Barbara Ślizowska-Wilk

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 13:53, 23 gru 2011

Barbara Ślizowska Wilk - (ur. 4 lutego 1935 w Krakowie) gimnastyczka, jedna z najlepszych zawodniczek w historii sekcji, dwukrotna olimpijka, brązowa medalista Igrzysk w Melbourne w 1956 r. Jej kariera mogła potoczyć się jeszcze lepiej, gdyby nie kontuzja kolana, która wyeliminowała ją z treningów na 2,5 roku. W wieku 15 lat zajęła III m. w MP w Stalinogrodzie. Był to rok 1949. Rok później pojechała z reprezentacją Polski na MŚ do Bazylei. W klasyfikacji drużynowej zajęła 5 miejsce. Jako najmłodsza spośród wszystkich sportowców w Polsce została uhonorowana tytułem mistrza sportu. Miała wówczas 16 lat!

Zawodniczką Wisły Kraków była w latach 1947-59, Wawelu (1953-59). Wychowanka trenerów Ireny i Jerzego Lewickich.

• W latach 1959 - 1973 trenerka w sekcji gimnastycznej TS "Wisła"
• W roku 1982 była członkiem prezydium Okręgowego Związku Gimnastycznego, przewodniczącą komisji sędziowskiej w okręgu krakowskim.
• Wiceprezes Polskiego Związku Gimnastycznego (1988-92)
• Przewodnicząca komisji sędziowskiej PZG (1976-88, 1992-98)
• Członek Małopolskiej Rady Olimpijskiej

• Wyróżnienia i odznaczenia:
  • Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej
  • Zasłużona Mistrzyni Sportu
  • Srebrny Medal "Za wybitne osiągnięcia sportowe"
  • Złoty Krzyż Zasługi
  • Honorowy Dyplom FIG (Międzynarodowej Federacji Gimnastycznej)

Sukcesy

Zawodnicze

Krajowe:

• 1949: III miejsce w mistrzostwach Polski w ćwiczeniach wolnych i piąte w wieloboju.
• 1950: Mistrzostwo Polski w ćwiczeniach na kółkach; III miejsce w wieloboju.
• 1951: Mistrzostwo Polski w ćwiczeniach na równoważni.

Zagraniczne:

• 1950: Start w mistrzostwach świata w Bazylei - V miejsce w wieloboju drużynowym, gdzie była najmłodszą uczestniczką.
• 1952: Start w igrzyskach olimpijskich w Helsinkach (wielobój - 76 miejsce, ćwiczenia wolne - 37 miejsce, równoważnia - 65 miejsce, poręcze - 38/39. miejsce, skok przez konia - 125 miejsce).
• 1956: Brązowy medal igrzysk olimpijskich w Melbourne (drużynowe ćwiczenia z przyborem).

Trenerskie

• Cztery swoje podopieczne doprowadziła do nominacji olimpijskiej w 1968 roku (Halina Daniec, Wiesława Lech, Łucja Ochmańska i Barbara Zięba).
• Trenerka kadry narodowej (1962-72) i olimpijskiej gimnastyczek (Tokio 1964, Meksyk 1968).
• 1962-2000: Sędzia międzynarodowy (dwukrotnie była arbitrem olimpijskim: Monachium 1972, Moskwa 1980).

Prasa o Barbarze Ślizowskiej

Wręczenie upominków od zarządu, 1950 rok

Tempo 1984r cz 1

Tempo 1984r cz 2

• W Dzienniku Polski m. in. o występie na Igrzyskach Olimpijskich w Malbourne: miło wspominam tamten występ. Niemniej w kraju nie odbił się szerszym echem. Właściwie tylko go skwitowano, choć dla Krakowa to był pierwszy olimpijski medal po wojnie. Oczywiście wielkich premii nie dostałyśmy, bo to były prawdziwie amatorskie czasy. Na miejscu tylko wypłacono nam po 20 dolarów australijskich. Dopiero po latach, tak to odczuwam, docenia się ten nasz występ w Melbourne.
• Barbara Ślizowska w krainie kangurów, czyli olimpiada 1956 bis - wywiad Jana Otałęgi dla Dziennika Polskiego (fragmenty): Wtedy podróż do Melbourne trwała z przesiadkami pięć dni. Najpierw udaliśmy się do Rzymu, potem lot do Teheranu. Wojsko szacha potraktowało ekipę z kraju komunistycznego wrogo i trzymano nas pod karabinami na lotnisku. Ale udało się potem zwiedzić inne miejsca po drodze, to była wielka lekcja geografii. W Karaczi widzieliśmy wstrząsającą biedę, slumsy. Potem podziwiałam Bangkok, Singapur, a na Nowej Gwinei straszono nas ludożercami… Przed pół wieku Melbourne przypominało wielką, niską wieś…; wtedy nie otrzymałyśmy medali! Trzecie miejsce zdobyłyśmy ex aequo z Rosjankami, na podium panował tłok, aż 12 dziewczyn, w tym słynna multimedalistka Larysa Łatynina. To był koniec igrzysk, organizatorom zabrakło trofeów. Dali trzecim ekipom po jednym brązowym medalu, od nas odebrał trener Bernard Radojewski z Poznania. Co z tym medalem się dzieje, nie wiem, … po latach … na AGH odlano repliki tego medalu i w ten sposób zostałam uhonorowana; jako zawodniczka startowałam w Helsinkach w 1952 i Melbourne, a potem byłam sędziną igrzysk w Tokio, Meksyku, Monachium i Moskwie. Istotnie, to była moja siódma przygoda olimpijska, choć nietypowa. Dwie rzeczy na zawsze pozostaną w moim sercu: igrzyska w Melbourne i lata startów zawodniczych, pracy szkoleniowej w Wiśle (w Wawelu byłam krótko); … w tym roku igrzyska na bis oraz jubileusz 100-lecia mego klubu przeżyłam z wielkim wzruszeniem.

• AS HONOROWY i tutaj