1982.04.24 Wisła Kraków - Lech Poznań 3:1
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 3:1 (3:0) | Lech Poznań | 
| ||||||
| widzów: 5.000 | ||||||||||
| sędzia: T. Ignatowicz z Warszawy | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1982, nr 30 (23/25 IV) nr 11106
JUŻ TYLKO cztery kolejki zostały piłkarzom ekstraklasy do końca sezonu, a sytuacja tak na górze jak i na dole tabeli nie jest jeszcze wyjaśniona. O prymat ubiegają się Śląsk i Widzew, które w tej serii gier spotkają się w Łodzi. To bez wątpienia mecz nr 1 w naszej ekstraklasie. Jeśli wygrają gospodarze, przewaga wrocławian zmaleje do 1 punktu, jeśli zwycięstwo przypadłoby gościom, ich prymat w lidze byłby już w zasadzie przesądzony. Trwa także zacięty bój o utrzymanie się w ekstraklasie pomiędzy trójką zespołów: Ruchem, Arką i Motorem.
A w Krakowie? Dojdzie tu do pojedynku Wisły z Lechem, w którym punkty w zasadzie już nie odgrywają większej roli. Oba zespoły są w środku tabeli, poznaniacy na 9, krakowianie na 10 miejscu, żadnej z drużyn nie grozi degradacja ani awans na medalowe pozycje, więc zanosi się na spotkanie o przysłowiową „czapkę gruszek”.
Myślę jednak, iż warto wybrać się w sobotnie popołudnie na stadion przy ul. Reymonta, choćby tylko po to, by zobaczyć w akcji aż siedmiu kandydatów do reprezentacji na zbliżające się szybkimi krokami mistrzostwa świata. W orbicie zainteresowań trenera A.
Piechniczka są bowiem trzej wiślacy — Jałocha, Skrobowski i Iwan oraz czterej gracze poznańscy (tylu ich było na ostatniej konsultacji w Kamieniu) — Mowlik, Adamiec, Pawlak i Niewiadomski.
Krakowianie zapewne będą chcieli osiągnąć w* tym pojedynku dwa cele: zrewanżować się Lechitom za porażkę w jesiennej rundzie (1:2) poniesioną w Poznaniu i stworzyć swemu koledze klubowemu — Andrzejowi Iwanowi okazję do strzelenia bramek, by mógł wysforować się na czoło rywalizacji o miano „króla strzelców”, które w tej chwili dzieli z napastnikiem bytomskich Szombierek — Kapicą (obaj mają po 13 celnych trafień na swym koncie)
Echo Krakowa. 1982, nr 31 (26 IV) nr 11107
Sporo emocji i cztery gole w meczu Wisły z Lechem
WISŁA — LECH 3:1 (3:0). Bramki strzelili: dla Wisły — Motyka w 27 min., Kapka (głową) w 31 min. i Nawrocki w 37 min., dla Lecha — Okoński (z karnego) w 76 min. Sędziował p, Ignatowicz z Wrocławia. Widzów ok. 5000.
WISŁA — Adamczyk — Szymanowski, Budka, Skrobowski, Motyka (od 71 min. Nawałka) — Nawrocki, Kapka, Lipka, Jałocha — Iwan, Wróbel (od 74 min. Kowalik).
Dość nieoczekiwanie sobotni pojedynek Wisły z Lechem, a więc pomiędzy dwoma zespołami środka ligowej tabeli, grany o przysłowiową pietruszkę, był zupełnie ciekawym, emocjonującym meczem, w którym obserwowaliśmy wiele ofensywnych akcji z obu stron, sporo celnych strzałów, parad bramkarskich i cztery gole.
