Lechia Gdańsk

Z Historia Wisły

(Różnice między wersjami)
Linia 127: Linia 127:
|bgcolor=#f0f0f0|2005-2009
|bgcolor=#f0f0f0|2005-2009
|bgcolor=#f0f0f0|1994-1998, 2009
|bgcolor=#f0f0f0|1994-1998, 2009
 +
|-
 +
|bgcolor=lightgrey|11.
 +
|[[Zbigniew Krawczyk]]
 +
|1964-1975
 +
|1975-1979
|}
|}
<br>
<br>

Wersja z dnia 05:17, 15 wrz 2011

HERB:
Podstawowe dane:

Oficjalna

Info w Wikipedii
Kraj: Polska
Pełna nazwa: Ośrodek Szkolenia Piłkarskiego Lechia Gdańsk
Przydomek Biało-Zieloni, Lechiści
Dawne nazwy: Klub Sportowy Biura Odbudowy Portów "Baltia", Budowlani Gdańsk, Budowlany Klub Sportowy Lechia Gdańsk, FC Lechia S.A., Lechia/Olimpia Gdańsk, Lechia/Polonia Gdańsk
Barwy: biało-zielone
Data założenia: 1945
Stadion: PGE Arena Gdańsk
Liczba miejsc: 44.000
Adres: ul. Traugutta 29, 80-221 Gdańsk
-Sukcesy:
Finał Pucharu Polski (1): 1955
3. miejsce w rozgrywkach I ligi (1): 1956
Puchar Polski (jako III-ligowiec) (1): 1983
Superpuchar Polski (1): 1983
-Ciekawostki:
Stawka spotkań z Wisłą: Mistrzostwa Polski, Puchar Polski, II liga

Inne: Wychowankami Lechii są Tomasz Dawidowski i Marek Zieńczuk. Kibiców Lechii i Wisły łączą więzy przyjaźni.

-Inne herby:


-1950

1950-1992

1995-1996

1996-1998

1998-2001




Liczba meczów:
Najwyższe zwycięstwo:
Najwyższa porażka:
Wszystkie (Z-R-P):

Piłkarze i trenerzy obu klubów

Lp. Zawodnik Wisła Lechia
1. Mieczysław Dudek 1948-1951, 1954-1956 1952
2. Tadeusz Miksa 1954-1955 1952-1953
3. Mieczysław Dudek 1948-1951, 1954-1956 1952
4. Zenon Małek 1985-1991 1984-1985
5. Dariusz Wójtowicz 1986-1993 1976-1986
6. Łukasz Surma 1994-1998 2009-?
7. Łukasz Nawotczyński 2000-2001, 2003-2004 1999
8. Jacek Paszulewicz 2002-2003, 2005-2006 1998-1999
9. Marek Zieńczuk 2004-2009 1996-1999
10. Tomasz Dawidowski 2005-2009 1994-1998, 2009
11. Zbigniew Krawczyk 1964-1975 1975-1979


Lp. Trener Wisła (lata tre.) Lechia (lata tre.)
1. Adam Musiał 1989, 1990-1992 1992-1993
2. Wojciech Łazarek 1997-1998, 2000 1974-1975, 1984-1986

Biało - zielona Solidarność

(...) W latach 1970-80 ukształtowało sie ostatecznie nieformalne środowisko kibiców, które w późniejszych latach nazwano szalikowcami, kibolami fanatykami czy jeszcze inaczej.

W okresie tym podobne zjawisko zaobserwowano także w innych dużych miastach wśród piłkarskiej widowni. Wielbiciele Lechii Gdańsk już wtedy wyróżniali się zakładając w 1973 roku pierwszy w Polsce "Klub Kibica". Inicjatorem tego przedsięwzięcia był znany później opozycjonista i dziennikarz Tomasz Wołek. Pierwszym prezesem klubu został Grzegorz Popielarz, w późniejszych latach aktywny działacz studencki, a wiceprezesem Donald Tusk.

W pamięci gdańskich kibiców z lat siedemdziesiątych utkwiło kilka wydarzeń, w których wyraźnie pojawiły się antypaństwowe (antykomunistyczne) akcenty.

Pierwsze takie zjawisko miało miejsce w rundzie wiosennej 1971 roku, kiedy Lechia walczyła o wejście do II ligi. O awansie miał zadecydować wyjazdowy mecz z Lechem Poznań, na który udało się ponad 1000 kibiców biało-zielonych. Spotkanie to po latach wspomina Mirosław Rybicki: "Podczas tego meczu sektory zajmowane przez kibiców Lechii były ściśle obstawione przez uzbrojone oddziały milicji. Atmosfera była bardzo napięta. Milicja urządziła swoistą antygdańską demonstrację siły. Nie chodziło o pilnowanie niesfornych kibiców, ale o zastraszenie fanów z Gdańska. Naszą odpowiedzią było wielokrotne skandowanie "Powtórzmy Grudzień". Po wydarzeniach z grudnia 1970 roku była to jedna z pierwszych dużych demonstracji antymilicyjnych.

Kolejna miała miejsce miejsce w roku 1974. Kibice Lechii podczas wyjazdowego meczu ze Stomilem Olsztyn, na widok zmasowanych oddziałów ZOMO na stadionie ponownie zaczęli krzyczeć "Powtórzmy Grudzień". Po meczu doszło do regularnych zamieszek i walk z milicją.

Trzecie wydarzenie miało miejsce rok później podczas potyczki z Widzewem w Gdańsku. Znowu był to mecz o awans do ekstraklasy. Padł wówczas remis 1:1, który niestety dawał promocję łódzkiej drużynie. Pod koniec zawodów piłkarskich milicja skatowała na oczach tysięcy młodego chłopaka, który wdarł się w pewnym momencie na płytę stadionu. Po spotkaniu doszło do wielogodzinnych walk z milicją. Ze stadionu przeniosły się one także na miasto. Pojawiły się antypereleowskie okrzyki, a milicja stawała się coraz bardziej znienawidzonym przez gdańskich kibiców organem państwowym.


Fragment pochodzi z książki "Biało - zielona Solidarność", autorstwa księdza Jarosława Wąsowicza.

Źródło: kibicewisly.pl

Zobacz też