1962.06.06 Stal Mielec - Wisła Kraków 0:1

Z Historia Wisły

1962.06.06, I Liga, 10. kolejka, Mielec, Stadion Stali,
Stal Mielec 0:1 (0:0) Wisła Kraków
widzów: 6.000-8.000
sędzia: Marcinkowski z Łodzi
Bramki
0:1 67' Edward Gajewski
Stal Mielec

Mysiak
Gaj
Król
Syska
Opiełka
Budek
Gazda
Tobolik Grafika:Zmiana.PNG (Kleszcz)
Tadeusz Płaneta
Harężlak
Kapuściński

trener:
Wisła Kraków
3-2-5
Bronisław Leśniak
Fryderyk Monica
Władysław Kawula
Ryszard Wójcik
Adam Michel
Antoni Zalman
Marian Machowski grafika: Zmiana.PNG (46’ Edward Gajewski)
Andrzej Sykta
Władysław Kmiecik
Czesław Studnicki
Zbigniew Lach

trener: Mieczysław Gracz

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Relacje prasowe

Echo Krakowa. 1962, nr 133 (7 VI) nr 5258

‎‎‎‎
‎‎‎‎

Gajewski zdobywcą bramki.

(OBSŁUGA WŁASNA).

STAL MIELEC — WISŁA KRAKÓW 0:1 (0:0). Jedyną bramkę zdobył dla Wisły Gajewski w 66 min. gry.

Sędziował p. Marcinkowski z Łodzi. Widzów ok. 8 tys.

STAL: Mysiak — Gaj, Król, Syska — Opiełka, Budek — Gazda, Tobolik (Kleszcze), Planeta, Haręźlak, Kapuściński. WISŁA: Leśniak — Monica, Kawula, Wójcik — Michel, Zalman — Machowski (Gajewski), Sykta, Kmiecik. Studnicki, Lach.

Piłkarze Wisły odnieśli w Mielcu niespodziewane zwycięstwo, wygrywając z ambitnie broniącą się przed spadkiem do II ligi tamtejszą Stalą. Zwycięstwo jest tym cenniejsze, iż osiągnięte zostało w niecodziennych okolicznościach (padał grad, deszcz, a boisko było jednym wielkim bajorem) i to po ostatnich niepowodzeniach, jak porażka z bytomską Polonią i remis z poznańskim Lechem. Na domiar wszystkiego zdający maturę Budka nie mógł grać i jego miejsce na lewej obronie zajął „Wójcik, którego w pomocy zastąpił Michel. DOSKONAŁA GRA LEŚNIAKA.

Głównym autorem zwycięstwa Wisły był bramkarz — Leśniak, który po długiej kuracji (po kontuzji odniesionej w towarzyskim meczu z Polonią Bydgoszcz) „zadebiutował” w mistrzowskim meczu właśnie w środę. Spisał się on doskonale, broniąc co najmniej 2—3 nieuchronne zdawałoby się gole. Poza tym panował całkowicie na całym przedpolu bramkowym, zachowując zimną krew przy kąśliwych — na śliskiej murawie — strzałach, jak również decydując się na ryzykanckie wybiegi gdy trzeba było zażegnać gorącą sytuację przed bramką.

Obok Leśniaka doskonale zagrali Kawula na stoperze oraz obydwaj pomocnicy — Michel i wracający wreszcie do formy Zalman. W ataku, który nadal niczym nie zaimponował, kilka okresów lepszej gry mieli Gajewski i Studnicki. STAL ATAKOWAŁA.

Stal od pierwszego gwizdka sędziego, do chwili utraty bramki, była stroną atakującą. Ambitne plany mielczan rozbijały się jednak o mur obrony wiślaków, tym bardziej, je ataki były na ogół chaotyczne, nieskoordynowane i prowadzone przeważnie środkiem boiska. Motorem poczynań ofensywnych Stali była linia pomocy w osobach Budeka i Opiełka, a w grze obronnej najlepiej spisał się stoper Bramkarz Mysiak miał mało jęcia, ale przy utracie bramki ponosi winy.

