1976.05.22 Widzew Łódź - Wisła Kraków 0:1
Z Historia Wisły
| Widzew Łódź | 0:1 (0:1) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 8.000-10.000 | ||||||||||
| sędzia: E. Gawlik z Katowic | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1976, nr 115 (22/23 V) nr 9497
po środowej kolejce, w której piłkarze Wisły sprawili swym sympatykom ogromną radość gromiąc lidera tabeli — GKS Tychy 5:0, teraz oczekuje podopiecznych Aleksandra Brożyniaka kolejne bardzo trudne zadanie. Przyjdzie bowiem grać wiślakom w Łodzi przeciwko drużynie Widzewa, rewelacyjnego beniaminka ligowego, który pretenduje, podobnie jak krakowianie, do miejsca w ścisłej czołówce I ligi. Widzew wprawdzie potknął się ostatnio w Mielcu, przegrywając ze Stalą 0:3, ale należy pamiętać, iż ten młody i ambitny zespól, który w Łodzi zaczyna powoli zdobywać więcej kibiców od ŁKS-u, jest na swym terenie niezwykle trudną do pokonania drużyną. Dość powiedzieć, iż w tej rundzie piłkarze Widzewa nie przegrali na swym boisku żadnego spotkania! Dorobek 30 punktów i 5 lokata, w tabeli mówią zresztą najlepiej, iż łodzianie potrafią walczyć.
Pojedynek z Wisłą będzie miał dla obydwóch drużyn ogromne znaczenie. Zwycięzca pojedynku utrzyma bowiem ścisły kontakt z ligową czołówką. Kadrowicze Boniek i Janas, walczący o uznanie K. Górskiego, Burzyński, Rozborski oraz ich koledzy z zespołu będą z pewnością chcieli udowodnić swą wyższość nad zespołem „Białej Gwiazdy”.
Ale krakowianie są zespołem, który może wygrać w Łodzi.
A. Brożyniak stwierdził, że zespół skończył już z „damskim futbolem”, koronkowymi akcjami na niewielkiej przestrzeni, bojaźnią przed ostrym wejściem do akcji, szarżą na przeciwnika i jeśli zagra tak jak przeciwko Tychom, z sercem, ambicją, nieustępliwą walką o każdą piłkę, krakowianie powinni mecz wygrać. Ich indywidualne wyszkolenie, talent i dojrzałość w grze braci Szymanowskich, Kmiecika, Kusty, Kapki. Musiała, Maculewicza, Płaszewskiego, poparte młodością Nawałki, Jałochy, Iwana, Wróbla, Adamczyka pozwalają mieć nadzieję, iż z Łodzi krakowianie nie wrócą „na tarczy”. Będzie to jednak bardzo trudna próba, wymagający wielkiego wysiłku sprawdzian formy i możliwości drużyny krakowskiej.
Mecz jesienny obydwóch zespołów, rozegrany w połowie listopada w Krakowie zakończył się wynikiem bezbramkowym Wiślacy występowali wtedy bez kontuzjowanego Kazimierza Kmiecika, co wydatnie osłabiło skuteczność ich linii ofensywnej. Do Łodzi wyjechał zespół w komplecie, w pełni zdrowia i kondycji, żegnany z nadzieja na uzyskanie dwóch punktów.
Echo Krakowa. 1976, nr 116 (24 V) nr 9498
Triumf taktyki Wisły w pojedynku z Widzewem
WIDZEW ŁÓDŹ — WISŁA KRAKÓW 0:1 (0:1).
Jedyną bramkę zdobył w 15 minucie Kmiecik. Sędziował p. Gawlik z Katowic. Widzów ok. 8 tys..
WIDZEW: Surlit — Kostrzewiński, Janas, Chodakowski, Możejko -Błachno, Pyrdoł, Rozborski (od 58 min. Gapiński), Boniek — Dawid, Grębosz. WISŁA: Adamczyk — A. Szymanowski, Maculewicz (od 82 min. Płonka), Płaszewski, Musiał, H. Szymanowski, Kapka, Nawałka, Jałocha (od 64 min. Wróbel), Kmiecik, Kusto.
Triumfem taktyki Wisły można nazwać zwycięstwo krakowian w Łodzi z nie bez kozery określanym mianem rewelacji rozgrywek I-ligowych — Widzewem. Szkoleniowcy „Białej Gwiazdy” znając system gry łodzian zdawali sobie sprawę iż cały ciężar gry będzie spoczywał: na drugiej linii, Właśnie tą formacja Wisły wzmocniona ofensywnie grającymi obrońcami miała za zadanie paraliżować ataki Widzewa i „uruchamiać” wysuniętą do przodu dwójkę Kmiecik — Kusto.
Szybkie kontrataki będące zawsze najmocniejszą stroną krakowian także i w sobotnim meczu przyniosły „Białej Gwieździe” dwa niezwykle cenne punkty. Bramka zdobyta w 15 minucie przez Kmiecika uspokoiła huraganowe ataki Widzewa. Coraz częściej teraz milkła publiczność łódzka, a słychać było 30-osobową grupę kibiców krakowskich, którzy pod wodzą popularnego „Huckelbarry” dotarli także do Lodzi. Kiedy więc w kilkanaście minut później za faul Kostrzewińskiego na Kmieciku sędzia podyktował rzut karny przeciw łodzianom radość tej małej grupki była ogromna, niestety, Kapka strzelając chyba zbyt słabo i bez odpowiedniego zwodu, nie zdołał zmusić do kapitulacji Surlita.
Po nie wykorzystanej sytuacji na Zdobycie drugiej bramki krakowianie przeżywali ciężkie chwile. Piłkarze Widzewa starali się za wszelką cenę zmienić niekorzystny dla nich wynik lecz dobrze dysponowana obroną Wisły zażegnywała skutecznie wszelkie niebezpieczeństwa.
Cały zespół krakowski zasłużył na słowa uznania za niezwykle ambitną postawę w łódzkim pojedynku. Mimo iż mecz był typową walką o punkty i skutkiem tego nie stał na najwyższym poziomie, gra obu drużyn mogła się podobać. Na najwyższe noty w zespole Wisły zasłużyli: A. Szymanowski, Maculewicz i Płaszewski. W drużynie gospodarzy należy wyróżnić grę: Pyrdoła, Kostrzewińskiego, Możejki i Grębosza. Zawiódł natomiast Boniek, nie spełniając nadziei pokładanych w nim zarówno przez trenera L. Jezierskiego jak i wszystkich sympatyków Widzewa.
Spotkanie z Widzewem było trzecim, niezwykle trudnym meczem jęki, rozegrali Wiślacy W ciągu minionego tygodnia. Trzy
mecze (w tym dwa na wyjeździe) i efekt w postaci pięciu zdobytych punktów oto dorobek jakim drużyna krakowska może się tylko szczycić. Oby w pozostałych do końca sezonu pojedynkach z Lechem (w Krakowie) i Polonią (w Bytomiu) piłkarze Wisły spisali się równie dobrze jak w ostatnich spotkaniach i oby w końcowej tabeli „Biała Gwiazda” znalazła na jednym z medalowych miejsc! WITOLD GRZYBOWSKI
