1957.08.10 Gwardia Warszawa - Wisła Kraków 3:1
Z Historia Wisły
| Gwardia Warszawa | 3:1 (2:1) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: ok. 10.000 | ||||||||||
| sędzia: Storoniak z Kartowic | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
”Przegląd Sportowy” z 1957.08.12
http://buwcd.buw.uw.edu.pl/e_zbiory/ckcp/p_sportowy/1957/nr122/directory.djvu
WARSZAWSKA GWARDIA znów dobrze gra
WARSZAWA, 10.8. Gwardia W-wa — Wisław Kraków 3:1 (2:1). Bramki zdobyli: dla Gwardii Baszkiewicz, Hachorek i Lewandowski, dla Wisły, Rogoża Sędziował Storoniak z Katowic. Widzów ok. 10 tys.
GWARDIA: Stefaniszyn, W. Woźniak, Maruszkiewicz, Hodyra, Brzozowski, E. Szarzyński, Gawroński, Lewandowski, Hachorek. Zb. Szarzyński. Baszkiewicz.
WISŁA: Leśniak, Monica. Kawula, Budka, Piotrowski, Jędrys, Machowski, Kościelny II, Rogoża, Gamaj, Budek.
Czy mecze rozgrywane w sobotę zdobędą w Warszawie popularność? Na pytanie to można chyba bez żadnych zastrzeżeń odpowiedzieć twierdząco. W Warszawie padał po południu przez kilka godzin ulewny deszcz, mimo to na stadionie Dziesięciolecia zjawiło się więcej widzów, aniżeli na ostatnim spotkaniu z Vervietois.
Nawierzchnia stadionu była mocno rozmiękła. Piłka miała duży poślizg, część zawodników. którzy nie zdążyli zmienić korków. „Jeździła" na brzuchu. W tych warunkach wynik meczu, był dla ogółu niewiadomą. Byliśmy nawet skłonni przyznać więcej szans młodej i dobrej technicznie drużynie Wisły. Spotkała nas jednak mila niespodzianka. Mecz stał na niezłym poziomie. Mogła się, znacznie lepiej niż przed rokiem, podobać Wisła, mniej już pretensji, niż podczas meczu z Vervietois, mamy również do Gwardii. Widać, że I w rundzie jesiennej pragnie oni w 1 lidze, dominować.
Zaczęło się bardzo obiecująco. Już po 2 minutach Gwardia mogła prowadzić 2:0. Raz kapitalna główka — szczupak Lewandowskiego mija dosłownie o milimetry prawy słupek, za moment po ładnym zagraniu Hachorek — Baszkiewicz-Szarzyński, ten ostatni idzie w ślady Lewandowskego. Przed utratą gola uratował Wisłę przytomny wybieg bramkarza Leśniaka. — To była urugwajska bramka! — krzyknął uradowany znany spec piłkarski dr Mielech — gdy Baszkiewicz uzyskał w 7 min. dla Gwardii prowadzenie. Krzysztof złapał piłkę gdzieś na połowie boiska, minął swym znanym wicher-slalomem kilku przeciwników i z 20 metrów strzelił z potężną siłą. Poślizg dodał piłce szybkości nie dając Leśniakowi żadnych szans skutecznej interwencji. Dokładnie po dalszych 7 minutach pacia druga bramka. Strzelcem był Hachorek, „winowajcą" po części Kawula. Dał się on ograć gwardziście w dziecinnie łatwy sposób, stawiając Leśniaka po raz drugi przed faktem dokonanym.
Ofensywa Gwardii trwała, do 32 minuty. Wydawało się, że „rozniesie” ona Wisłę zwłaszcza że krakowianie grali w „dziesiątkę". Zaraz na początku meczu Gamaj w starciu z Maruszkiewiczem złamał sobie kość jarzmową. Ataki Gwardii są bardzo płynne często widzimy zmiany pozycji, wypuszczenia na prostopadłą. Napad doskonale radzi sobie z niezbyt korzystnym terenem, czego niestety nie można powiedzieć o obrońcach Wisły. Nie stanowią oni dla „harpagonów’ większej przeszkody. W 20 min., po ładnym zagraniu Machorek - Szarzyński, od utraty bramki ratuje gości poprzeczka, w 32 min. Lewandowski z ogromną siłą trafia w słupek, a dobitka Szarzyńskiego mija się z celem.