ZASKAKUJĄCY STRZAŁ GAJEWSKIEGO.

Zwycięska bramka padła Wisły w 66 min. Zalman włączył się do akcji ofensywnej, ograł dwóch przeciwników i podał piłkę krótko do Gajewskiego, który ubiegając Króla strzelił z obrotu, a zasłonięty i zaskoczony Mysiak usiłował jeszcze robinsonować, lecz piłka uciekła mu po palcach i ^ugrzęzła w siatce.

Od tego momentu gra toczyła się już na środku boiska, gdzie rutynowani wiślacy byli w zasadzie panami sytuacji. Nie dali też sobie odebrać zwycięstwa, mimo że tak jak i w poprzednim okresie gry, tak i jeszcze pod koniec,i gospodarzę oddali kilka groźnych strzałów. Mecz był jeszcze jednym dowodem na to, jak dobry bramkarz może się walnie przyczynić do zwycięstwa swego zespołu, mimo że przeciwnik miał wyraźną przewagę.

J.F.


Gazeta Krakowska. 1962, nr 134 (7 VI) nr 4363

5 środowych spotkań I ligi w zasadzie nie przyniósł niespodzianek. W trzech meczach wygrali gospodarze, i tym, że w Chorzowie w spotkaniu Ruch — Gwardia zanosiło się do przerwy na sensację dużego kalibru, gdyś Gwardia prowadziła 2:0. Wisła wygrała w Mielcu w „tradycyjnym” dla niej stosunku 1:0, co przy równoczesnym zwycięstwie Arkonii nad Lechem, postawiło Stal Mielec w nieprzyjemnej sytuacji.

Dwa punkty Wisły w Mielcu

Stal —Wisła 0:1 (0:0)

MIELEC (Obsł. wł.). Deszcz z gradem, który wraz z gwizdkiem sędziego spadł nad Mielcem, rozmoczył jeszcze bardziej i tak już grząskie boisko Stali. Do prowadzenia normalnej gry nadawały się jedynie Fasy wzdłuż linii autowej, niestety przez obie drużyny rzadko wykorzystywane. Zwłaszcza Wisła stosująca „małą grę” nie mogła przejść do przerwy przez dobrze dysponowany blok defensywny mielczan, skutecznie wzmocniony... grzęzawiskiem przed bramką Mysiaka. Lepszą taktykę długich przerzutów obrała do przerwy Stal, stąd więcej korzystnych sytuacji podbramkowych (zwłaszcza Tobolik), z których większość kończyła się jednak rzutami rożnymi lub efektownymi interwencjami Leśniaka (m. in. w 43 min. przy skutecznej likwidacji groźnego przeboju Tobolika). Wisła, która skutecznie przetrzymała w pierwszej połowie oblężenie swej bramki, przeszła I po pauzie do kontrataku, a jedna z akcji ataku krakowian w 66 min. zakończyła się zdobyciem bramki przez Gajewskiego przy dość biernej postawie defensywy Stali. Od tego momentu gra się wyrównała, chociaż gospodarze mieli niejedną okazję do wyrównania. Dobrze grająca obroną krakowian udaremniła te próby, co w efekcie zapewniło gościom zwycięstwo.

W Wiśle na -wyróżnienie zasługują: Leśniak, Kawula, Michel) w Stall: Mysiak, Król, Budek i Gazda. STAL: Mysiak, Gaj. Król, Syska, Opielka, Budek, Gazda, Tobolik (Kleszcz), Planeta, Haręźlak, Kapuściński.

WISŁA: Leśniak, Monica, Kawula, Wójcik, Michel, Zelman, Machowski (Gajewski), Sykta, Kmiecik, Studnicki, Lach.

Sędziował p. Marcinkowski Łodzi. Widzów 8 tys.

J. ROTTER