1984.05.16 Stal Mielec - Wisła Kraków 0:2
Z Historia Wisły
| Stal Mielec | 0:2 (0:1) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: 12.000 | ||||||||||
| sędzia: A. Lebich z Warszawy | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1984, nr 97 (16 V) nr 11635
DZIŚ w Mielcu i w Poznaniu odbędą się rewanżowe mecze półfinałowe piłkarskiego Pucharu Polski.
W centrum zainteresowania krakowskich kibiców znajduje się oczywiście pojedynek mielecki, w którym Stal zmierzy się z Wisłą. Teoretycznie, w lepszej sytuacji znajdują się gospodarze, którym w pierwszym spotkaniu w Krakowie udało się uzyskać bezbramkowy remis. Do awansu wystarczy im więc najskromniejsze zwycięstwo.
Zespół „Białej gwiazdy” nie składa jednak broni. Zawodnicy, trenerzy i działacze nie ukrywają wcale apetytów na finał PP.
Do szczęścia potrzebna jest nie tylko wygrana, ale nawet remis — 1:1, 2:2 lub w wyższych rozmiarach. W naszym pucharze obowiązuje bowiem także zasada, że przy równej ilości punktów i jednakowej różnicy bramek, gole zdobyte na wyjeździe liczą się podwójnie.
Ostatnio wiślacy jakby odzyskali skuteczność, o czym świadczą zwycięstwa 3:0 z GKS-em i 3:1 ze Śląskiem, zobaczymy czy potwierdzą te walory w Mielcu.
Sporym osłabieniem krakowskiej jedenastki jest brak pauzującego za czerwoną kartkę Marka Banaszkiewicza.
Nie wiemy, na jaki wariant taktyczny zdecyduje się trener Edmund Zientara. Powrót do drużyny Adama Nawałki sprawi zapewne, że na pozycję lewego obrońcy powróci Jan Jałocha. Być może, wprowadzi to więcej spokoju w poczynania wiślackiej defensywy.
Chcąc jednak zrealizować marzenia o awansie do finału Pucharu Polski trzeba koniecznie zdobywać w Mielcu bramki.
Stal na pewno nie jest przeciwnikiem dużej klasy. To po prostu solidna drużyna II-ligowa, twardo walcząca o piłkę, dobrze przygotowana kondycyjnie. Mielczanie stracili już chyba szansę na powrót do ekstraklasy, mają bowiem aż 5 punktów straty do prowadzącego w( tabeli grupy drugiej Radomiaka. W minioną sobotę nie wykorzystali atutu własnego boiska w meczu z Błękitnymi Kielce, remisując zaledwie 0:0
Echo Krakowa. 1984, nr 98 (17 V) nr 11636
Piłkarze Wisły w finale Pucharu Polski
Skuteczne kontry krakowian
(obsługa własna)
W REWANŻOWYM półfinałowym meczu piłkarskiego Pucharu Polski zespół Wisły wygrał w Mielcu ze Stalą 2:0 (1:0) i tym samym uzyskał awans do finału, w którym zmierzy się z poznańskim Lechem. Bramki dla krakowian zdobyli: Wróbel (34 min.) i Iwan (78 min.) Sędziował Andrzej Libich z Warszawy. Żółte kartki: Wróbel (Wisła) oraz Lizończyk i Łatka (Stal).
WISŁA: Zajda — Motyka, Skrobowski, Budka, Gorgon — Nawrocki (29 min Targosz), Kawałka, Jałocha (86 min. Świerczewski), Krupiński, Iwan, Wróbel.
Krakowianie rozstrzygnęli wczorajszy pojedynek na swoją korzyść przede wszystkim dzięki większej dojrzałości piłkarskiej.
Od pierwszej minuty starali się sprowokować gospodarzy do zdecydowanej ofensywy, wciągnąć ich na własną połowę boiska, by stworzyć dla siebie możliwość przeprowadzenia szybkich kontr.
Mielczanie dali się złapać „w pułapkę” wiślaków, przyjęli ich warunki gry. Już na początku spotkania przeprowadzili kilka ataków, ale efekty ich prób były znikome zaledwie trzy rzuty rożne.
