Leon Winiarski

Z Historia Wisły

**Leon Winiarski**

Informacje o zawodniku
kraj	Polska
urodzony	4 XII 1888 w Krakowie
zmarł	22 XII 1927 w Warszawie
miejsce pochówku	Powązki
W rubryce Mecze/Gole najpierw podana jest statystyka z meczów ligowych, a w nawiasie ze wszystkich meczów oficjalnych.

Leon Alojzy Winiarski był jednym ze współzałożycieli Wisły w 1906 roku.

W 1907: matura, uczeń klasy VII A II Szkoły Realnej.

Tak o jego roli w Wiśle w tym czasie pisano po latach: "Pierwszym związkiem dzisiejszego Tow. Sportowego „Wisła” była studencka drużyna II. Szkoły Realnej w Krakowie zawiązana w r. 1906 pod protektoratem prof. Tadeusza Łopuszańskiego. Studenci więc tejże szkoły, a to: Wańkowicz, Różański, Bobrowski, Billy, Andziel, Winiarski, Cerner, Wachowicz i Szkolnikowski (kap.) tworzyli pierwszą drużynę późniejszej „Wisły”. Oprócz tej I-ej drużyny istniały już wtedy drużyna II. I III., których sportowym kierownikiem (naczelnikiem) był Winiarski" (Jubileusz T.S. „Wisła” w Krakowie 1906-1921, „Przegląd Sportowy nr 21” z 1921 roku).

Biogram

Leon Alojzy Winiarski - Podpułkownik-Inżynier, Szef Wydziału Triangulacyjnego Wojskowego Instytutu Geograficznego.

Ponieśliśmy stratę bolesną i ciężką. Ubył nam z szeregu towarzysz dzielny i cichy w twardej służbie Ojczyźnie, umysł światły i duch mocny, szlachetny przełożony z wolą i sercem. Pozostaliśmy sami ze spuścizną Jego rozumnych poczynań nad pracą rzetelną o szerokim horyzoncie, po którą przyjdzie nam teraz sięgać własnym wysiłkiem.

Ś. p. Leon Winiarski, ukończywszy studja na Politechnice lwowskiej w latach 1907-10, rozpoczyna praktykę fachową, a w r. 1913, po złożeniu egzaminu autoryzacyjnego podejmuje samodzielną pracę w Limanowej. Czynny w pracy społeczno-wojskowej, na wezwanie Piłsudskiego staje w dniu 6 sierpnia 1914 r. w Krakowie na czele zorganizowanego przez siebie plutonu. Jako oficer I Brygady Legjonów przechodzi całą dolę i niedolę legjonowych walk o niepodległość Polski. Jeden z najlepszych oficerów na froncie, z chwilą wycofania Legjonów z boju, staje się wzorem wytrwałości i zmysłu organizacyjnego w pracy nad wyszkoleniem swej kompanji.

Jesienią 1917 r., gdy wrogi przymus zamyka legjonistów w obozach internowanych, hart i pogoda ducha a zarazem bezgraniczna i niezłomna wiara w zwycięstwo świętej sprawy promieniowały od ś. p. Winiarskiego i były bodźcem do wytrwania dla całego otoczenia. Nie godząc się na służbę w Polskim Korpusie Posiłkowym, wybiera z grupą niezłomnych degradację i wyjazd na front włoski, gdzie wśród wcielonych do wojsk austriackich towarzyszy jest w dalszym ciągu duchem serdecznym i zapamiętałym, krzepiącym wiarę w żywotność idei.

W sprzyjającej chwili uchodzi wraz z innymi do kraju i bierze czynny udział w rozbrajaniu wojsk zaborców w Limanowej.

