Z Historia Wisły

Maksymilian Koźmin

Informacje o zawodniku
kraj	Polska
urodzony	09.02.1906, Kraków
zmarł	20.07.1983, Kraków
miejsce pochówku	Cmentarz Salwatorski
wzost/waga	176/80
pozycja	bramkarz
reprezentacja	2A
sukcesy	Mistrz Polski 1927, 1928
Kariera klubowa
Sezon	Drużyna	Mecze	Gole
1922-1927	Zwierzyniecki
1927	Wisła Kraków	4
1928	Wisła Kraków	16
1929	Wisła Kraków	22
1930	Wisła Kraków	21
1931	Wisła Kraków	22
1932	Wisła Kraków	14
1933	Wisła Kraków	1
1934	Wisła Kraków	10
1935	Wisła Kraków	11
1936	Wisła Kraków	2
1937	Zwierzyniecki
1938	Zwierzyniecki
1939	Zwierzyniecki
W rubryce Mecze/Gole najpierw podana jest statystyka z meczów ligowych, a w nawiasie ze wszystkich meczów oficjalnych.

Spis treści 1 Biografia 1.1 Koźmin - aktor 1.2 Początki w Wiśle 1.3 Szaleniec czy odkrywca? 1.4 Najlepsze lata w Wiśle 1.5 Zmierzch przy Reymonta 1.6 Wojna 1.7 Ponownie Zwierzyniecki, ponownie Wisła 1.8 Koźmin artysta - rzeźbiarz 1.9 Wyróżnienia 2 Historia występów w barwach Wisły Kraków 3 Mecze w Reprezentacji Polski 3.1 Komentarze prasowe po występach Wiślaków w reprezentacji: 3.2 Reprezentacyjna Galeria 4 Wspomnienia 4.1 Jerzy Jurowicz 5 Koźmin w prasie 6 Galeria 7 Koźmin, syn Koźmina - na straży pamięci 7.1 Pamiątki po Maksymilianie Koźminie 7.2 Requiescat in pace

Biografia

Maksymilian Koźmin urodził się 19 lutego 1906 roku w Krakowie. Jego ojciec Józef był murarzem sztukatorem, patriotą walczącym w szeregach Legionów, żołnierzem I Kompanii Strzeleckiej. Matka, Wiktoria z Plichtów, działaczka PPS, pracowała w Krakowskiej Fabryce Cygar. Zamieszkiwali przy ulicy Królowej Jadwigi. Maksymilian miał jedną siostrę Matyldę, po mężu Wawrzusiak (urodziła się w 1902, zmarła w 1987 roku).

Po ukończeniu szkoły powszechnej Koźmin wprawdzie terminował w zakładzie wodno-instalacyjnym, ale samowolnie przerwał naukę zawodu, by zatrudnić się w Zakładzie Polskiego Monopolu Tytoniowego, gdzie – jak się okazało – zarabiał na życie przez 44 lata! (Jedyną przerwą były lata zasadniczej służby wojskowej 1927-29). Decyzja o przerwaniu nauki i podjęciu pracy wynikała z niełatwej sytuacji materialnej w domu. Ojciec Józef zmarł - podczas wojny nabawił się w okopach zapalenia płuc i 20 października 1918 roku osierocił rodzinę. Jedynym źródłem utrzymania były skromne dochody matki. Koźmin początkowo pracował jako robotnik w magazynie, później otrzymał posadę maszynisty.

Pierwsze piłkarskie doświadczenia Koźmin zdobywał w barwach Zwierzynieckiego w latach 1920-1927. Do powstałego właśnie klubu trafił jako czternastolatek prosto z krakowskich Błoń, na których wraz z rówieśnikami uganiał się za piłką. Zdolnego chłopca wyłowił z grupy Jan Wawrzysiuk, późniejszy sekretarz klubu (zwanego wówczas Rudawa, następnie Kościuszko a dopiero później – Zwierzyniecki). Pierwsze cztery lata Koźmin grał w drużynie juniorskiej, w 1925 roku przeniesiono go do grupy seniorskiej.

Koźmin - aktor

W okresie gry w Zwierzynieckim Koźmin związał się z zespołem teatralnym, któremu pozostał wierny przez 17 lat. Zespół złożony z aktorów amatorów powstał z inicjatywy artysty Teatru Starego, Edwarda Strycharza w 1921 roku, i w pierwszym roku istnienia zrzeszał ponad setkę pasjonatów. Dochody z przedstawień (początkowo w sali szkoły podstawowej im. K.Chodkiewicza, później w wielu innych szkołach, restauracjach, a nawet klasztorach czy koszarach) przeznaczono na jedzenie dla głodnych dzieci i wsparcie dla dzielnicowej biedoty.

