Boks

Z Historia Wisły

Spis treści

Dzieje sekcji bokserskiej w TS Wisła (1933-2006)

(tekst pochodzi z oficjalnej strony TS Wisła - tswisla.pl)

Odwaga. To cecha, która musi charakteryzować wszystkich sportowców. Wszelako w odniesieniu do tych, którzy uprawiają sporty walki, a boks w szczególności, nabiera ona kardynalnego znaczenia. O ile bowiem w innych dyscyplinach sportu „śmiałości” w stosunku do przeciwnika można nabrać w trakcie trwania zawodów, o tyle w boksie może nie być na to czasu. Ileż to bowiem razy dla pięściarza, który wychodził do ringu przestraszony, runda pierwsza była zarazem ostatnią.

Bokserzy lata trzydzieste
Bokserzy lata trzydzieste

O tym, że bojaźń była i jest dla bokserów Wisły uczuciem obcym, świadczy ich ponad siedemdziesięcioletnia historia. Sekcja powstała w styczniu 1933 roku, a już 25 marca tegoż roku wiślacy wystartowali w mistrzostwach Krakowa. Udało im się w tych zawodach wygrać trzy pojedynki eliminacyjne, jednak żadnego tytułu mistrzowskiego nie wywalczyli. Już jednak rok później dwa mistrzowskie pasy stały się ich własnością.

Po zakończeniu II Wojny Światowej, bokserzy Wisły błyskawicznie reaktywowali swoją działalność. Już w roku 1946 okazali się najlepsi w Krakowie, a na mistrzowskim tronie utrzymywali się nieprzerwanie do roku 1950.

Rok 1953 był szczególny nie tylko dla polskiego, ale także dla wiślackiego boksu. Przede wszystkim, wiślacy – wzmocnieni m.in. byłym mistrzem Polski Gerardem Musiałem – awansowali do pierwszej ligi w rozgrywkach drużynowych. Po wtóre, zebrali bardzo bogaty plon w indywidualnych mistrzostwach naszego kraju (składały się na niego: srebrny medal Kazimierza Biela oraz brązowe Leszka Kudłacika, Franciszka Krausa i Włodzimierza Biela). I wreszcie po trzecie, przybyły – rok wcześniej – na studia prawnicze pewien młodzian z Przemyśla, coraz lepiej radził sobie w konfrontacji z bardziej doświadczonymi bokserami. Tym młodym człowiekiem był Teofil Kowalski, późniejsza legenda wiślackiego boksu.

Fragment walki bokserskiej, lata 50-te. Z prawej Kraus
Fragment walki bokserskiej, lata 50-te. Z prawej Kraus

Po awansie do pierwszej ligi bokserzy Wisły z iście ułańską fantazją zaatakowali najwyższe pozycje w kraju. W rozgrywkach ligowych zdobyli srebrny medal, zaś indywidualnie Leszek Kudłacik wywalczył – po raz pierwszy w historii Białej Gwiazdy – pas mistrza Polski. Pod okiem Józefa Romanowa, którego pseudonim „Tatko„ mówi właściwie wszystko o jego podejściu do podopiecznych, w roku 1955 wiślacy ponownie byli drugą drużyną w kraju. W konkurencji indywidualnej Leszek Kudłacik obronił tytuł mistrza Polski, zaś Teofil „Filo” Kowalski wywalczył swój pierwszy, brązowy medal. I gdy wydawało się, że Biała Gwiazda na dłużej zalśni nad polskimi ringami, przyszedł niespodziewany kryzys. Klub opuścili bracia Bielowie oraz Leszek Kudłacik, a straty te okazały się na tyle istotne, że w roku 1956 Wisła, wicemistrz Polski z roku 1955, opuściła szeregi bokserskiej ekstraklasy. Jak się miało później okazać, kryzys ten miał bardzo poważne konsekwencje. Pięściarzom Białej Gwiazdy nigdy więcej nie udało się bowiem powtórzyć drużynowych sukcesów z połowy lat 50-tych.

Na szczęście w dalszym ciągu w składzie Wisły znajdowały się jednostki wybitne. Teofil Kowalski, po wywalczeniu w roku 1957 brązowego medalu na Festiwalu Młodzieży w Moskwie, w roli faworyta przystępował do mistrzostw Polski w roku 1958. Przewidywania fachowców sprawdziły się i „Filo” – po pokonaniu w walce finałowej późniejszego mistrza olimpijskiego z Monachium Jana Szczepańskiego – zdobył mistrzowski pas w kategorii koguciej.

