1979.09.05 Wisła Kraków - Ruch Chorzów 3:0
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 3:0 (1:0) | Ruch Chorzów | 
| ||||||
| widzów: 8.000-15.000 | ||||||||||
| sędzia: S. Lankiewicz z Łodzi | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
„Dziennik Polski” nr 200, 201.
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1979, nr 199 (5 IX) nr 10464
PIŁKARZE ekstraklasy rozgrywają dziś siódmą kolejkę ligowych pojedynków. Odbędzie się siedem spotkań, bowiem mecz Szombierek ze Stalą został przełożony przez PZPN z uwagi na to, iż zespół mielecki został osłabiony poprzez po wołanie do reprezentacji juniorów na turniej w Japonii aż czterech zawodników tego klubu, Stal skorzystała więc z przepisu mówiącego, że w wypadku powołania, dwóch lub więcej zawodników danego klubu ma ubiegać się o przełożenie terminu zawodów.
W Krakowie wystąpi mistrz Polski — Ruch, który po serii niepowodzeń jakby przebudził się z letargu i zaczął wreszcie wygrywać. Dwa kolejne zwycięstwa, nad Śląskiem we Wrocławiu i nad Legią u siebie podreperowały konto mistrzów, pozwoliły też zawodnikom wrócić do równowagi psychicznej.
Wisła natomiast znów nie popisała się i przegrała kolejne zawody w Zabrzu, po słabej, nieskutecznej grze. A przecież są krakowianie potencjalnie najlepszym zespołem Polski. Że jest jak, świadczy o tym fakt powołania w tych dniach do reprezentacji kraju aż ośmiu krakowian — trzech do pierwszej drużyny (Szymanowski, Nawałka, Kmiecik), jednego do zespołu olimpijskiego (Lipka) i czterech do teamu młodzieżowego — (Budka, Motyka, Wróbel, Krupiński). A brak w kadrze Płaszewskiego, który nie znalazł się tam wskutek leczenia kontuzji. Teoretycznie więc trener Franczak może wyjechać na urlop, nie będzie miał bowiem z kim prowadzić zajęć.
Jakie prognozy na dziś? Raczej kiepskie. Wisła nie przekonuje bowiem swą grą, bardzo źle jest ze skutecznością poczynań szczególnie w końcowych fazach akcji, kiedy trzeba strzelić do bramki rywali. Zwykle zawodnicy bojąc się odpowiedzialności nie decydują się na strzał, lecz podają kolegom i w efekcie „koronkowe” akcje, kończą się zazwyczaj skuteczną interwencją obrońców drużyny przeciwnej. Lecz jeśli piłkarze „Białej gwiazdy” zagrają z zębem, bojowo i rzucą na szalę wszystkie siły, mogą odnieść nawet wysokie zwycięstwa. Teoretycznie bowiem, mimo iż ich rywalem będzie mistrz Polski, są zespołem o dużo większych możliwościach. Czy je wykorzystają. przekonamy się już wkrótce, bowiem mecz na stadionie przy ul. Reymonta rozpoczyna się o godz. 17 15.
Echo Krakowa. 1979, nr 200 (6 IX) nr 10465
Mistrz Polski odprawiony z kwitkiem
WISŁA — RUCH 3:0 (1:0). Bramki strzelili: Kmiecik (głową) w 30 min., Nawałka w 56 i Iwan w 76 min. gry. Sędziował słabiutko p. Lankiewicz z Łodzi. Widzów Ok. 8000.
Wisła — Holocher (od 85 min. Gaszyński) — Szymanowski, Motyka, Budka, Targosz — Lipka, Kawałka, Kapka — Iwan, Kmiecik, Wróbel (od 39 min. Krupiński).