Premiery odbywały się co dwa tygodnie, co oznacza, że aktorzy musieli wykazać się wielkim zdyscyplinowaniem, poświęcając na naukę nowych tekstów cały wolny czas. W przypadku Koźmina, który był jednym z liderów grupy, odtwórcą głównych ról, było to szczególnie trudne, ponieważ pracował ciężko zawodowo i trenował. Jednakże już wówczas dał się poznać jako człowiek silnego charakteru. Pozbawiony nałogów, silnie związany z rodziną, oddawał się z pełnym zaangażowaniem temu, co robił. Warto przy tym wspomnieć, że treningi drużyny nie odbywały się wówczas codziennie, a jedynie dwa-trzy razy w tygodniu, pewne ćwiczenia doskonalące umiejętności zawodnicy wyznaczali sobie sami. Z tego względu można było nawet w pracowitym tygodniu wygospodarować czas na teatr, który przecież humaniście, jakim był Koźmin, niewątpliwie zapewniał duchowy odpoczynek od żmudnej robotniczej codzienności.

Grupa teatralna Zwierzynieckiego z udziałem Koźmina oraz innych sportowców (m.in. Stanisława Czulaka, który służył za suflera) wystawiła kilkanaście spektakli, w tym "Krakowiaków i Górali" oraz "Ogniem i Mieczem". W repertuarze dominowały najbardziej lubiane przez widzów komedie, wodewile (np. "Królowa przedmieścia") oraz sztuki z motywami lokalnymi, takie jak "Obywatel z Krowodrzy". Stroje wybierano w wypożyczalni kostiumów teatralnych, natomiast mundury wojskowe zapewniał Ludwik Binder. Chór i solistów przygotowywał Mieczysław Tylko. Grupa zbierała doskonałe recenzje, również od krytyków teatralnych.

Teatr przestał funkcjonować w 1937 roku, gdy zmiany w prawie uniemożliwiły wystawianie sztuk w szkołach i placówkach oświatowych.

Początki w Wiśle

Dniem o przełomowym znaczeniu dla Koźmina okazał się 13 marca 1927 roku. Zwierzyniecki spotkał się towarzysko z Wisłą i ku zaskoczeniu wszystkich ograł wiślackich gwiazdorów aż 7:1. W „Przeglądzie Sportowym” kilka dni później napisano, że „Główną winę ponosi rezerwowy bramkarz Wisły.” O Koźminie wprawdzie w gazecie nie wspomniano, wiadomo jednak, że pokazał się z dobrej strony , nie dając się pokonać Reymanowi, Kotlarczykom czy Balcerowi. Wkrótce potem otrzymał - i bez większych wątpliwości zaakceptował - propozycję gry w Wiśle, której pozostał wierny przez osiem lat.

W rozgrywkach ligowych zadebiutował w bramce Wisły 24 lipca 1927 roku w wyjazdowym, zwycięskim meczu z Czarnymi Lwów. Mimo iż dał się dwukrotnie pokonać Eugeniuszowi Harasymowiczowi, zebrał dobre recenzje, w przeciwieństwie do bramkarza gospodarzy, Jana Drapały, na którym prasa i kibice nie zostawili suchej nitki.

W debiutanckim roku w Wiśle Koźmin wystąpił cztery razy w lidze – po raz ostatni 14 sierpnia. Tego dnia Wisła grała w Poznaniu z Wartą i musiała uznać wyższość gospodarzy. „Za klęskę spada wina na bramkarza Wisły, który grał ogromnie nerwowo. Drugą i trzecią bramkę należy zapisać na konto jego nieosobliwych wybiegów” - napisał po meczu „Przegląd Sportowy”. W 1927 roku Koźmin nie pojawił się już w żadnym meczu ligowym. Zastąpił go Emil Folga.

W 1928 roku (drugim z kolei mistrzowskim) Koźmin wystąpił w piętnastu meczach ligowych. Podsumowując jego udział w zdobyciu przez Wisłę tytułu, Jerzy Grabowski w „Przeglądzie Sportowym” pisał: „ Koźmin w bramce, mimo, że zadebiutował dopiero w drugiej połowie rozgrywek okazał się graczem nietylko zdolnym i dobrze wyszkolonym. Jest on ponadto jednym z talentów bramkarskich w Polsce. Jego świetne warunki fizyczne, opanowanie nerwowe, dobra technika chwytu poparte w przyszłości nabytą rutyną i pewnością siebie pozwolą Koźminowi prędzej czy później dostąpić godności reprezentowania barw polskich w grach międzypaństwowych.”.

