1982.03.24 Widzew Łódź - Wisła Kraków 2:0
Z Historia Wisły
| Widzew Łódź | 2:0 (0:0) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 18.000 | ||||||||||
| sędzia: Słabik | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1982, nr 9 (24 III) nr 11085 [sic!]
Dziś, w środę, na ośmiu stadionach piłkarskich w naszym kraju, rozegrane zostaną mecze ligowe, w ramach dziewiętnastej serii mistrzostw. ekstraklasy. Krakowskich sympatyków futbolu najbardziej interesuje oczywiście występ „Białej gwiazdy” w Łodzi, gdzie rywalem drużyny Wiesława Lendziona będzie mistrz kraju a obecny przodownik tabeli — Widzew.
Łodzianie, po niefortunnym początku rozgrywek ligowych, w tym sezonie, w miarę upływu czasu poczęli odzyskiwać swój poprzedni wigor, ich forma wciąż zwyżkowała i powoli pięli się w górę ligowej tabeli, by przed kilkoma dniami, po ostatniej serii gier, wysunąć się na pierwszą pozycję.
Wszystko wskazuje więc na to, że drużyna, w której gwiazdą nr jeden jest Zbigniew Boniek, zamierza i w tym sezonie ponownie sięgnąć po prymat w naszym futbolu, obronić wywalczony przed rokiem tytuł.
W takiej sytuacji wyprawa Wisły do Łodzi na mecz z Widzewem staje się dla krakowian bardzo ciężka i trudna, tym bardziej, że forma zaprezentowana w minioną sobotę przez podopiecznych Wiesława Lendziona nie napawa optymizmem. Na dodatek w czasie meczu z Ruchem kontuzji doznali Krupiński i Skrobowski, jest raczej wątpliwe by mogli dziś zagrać w Łodzi, a więc siła defensywna wiślaków. jeszcze się zmniejszy A gra obronna jest słabszą stroną krakowskiej jedenastki, pod naporem przeciwników defensorzy popełniają błędy, umożliwiają rywalom wypracowywanie dogodnych pozycji strzałowych i Adamczyk, choćby nawet w swej najlepszej formie nie zawsze może wyłapać wszystkie strzały przeciwników. W pojedynku z Widzewem należy, się liczyć właśnie z frontalnym atakiem gospodarzy, którzy chcąc utrzymać się na pierwszym miejscu ligowej tabeli muszą mecz rozstrzygnąć na swoją korzyść, a więc będą atakować.
Faworytem łódzkiego pojedynku jest Widzew, ale w naszej lidze, kiedy forma zespołów nie jest jeszcze w pełni ustabilizowana, wiele spotkań przynosi zaskakujące, całkowicie nieoczekiwane rozstrzygnięcia. Miejmy nadzieję, że taka niespodzianka będzie mieć miejsce na stadionie Widzewa i drużyna krakowska, w przedmeczowych horoskopach skazana na porażkę, zdoła pokrzyżować szyki liderowi i wywalczy choć jeden punkt. O tym jak było dowiecie się państwo z jutrzejszego „Echa” z relacji naszego wysłannika na te zawody red. Jerzego Sasorskiego.
Echo Krakowa. 1982, nr 10 (25 III) nr 11086
WIDZEW — Wisła 2:0 (0:0). Bramki strzelili: K. Surlit w 62 min (głową) oraz Boniek w 90 min (z karnego). Sędziował Z. Słabik z Katowic, widzów — ok. 18 tys. Żółta kartka — Lipka w 84 min za faul na Smolarku.
WISŁA: Adamczyk — Szymanowski, Budka, Motyka, Jałocha — Lipka, Kapka, Nawrocki, Suder (od 74 min Targosz) — Iwan, Wróbel (od 74 min Kowalik).