Pojedynek dwóch najstarszych zespołów naszej ekstraklasy, mistrzów Polski 1978 (Wisła) i 1979 r. (Ruch) zakończył się wysokim i w pełni zasłużonym zwycięstwem zespołu krakowskiego, .który. w przekroju meczu był drużyną zdecydowanie lepszą, .narzucając rywalom swój styl gry. Chorzowianie stanowili od chwili zdobycia przez krakowian pierwszej bramki tylko tło dla poczynań „Białej gwiazdy”, której gracze stwarzali raz po
raz bardzo groźne sytuacje pod bramką Bolesty i mogli strzelić przeciwnikom jeszcze 2—3 bramki, lecz bądź im szczęście w strzałach nie dopisało, bądź doskonale i z wyczuciem interweniował bramkarz chorzowski — Bolesta. Piłkarz ten, mimo puszczenia trzech goli, był wyróżniającym się zawodnikiem zespołu, uchronił go od dużo wyższej porażki, odważnymi, skutecznymi i efektownymi paradami zażegnując wielokrotnie niebezpieczeństwo.
Zanim jednak zaczął się popis Wisły, kibice tej drużyny, a i sami zawodnicy przeżywali bardzo ciężkie chwile. Pierwsze pół godziny gry upłynęło bowiem pod znakiem przewagi gości, którzy kilkakrotnie przeprowadzili bardzo groźne ataki. Już w 11 min. kapitalny strzał Duszy oddany z ponad 20 metrów trafił w poprzeczkę, a w sześć minut później Beniger był o krok od zdobycia bramki lecz na szczęście dla wiślaków nie trafił nogą w toczącą się piłkę i Budka zdołał zażegnać niebezpieczeństwo. Kiedy jednak w 30 min.
po popisowej akcji tercetu: Iwan — Kawałka — Kmiecik ten ostatni otrzymał piłkę tuż przed bramką Ruchu i pięknym strzałem głową umieścił ją w siatce, obraz gry uległ radykalnej zmianie. Podopieczni L. Franczaka z miejsca się uspokoili i wówczas świetne wyszkolenie techniczne wiślaków pozwoliło im w pełni zapanować nad sytuacją na boisku. Dwie bramki po zmianie stron były ukoronowaniem przewagi gospodarzy. Pierwsza padła znów po akcji tercetu Kmiecik — Iwan — Nawałka, z tym, że ten ostatni dostał piłkę tuż przy bramce i pewnie skierował ją do siatki, a druga była dziełem Iwana, który otrzymawszy dokładne, dalekie podanie od Kapki poszedł na przebój i silnym strzałem zdobył trzeciego, gola.
Wygrała więc Wisła pewnie i wysoko, odniosła kolejne zwycięstwo na swym boisku mając najlepszych graczy w Kapce, Iwanie, Targoszu i Szymanowskim. Kibice czekają „teraz na przełamanie trwającej już od dwóch lat złej passy na obcych stadionach i wygrania wyjazdowego meczu, by określenie „drużyna jednego boiska” przestało się wreszcie odnosić do zespołu .Białej gwiazdy”, (lang)
Lucjan FRANCZAK -trener Wisły — Po nerwowym początku — kiedy to borykaliśmy się mocno z uporządkowaniem gry, następna, godzina meczu upłynęła pod znakiem naszej przewagi.
Bardzo dobrze z zadania indywidualnego pilnowania najlepszych napastników Ruchu wywiązali się obrońcy, 3tąd druga linia mogła konstruować składne akcje, a napastnicy strzelać. Mogliśmy wygrać mecz wyżej.
Leszek JEZIERSKI — trener Ruchu — Nasza porażka była w pełni zasłużona, a złożyły się na to dwa elementy: bardzo dobra gra Wisły, która dominowała w tym pojedynku i wyraźnie słabsza postawa moich zawodników, szczególnie pomocników i obrońców. Za dużo było tych słabych punktów w moim zespole by mógł on pokusić się o wygraną. Uważam, że z przebiegu gry jedna bramka nam się należała. Wyróżniam w Wiśle — Kapkę, Lipkę, Kmiecika i Iwana, a u siebie — Bolestę, Duszę i Benigera