W wojnie bolszewickie) walczy na kresach w szeregach 8 pułku piechoty Legjonów, potem w 157 pułku piechoty, ostatnio na stanowisku dowódcy pułku. Odznaczony zostaje krzyżem „Virtuti Militari" V klasy i czterokrotnie „Krzyżem Walecznych". Po złamaniu nawały bolszewickiej, ś. p. Winiarski nie opuszcza szeregów wojska; mając wyrobione i korzystne stanowisko cywilne, nie myśli na nie powracać. Zbyt głęboko zrósł duchem i myślą z Tym, który krwią i przebojem wywalczył i umacnia Rzeczpospolitą. Był prawdziwym żołnierzem Piłsudskiego.

W r. 1921 studjuje na wydziale wojskowym Politechniki lwowskiej, następnie uzupełnia swe studja miernicze i uzyskuje w r. 1924 dyplom inżyniera. Nie o tytuł mu jednak chodziło, lecz o stałe pogłębianie wiedzy na tem polu, które ujmował jako horyzont swej pracy przez całe życie.

Po ukończeniu studjów otrzymuje przydział do Wojsk. Inst. Geogr. Przyjęty przez niesharmonizowane naówczas środowisko oficerów W. I. G. z rezerwą i odosobniony, staje się w niedługim czasie postacią ogólnie cenioną i lubianą. Na pozór szorstki w obejściu, zimny i milczący, a w istocie ojcowski kierownik, serce złote i wrażliwe. Kto raz się do Niego zbliżył, stawał się Jego gorącym zwolennikiem.

I oto Jego pierwsza, przez nikogo nienakazana misja: - harmonizacja nastrojów i stworzenie koleżeństwa współpracy w środowisku oficerskiem Wydziału Triangulacyjnego Wojskowego Instytutu Geograficznego. Skromny i cichy, jednakże dzięki zaletom charakteru i umysłu wydobyty z ukrycia, szybko przechodzi na coraz odpowiedzialniejsze stanowiska i w czerwcu r. 1926 zostaje mianowany Szefem Wydziału Triangulacyjnego Wojskowego Instytutu Geograficznego.

Na stanowisku szefa, człowiek o wymienionych zaletach osobistych miał możność wykazania ich. tutaj w całej pełni. W służbie zdobył sobie tedy należną powagę i subordynację, nie tracąc jednocześnie z siebie nic jako niedawny kolega-przyjaciel. Pracę pojmowal i oceniał tak, jak to wynikało z jego stałych zasad charakteru: wyrazem zawsze była treść, a nie forma, czyn, a nie reklama. Obca Mu była aureola Jego stanowiska, gdyż uważał je za wykładnik pracy, a nie zaszczytu.

Zabiera się do pracy fachowej z zapałem i podnosi stanowisko Wydziału Triangulacyjnego coraz wyżej. W chwili przybycia ś. p. ppłk. Winiarskiego do W. I. G., Wydział Triangulacyjny był w stadjum szkolenia się, szukania nowych dróg i metod pracy. Jego jest zasługą, że to szkolenie zostało podniesione na właściwy poziom, przez wprowadzenie wzajemnej wymiany myśli, a metody pracy zostały ustalone przez postawienie prac pomiarowych na tej stopie, jak tego wymaga dzisiejsza wiedza geodezyjna. Paląca dla Polski kwestia, rozpoczęcia pomiarów kraju, znalazła należne zrozumienie u ś. p. Winiarskiego. Temu zagadnieniu chciał się zupełnie poświęcić, zabierał się do tego konsekwentnie i z największą rozwagą. Prace pomiarowe, których wykonania domagał się Sztab Generalny, potrafił oceniać nie tylko z punktu potrzeb wojska, ale także ogólnych potrzeb państwowych, rozumując słusznie, że są to prace zbyt kosztowne, aby miały być wykonywane wyłącznie pod kątem zapotrzebowań wojskowych, tem bardziej, że łatwo można pogodzić pod tym względem interesy wojska z interesami poszczególnych działów gospodarki państwowej.