Trzy lata później wydawało się, że półfinał mistrzostw kraju, to będzie wszystko na co stać Kowalskiego. W tej fazie bowiem na jego drodze stanął brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich w Rzymie Brunon Bendig. W pierwszej rundzie „Filo” walczył jakby z „ukrycia”, czyhając na okazję do kontry. Rywal zaś – bardzo pewny siebie – ruszył od razu do przodu. Piękny kontratak Kowalskiego wyprowadził Bendiga do tego stopnia z równowagi, że nie odzyskał jej już do końca walki i „Filo” bezdyskusyjnie pojedynek ten wygrał! W finale nie dał szans Dzienisowi i po raz drugi został mistrzem Polski! I to w jakim towarzystwie!? Krajowymi czempionami A.D. 1961 byli bowiem m.in. Olech, Kulej, Drogosz, Walasek, Pietrzykowski.

Piękna kariera Teofila Kowalskiego (stoczył 412 walk, spośród polskich bokserów więcej miał jedynie Grzegorz Walasek) byłaby z pewnością pełniejsza, gdyby nieco częściej dostawał szansę w reprezentacji kraju. Co, prawda przez wiele lat był członkiem kadry narodowej, jednak nigdy nie wystartował w imprezie rangi mistrzostw Europy, czy Igrzysk Olimpijskich. Siedmiokrotnie reprezentował biało-czerwone barwy w meczach międzypaństwowych, odnosząc w nich pięć zwycięstw. Najważniejsze z nich stało się jego udziałem w roku 1961 w meczu ze Szkocją. Było ono tak istotne dlatego, że zawody te odbywały się w hali przy ulicy Reymonta w Krakowie, a świadkami tego wydarzenia było – uwaga! – 4,5 tysiąca widzów!

Innym znanym bokserem tamtego okresu był Ludwik Ochman. W roku 1959 wywalczył mistrzostwo Polski w wadze półśredniej.

Miała więc Wisła w swoim składzie naprawdę klasowych bokserów, a najbardziej znamienitym z nich był Zbigniew Pietrzykowski. Co prawda, w barwach Białej Gwiazdy nie występował nigdy jako zawodnik, ale za to przez siedem lat był trenerem. Zadaniem, jakie miał wykonać przychodząc do klubu w roku 1975, było wprowadzenie drużyny Wisły do ekstraklasy. I choć w roku 1982 cel ten był bardzo blisko (przegrany baraż z Gwardią Wrocław 7:13), to jednak nawet takiemu mistrzowi sztuka ta nie powiodła się. A że wielkim bokserem był... Absolutny rekordzista w ilości tytułów indywidualnego mistrza Polski, których ma w swoim dorobku jedenaście; czterokrotny mistrz Europy; zdobywca trzech medali olimpijskich (srebrny i dwa brązowe); na 136 walk ligowych wygrał – uwaga – 136! I chyba właśnie bezdyskusyjnej hegemonii na ringach krajowych „zawdzięcza”, iż nie został mistrzem olimpijskim. Głównym bowiem skutkiem braku konkurencji w Polsce (rzadko który z rywali krajowych potrafił wytrwać z nim dłużej niż dwie rundy) było to, że na turniejach olimpijskich wykazywał Pietrzykowski – szczególnie w finałowych fazach – niedostatki kondycyjne. I gdyby nie one, to być może, po bezapelacyjnym wygraniu pierwszej rundy i niezwykle wyrównanej rundzie drugiej, nie straciłby swojej przewagi w trzecim starciu i stałby się pierwszym pogromcą niejakiego Cassiusa Claya vel Muhammad Ali, z którym stoczył porywającą walkę w finale wagi półciężkiej Igrzysk Olimpijskich w Rzymie w roku 1960.

