1957.04.28 Lech Poznań - Wisła Kraków 0:1
Z Historia Wisły
| Lech Poznań | 0:1 (0:1) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: ok. 20.000 | ||||||||||
| sędzia: Edmund Sperling z Łodzi | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| Debiut ligowy Bronisława Leśniaka | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1957, nr 100 (29 IV)
REMIS Wisły z Rapidem uzyskany przed tygodniem stał się magnesem, który ściągnął na stadion Lecha około 20 tys. poznaniaków.
Niestety spotkanie nie stało na nadzwyczajnym poziomie. Złożyła się na to słaba forma obu drużyn.
Niemniej jednak zwycięstwo Wisły jest zasłużone. Przewyższała ona gospodarzy przede wszystkim pod względem wyszkolenia technicznego.
Jedyną bramkę dla Wisły zdobył w 15 min. gry Gamaj. W Wiśle wystąpił nowopozyskany bramkarz Leśniak.
”Przegląd Sportowy” z 1957.04.29
http://buwcd.buw.uw.edu.pl/e_zbiory/ckcp/p_sportowy/1957/nr061/directory.djvu
POZNAŃ. 28.4. (tel. wł.). Lech Poznań — Wisła Kraków 0:1 (0:1).
Bramkę dla Wisły zdobył w 15 min. Gamaj. Sędziował Sperling z Łodzi. Widzów ok. 20.000.
LECH: Skromny, Sobkowiak, Szafczyk, Pietrzak, Słoma, Wróbel, Wojciechowski, Sędziak, Lisiecki, Maciejak, Kaczmarek.
WISŁA: Leśniak, Piotrowski, Kawula, Budka. Michel, Jędrys, Machowski, Rogoza, Gamaj, Budek, Morek.
20-tysieczna widownia opuściła zawiedziona stadion Warty. Zawiedziona nie tylko słabą grą miejscowych, lecz również przeciętnym poziomem meczu, toteż pod adresem gospodarzy padało wiele przykrych słów takich jak „patałachy" oraz „nie mają co szukać w I-lidze". Sąd taki jest zbyt surowy.
Chłopcy Lecha grali bowiem ambitnie, żywiołowo, ale nie mieli nikogo w ataku, który by pokierował ich zagraniami. Gogolewskiemu bowiem nałożono gips na nogę, i piłkarz ten będzie musiał jeszcze przynajmniej 3 tygodnie pauzować, a Anioła uległ w katastrofie samochodowej nadwerężeniu obojczyka. Nie ulega wątpliwości, że gdyby któryś z nich brał udział w meczu z Wisłą, wynik byłby inny, bo okazji do zdobycia bramek było dużo, ale brak częstokroć decyzji względnie obawa przed niecelnym strzałem zniweczyły te okazje i najlepsze starania poszły na marne. Na nic więc były wysiłki defensywy, która dość skutecznie rozbijała ataki gości, zwłaszcza w drugiej połowie, kiedy wiślacy zaczęli się pod wpływem silnego natarcia miejscowych gubić. O ile defensywa gospodarzy zdała egzamin na dobrze, o tyle w ataku kierownictwo Lecha musi znaleźć jakieś cudowne lekarstwo, by do wyzdrowienia Gogolewskiego i Anioły nie stracić dalszych punktów zwłaszcza na własnym boisku.
Drużyna Wisły zagrała w pierwszej połowie wcale ładnie. Wszystkie zagrania nosiły jakąś myśl przewodnią, a poszczególne akcje ładnie się wiązały. Z jednej takiej akcji padła właśnie w 15 minucie bramka. Niektórzy twierdzili, że Skromny ponosił trochę winy, ale strzał Gamaja był tak szybki, i płaski, że trzeba było dużego refleksu dobrego bramkarza by piłkę zatrzymać. Niewiele brakowało, a Machowski byłby minutę wcześniej uzyskał prowadzenie dla Wisły po pięknym strzale z woleja, przy czym piłka otarła się o zewnętrzną stronę słupka. W drużynie gości najlepszą częścią zespołu była linia obronna, przy czym zadziwił spokojem i pewnym chwytem młody bramkarz Leśniak, nagrał on również bezbłędnie na przedpolu bramkowym. Pomoc była niezmordowana w rozbijaniu ataków miejscowych i w zasilaniu własnego napadu w celne podania. Podobał się tutaj Jędrys.
W linii napadu najlepszymi byli Machowski i Gamaj. Dodać jeszcze trzeba, że obu drużynom nie sprzyjało szczęście. Strzał Lisieckiego w 50 min. potoczył się wolno do pustej bramki. I w ostatniej chwili piłka odbiła się o słupek i poszła w aut. Natomiast w 78 min. daleki silny strzał Budka odbił się od słupka i poszedł w pole. W ten sposób konta „pechowe" obu drużyn zostały wyrównane.
E. Olachowski
Gazeta Krakowska. 1957, nr 101 (29 IV) nr 2682
Z debiutantem Leśniakiem w bramce Wisła pokonała Lecha 1:0 (1:0)
POZNAŃ (tel. wł.). 20 tysięcy widzów przybyło w niedzielę, by oglądać drużynę Wisły opromienioną remisem z wiedeńskim Rapidem. Trzeba to już na wstępie powiedzieć — że spotkał ich zawód. Zarówno Wisła, jak i Lech nie potwierdziły swej dobrej formy. Wynik meczu został ustalony do przerwy.
Po pierwszej połowie, która mogła się jeszcze podobać, gdyż obydwa zespoły przeprowadziły kilka szybkich ataków, niestety nie dopisały umiejętności strzeleckie. Jedynie tylko Gamaj w 15 min. gry popisał się pięknym, zaskakującym strzałem z 18 m, wobec którego Skromny w bramce Lecha był bezsilny.
Po przerwie gra była zupełnie bezbarwna. nieciekawa, gdyż żadna z drużyn nie potrafiła przeprowadzić składnej akcji.
W ostatnich 10 minutach, gdy Wisła grała w „dziesiątkę” (kontuzja Piotrowskiego), poznaniacy zdobyli się na dramatyczny zryw, chcąc za wszelką cenę uzyskać wyrównanie.
Na szczęście ofiarnie grające formację defensywne z nowopozyskanym bramkarzem Leśniakiem w zupełności zdały egzamin.
W drużynie Wisły poza wymienionym już Leśniakiem należy wymienić trio obronne Piotrowski — Kawula — Budka oraz z napastników wszędobylskiego Gamaja. W drużynie gospodarzy zawiódł atak, w którym brakło Anioły. Jedynie weteran Wojciechowski zdobywał się na sporadyczne akcje, nie mając zresztą zrozumienia wśród swoich młodszych kolegów.
Zawody prowadził p. Szpernik z Łodzi.
