa piłką do Adamczyka. ten oddaje Machowskiemu, który ostro strzela w sam róg bramki. — Szczurzyński broni jednak ten strzał kapitalną robinsonadą. Jeszcze nie prze­ brzmiały oklaski po tej pięknej akcji a już strzał Kościelnego niepokoi bramkarza ŁKS. Jedyny w I tym Okresie kontratak gości marnuje Soporek, który będąc sam na sam z Kaliszem nie trafia do bramki.

Na bramkę gości suną teraz falowe ataki „wiślaków”. — Strzały Michla, Morka i Budka z największym trudem paruje Szczurzyński. Nie jest on jednak w stanie zagrodzić piłce drogi, kiedy wypuszczony przez Adamczyka w uliczkę pomocnik Jędrys „piekielną” bombą uzyskuje prowadzenie.

Entuzjazm na trybunach wielki. Wisła w dalszym ciągu ma dużą przewagę, jednak na drugą bramkę ponad 25 tys.

widzów czekać musi do 22 min. gry. Machowski egzekwuje rzut rożny, piłkę otrzymuje Adamczyk i przerzuca ją do Morka, który głową strzela w sam róg bramki. — Szczurzyński interweniuje ale o ułamek sekundy za późno i obok zegara na wieży wyników poniżaj tablicy „Wisły” ukazuje się cyferka „2“.

Do końca pierwszej połowy gospodarze mają jeszcze szanse na podwyższenie wyniku, ale strzały Morka, Machowskiego, Adamczyka, Kościelnego, pomocników Jędrysa i Michny, a nawet Piotrowskiego z obrony wyłapuje Szczurzyński.

PO przerwie Wisła celowo zwalnia grę. a goście mimo, że mają prze, wagę nie są w stanie sforsować defensywy gospodarzy. Stoper Snopkowski świetnie dyryguje swymi kolegami i napastnicy ŁKS „wpuszczani” są często na spalony, co uważnie gwiżdżący sędzia Kowal ze Stalinogrodu w porę zawsze wychwytuje.

W Wiśle w pierwszej połowie meczu bardzo ładnie grał cały atak plus Jędrys a po przerwie defensywa. Kalisz w bramce nabiera coraz większej pewności i jest już nie tym samym zawodnikiem. którego widzieliśmy przed paru tygodniami w meczu z Banikiem.

ŁKS — to drużyna wysokich kwalifikacji technicznych. a że przegrała to już inna sprawa — natrafiła bowiem na lepszego od siebie przeciwnika. Przegrać jednak umiała...

J. FRANDOFERT

"Przegląd Sportowy" z 1956.04.23

Pół meczu Wisła grała jak z nut

ŁKS pokonany w Krakowie

KRAKÓW, 22.4 (tel. wł.)

WISŁA KRAKÓW - ŁKS WŁÓKNIARZ 2:0 (2:0) Bramki zdobyli Jędrys i Morek. Sędziował Józef Kowal (Stalinogród). Widzów 24 tys.

WISŁA: Kalisz, Piotrowski, Snopkowski, Budka, Michel, Jędrys, Machowski I, Kościelny II, Adamczyk, Budek, Morek.

ŁKS: Szczurzyński, Stusio, Wlazły, Baran, Jańczyk, Gustowski, Jezierski, Pilarski, Szymborski, Soporek, Kowalec.

Nie często się zdarza, aby widownia mogła obserwując grę tej samej drużyny przez trzy kolejne spotkania mistrzowskie. Z uwagi na to że mecze Wisła-CWKS i Wisła-ŁKS "przegradzały" derby lokalne, krakowianie mieli sposobność przyjrzenia się trzem kolejnym spotkaniom Wisły. W spotkaniu z CWKS Wisła zaimponowała, zdobywając w sposób niepodlegający dyskusji dwa punkty, następnej niedzieli stoczyła piękną walkę z dobrze w tym dniu dysponowaną i nad podziw ambitnie walczącą Garbarnią, inkasując dalszy punkt mistrzowski. Obecnie znów pokazała swój lwi pazur, zwyciężając w najlepszym stylu groźnego przeciwnika z Łodzi.

Jeśli więc poważnie odmłodzony w stosunku do lat ubiegłych zespół, potrafi uniknąć gwałtownych wahań formy, tak charakterystycznych dla naszego piłkarstwa (prawda-uczestnicy Totka?) to wydaje się że dalsza solidna praca może przywrócić Wiśle czołową pozycję w Polsce.

Wisła zagrała przez pierwszych 45 minut jak z nut. Już przed zdobyciem pierwszej bramki, a więc w ciągu kwadransa "przeegzaminowano" ostro Szczurzyńskiego, który popisał się m. in. obroną ostrego strzału Machowskiego z kilku metrów oraz piękną paradą przy obronie strzału Morka. Dwie bramki uzyskane w ciągu 7 min. przy czym obie przedniej marki - jeszcze bardziej dodały ducha krakowianom, którzy zepchnęli ŁKS do defensywy i zamykali go nieraz na długie okresy na jego polu bramkowym. Sytuacja zmieniła się nieco po przerwie, gdy Wisła, zwolniwszy trochę tempo gry, zwróciła szczególną uwagę na dokładność w kryciu i dla obstawienia każdego z napastników łódzkich, cofnęła łączników do tyłu. Na ten manewr taktyczny łodzianie odpowiedzieli budowaniem akcji ofensywnych przez pomocników z głębi własnego pola i częstszą, niż do przerwy grą skrzydłami. Doprowadziło to wprawdzie do półgodzinnego okresu wyrównanej gry, lecz ambitna postawa obrony Wisły, poparta bezbłędną grą bramkarza, przy równoczesnym niezbyt dobrze nastawionym celowniku napastników łódzkich, uniemożliwiły im zmianę wyniku.

W ostatnie 15 minut Wisła ponownie przepuściła szturm na bramkę przeciwnika i w tym okresie miała wiele sytuacji w których mogła zdobyć dalsze bramki.

W czasie meczu i po zawodach słyszało się głosy, że łodzianie rozczarowali. Należy jednak pamiętać że drużyna gra tak, jak na to pozwala jej przeciwnik. A wiślacy grali bardzo ambitnie, nie rezygnując z walki nawet w sytuacji, która wydawała się beznadziejna. Mieli oni w swoich szeregach świetnie usposobionych w tym dniu Piotrowskiego i Snopkowskiego w obronie, Jędrysa w pomocy oraz szybko i nie szablonowo grających napastników, z których każdy tym razem "zarobił" wysoką notę. Najmocniejsze punkty łodzian stanowili: Szczurzyński, Jańczyk i Jezierski oraz Kowalec, który nie mogąc "dać rady" Piotrowskiemu, próbował szczęścia z prawej strony. (St. H.)