Antoni Poznański

Klubowi sportowemu „Cracovia“, K. Z. O. P. N-owi i P. Z. P. N. wyrażamy na tej drodze nasze najgłębsze współczucie.

Przedwcześnie zmarły był dzieckiem Krakowa. Tu się bowiem urodził, tu się uczył, to lwią część swego krótkiego lecz bardzo ruchliwego żywota przepędził, stąd na święty bój Odrodzenia wyruszył, tu zawsze najchętniej wracał, gdy go los, potrzeba, własna ochota lub zawierucha wojenna w szeroki świat pognały, tutaj też zapewne - jak tego podobno pragną najbliżsi - spoczną jego kości na wieki.
Całą swoją wybitną działalnością sportową zrósł się również z Krakowem. Już jako młodziutki uczeń gimnazjum V z całym zapałem, rozbudzonym wówczas wśród naszej młodzieży przez niezapomnianego jej dobroczyńcę, ś. p. Dra Jordana, oddał się ćwiczeniom ciała i dzięki niezwykłym warunkom, jakich mu natura nie poskąpiła, wysunął się wkrótce na czoło.
Jako uczeń 3-ciej klasy gimn. V tworzy w jesieni 1907 r. drużynę "różowych", złożoną wyłącznie z jego kolegów, między którymi znajdowali się także Synowiec (Cracovia) i Silberspitz (obecnie w Makkabi). W rok później widzimy go już w pierwszej drużynie "Wisły", skąd wiosną 1910 r. przechodzi do "Cracovii", której pozostał już wiernym do końca. Początkowo grał na prawem skrzydle, później - za czasów trenera Kożeluha - na prawym łączniku, gdzie odtąd grywał już stale, rzadko tylko zmieniając swe zwykłe miejsce. Ogółem grał on w I druż. Cracovii 136 meczów i strzelił 96 bramek. Jako gracz doskonały zasłynął szeroko. Dość powiedzieć, że był jedynym graczem polskim, którego przy wystawianiu reprezentatywnej drużyny austriackiej w latach 1911-1912 brano w Wiedniu poważnie w rachubę. Również i w Niemczech, gdzie bawił przez krótki czas na studiach w Mittweidzie, zdobył sobie imię znakomitego gracza.
Gdy wybuchła wojna, był jednym z pierwszych, którzy zaciągnęli się do legjonów. Służył w I brygadzie zrazu w piechocie, następnie w kolumnie samochodowej, w końcu zaś, po wyszkoleniu w austriackich kadrach samolotowych - w bojowej eskadrze legjonowej, a następnie - po wielkich dnia Wyzwolenia - w eskadrze lotniczej wojsk polskich. Jako lotnik miał reputację znakomitego pilota, jako oficer cieszył się u przełożonych opinją sprężystego wykonawcy rozkazów, najmilszego towarzysza u kolegów, a wśród podwładnych bardzo wymagającego, ale dbałego przełożonego, poza służbą zaś najbardziej przyjacielskiego i najlepszego człowieka.
Wieść o tragicznej śmierci tego z brązu - zdawało się - ukutego. a tak powszechnie lubianego człowieka, jakim był ś. p. kapitan Poznański, uderzyła jak grom z jasnego nieba, wywołując powszechny żal w szerokich kołach jego znajomych, a największy w jego rodzinnem mieście, z którem tyle wspomnień i serdecznych nici łączyło zmarłego. Wszakże tak niedawno jeszcze, bo 5 maja, gdy - bawiąc tu chwilowo - grał w barwach swego klubu, jakby na pożegnanie z nim i z wielbicielami swego talentu.
O ileż głębiej odczuwają stratę bolesną ci, którzy mu sercem byli blizcy oraz ci, którym było dane dokładniej go poznać i ocenić...
Wesoło było, gdy w zwyczajnem gronie siedzieliśmy, gwarząc o bieżących sprawach, stawiając horoskopy dla przyszłych lub komentując momenty ubiegłych spotkań.

Zawody odbędą się w sobotę dnia 25 bm. na boisku K. S. Cracovii w następującym porządku: O godz. 4 m. 45 Cracovia — Makkabi. O godz., 6 m. 30 Wisła — Jutrzenka. Bilety w przedsprzedaży nabyć można we firm ach: Weissman ul. Szewska i Statter ul. Starowiślna 16.

Świetny piłkarz, był jeszcze lepszym kolegą, któremu każdy młody zawodnik zawdzięczał wiele dobrego. Nieopuszczający go nigdy dobry humor, wyrażał się na boisku posiadaniem kija hokejowego, jako talizmanu, którego pilnował jak oka w głowie. Śmierć lotnika, jaką zginął w r. 1921, spowodowała niepowetowaną stratę dla Cracovii i sportu polskiego