Zaczęło się wszystko od zdecydowanych ataków krakowian, którzy z rzadko u nich w tej rundzie oglądanym impetem inicjowali ofensywne akcje na bramkę Mowlika. Już w 15 min. ubiegający się o tytuł króla strzelców naszej ekstraklasy Andrzej Iwan był w świetnej pozycji strzeleckiej, znalazł się kilkanaście metrów od bramki drużyny poznańskiej mając przed sobą tylko golkipera gości, ale jego mocny strzał nie był zbyt precyzyjny i Mowlik zdołał piłkę obronić. W kilkanaście minut później Marek Motyka popisał się ładnym, dalekim strzałem, a źle ustawiony Mowlik nie zdołał dosięgnąć piłki, która wylądowała w siatce. W ciągu następnych dziesięciu minut bramkarz Lecha jeszcze dwa razy musiał wyciągać piłkę z siatki, najpierw po sprytnym strzale głową Kapki, a później po ładnej akcji Iwana i strzale, który trafił w słupek oraz celnej dobitce Nawrockiego. Wydawało się, że wiślacy rozgromią rywali, którzy zupełnie zagubili się, nie umieli skonsolidować swych szeregów defensywnych, umożliwiając wiślakom raz po raz stwarzanie groźnych sytuacji pod swoją bramką.
Po zmianie stron obraz gry uległ jednak zmianie. Krakowianie spasowali, przestali grać szybko i składnie, zaczęli bawić się w przeprowadzanie koronkowych akcji. Lechici natomiast wpadli we właściwy rytm i powoli poczęli się stawać stroną przeważającą. Co prawda i Mowlik był kilkakrotnie w opałach, strzelali bowiem mocno i celnie Iwan, Lipka, Kapka, ale akcje gospodarzy już nie były tak dynamiczne i tak płynne jak w pierwszej części meczu. Poznaniacy natomiast poczynali sobie coraz pewniej, ich ataki były coraz groźniejsze i Adamczyk kilkakrotnie musiał wykazać swój kunszt, by nie dopuścić do utraty gola. Raz w sukurs przyszedł mu słupek, po silnym, dalekim strzale Strugarka, raz był bezradny, kiedy w 76 min. sędzia podyktował rzut karny za faul Nawrockiego na Adamcu. Jedenastkę egzekwował Okoński i jego mocny strzał był nie do obrony.
W sumie spotkanie stało na przeciętnym poziomie, ale było o wiele bardziej emocjonujące i ciekawsze niż ostatnie mecze oglądane na stadionie „Białej gwiazdy”. (lang)
Gazeta Krakowska. 1982, nr 56 (26 IV) nr 10392
Widzew dogania Śląsk
Najciekawszym spotkaniem ostatniej kolejki spotkań ligowych był mecz lidera Śląska Wrocław w Łodzi z wiceliderem Widzewem. Łodzianie odnieśli zasłużone, chociaż ciężko wywalczone zwycięstwo po zaciętym, pełnym emocji meczu stojącym na niezłym poziomie. W pierwszej części spotkania goście bronili się mądrze i skutecznie, zdobyli też prowadzenie.
Po przerwie Widzew ruszył do zmasowanych ataków, a wrocławianie pogubili się i zaczęli popełniać błędy w obronie. Wyrównanie podłe a rzutu karnego za faul na Smolarku, Boniek pewnie wykorzystał „jedenastkę”. Zwycięskiego gola dla gospodarzy zdobył w zamieszaniu podbramkowym Filipczak. W Widzewie najlepiej grali: Boniek i Smolarek, po kontuzji wraca do formy Zmuda, który był pewnym punktem swego zespołu. W Śląsku podobał się bramkarz Jarecki i Sybis.
Widowisko popsuły jednak zbyt częste faule i niesportowe zachowanie się graczy obydwu zespołów. Sędzia A. Suchanek z Krakowa pokarał żółte kartki Bonkowi i Szarkowi.
Widzew jest już tylko jeden punkt za Śląskiem i walka o tytuł mistrzowski nabrała nowych, dodatkowych emocji.
Dużą stawkę miało także spotkanie w Lublinie, gdzie Motor podejmował Arkę. Obydwa zespoły walczą o utrzymanie się w lidze.
W bezpośrednim pojedynku lepsza okazała się Arka i Motor znalazł się w- bardzo trudnej sytuacji. Lublinianie mają niewielkie już szanse na utrzymane się w lidze.
W ośmiu spotkaniach padła 19 bramek.
Najwyższe zwycięstwo odnieśli legioniści, którzy strzelili aż cztery gole ŁKS-owi. Pięć razy triumfowali gospodarze, tylko raz goście, zanotowano dwa remisy.