Trzeba zresztą od razu dodać, że silny wiatr dawał się mocno we znaki graczom obu drużyn, Do rzadkości należały długie, celne podania czy strzały na bramkę z dalszej odległości. Właściwie to piłka „rządziła” zawodnikami, Stąd poziom gry nie mógł zachwycić. Niemało było przy tym fauli. Szczególnie gospodarze nie przebierali w środkach, co mocno wytknął im po zakończeniu pojedynku trener Wisły Edmund Zientara. Dlatego m. In.
już w 29 min. opuścił boisko poturbowany Nawrocki, a na 4 minuty przed końcem jego los podzielił Jałocha, któremu odnowiła się kontuzja kolana. Sędzia Libich starał się opanować sytuację, podyktował sporo wolnych.
Nie zawsze jednak decyzje arbitra przynosiły spodziewane efekty, choć musimy. podkreślić, iż ze. swojej roli wywiązał się dobrze.
O sukcesie Wisły w Mielcu przesądziła oprócz właściwej taktyki stuprocentowa skuteczność! W ciągu 90 min. krakowianie przeprowadzili dwie groźne akcje i obie zakończyły się zdobyciem goli. Najpierw w 34 min. seria podań między Targoszem, Iwanem i Nawałką. uwieńczona dokładnym dośrodkowaniem tego ostatniego przyniosła prowadzenie dla „Białej gwiazdy”. Wróbel dopełnił tylko formalności zmieniając kierunek piłki toczącej, się wzdłuż bramki. Natomiast w 78 min. wiślacy uzyskali pierwszy we wczorajszym meczu rzut rożny. Jego egzekutorem był Jałocha, posłał piłkę daleko na pole karne. „Główkował” Targosz. I gdy wydawało się, że Gruszecki zażegna niebezpieczeństwo, stracił piłkę na rzecz Iwana, który „ze stoickim spokojem”, bardzo pewnie, podwyższył, wynik meczu na 2:0 dla Wisły. W tym momencie nikt na stadionie nie miał wątpliwości kto wystąpi w finale Pucharu Polski. Mielczanie co prawda strzelili gola w 80 min., którego sędzia jednak nie uznał, ponieważ Łatka (autor bramki) był na spalonym.
kończąc naszą relację, gratulując drużynie z ul. Reymonta awansu, kilka uwag chcielibyśmy poświęcić zachowaniu kibiców. W trakcie meczu doszło między fanami” rywalizujących zespołów do ostrej wymiany zdań.
Miejscowi zapowiadali nawet, że „dołożą” krakusom po zakończeniu spotkania. Lecz dzięki energicznej postawie grupy starszych przedstawicieli koła sympatyków Wisły i zdecydowanej reakcji milicji i porządkowych nie doszło do incydentów.
JERZY SASORSKI
Gazeta Krakowska. 1984, nr 116 (16 V) nr 10993
Dziś na stadionach w Mielcu i Poznaniu rozegrane zostaną rewanżowe spotkania półfinału Pucharu Polski. Po tych me- czach poznamy dwa zespoły, które 24 czerwca przystąpią do walki o to trofeum. W gronie półfinalistów znalazła się drużyna krakowskiej Wisły, która rozegra spotkanie w Mielcu z H-ligową Stalą. W pierwszym meczu krakowianie na własnym boisku osiągnęli bezbramkowy remis. Wynik ten był raczej nieprzyjemną niespodzianką dla sympatyków Wisły, ale nie oznacza on, że piłkarze „Białej Gwiazdy” stoją na straconej pozycji. Żeby jednak zagrać w finale trzeba w Mielcu wygrać, albo przynajmniej osiągnąć remis strzelając jednocześnie chociaż jedną bramkę. Mecz ten ma duże znaczenie dla obydwóch zespołów, gdyż już awans do finału może nawet gwarantować prawo startu w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów. Spotkanie rozpoczyna się o godzinie 17, a o godzinie 17.30 telewizja przeprowadzi transmisję drugiej połowy spotkania oraz przekaże najciekawsze momenty z pierwszych 45 minut.
