1987.08.22 Wisła Kraków - GKS Bełchatów 0:0
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 0:0 | GKS Bełchatów | 
| ||||||
| widzów: 1.000 | ||||||||||
| sędzia: Bogdan Bernaciak z Poznania | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
„Dziennik Polski” nr 194 anons, 195 relacja.
Spis treści |
Relacje prasowe
Echo Krakowa. 1987, nr 162 (21/22/23 VIII) nr 12462
Przed kilkoma miesiącami w rozgrywkach pucharu Polski los zetknął ze sobą drużyny Wisły i GKS Bełchatów. I wówczas do następnej rundy awansowali krakowianie. W najbliższą sobotę dojdzie do kolejnej potyczki obu zespołów, ale tym razem w ramach II-ligowych zmagań. Zdecydowanym faworytem sobotniej konfrontacji na stadionie przy ul. Reymonta będą gospodarze choć w szeregach górniczej drużyny występują bywalcy I-ligowych boisk bracia Surlitowie i Romański.
Echo Krakowa. 1987, nr 163 (24 VIII) nr 12463
Remis ze wskazaniem na Bełchatów
WISŁA BEŁCHATÓW 0:0. Sędziował p. Bogdan Bernacik 3 Poznania. Żółta kartka — Krzysztof Surlit.
WISŁA — Gaszyński — Szczurek (od 46 min Klaja), Motyka, Markowski, Giszka — Lipka, Moskal, Farys, Mróz — Świerczewski, Strojek (od 75 min Mardyła).
W walkach bokserskich sędziowie czasami punktują pojedynek remisowo ze wskazaniem na zawodnika, ich zdaniem w tej wyrównanej walce lepszego. Taki werdykt doskonale oddaje efekt sobotniego spotkania na stadionie przy ul. Reymonta.
Remis ze wskazaniem na Bełchatów, który w przekroju meczet był zespołem lepszym i po winien zawody rozstrzygnąć na swoją korzyść.
Jest to zapewne zaskakująca dla kibiców „Białej gwiazdy” opinia, nić tylko dla tych, którzy na meczu nie byli.
Teoretycznie bowiem rutynowany zespół krakowski mający naprzeciw siebie beniaminka II ligi, grając w dodatku na swoim boisku, winien odnieść wysokie i łatwe zwycięstwo. Lecz od teorii do praktyki często daleka droga.
I tak było w sobotę. Beniaminek z Bełchatowa ma w swych szeregach wielu znanych, rutynowanych graczy, jak choćby bracia Surlitowie. jest dobrze przygotowany do sezonu kondycyjnie, szybkościowo. Natomiast sławna Wisła to w dużej mierze gracze młodzi, mało doświadczeni, na dodatek zdradzający niedostatki technicznego i szybkościowego przygotowania do gry.
Goście grali lepiej, szybciej, mieli okresami dużą przewagę
i tylko ogromnej nieudolności swego napastnika — Karbowiaka, zawdzięczają to. że nie uzyskali zwycięstwa. Piłkarz ten dwukrotnie miał tzw. „stuprocentowe” sytuacje podbramkowe, był z piłką przy nodze, dwa, trzy metry przed bramką krakowskiego zespołu i w obydwóch wypadkach szansy zmarnował, raz strzelając w słupek, a raz w nogi nadbiegającego obrońcy.
Wiślacy uzyskali jeden punkt dzięki wspomnianej wyżej strzeleckiej nieudolności Karbowiaka i przy dużym udziale swego bramkarza Marka Gaszyńskiego, który był najlepszym zawodnikiem gospodarzy, wielokrotnie popisując się świetnymi paradami i dużym refleksem. (1)
Gazeta Krakowska. 1987, nr 195 (22/23 VIII) nr 11989
W II lidze w sobotę o godz. 17 Wisła podejmuje na swoim stadionie beniaminka GKS Bełchatów, w którym grają m. in. bracia Surlitowie. Nie tak dawno w pojedynkach o Puchar Polski Wisła wyeliminowała Bełchatów wygrywając w Krakowie 2:0, a przegrywając w rewanżu (po dogrywce) 1:2. Jak będzie w sobotę? Krakowianie na razie nie imponują formą, w ostatnim meczu w Knurowie kontuzji doznał Świerczewski, ale być może wystąpi w sobotę
Gazeta Krakowska. 1987, nr 196 (24 VIII) nr 11990
Stracili punkt i Strojka
Po raz pierwszy oglądałem w tym sezonie piłkarzy Wisły i jestem głęboko rozczarowany. W meczu z beniaminkiem GKS Bełchatów na swoim stadionie Wisła osiągnęła bardzo szczęśliwy dla siebie bezbramkowy remis 0:0. Tak. wiślacy mogą mówić o dużym szczęściu, goście w niczym nie ustępowali bardziej rutynowanemu rywalowi i mieli kilka znakomitych sytuacji. 2-krotnie po strzałach Karbownika z najbliższej odległości (79 i 87 min.) piłka trafiła w słupek bramki Gaszyńskiego! Także 2-krotnie bramkarz Wisły bronił z. najbliższej odległości strzały Hajka (44 min.) i Maka (65 min.).
Wisła w ciągu całych 90 minut nie miała ani jednej takiej sytuacji, ba w przeciągu całego meczu nie oddała ani Jednego groźnego strzału na bramkę Surlita; czy na ironię nie zakrawa fakt, iż bramkarz gości najbardziej musiał się napracować przy obronie strzału... własnego obrońcy Drapińskiego? Jest faktem, iż wiślacy grali w składzie nie najsilniejszym, kontuzjowani są Małek, Wojtowicz, w 68 min. po groźnej kontuzji (prawdopodobnie pęknięcia kości w stopie) musiał boisko opuścić Strojek.
Ale Jest równocześnie faktem, że wiślacy grali bez jakiejkolwiek koncepcji, myśli taktycznej, wolno i ślamazarnie. Przede wszystkim nie było w pomocy zawodnika, który pokierowałby poczynaniami kolegów (tylko momentami czynił to Lipka). Wystawienie Mroza do pomocy było nieporozumieniem, choć prawdą jest; że niewiele dało po przerwie przesunięcie Mroza do obrony i wprowadzenie na boisko Klaji.
Trener Brożyniak miał trudną sytuację, kadrową, toteż w sobotnim meczu naliczyłem aż trzy debiuty w jedenastce Wisły: obrońcy Szczurka z Tramwaju, napastnika Farysa (własnego juniora) i Mardyły z Garbarni. Tak duża liczba debiutantów też w jakimś stopniu musiała odbić się na grze drużyny. Być może są to utalentowani chłopcy, ale na razie niewiele wnieśli do gry zespołu. Jedni kibice ganili za to trenera, drudzy twierdzili, iż czyni dobrze — stawiając na młodzież Z wyciąganiem Jakichś bardziej generalnych wniosków poczekajmy jednak do następnych spotkań. W sobotę Wiśle mecz zupełnie nie udał się. Może lepiej będzie za tydzień? WISŁA: Gaszyński — Szczurek (46 min. Klaja), Markowski, Motyka, Giszka — Lipka, Mróz, Moskal — Strojek (70 min. Mardyła), Świerczewski, Farys.
Sędziował dobrze p. Bernacik z Poznania. Żółta kartka K. Surlit, widzów 1,5 tys.
(ANS)
