WKS 22 pp Leg./Strzelec Siedlce
Z Historia Wisły
HERB:
| Podstawowe dane: | |||||||||
|
| |||||||||
|
| ||||||||||
Spis treści |
Bilans wszystkich meczów
| Mecze | Z-R-P | Bramki | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Łącznie | D | W | N | Łącznie | D | W | N | Łącznie | D | W | N | |
| Ekstraklasa | 4 | 2 | 2 | 0 | 3-0-1 | 2-0-0 | 1-0-1 | 0-0-0 | 16-5 | 13-2 | 3-3 | 0-0 |
| Razem | 4 | 2 | 2 | 0 | 3-0-1 | 2-0-0 | 1-0-1 | 0-0-0 | 16-5 | 13-2 | 3-3 | 0-0 |
Szczegółowy bilans wszystkich meczów. Uwzględnia tylko spotkania w oficjalnych rozgrywkach
| Liczba | Rozgrywki | Miejsce | Data | Wynik | Bramki Z-R-P | Dom Bramki Z-R-P | Wyjazd Bramki Z-R-P | Neutr. Bramki Z-R-P | Pkt/etap |
| 1. (1) | L | dom | 1932.05.26 | 5:2 | 5:2 1-0-0 (5:2 1-0-0) | 5:2 1-0-0 (5:2 1-0-0) | 2:0 | ||
| 2. (2) | L | wyjazd | 1932.10.23 | 0:3 | 5:5 1-0-1 (5:5 1-0-1) | 0:3 0-0-1 (0: 3 0-0-1) | 2:2 | ||
| 3. (3) | L | wyjazd | 1934.06.03 | 3:0 | 8:5 2-0-1 (8:5 2-0-1) | 3:3 1-0-1 (3:3 1-0-1) | 2:4 | ||
| 4. (4) | L | dom | 1934.08.05 | 8:0 | 16:5 3-0-1 (16:5 3-0-1) | 13:2 2-0-0 (13:2 2--0-0) | 4:4 |
Strzelcy bramek
| Liczba | Imię i nazwisko | I Liga |
| 1. | Artur Woźniak | 4/4 |
| 2. | Stanisław Obtułowicz | 2/4 |
| 3. | Walerian Kisieliński | 2/2 |
| 4. | Antoni Łyko | 2/2 |
| 5. | Bolesław Habowski | 1/1 |
| 6. | Kazimierz Sołtysik | 2/1 |
| 7. | Aleksander Stefaniuk | 1/1 |
| 8. | Henryk Reyman | 2/1 |
Opis
Piłkarskie dni chwały
Piłkarze obu klubów
| Piłkarze obu klubów | |||
|---|---|---|---|
| Lp. | Zawodnik | Wisła (lata gry) | WKS (lata gry) |
| 1. | Stanisław Waga | 1936-1938 | 1931-1933 1935-1936 |
"Jednak największe „dorosłe” sukcesy sportowe, nie tylko w dziejach przedwojennych Siedlec, ale w ogóle w historii naszego miasta wiążą się z siedleckim wojskiem. Dzięki sportowemu mecenatowi 22 pułku piechoty Siedlce zabłysły na piłkarskiej mapie Polski. Na krótko co prawda, ale szczycą się tym do dziś.
Przygoda z piłką nożną siedleckiego 22 p.p. zaczęła się na początku lat 20-tych, gdy pułk wraz z całą Dywizją Piechoty stacjonował na Litwie. Wtedy to drużyny tej dywizji odnosiły spore sukcesy startując w rozgrywkach z klasie B podokręgu lidzkiego. Drużyna sztabowa 9 DB zajęła wtedy pierwsze miejsce, a reprezentacja 22 p.p. była druga.
Gdy wojsko z Siedlec i Podlasia wróciło do swoich stałych garnizonów, zamiłowanie do piłki nożnej pozostało. Od września 1922 roku drużyna 22 p.p. występowała w rozgrywkach Okręgowego Związku Piłki Nożnej w Warszawie. Po reorganizacji w 1927 roku drużyna została przeniesiona do Lubelskiego Związku Piłki Nożnej i tu zdobyła w 1928 roku mistrzostwo okręgu, a następnie wzięła udział w rozgrywkach o wejście do ligi państwowej, czyli odpowiednika obecnej ekstraklasy. Siedleccy futboliści przegrali jednak i do ligi nie weszli. W kolejnych latach drużyna z Siedlec była druga i trzecia w rozgrywkach międzyokręgowych. Dopiero w 1931 roku zajęła pierwsze miejsce i awansowała do ligi państwowej, do której weszła jako druga obok warszawskiej „Legii” drużyna wojskowa. W walce o zwycięstwo wyeliminowała śląski „Naprzód”, Janów oraz zespół 82 p.p. z Brześcia.
