1985.10.05 Wisła Kraków - Stal Stalowa Wola 1:2
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 1:2 (1:2) | Stal Stalowa Wola | 
| ||||||
| widzów: 5.000-8.000 | ||||||||||
| sędzia: P. Werner z Katowic | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
„Dziennik Polski” nr 233 anons, 234 relacja.
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1985, nr 195 (7 X) nr 11989
WISŁA — STAL Stalowa Wola 1:2 (1:2). Bramki strzelili: dla Wisły — „samobójcza”, po kiksie Zielińskiego w 8 min., dla Stali — Kopeć w 19 i Sajdak w 44 min. Sędziował p. Piotr Werner z Katowic, bardzo dobrze. Żółta kartka — Siudek.
WISŁA: Zajda — Motyka, Giszka. Mróz, Jałocha — Nawrocki, Klaja (od 57 min. Lipka), Smagacz — Starościak (od 57 min. Banaszkiewicz), Siudek, Wróbel.
Piłkarze Wisły szumnie zapowiadają powrót do ekstraklasy, tylko roczną karencje w II lidze.
Przed meczem ze Stalą przeczytałem w „Dzienniku”, że w sobotnim spotkaniu będą chcieli strzelić rywalom sporo bramek, aby wysunąć się na pierwsze miejsce w tabeli. Z tych wszystkich zapowiedzi wyszły przysłowiowe nici, krakowianie zeszli z boiska pokonani i to wyłącznie z uwagi na niechęć do gry, do wysiłku.
Gracze „Białej gwiazdy” robili wrażenie jakby już im się przestało chcieć grać w futbol. Obraz gry był (z wyjątkiem pierwszego kwadransa) taki: w zespole krakowskim biegał ten zawodnik. który miał piłkę, reszta stała, w najlepszym razie chodziła, przypatrując się, co też on z nią zrobi.
W taki sposób nie ma mowy aby mecz wygrać.
I Stal, która przyjechała pod Wawel mocno wystraszona, marząca o tym aby przegrać nie za wysoko, wywiozła ze stadionu przy ul. Reymonta komplet punktów, dając gospodarzom lekcje gry.
Zaczęło się wszystko zupełnie inaczej, pomyślnie dla podopiecznych Lucjana Franczaka, którzy zaatakowali z impetem, stworzyli kilka dogodnych pozycji do uzyskania gola. Strzelali na bramkę Rogozińskiego Wróbel. Starościak, nawet Motyka, ale były to strzały mało precyzyjne, a Starościak po prostu się zblamował, kiedy w 37 min. był sam na sam z bramkarzem Stali i strzelił mu prosto w ręce.
Pierwsza bramka padła dość przypadkowo, Siudek egzekwował rzut rożny, piłka trafiła w nogę obrońcy Stall Zielińskiego i wpadła do bramki. Goście widząc, że krakowianom nie chce się biegać, że grają bez wigoru, bez szybkości, zaatakowali i po błędach obrońców Wisły strzelili dwa gole.
W drugiej połowie odnosiło się wrażenie, że wiślakom specjalnie nie zależy na zwycięstwie. Grali zupełnie bez zadziorności. zaangażowania emocjonalnego, takiego które by chociaż pozwalało przy puszczać, że chcą zwyciężyć. No cóż, w końcu to ich sprawa. Kibice bowiem mogą po prostu przestać na mecze chodzić. (JO
Gazeta Krakowska. 1985, nr 234 (7 X) nr 11421
Panowie zmieńcie zawód!
Piłkarze Wisły, która w powszechnej opinii ubiega się o awans do ekstraklasy, grali u siebie ze Stalą Stalowa Wola, zespołem skazanym na ciężki bój e utrzymanie się w gronie II-ligowców. Liczono na wysokie zwycięstwo, tymczasem przyszło pogodzić się z porażką. Wisła przegrała ze Stalą 1:2 (1:2). Gospodarze grali tak nieudolnie, te nawet nie zdołali sami strzelić bramki. Wyręczył ich w tym Bieliński, którego strzał przyniósł prowadzenie krakowianom w 9 min. Wisła t zagrała przyzwoicie tylko pierwsze 20 min. Później ich gra była momentami wręcz kompromitująca. Dwaj młodzi utalentowani, ale jeszcze niewiele umiejący napastnicy gole! Sajdak i Kopeć mogli w tym meczu występować w roli profesorów wobec obrońców Wisły, z których każdy zaliczył grę w jednej z naszych narodowych reprezentacji. Nie chcę być złośliwy, dlatego w dalszej części relacji nie będę wspominał o grze defensorów Wisły. Niewiele lepiej spisywali się pozostali zawodnicy „Białej Gwiazdy”.
Momentami wydawało się, że piłka jest ich wrogiem. Unikali jej jak ognia, a kiedy już jakiś nieszczęśnik ją otrzymał, to starał się jak najszybciej pozbyć tego kawałka skóry, który za nic nie chciał go słuchać. Największe problemy krakowianie mieli z przyjęciem piłki, która odbijała się od ich poszczególnych części olała jak od betonu.
M. in. w ten sposób piłka trafiła do Sajdaka, który przy honorowej asyście jednego z obrońców strzelił zwycięskiego gala.
Często zarzuca się dziennikarzom, że nie obcą pomagać krakowskim zespołem w uzyskiwaniu jak najlepszych wyników.
Zdaniem działaczy krytyka wpływa ujemnie na psychiką „cudownych dzieci futbolu”. Po tym meczu wydaje mi się, że żadne pisanie nie jest w Stanie pomóc ani zaszkodzić tym panom. Oni po prostu muszą wreszcie zacząć szanować pracę, z której tyją... albo zmienić zawód.
WISŁA: Zajda — Motyka, Giszka, Mróz, Jałocha — Klaja (57 min. Lipka), Nawrocki, Smagacz — Starościak (57 min. Banaszkiewicz), Siudek, Wróbel.
Sędziował P. Werner (Katowice). Żółta kartka Siudek
(JK)