Logo grupy VIP sekcji bokserskiej
Logo grupy VIP sekcji bokserskiej

Innym wielkim bokserem, który miał okazję szkolić pięściarzy Białej Gwiazdy, był Stanisław Dragan. Podobnie jak jego poprzednik, nie odniósł jakichś oszałamiających sukcesów trenerskich, choć przywrócenie klubowi statusu drugoligowca w roku 1988 na pewno jakimś osiągnięciem było. Największym zaś sukcesem Stanisława Dragana w karierze zawodniczej był brązowy medal Igrzysk Olimpijskich w Meksyku w roku 1968, na których to godnie zastąpił Zbigniewa Pietrzykowskiego. Wydaje się, że gdyby nie fakt, iż obydwaj ci pięściarze startowali w tych samych czasach, lista międzynarodowych sukcesów Stanisława Dragana byłaby znacznie dłuższa. Po odejściu Pietrzykowskiego był bowiem na krajowych ringach niekwestionowanym królem wagi półciężkiej, zdobywając sześć tytułów mistrza Polski.

Pomiędzy „kadencjami” Zbigniewa Pietrzykowskiego (1975-1982) i Stanisława Dragana (1987-1989) funkcję pierwszego trenera pełnił Teofil Kowalski. I chociaż w trakcie kariery sportowej nieco ustępował sukcesami wyżej wymienionym mistrzom, to jako trener osiągnął znacznie więcej.

W roku 1983 Edward Maj zdobył tytuł wicemistrza Polski w wadze półśredniej. Niejako w nagrodę wystartował w mistrzostwach Europy w Warnie, gdzie –jak sam mówił – zżarła go debiutancka trema (przegrał pierwszą walkę). Jego możliwości były naprawdę wielkie, o czym świadczy choćby wypowiedź Jerzego Kuleja. Mówił on, że lewy Edka Maja można porównać do ciosu Mariana Kasprzyka.

Rok 1985 przyniósł Wiśle – po dwudziestu czterech latach przerwy – tytuł indywidualnego mistrza Polski. Wywalczył go Dariusz Czernij w wadze lekkopółśredniej. Cztery lata później, zawodnik ten – nie będąc już pięściarzem Białej Gwiazdy – osiągnął swój życiowy sukces, zdobywając srebrny medal mistrzostw Europy.

Teofil "Filo" Kowalski
Teofil "Filo" Kowalski

W roku 1986 Dariusza Czernija godnie zastąpił Tomasz Winiarski (aktualnie trener wiślackiej młodzieży). W tej samej kategorii wagowej co jego poprzednik wywalczył wicemistrzostwo Polski.

W roku 1990 w klubie zredukowano prawie do zera stan liczebny grupy seniorów. Jedynym zawodnikiem w tej grupie wiekowej pozostał do roku 1994 Krzysztof Rojek, który w okresie tym, w meczach ligowych – na zasadzie wypożyczenia – walczył w barwach innych klubów z południowej Polski. Ten niezwykle bojowy zawodnik miał być „czarnym koniem” naszej reprezentacji na Igrzyskach w Barcelonie w roku 1992. Miał być... W pierwszej fazie turnieju olimpijskiego wylosował jednak Felixa Savona. Zdołał z nim przetrwać pierwszą rundę, lecz w drugiej poległ przez RSC. Rok później w pewnym stopniu powetował sobie to niepowodzenie, zdobywając swój jedyny, a równocześnie ostatni jak dotychczas dla Wisły, tytuł mistrza Polski.

Nie do końca wiadomo, dlaczego boks amatorski na świecie przeżywa od wielu lat kryzys. Patrząc bowiem na poziom niektórych imprez, szumnie nazywanych galami bokserskimi, można mieć zasadnicze wątpliwości co do wyższości boksu profesjonalnego nad jego olimpijską odmianą. Dlatego też w Wiśle w dalszym ciągu szkoli się potencjalnych olimpijczyków. Efekty tej pracy zaczynają być coraz bardziej widoczne. W dorocznym turnieju „O Złotą Rękawicę Wisły”, zawodnicy Białej Gwiazdy wywalczyli w roku 2005 miano najlepszej drużyny krajowej, a zwycięstwa w swych kategoriach wagowych odnieśli: wśród juniorów – Adrian Ozymko, zaś pośród młodzieżowców – Paweł Norek i Andrzej Wawrzyk. Ten ostatni udowodnił, że nazywanie krakowskiego turnieju mianem małych mistrzostw Europy, nie jest na wyrost. Oto bowiem podczas rozegranych w czerwcu 2006 roku młodzieżowych mistrzostw Unii Europejskiej w Rzymie zdobył w sposób bezdyskusyjny pas mistrzowski!