Beniaminek ekstraklasy trafił na pierwsze strony gazet. Opisywały one nie tylko grę zespołu z Siedlec, Ale i powątpiewały w jego dalsze sukcesy wobec braku podstaw finansowych działania drużyny. Publikacje spowodowały oświadczenie dowódcy 22 p.p. płk. Kazimierza Hozera, w którym liczył on na pomoc miejscowego społeczeństwa i władz administracyjnych. Niestety pomoc ta okazała się niewystarczająca, o czym niżej.
Drużyna piłkarska 22 p.p. składała się z zawodowych żołnierzy, głównie podoficerów. Jeden z zawodników, Sadalski, był urzędnikiem państwowym. Opiekę nad zespołem sprawowali przedstawiciele kadry oficerskiej pułku, przede wszystkim jego dowódca płk Hozer, kwatermistrz mjr Sieradzki, pełniący obowiązki trenera por. Subocz oraz sierżant Paterek i Czupartowski. Jednym z bardziej doświadczonych zawodników był plut. Czajka, który w 1932 roku obchodził jubileusz dziesięciolecia kariery piłkarskiej. Drużyna 22 p.p. pomyślnie rozpoczęła sezon 1932 roku. Wygrywała mecze wyjazdowe, w Krakowie pokonała „Wawel” i „Garbarnię”, a w Warszawie aż 6:2 pokonała czeską drużyną z Żyliny. Pierwszy mecz ligowy w Siedlcach został rozegrany 18 kwietnia 1932 roku. Zespół 22 p.p. pokonał w nim 3:2 poznańską „Wartę”. Potem przyszedł gorszy okres w sezonie piłkarskim i ostatecznie siedleccy wojskowi zakończyli rozgrywki na dziewiątym miejscu w liczącej 12 drużyn lidze. Mogło być nawet gorzej, bowiem jesienią 1932 roku siedlecka drużyna znalazła się nawet w strefie spadkowej, na 10 miejscu z bilansem 11 zdobytych punktów i 24 bramek, przy straconych 38 bramkach.
Jednym z powodów załamania tak pięknie rozwijającej się kariery siedleckich piłkarzy było tragiczne wydarzenie, które miało miejsce w czerwcu 1932 roku. Podczas ćwiczeń, które odbywały się w obecności inspektora armii gen. Dąb-Biernackiego, koń poniósł płk. Hozera. Wskutek odniesionych obrażeń dowódca pułku zmarł 9 czerwca w szpitalu w Warszawie. W ten sposób piłkarze z Siedlec stracili swego największego protektora, a siedlecki sport poniósł niepowetowaną stratę.
(…)
W pamięci siedlczan Hozer zapisał się przede wszystkim jako prezes Wojskowego Klubu Sportowego. Przyczynił się do rozwoju sportu w mieście, i to nie tylko piłki nożnej, ale i innych dyscyplin.
Koniec snów o piłkarskiej potędze
Tragiczna śmierć dowódcy 22 pułku piechoty pułkownika Kazimierza Hozera spowodowała koniec tak pięknie zapowiadającej się kariery siedleckiej drużyny piłkarskiej w ekstraklasie. Do rozpadu silnego zespołu przyczyniła się postawa płk. Stanisława Świtalskiego, dowódcy piechoty 9 Dywizji Piechoty, w skład której wchodził siedlecki pułk. Płk Świtalski miał istotne powody, by nie lubić siedleckiej drużyny piłkarskiej.
19 czerwca 1932 roku Siedlce były widownią pierwszego w dziejach miasta międzynarodowego meczu piłkarskiego. Drużyna 22 p.p. zmierzyła się z zespołem mistrza Austrii „Rapidem” Wiedeń. Przed meczem dwuminutową ciszą uczczono śmierć protektora siedleckiej drużyny, zmarłego właśnie płk. Hozera. Mecz z „Rapidem” siedlczanie przegrali 1:6, ale trudno było się spodziewać innego wyniku. Po śmierci płk. Hozera siedlecki zespół grał coraz gorzej. Do sezonu 1933 roku drużyna 22 p.p. przystąpiła w znacznie osłabionym, w stosunku do poprzedniej tury rozgrywek, składzie. Odeszło wielu piłkarzy, pozyskanych wcześniej dzięki staraniom płk. Hozera. W czerwcu 1933 roku drużyna znalazła się na piątym miejscu w grupie wschodniej ligi z dwoma zdobytymi i ośmioma straconymi punktami. W tym samym miesiącu ze składu podstawowego zespołu zostali wycofani wszyscy piłkarze zawodowi wojskowi. Za tą decyzją stał wspomniany płk. Świtalski, dowódca dywizyjnej piechoty. Pismem z 23 czerwca polecił on rozwiązać drużynę piłkarską, a sprzęt przekazać do klubu sportowego „Strzelec”. W uzasadnieniu swej decyzji płk Świtalski napisał, że drużyna angażowała zbyt wiele środków, a jej istnienie spowodowało drastyczne obniżenie poziomu wyszkolenia w pułku. Podoficerowie-piłkarze byli zdemoralizowani i nie brali udziału w szkoleniu bojowym. Stanowili oni ponadto obciążenie materialne dla kadry oficerskiej i podoficerskiej pułku, która dobrowolnie opodatkowała się na rzecz drużyny. W pułku istniał tzw. „czarny fundusz” specjalnie stworzony w tym celu. Na fundusz ten składały się dochody z opłat za wypas bydła na placu Lessera oraz za dzierżawę jatki. Czarny fundusz został zlikwidowany 7 sierpnia 1934 roku.
