1982.11.06 Ruch Chorzów - Wisła Kraków 4:0
Z Historia Wisły
| Ruch Chorzów | 4:0 (2:0) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 8.000 | ||||||||||
| sędzia: K. Orłowski z Lublina | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Galeria
 |
 |
 |
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1982, nr 167 (5/7 XI) nr 11243
Wisła jedzie do Ruchu. Mecze dwóch najstarszych polskich ligowców cieszą się zawsze dużym zainteresowaniem, z ich poziomem natomiast jest różnie. Jedenastka chorzowska jest na 6. miejscu w tabeli wiślacy na 13, lecz różnica punktowa dzieląca oba zespoły wynosi tylko 3 pkt. Obaj rywale grają bardzo chimerycznie, stąd trudno snuć jakieś racjonalne rozważania odnośnie wyniku meczu. „Biała gwiazda” ma wielkie kłopoty kadrowe, trener Roman Durniok musi wciąż dokonywać roszad w ustawieniu poszczególnych formacji, poszczególnych zawodników. Remis, tak sądzę, usatysfakcjonowałby już kibiców Wisły. Ale może będzie lepiej?
Echo Krakowa. 1982, nr 168 (8 XI) nr 11244
RUCH Chorzów — WISŁA 4:0 (2:0). Bramki zdobyli: Mikulski 2 (11 i 86 min.), Szewczyk (31 min.), Bąk (60 min.). Sędziował Kazimierz Orłowski z Lublina, widzów — ok. 8 tys. Żółta kartka: Nawałka (57 min.) WISŁA: Adamczyk — Motyka, Nawrocki, Gorgon, Krupiński, Targosz — Sysło (od 46 min. Plewniak), Kapka, Nawałka — Kmiecik, Wróbel (od 68 min. Kowalik).
Chorzowianie wykorzystali zaledwie trzecią część dogodnych sytuacji podbramkowych, a mimo tego rozgromili wiślaków.
Krakowianie nie potrafili znaleźć skutecznego środka na falowe ataki gospodarzy, którzy długimi, celnymi podaniami, szybko zdobywali teren. Z łatwością, przy pomocy akcji „skrzydłami” przedostawali się na pole karne Wisły. Defensywa „Białej gwiazdy” dodatkowo pozbawiona zawieszonego za żółte kartki Jałochy seryjnie popełniała błędy. Na dobrą sprawę tylko najmłodszy z piątki obrońców Gorgoń grał przyzwoitym poziomie, choć i jemu przytrafiło się kilka potknięć.
Trzeba jednak podkreślić, że w I połowie skutecznie wywiązał się z roli „anioła stróża” Jana Benigiera. Nie wiodło się natomiast „opiekunowi” Mikulskiego Krupińskiemu. Mikulski zdobył dwie bramki, parę razy miał okazję powiększenia swego dorobku, szczególnie po wspaniałych 80- metrowych wykopach bramkarza Wandzika, gdy o centymetry przegrał powietrzne pojedynki z Adamczykiem.
By dać w miarę pełny obraz sobotniego meczu dwóch najstarszych pierwszoligowców trzeba dodać, że sytuacji „sam na sam” z Adamczykiem nie wykorzystali Benigier w 17 min. (efekt błędu sędziego liniowego, który przegapił 2-metrowego spalonego) i Bąk w 67 min., natomiast golkipera Ruchu próbował zaskoczyć tylko Kapka strzałami zza linii pola karnego w 15, 43 i 69 min. Swoją postawą — bardzo statyczną grą, brakiem waleczności — Wisła wszystkich ogromnie rozczarowała.
Nawet swoich najbardziej zagorzałych sympatyków, którzy zdegustowani nieudolnością swoich pupilów zaczęli w pewnym momencie skandować „Wisła do kopalni!” Wymowa tego okrzyku jest jednoznaczna, powszechnie bowiem wiadomo, że piłkarze „Białej gwiazdy” stronią od solidnego treningu. W efekcie, potem podczas meczów często brakuje im sił. Tak było też w Chorzowie.