W roku 2002 została utworzona tzw. „Grupa Bokserska VIP”. Dzięki wydatnej pomocy skupionych w niej ludzi biznesu, sekcja bokserska TS Wisła jest obecnie jednym z najlepiej wyposażonych i prowadzonych ośrodków szkolenia bokserskiego w Polsce południowej. Naczelne hasło wiślackich pięściarzy brzmi: „Boks kontra pijaństwo i narkomania”. Comiesięczne „Soboty Bokserskie” są miejscem regularnych konsultacji trenerów i zawodników z klubów Małopolski, Śląska i Podkarpacia. Dzięki takim działaniom istnieje cały czas szansa, aby polski boks na powrót stał się liderem w trudnej sztuce szermierki na pięści; i aby czołowymi jego szermierzami byli bokserzy z białymi gwiazdami na rękawicach.

Twórcy chwały Białej Gwiazdy

Trenerzy: Klemens Bogdanowicz, Stanisław Burzyński, Marian Czech, Władysław Ćwierz, Stanisław Dragan, Marian Dudzicki, Ryszard Greń, Władysław Kaim, Teofil Kowalski, Zygmunt Pacuszka, Kazimierz Pieniążek, Zbigniew Pietrzykowski, Józef Romanow, Adam Stala, Jan Szponder, Tomasz Winiarski, Henryk Winklewski, Władysław Wnęk.

Zawodnicy: Kazimierz Biel, Włodzimierz Biel, Marcin Bogunia, Grzegorz Bohosiewicz, Jerzy Bohosiewicz, Edward Celak, Ludwik Chodorowski, Ryszard Chodorowski, Antoni Chorobik, Mieczysław Chrostek, Franciszek Czaczyk, Marian Czech, Dariusz Czernij, Szymon Domoń, Wiesław Dudzik, Wiesław Fąfara, Piotr Filuś, Jacek Handzlik, Henryk Juszczyk, Władysław Kaim, Krzysztof Kaszuba, Kazimierz Kolut, Jan Korzenici, Teofil Kowalski, Franciszek Kraus, Leszek Kudłacik, Kazimierz Lewandowski, Kazimierz Loranc, Edward Maj,Matuła, „Mieczysławski”, Stanisław Miśkowiec, Jan Moszkowski, Gerard Musiał, Patrycja Nalepa, Marian Natkaniec, Ludwik Ochman, Adrian Ozymko, Kazimierz Pieniążek, Antoni Rajczyk, Krzysztof Rojek, Maciej Tańcula, Andrzej Wawrzyk, Marian Więcaszek, Tomasz Winiarski, Stefan Żbik i wielu innych.

Źródło: tswisla.pl

Sukcesy

Drużyna bokserów 1954
Drużyna bokserów 1954

Młodzieżowy mistrz Unii Europejskiej:

Brązowy medalista Festiwalu Młodzieży:

Mistrzowie Polski:

Drużynowe wicemistrzostwo Polski – 2 razy:

Olimpijczycy:


Źródło: tswisla.pl

Wiślacy na Mistrzostwach Europy

Zestawienie w ujęciu chronologicznym wraz z podanymi wynikami.

Dane niepełne. Będą systematycznie uzupełniane i weryfikowane.


Data Dyscyplina Miejsce Uczestnicy Wynik Uwagi
1985.05.25 Boks Budapeszt Dariusz Czernij 63,5 kg: odpadł w pierwszej walce
1983.05.07-15 Boks Warna Edward Maj waga lekkośrednia: odpadł w pierwszej walce

Chronologia sukcesu

W tabeli zamieszczamy medalistów mistrzostw Polski.

