Historia sekcji siatkówki mężczyzn

Z Historia Wisły

"IKC" z 08.02.1927

Pierwsze doniesienia prasowe o istnieniu w Wiśle drużyny siatkarskiej pochodzą z lutego 1927 roku!!! A więc rok wcześniej niż podają późniejsze księgi rocznicowe klubu. 6 lutego dojść miało do rywalizacji naszej siatkarskiej drużyny z juniorami YMCA. Mecz zakończył się wygraną Wisły 2:0

Mecz siatkówki z drużyną Cracovii, 1930r.

Na poważnie zaczęto rywalizować z lokalnymi rywalami w kwietniu 1928 roku. Wtedy to właśnie do dyspozycji sekcji gier sportowych (w jej ramach funkcjonowali wówczas m.in. siatkarze i koszykarze) oddano świeżo wybudowane przez Wisłę boiska do siatkówki i koszykówki. Sekcja rozwija się pomyślnie i pierwszym roku prowadzonych ze zmiennym szczęściem pojedynkach już w 1929 roku siatkarze Wisły zdobywają wicemistrzostwo okręgu krakowskiego. W roku 1930 Wisła wygrywa turniej gier sportowych, pokonując drużyny Sokoła, Makkabi oraz Wawelu. W maju 1931 roku siatkarze powtarzają sukces z przed dwóch lat i w mistrzostwach okręgu krakowskiego zdobywają srebrny medal. Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że często w drużynie siatkarskiej występowali przedstawicieli innych wiślackich dyscyplin sportu, z piłkarzami na czele.

Mecz w Zakopanem, 1946r.

W kolejnych latach brakuje znaczących sukcesów. W okresie 1934-1936 sekcja siatkówki mężczyzn organizacyjnie istnieje, lecz jej zawodnicy nie biorą udziału w żadnych rozgrywkach czy to towarzyskich czy okręgowych. Zarząd zawiesza działalność tej sekcji, nie tylko z powodu słabych wyników, ale także w związku z trudnościami finansowymi. Wisła wraca na siatkarskie boiska w rywalizacji okręgowej w 1937 roku, by w dwóch następnych latach sięgać po tytuły wicemistrzów Krakowa.

Podczas lat okupacji działalność w sekcji zamarła prawie zupełnie. Początkowo próbowano rozgrywać jeszcze oficjalne mecze z Cracovią czy Modrzejówką, zaprzestano ich jednak szybko, gdyż boiska były w zbyt widocznych miejscach. Wtedy to przyszła kolej na Swoszowice, gdzie wiślacy wspólnie z siatkarzami „Olszy" uprawiali tą dyscyplinę. Jak wspominał Jacek Arlet "w siatkówkę w każdą niemal niedzielę graliśmy w Swoszowicach. Tam mieli siedzibę zamożni ludzie, państwo Węglarscy, i na tą siatkówkę przyjeżdżali bardzo dobrzy zawodnicy z Krakowa, z tym że tam były tylko gry towarzyskie”.

Pierwsze lata powojenne przynoszą sekcji duże sukcesy sportowe w skali wojewódzkiej i ogólnopolskiej. Tytuł mistrza Krakowa w siatkówce mężczyzn w sezonie 1945/46 uprawnił drużynę Wisły do udziału w mistrzostwach Polski. Po zajęciu bez porażki 1. miejsca w grupie półfinałowej, siatkarze byli o krok od mistrzowskiego tytułu. W decydującym meczu ze stanowiącym niemal reprezentację państwową Społem Warszawa Wiślacy wygrywają nawet piłkę meczową, sędzia główny zawodów zmienia jednak decyzję sędziego prowadzącego spotkanie i siatkarze schodzą z boiska pokonani. Zajmując trzecie miejsce w Polsce siatkarze Wisły uzyskują największy sukces w historii sekcji. Warte zaznaczenia jest i to, że był to pierwszy medal mistrzostw Polski dla Wisły w grach zespołowych po wojnie.

Wywalczyli go — oprócz najlepszego siatkarza mistrzostw Jacka Arleta – Csaba Dezsö, Józef Ganobis, Maciej Leszcz-Korwin, Władysław Papiński, Paweł Stok, Tadeusz Pawlik, uzupełniani Zbigniewem Hegerlem, Stawiarskim i Szymońskim.

Nie udaje się już siatkarzom powtórzyć tego sukcesu w latach następnych. 1946 rok przynosi jeszcze sukces w mistrzostwach mixtów (zwycięża Tomasikówna-Arlet przed Ditkowską i Pawlikiem) oraz drugie miejsce za AZS w trójkach mężczyzn (Arlet, Dezsö, Pawlik, dr Stok). W tym okresie zaczyna się wyodrębniać oddzielna sekcja siatkarzy z Dezsö, Jerzym i Zdzisławem Janickimi, Stanisławem Kozianą, Zygmuntem Kartonem i Włodzimierzem Sidorem na czele, nie potrafiąca jednak osiągnąć poziomu swych poprzedników.

Na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych sukcesy siatkarzy są znikome nawet w skali wojewódzkiej. Potrafiono jednak zająć drugie miejsce w Pucharze GKKF w r. 1949 i zasłużenie, choć niespodziewanie, sięgnąć po mistrzostwo Krakowa w r. 1951.