Na czele listy najlepszych strzelców nadal Kapica i Iwan — po 18 trafień,
Trzy bramki w 10 minut
W naszej lidze nigdy nic nie wiadomo, forma jaką zaprezentują piłkarze jest najczęściej wielką niewiadomą. Pojedynek Wisła — Lech w zasadzie o przysłowiową pietruszką nie zapowiadał się frapująco, na stadion przy ul. Reymonta przybyło też nie więcej jak 5 tys. widzów. Tymczasem oglądaliśmy żywy, ciekawy, na niezłym poziomie pojedynek, w którym gospodarze odnieśli przekonywujące zwycięstwo 3:1 (3:0), Oba zespoły od pierwszych minut prowadziły otwartą grę i tym, że akcje wiślaków były groźniejsze, bardziej precyzyjne, prowadzono w szybszym tempie. Już w 10 min. Mowlik i największym trudem obronił strzał Jałochy na słupek, w chwilę później po zagraniu Okońskiego, Szewczyk z najbliższej odległości nie trafił w piłkę. W 15 min. Iwan znalazł się w sytuacji sam na sam z Mowlikiem, ale trafił w nogi bramkarza Lecha.
W 17 min. padła wreszcie bramka dla krakowian, Motyka poszedł z piłką do przodu i przy biernej postawie obrońców Lecha oddał mocny strzał z ok. 17 metrów i piłka wylądowała w siatce Mowlika, W 32 min. po centrze Wróbla, Mowlik zaspał w bramce i Kapka głową uzyskał drugiego gola. 35 min. „bomba” Adamca z wolnego trafia w poprzeczkę. 37 min. szybka akcja gospodarzy, drybling Iwana, strzał w słupek, ale dobitka Nawrockiego jest już celna.
Żywe tempo utrzymuje się toż w II połowie, choć gospodarze nie grają już r taką werwą. 50 min. strzał Strugarka „ląduje” na słupku, w 75 min. piękny strzał Iwana z 30 m broni Mowlik, który w chwilę później wyłapuje główkę Lipki z bliskiej odległości. Na 12 min. przed końcem pada honorowy gol dla lechitów. Za faul na Adamcu sędzia dyktuje karnego i Okoński pewnie strzela w lewy róg.
Wisła sygnalizuje od 2 spotkań zwyżkę formy, gra przede wszystkim szybciej, częściej z pierwszej piłki sporo było długich, celnych podań, erosów. W wysokiej formie jest Iwan, choć nie powiększył swojego dorobku bramkowego. Jałocha często występował w roli ofensywnego pomocnika, pewnie interweniowali Budka, Skrobowski, kilka dobrych akcji miał Lipka.
Lech starał się grać, ofensywnie, ale w I połowie zbyt wiele prostych błędów popełnili obrona. Mowlik — moim zdaniem — bardzo nierówny i nerwowy, z taką formą nie -widzi go w kadrze na Hiszpanię. O koński i Szewczyk grają z kontuzjami (obaj mają uszkodzone łękotki, ale z zabiegiem chirurgicznym czekają do finału Pucharu Polski, w którym Lech gra z Pogonią), stąd ich nie naj lepsza gra. Ciekawym piłkarzem jest młody pomocni) Stroiński (dopiero drugi mecz w ekstraklasie), kadrowicz Niewiadomski miał 2—8 dobre akcje, ale przy uważnie grające, defensywie Wisły niewiele mógł zdziałać.. Powoływanie dc kadry Adamca uważam za duże nieporozumienie.
WISŁA: Adamczyk — Szymanowski, Budka, Skrobowski, Jałocha — Nawrocki, Kapka, Motyka (Tl min. Nawałka) — Lipka, Iwan, Wróbel (75 min. Kowalik).
LECH: Mowlik — Pawlak, Szewczyk (48 min. Kofnyt), Adamiec, Barczak — Krzyżanowski, Stroiński, Oblewski (17 min Strugarek), Skórczyński — Niewiadomski, Okoński. Sędziował dobrze p. Ignatowicz z Wrocławia (ANS)