Data Medal / Puchar Ranga zawodów Dyscyplina Zawodnik Uwagi
1934.03.04 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga musza Henryk Juszczyk
1937.04.24 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga półśrednia „Mieczysławski”
1947.04.13 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga półciężka Stefan Żbik
1948.04.10 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga średnia Matuła
1948.04.10 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga półciężka Pieniążek (boks)
1951.09.15 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga półśrednia Ryszard Chodorowski
1953.03.29 Srebro Mistrzostwa Polski Boks: waga półciężka Kazimierz Biel
1953.03.28 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga lekka? Leszek Kudłacik
1953.03.28 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga lekkopółśrednia Gerard Musiał
1953.03.28 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga średnia Franciszek Kraus ?
1954.07.23 Złoto Mistrzostwa Polski Boks: waga lekkopółśrednia Leszek Kudłacik
1953/1954 Srebro I Liga Boks: drużynowo Kadra
1954.07.22 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga półciężka Franciszek Kraus
1955.03.20 Złoto Mistrzostwa Polski Boks: waga lekkopółśrednia Leszek Kudłacik
1954/1955 Srebro I Liga rozgrywki ligowe|Boks: drużynowo Kadra
1955.03.19 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga ciężka Włodzimierz Biel
1956.03.26 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga piórkowa Teofil Kowalski
1958.03.31 Złoto Mistrzostwa Polski Mistrzostwa Polski|Boks: waga piórkowa Teofil Kowalski
1959.03.22 Złoto Mistrzostwa Polski Boks: waga półśrednia Ludwik Ochman
1959.03.21 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga kogucia Teofil Kowalski
1960.05.21 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 67 kg Ludwik Ochman
1960.05.21 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 63,5 kg Władysław Kaim
1961.04.23 Złoto Mistrzostwa Polski Boks: 54 kg Teofil Kowalski
1962.03.17 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 54 kg Teofil Kowalski
1963.07.22 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 63,5 kg Władysław Kaim
1964.07.11 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 63,5 kg Wiesław Fąfara
1965.04.10 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 67 kg Kazimierz Loranc
1966.05.21 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 63,5 kg Władysław Kaim
1972.04.22 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga piórkowa Franciszek Czaczyk
1972.04.22 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: waga lekka Kazimierz Pieniążek
1974.03.30 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 63,5 kg Grzegorz Bohosiewicz
1974.03.30 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 67 kg Kazimierz Lewandowski
1975.03.15 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 51 kg Walerian Dusik
1976.05.08 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 71 kg Kazimierz Lewandowski
1977.03.27-04.03 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 75 kg Antoni Poniedziałek
1978.03.12-19 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 63,5 kg Kazimierz Pieniążek
1978.03.12-19 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 71 kg Kazimierz Lewandowski
1983.03.20 Srebro Mistrzostwa Polski Boks: 71 kg Edward Maj
1984.05.19 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 71 kg Edward Maj
1984.05.19 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 91 kg Zenon Kruszyna
1985.09.22 Złoto Mistrzostwa Polski Boks: 63,5 kg Dariusz Czernij
1986.03.22 Srebro Mistrzostwa Polski Boks: 60 kg Tomasz Winiarski
1987.08.23-27 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 63,5 kg Tomasz Winiarski
1991 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: +81 kg Krzysztof Rojek tak w stat. klubowych; w stt. medialnych jako zawodnik Igloopolu
2011.02.26 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 57 kg Patrycja Nalepa
2013.03.22 Brąz Mistrzostwa Polski Boks: 64 kg Szymon Domoń

Sezon po sezonie: od 1927 do 2016

1927 | 1928 | 1932 | 1933 | 1934 | 1935 | 1936 | 1937 | 1938 | 1939 | 1945/1946 | 1946/1947 | 1947/1948 | 1948/1949 | 1949/1950 | 1950/1951 | 1951/1952 | 1952/1953 | 1953/1954 | 1954/1955 | 1955/1956 | 1956/1957 | 1957/1958 | 1958/1959 | 1959/1960 | 1960/1961 | 1961/1962 | 1962/1963 | 1963/1964 | 1964/1965 | 1965/1966 | 1966/1967 | 1967/1968 | 1968/1969 | 1969/1970 | 1970/1971 | 1972/1973 | 1973/1974 | 1974/1975 | 1975/1976 | 1976/1977 | 1977/1978 | 1978/1979 | 1979/1980 | 1980/1981 | 1981/1982 | 1982/1983 | 1983/1984 | 1984/1985 | 1985/1986 | 1986/1987 | 1987/1988 | 1988/1989 | 1989 | 1990 | 1991 | 1992 | 1993 | 1994 | 1995 | 1996 | 1997 | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017

Zawodniczki i zawodnicy

Rafał Pląder, Czesław Meus, Zuzanna Kaczmarczyk (2012).Foto: Natalia skwk.pl
Rafał Pląder, Czesław Meus, Zuzanna Kaczmarczyk (2012).
Foto: Natalia skwk.pl

Trenerzy

Ważniejsze wydarzenia w dziejach sekcji

1924

1927

  • Grudzień. Zawody propagandowe.
    • W wadze mieszanej występuje Gawlik, który pokonuje Sworzeniowskiego z Cracovii (tenże „został w 3-ej rundzie zdyskwalifikowany za niedozwolone ciosy”.