Wisła gra jednak bardzo ambitnie. Czwórka napastników, którą bardzo mądrze kieruje dobry w tym meczu Rogoża, zaczyna się powoli odgryzać. To dobrze, bo młodziutki bramkarz Leśniak chyba nie wstrzymałby już dłużej nerwowo, mogłoby dojść do katastrofy lub... łez.- Na szczęście Rogoża, przy pomocy... Maruszkiewicza i Stefaniszyna, zdobywa honorową bramkę.
Druga połowa spotkania była mniej interesująca. Więcej było teraz chaosu, niż, przemyślanych akcji. Tylko w pierwszym kwadransie Wisła grała z Gwardią jak równy z równym. Później boisko opanowali lepsi kondycyjnie warszawiacy.
Ostatnie 15 minut Gwardia atakowała z dużą werwą. Nie potrafiła jednak wykorzystać swych wszystkich ataków. Znów za często grano środkiem, choć obaj skrzydłowi Gawroński, a przede wszystkim Baszkiewicz, grali w sobotę zupełnie dobrze. Stąd też kłębowisko zawodników na przedpolu broniącej się Wisły, a wolne pole na flankach. W ogóle wydaje się. że Gwardia zmieniając swój sposób gry z siłowego na techniczny, zaczyna popadać w skrajność. Zawodnicy częściej pamiętają o krótkich, przyziemnych zagraniach, niż o swym podstawowym dotychczas, atucie — szybkim ataku.
Wynik spotkania ustalił w 76 min. Lewandowski, strzelając bramkę po akcji, wypracowanej przez Baszkiewicza. W zespole zwycięzców wyróżnili się: dobrze ustawiający się Maruszkiewicz oraz lewa strona napada Szarzyński — Baszkiewicz, w Wiśle najlepiej spisywał się Rogoża.
Relacja w TVP
Wyjazdowy mecz z Gwardią Warszawa był pierwszym spotkaniem Wisły Kraków, które na żywo i w całości, zostało pokazane w telewizji. Była to jedna z pierwszych piłkarskich transmisji Telewizji Polskiej i miała ona charakter eksperymentalny.
Przed meczem pojawiła się zapowiedź spikera: "Za chwilę połączymy się ze Stadionem Dziesięciolecia, skąd transmitować będziemy mecz piłki nożnej o mistrzostwo I ligi Gwardia-Wisła. W związku z tym krótki komunikat. Redakcja Sportowa pragnie wypracować właściwą dla meczu piłki nożnej formę sprawozdania telewizyjnego. Dotychczasowe próby dały wiele doświadczeń, lecz nie pozwalają na ostateczne określenie właściwej formy sprawozdania. Również opinie naszych telewidzów w tej sprawie są podzielone. W czasie dzisiejszej transmisji sprawozdawcy będą się starali zastosować formę sprawozdania radiowego, natomiast w czasie następnego meczu piłki nożnej w dniu 17 sierpnia wprowadzimy stosowaną na Zachodzie formę komentowania zasadniczych wydarzeń na boisku. W związku z tym po obejrzeniu meczów prosimy o uwagi telefoniczne pod numer 6-93-77 lub listowne pod adresem: Redakcja Sportowa Telewizji Warszawa, Plac Powstańców Warszawy 7. A teraz łączymy się ze stadionem. Sprawozdawcami będą: Marian Łącz i Zbigniew Smarzewski. Realizacja telewizyjna - Zbigniew Brym".
Transmisja meczu była dostępna tylko w Warszawie i okolicach, ponieważ zasięg stacji nadawczej, umieszczonej w Pałacu Kultury i Nauki wynosił do 55 kilometrów. Filmowy zapis meczu nie zachował się, gdyż nie znano jeszcze w polskiej telewizji metody "telerekordingu".
- Źródło informacji: B. Tuszyński, "Telewizja i Sport", 1993.