Gazeta Krakowska. 1984, nr 117 (17 V) nr 10994
Lech —Wisła w finale PP
Piłkarze krakowskiej Wisły zagrają w finale Pucharu Polski. Po remisie na własnym stadionie 0:0 wczoraj krakowianie wygrali w Mielcu ze Stalą 2:0 (1:0). Nie było to porywające widowisko, ale piłkarze „Białej Gwiazdy” wygrali zasłużenie.
Przewyższali oni gospodarzy umiejętnościami technicznymi i doświadczeniem. Wykazali też bardzo dobrą skuteczność, mieli tylko dwie okazje do zdobycia gola i obydwie wykorzystali.
Pierwsze minuty spotkania to wzajemne badanie sił obu zespołów. Żadna z drużyn nie kwapiła się do przejęcia inicjatywy.
Jako pierwsi zaatakowali gospodarze, ale nie zagrozili oni poważnie bramce Zajdy i ich przewaga uwidoczniła się tylko w rzutach rożnych. Gospodarze oddali w pierwszej połowie tylko jeden groźny strzał, kiedy to w 23 min. po faulu Nawrockiego Łatka z ok. 20 metrów strzelił bardzo silnie, ale na miejscu był krakowski bramkarz. Piłkarze Wisły pierwszą groźniejszą akcję przeprowadzili „w 34 min. i od razu zdobyli goła. Po ładnym zagraniu duetu Iwan —i Nawałka i po centrze tego ostatniego nie pilnowany Wróbel pokonał bramkarza mielczan.
W drugiej połowie Stal próbowała odrobić straty, ale pomimo nieustannych ataków ani razu nie zagroziła poważniej bramce Zajdy. Mielczanie gubili się w okolicach pola karnego Wisły i często sami przeszkadzali sobie w przeprowadzaniu akcji. W 73 min. krakowianie zdołali wywalczyć pierwszy w tym meczu dla nich rzut rożny. Po zagraniu Jałochy i błędzie pomocnika Stali Gruszyckiego piłkę przejął Iwan i ustalił wynik meczu na 2:0. W końcówce mielczanie próbowali jeszcze zdobyć honorowego gola, ale kiedy W 80 min. piłka po strzale Łatki znalazła się w bramce Zajdy, sędzia odgwizdał spalonego. Na 5 min. przed końcem spotkania piłkarze Wisły doznali poważnego osłabienia. W starciu z mieleckim napastnikiem odnowiła się kontuzja Jałosze.
Przed meczem i w trakcie spotkania doszło do nieprzyjemnych incydentów. Kibice obydwu zespołów zaczęli walkę między sobą od wulgarnych przyśpiewek, a zakończyli rzucaniem butelek. Niestety, służby porządkowe nie interweniowały zbyt energicznie i po meczu kibice obu zespołów próbowały prowadzić między sobą walkę na ulicach miasta.
WISŁA: Zajda — Motyka, Skrobowski, Budka, Gorgoń — Nawrocki (od 25 min. Targosz), Nawałka, Jałocha (od 83 min. Świerczewski) — Wróbel, Iwan, Krupiński.
Sędziował p. A. Libich z Warszawy. Żółte kartki: Wróbel, Lizończyk ł Łatka. (JK) Drugi półfinał piłkarskiego Pucharu Polski: Lech Poznań — Ruch Chorzów 3:0 (2:0). Bramki zdobyli: Miłoszewicz (22 min.), Okoński (29 min.), Bąk (72 min.)
Rozegrane w środę rewanżowe mecie półfinałowe piłkarskiego Pucharu Polski nie przyniosły niespodzianek. Wygrały drużyny poznańskiego Lecha i. krakowskiej Wisły, one też spotkają się 24 czerwca w meczu finałowym.
Wydawało się, że trudniejsze zadanie będzie miał Lech, który grał przecież z innym zespołem pierwszoligowym, chorzowskim Ruchem. Poznaniacy, mając w zapasie jedną bramkę przewagi z pierwszego meczu z Chorzowa szybko pozbawili rywali złudzeń i odnieśli przekonujące zwycięstwo. Wisła w Mielcu również nie natrafiła na wymagającego rywala. 0:0 ł pierwszego spotkania w Krakowie przed rewanżem stwarzało szansę awansu drugoligowej Stali. Wisła stanie znów przed wielką szansą zakwalifikowania się do rozgrywek europejskich pucharów.