Znając praktyki stosowane później w wojskowych czy milicyjnych klubach sportowych, można przypuszczać, że płk Świtalski miał sporo racji. Trudno bowiem, aby ktoś, kto intensywnie trenuje i bierze udział w rozgrywkach ligowych na szczeblu ogólnopolskim, a nawet ogólnopaństwowym (piłkarze z Siedlec byli powoływani do reprezentacji Polski), miał czas na wzorowe pełnienie żołnierskich obowiązków.
Sukcesy piłkarzy z drużyny 22 p.p. były zapewne przedmiotem zawiści niejednego z wojskowych, którzy musieli pocić się na poligonie lub ćwiczyć w koszarach, podczas gdy ich koledzy jeździli po Polsce i poza jej granicami by grać w piłkę kopaną. Najwięcej jednak powodów, by zastopować siedleckich piłkarzy miał właśnie dowódca dywizyjnej piechoty płk Świtalski. W 1931 roku był on dowódcą stacjonującego w niedalekim Brześciu 82 pułku piechoty. A drużynę tego właśnie pułku wyeliminował siedlecki zespół w walce o miejsce w rozgrywkach ligi państwowej, czyli jakby obecnej ekstraklasy. Trzy lata później pułkownik Świtalski już jako dowódca całej dywizyjnej piechoty „odegrał” się na siedleckim zespole.
Mimo ogromnych kłopotów drużyna 22 pułku utrzymała się w lidze do końca rozgrywek 1933 roku. W następnym sezonie musiała jednak zostać wycofana z rozgrywek, gdyż nie rozliczyła składek klubowych na rzecz ligi. Drużyna opuszczała ekstraklasę jako „Klub Sportowy 22 pp im płk. Hozera”. Wcześniej Brala udział w rozgrywkach jako „22 pp Strzelec”.
Można przypuszczać, że gdyby nie śmierć płk Hozera, przed siedlecką drużyną otwierałby się znakomite perspektywy. Dowódca 22 p.p. cieszył się bowiem wyjątkową sympatią Marszałka Piłsudskiego i mógł wiele więcej, aniżeli wskazywałoby jego stanowisko. Następny po śmierci Hozera dowódca siedleckiego pułku ppłk Marian Prosołowicz nie Miał już takiej siły przebicia i nie mógł zapewnić środków dla pierwszoligowej drużyny.
Nie da się też ukryć, że funkcjonowanie pierwszoligowego zespołu, który pojawił się w powiatowym mieście bez tradycji sportowych, było działalnością trochę na wyrost. Władze klubu narzekały na brak zainteresowania sportem ze strony siedlczan, co powodowało nikłe wpływy z biletów na mecze. Gdyby jednak mierzyć to „słabe” zainteresowanie dzisiejszą miarą, to ówczesna frekwencja 2-3 tys. kibiców na meczu, nie była wcale tak nikła. Brak było w Siedlcach sędziów piłkarskich, co powodowało dodatkowe utrudnienia przy organizacji meczów. Przede wszystkim jednak trzeba było zainwestować w obiekty sportowe, co też wojsko robiło. Pieniądze na ten cel zdobywano poprzez organizowanie corocznych tygodni sportowych. Między innymi teren pod boisko sportowe kupiono ze środków uzyskanych z organizacji tygodnia sportowego w 1923 roku.
To dzięki wojskowym inwestycjom w Siedlcach powstał stadion piłkarski oraz korty tenisowe, udostępniane także czynnym miłośnikom sportu. Z obiektów też korzystały grające w niższych grupach rozgrywek drużyny piłkarskie 9 pułku artylerii lekkiej. W Siedlcach odbywały się również zawdy dywizyjne o nagrodę dowódcy 9 DP oraz zwody konne organizowane w dni świąt pułkowych. To jednak sukcesy piłkarskie drużyny 22 p.p. uznać należy za najlepszy element upowszechnienia sportu w naszym mieście. Siedlczanie mogli na żywo oglądać mecze takich sław jak „Polonia” Warszawa, „Czarni” Lwów, krakowska „Wisła” czy „Ruch”. Gościły też w Siedlcach renomowane drużyny zagraniczne. Nie ma chyba lepszej formy promocji miasta i regionu, aniżeli sukcesy sportowe."
Grzegorz Welik, "460 lat miasta Siedlce"