Postanowiwszy doprowadzić do centralizacji miernictwa w Polsce w jednej instytucji, opracował w r. 1926 projekt organizacji miernictwa, który wniósł do Kontroli Generalnej. I tu leży ogromna Jego zasługa, iż stanął jasno na tem stanowisku, że W. I. G. nie powinien pracować wyłącznie dla wojska. On też pierwszy nawiązał bezpośredni kontakt z Wydziałem XIV Min. Rob. Publ. w celu ujednostajnienia prac pomiarowych i wzajemnej współpracy, co dało już dodatnie wynjki w r. 1927.

W lipcu r. 1927 ś. p. Winiarski występuje na Międzynarodowym Kongresie Unji Geodezyjnej w Pradze jako członek delegacji polskiej i przedstawiciel W. I. G. I oto widzimy jasno Jego drugą misję w W. I. G.: utrwalenie myśli przewodniej i logicznego planu działania w pracy pomiarowej.

Niespodziewany cios wydarł Go nam w pełni rozpoczętej pracy... Zwłoki złożono dnia 24 grudnia 1927 r. na wojskowym cmentarzu na Powązkach w Warszawie.

Uzyskaliśmy harmonię duchową i konsolidację pracy, dano nam myśl przewodnią, ale w chwili gdy na niwę zoraną padają pierwsze garści ziarna, dłoń siewcy opada... Zostaliśmy sami zachowując Mu pamięć pełną czci zasłużonej i ukochania serdecznego. Czyż można lepiej uczcić ś. p. Ppłk. Winiarskiego, jak prowadząc dalej zaczętą wielką pracę, nie tracić spokoju, wątku i szlachetnej bezinteresowności? Niech nadal pewny rozum kieruje silną dłonią nie omijając serca.

Źródło: Wiadomości Służby Geograficznej, nr 1/1928, str. 1-3

Żołnierskie losy

„Po ukończeniu Szkoły Realnej w Krakowie rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. W czasie studiów pracował jako geometra. 12 VIII 1914 wstąpił do oddziałów strzeleckich Piłsudskiego, gdzie trzymał przydział do 1.komp. I baonu. Od listopada 1914 dowodził 2. a następnie 3.plutonem w 1.komp. tego baonu. 1 I 1915 mianowany ppor.piech. (wg innych źródeł mianowany chor.piech. XII ranga, rozkazem Komendy LP nr 135 z 2 VII 1915 VII i ppor.piech., XI ranga, dekretem NKA nr 7783). Od 20 XI 1915 do 1 III 1916 przebywał na leczeniu, od marca do 15 XI tego roku był adiutantem Baonu Uzupełniającego nr I. Kolejno przydzielony do 5.pp LP, gdzie dowodził kompanią. Po rozwiązaniu pułku w wyniku kryzysu przysięgowego został wcielony do armii austriackiej. Po ukończeniu kursu oficerskiego w Basovie, przydzielony został do 12.DP i odesłany na front włoski. Pozostawał tam od 15 XI 1917 - 1 V 1918). Po dezercji z frontu włoskiego powrócił do Limanowej i włączył się w działalność POW. Od 1 XI 1918 służył w WP, przydzielony został w stopniu por.piech. do 2.psp, gdzie dowodził 5.komp. 15 VIII 119 został referentem wyszkolenia 5.pp Leg. a z dniem 1 III 1920 przeniesiony do DOGen.Poznań. W czasie wojny z bolszewikami dowodził baonem 157.rez.pp i całym pułkiem. 7 IX 1920 roku został dowódcą baonu w 8.pp Leg. W 1921 oddelegowany dla dokończenia studiów politechnicznych, a po uzyskaniu dyplomu inżyniera geometry-mierniczego, został z dniem 7 IV 1924 skierowany do Wojskowego Instytutu Geograficznego. Od 21 V 1926 p.o. a z dniem 5 V 1925 kierownik Wydziału I Triangulacyjnego WIG w Warszawie. Zmarł 21 XII 1927 w Warszawie, spoczywa na Powązkach. Odznaczony VM 5.klasy, KN, KW 3x, Złotym Krzyżem Zasługi”.

Źródło cytatu: Wykaz Legionistów Polskich 1914-1918