Spełniły się przedmeczowe prognozy, lider tabeli Widzew odniósł zwycięstwo, choć przebieg spotkania zaskoczył łódzkich kibiców. Wydawało się bowiem, że osłabiona brakiem Skrobowskiego defensywa Wisły nie będzie stanowić trudnej do pokonania przeszkody dla Bońka, Smolarka i ich kolegów. Tymczasem krakowscy obrońcy radzili sobie całkiem dobrze, a na szczególne słowa uznania zasłużyli dwaj stoperzy Budka i Motyka. Co trzeba podkreślić nie mieli oni w dodatku zbyt dużego wsparcia ze strony po mocników. Wiślacy za wszelką cenę unikali ostrych starć, preferowali bezkontaktową grę, starali się trzymać piłkę jak najdalej od przedpola własnej bramki. Jednocześnie wysunięta do przodu dwójka Iwan — Wróbel nie była w stanie, bez wsparcia pozostałych graczy, przeprowadzać skutecznych kontrataków. Najczęściej oglądaliśmy więc solowe popisy zdane z góry na niepowodzenie. Ponieważ w I połowie widzewiacy także nie błyszczeli, poziom widowiska nie mógł zadowolić. Najciekawsze sytuacje w tym okresie to „główka” Sajewicza w 19 min. (skutecznie interweniował Adamczyk) i bardzo groźny strzał Iwana z ok. 20 m z wolnego, w 34 min, obroniony w dobrym stylu przez Młynarczyka.
Znacznie ciekawsza była druga część pojedynku. W 62 min w powietrznej walce z Adamczykiem Boniek uderzył piłkę ręką, sędzia nie zauważył jednak tego i zarządził egzekwowanie przez łodzian rzutu rożnego. Świetne dośrodkowanie Bonka przejął na głowę wprowadzony po przerwie K. Surlit i z bliska ulokował piłkę w bramce Wisły.
Po stracie gola krakowianie stali się jakby aktywniejsi. Trener Lendzion zastąpił utykającego Wróbla — Kowalikiem, a Sudera — Targoszem. Lecz na nic zdały się te roszady, choć w 79 min po akcji z Kapką Motyka mógł wyrównać. Zza linii 16 m mocno strzelił, niestety piłka trafiła w słupek! Gospodarze (konkretnie Lonka) zrewanżowali się również piękną akcją, tym razem Adamczykowi przyszła w sukurs poprzeczka. Trwająca do ostatnich sekund walka zakończyła się karnym, podyktowanym za faul Nawrockiego na Smolarku.
Echo Krakowa. 1982, nr 11 (26/28 III) nr 11087
NIE popisali się piłkarze krakowskiej Wisły w łódzkim pojedynku w Widzewem, takt, iż wystąpili bez Piotra Skrobowskiego i Janusza Krupińskiego jest co prawdą, pewnym usprawiedliwieniem zespołu, ale znów nie tak wielkim, zważywszy, iż forma prezentowana ostatnio przez obu tych zawodników nie była najwyższa. Asekurancka gra krakowian w Łodzi, sprawiła iż wrócili do domu „na tarczy” po słabym występie, w którym na dobrą sprawę poważniej nie zagrozili bramce Młynarczyka, poza jednym czy dwoma strzałami Motyki i Iwana.
Teraz, już jutro, po dwóch zaledwie dniach przerwy, czeka krakowian kolejny występ ligowy, tym razem na swoim boisku przeciwko zespołowi zabrskiego Górnika.
Choć pozycja górników w tabeli jest dużo wyższa od drużyny krakowskiej (Górnik jest bowiem czwarty, ze stratą dwóch zaledwie punktów do Widzewa, a Wisła na dwunastym miejscu z dorobkiem o siedem punktów mniejszym od lidera) to jednak, przy widocznie nie ustabilizowanej formie obu drużyn, praktycznie każdy wynik sobotniego pojedynku jest możliwy.
Kibice „Białej gwiazdy” po inauguracji wiosennej, rundy i wysokiej wygranej swych pupilów z warszawską Gwardią nabrali wiary, że krakowscy piłkarze pójdą szybkim krokiem w górę tabeli.
Kolejne występy podopiecznych W. Lendziona zmroziły mocno te optymistyczne nadzieje, wprowadziły wśród sympatyków nastrój zmartwienie. i niechęci, czego wyrazem były m. in. gwizdy pod adresem krakowian w czasie ich ostatniego na swoim boisku meczu z Ruchem.