1928

  • Kwiecień. Mistrzostwa bokserskie Krakowa.
    • Startował w nich Gawlik, ale nie wiemy z jakim skutkiem…

1933

1934

  • 2 lutego. Indywidualne mistrzostwa okręgowe.
    • Tytuł mistrzowski (pierwszy dla Wisły) zdobywa w wadze muszej Henryk Juszczyk.
  • 2-4 marca. Mistrzostwa Polskim Poznań. Debiut Wiślaków:
    • w wadze muszej Henryk Juszczyk, pokonał na punkty Thura (Lwów), ale uległ Rotholcowi w następnej walce. Był to połfinał - oznaczałoby to pierwszy w historii brązowy medal w mistrzostwach dla Wiślaka...

1935

1936

1937

1938

1939

1946

1947

1948

1949

1951

1952

1953

1954

1955

  • 16-20 marca. Mistrzostwa Polski w Krakowie. Kraków.
    • 19 marca. W półfinale: w wadze lekkopółśredniej Leszek Kudłacik pokonał Dampca II; Włodzimierz Biel przeważał w trakcie walki jednak dał się znokautować Pietroniowi.
    • 20 marca. W finale wagi lekkopółśredniej Leszek Kudłacik wygrał na punkty z Pińskim i zdobył złoty medal.

1956

1957

1958

1959

  • 27 lutego-1 marca. Indywidualne mistrzostwa okręgowe. Pięć tytułów dla Wiślaków.
  • Od 15 marca. Mistrzostwa Polski.
    • 21 marca. Półfinał: w wadze półśredniej Ludwik Ochman wygrywa z Żyłą; w wadze koguciej Teofil Kowalski przegrywa z Czapko z powodu kontuzji łuku brwiowego przez t.k.o.
    • 22 marca. Finał: w wadze półśredniej Ludwik Ochman zdobył tytuł mistrzowski, pokonując Polaka prawym prostym. Miał wówczas 20 lat i był rewelacją mistrzostw.

1960

1961

1962

1963

1964

1965

1966

1967

1968

1969

1970

1972

Współczesny plakat promujący nabór do sekcji bokserskiej
Współczesny plakat promujący nabór do sekcji bokserskiej

1973

1974

1975

1976

1977

1978

1979

1980

1981

1982

1983

1984

1985

1986

1987

  • 27 sierpnia. Kończą się 58. Mistrzostwa Polski w Krakowie. Z Wiślaków najdalej dochodzi w wadze do 63,5 kg Tomasz Winiarski - w ćwierćfinale przegrał z Możdżeniem 0:5.
  • 13 maja Puchar Polski w boksie: w wadze do 81 kg Krzysztof Rojek przegrał w półfinale z Czerniakiem.

1988

1989

1990

1992

1993

1994

1995

1997

1998

1999

2000

2001

  • 5 maja. Mistrzostwa Polski kadetów w Świdnicy: w wadze do 77 kg Sebastian Adamski przegrał w półfinale z Radomskim przez rsc w 2. rundzie.
  • 17 kwietnia. Podczas bokserskich mistrzostw Polski juniorów w Lesznie po "złoto" sięgnął Andrzej Wawrzyk, który w finale w kat. 91 kg pokonał Michała Jabłońskiego.

Międzynarodowy Turniej Bokserski o „Złotą Rękawicę Wisły"

Złota Rękawica Wisły
Złota Rękawica Wisły

Działacze

Działacze sekcji w okresie przedwojennym

Opiekunowie i kierownicy sekcji w latach 60-tych

Przeciwnicy Wisły

Lista klubów



Piłka nożna Futsal Koszykówka Gimnastyka Pływanie Strzelectwo Judo Zapasy Siatkówka Brydż Szachy Inne