Szaleniec czy odkrywca?

Koźmin zwracał uwagę kibiców i dziennikarzy nietypową jak na tamte czasy grą. Można go bez wątpliwości uznać za prekursora nowoczesnego, odważnego bramkarstwa. Początkowo obserwatorzy przyzwyczajeni do widoku golkiperów "przywiązanych" do linii bramkowej reagowali na wybiegi Koźmina śmiechem lub zdziwieniem. Przepychanki Koźmina z napastnikami rywali w polu karnym zdawały się potwierdzać, że zgodnie z niepisaną teorią każdy bramkarz powinien mieć coś z szaleńca. Z czasem odważna gra Koźmina na przedpolu, wyłapane przez niego wrzutki i dośrodkowania, pozbawiające rywala szansy na strzał, zaczęły zdobywać zwolenników i naśladowców. Dziś dalekie wybiegi bramkarzy są piłkarską normą i jedynie potwierdzają słuszność bezprecedensowych decyzji Koźmina, który sposobem gry wyprzedził czasy, w których przyszło mu żyć.

Problemem nowatorskiego Koźmina był często brak równie nowatorskich reakcji jego własnych obrońców, co wynikało z metod treningowych lub raczej ich braku. Wisła przez wiele lat radziła sobie bez trenera, treningi stricte bramkarskie w ogóle nie istniały, ustalanie taktyki meczowej w dzisiejszym rozumieniu też właściwie nie miało miejsca. Bramkarze nie posiadali "lepkich" rękawic, nie byli chronieni przepisami w polu bramkowym. To wszystko sprawiało, że "Koźmin obok momentów dobrych, ma chwile niepewności". Gdyby prześledzić ówczesną prasę, znaleźlibyśmy opinie pozytywne i negatywne: "po rzucie rożnym Koźmin broni świetnie paradą", "Dwa błędy Koźmina przyniosły w rezultacie dwie bramki dla gości. Niezliczone błędy napastników krakowskich uniemożliwiły powetowanie tego", "u zwycięzców na pierwszy plan wybijał się Koźmin w bramce oraz Artur obok Obtułowicza w ataku", "Daleki strzał łatwy do obrony przepuścił Koźmin fatalnie", "Po pauzie kilka niebezpiecznych sytuacyj pod bramką Wisły, które ratuje doskonały Koźmin". Zdecydowanie jednak dobrych opinii było znacznie więcej - Koźmin grał tak widowiskowo, że wszyscy długo wspominali jego nieziemskie parady, pomyłki zaś szybko ginęły w niepamięci.

Najlepsze lata w Wiśle

Koźmin spędził w Wiśle osiem lat. Dwa razy został mistrzem kraju, trzy razy - wicemistrzem. W barwach Wisły wystąpił 118 razy w rozgrywkach ligowych, natomiast 22 razy w meczach międzynarodowych. Ponadto 13 razy reprezentował Kraków, zaś 3 razy - Polskę.

Z roku na rok stawał się postacią coraz mocniej zaznaczającą swą obecność nie tylko w Wiśle, ale i w świecie polskiego sportu. W podsumowaniu 1929 roku w Wiśle napisano o nim: "Maksymilian Koźmin z pośród 24-ch walk swej drużyny tylko w dwu zastąpiony był przez Tadeusza Kilińskiego. Wysoki, spokojny i opanowany, reprezentacyjny bramkarz Wisły, jest typem gracza, który może zagrać na pięć lecz nigdy nie zejdzie poniżej trójki." Ta opinia nic nie zatraciła ze swej aktualności w następnych latach, kiedy to "piął się w formie swej ku górze", aż do szczytowych lat, kiedy przyszły wreszcie powołania do polskiej kadry narodowej (1930, 1931).

Koźmin nabierał spokoju i pewności siebie, sprawiając, że drużyna z nim w bramce czuła się bezpiecznie. Ratował, gdy zawodzili inni, jak w meczu z Polonią w Warszawie w 1932 roku: Krótko mówiąc mecz był haniebny. Balcer robił wrażenie stumetrowca wypuszczonego po raz pierwszy na boisko piłkarskie. Reyman II-go – człowieka chorego na podagrę, jego starszy brat – starego dżentelmena, który gra aby rozruszać swe kości i mięśnie (...) Ostoją drużyny była pomoc i bramkarz. Koźmin, mimo że nie najpewniejszy technicznie, interweniował zawsze skutecznie i w porę - czytamy w "Przeglądzie Sportowym". Podobnie pisano po dramatycznym meczu z Legią. Młodzieńczy zapał i duży talent wniósł do ataku Wisły Artur, szczęśliwy strzelec wszystkich trzech bramek. Drugim bohaterem u zwycięzców był Koźmin. Bronił on swej świątyni odważnie, czasem desperacko nawet, a co ważniejsza - szczęśliwie. Rzut karny , odbity na róg, w ostatniej minucie meczu, zdecydował wszak o zdobyciu przez Wisłę 2 pkt. ligowych. Coraz częściej to jemu dziękowano za uratowanie twarzy i punktów. Kolejnym przykładem niech będzie mecz z Ruchem. Ślązacy stworzyli znacznie więcej sytuacyj podbramkowych i to wcale groźnych. Dlatego też nie będzie przesadą jeśli powiemy, że fenomenalna wprost gra Koźmina przyczyniła się w znacznym stopniu do tego, iż dwa punkty, będące stawką powyższego spotkania, podzieliły między sobą obaj przeciwnicy.

Zmierzch przy Reymonta

Rok 1933 Koźmin zaczął pewnie w bramce Wisły, która na inaugurację 9 kwietnia odprawiła z kwitkiem Ruch po dwóch bramkach Reymana. Koźmin zachował czyste konto i w dobrym humorze opuszczał boisko przy Reymonta, w najczarniejszych myślach nie podejrzewając, że już za dziewięć dni pożegna się z drużyną na dłużej....

18 kwietnia 1933 roku podczas towarzyskiego meczu z DFC Praga Koźmin doznał złamania nogi i po pierwszej połowie musiał opuścić boisko. Między słupkami zastąpił go Tadeusz Brudny.

Po długiej przerwie Koźmin wrócił do bramki Wisły 5 sierpnia 1934 roku w meczu ze Strzelcem i z powodzeniem bronił do połowy następnego, 1935, sezonu. Potem zmuszony był uznać wyższość Edwarda Madejskiego. W 1936 roku jeszcze dwukrotnie pojawił się na boisku jako zmiennik, a jego ostatnim meczem, z symbolicznym udziałem, było wyjazdowe spotkanie z Garbarnią 17 maja 1936 roku. Na dziesięć minut przed przerwą zmienił wówczas niedysponowanego Madejskiego, który po przerwie poczuł się lepiej i wrócił na boisko.

Wojna

Gdy wybuchła II wojna światowa, Koźmin (który zasadniczą służbę wojskową odbywał w latach 1927-29 w 5 Batalionie Saperów Wodnych) znalazł się w ogniu walki jako kapral 22 pp 6 Dywizji Armii Kraków. W październiku 1939 roku, po zakończeniu działań wojennych, szczęśliwie wrócił do Krakowa, gdzie udało mu się ponownie znaleźć zatrudnienie w przejętych przez Niemców Zakładach Tytoniowych. Mroki wojny rozjaśniała piłkarska pasja, której nie zabiły zakazy i restrykcje okupanta. Koźmin aktywnie uczestniczył w "podziemnych" rozgrywkach, reprezentując na początku Wisłę, potem Zwierzynieckiego.

Ponownie Zwierzyniecki, ponownie Wisła

Po zakończeniu wojny Koźmin powrócił do swego pierwszego klubu. W Zwierzynieckim przez około dziesięć lat szkolił - głównie najmłodszych piłkarzy, choć pracy z seniorami również w jego karierze nie zabrakło. Dał się poznać również również jako aktywny działacz, zaangażowany emocjonalnie w rozwój macierzystego klubu.

W 1972 roku Koźmin postanowił odpocząć i skorzystać z uroków spokojnej emerytury. Nie zamknął się jednak w domowych pieleszach - wspomagał Wisłę jako członek Rady Seniorów, brał też udział w pracach sekcji piłki nożnej, chętnie przebywał wśród juniorów. Dla młodzieży stanowił autorytet piłkarski, ale i moralny, jako człowiek wolny od nałogów, bezinteresowny i niewiarygodnie pracowity.

Koźmin artysta - rzeźbiarz

Właściwie zaczęło się od przyjaźni z Vlastimilem Hofmanem, który podarował Koźminowi akcesoria malarskie do pracy w plenerze. Zamiłowanie do rzeźbiarstwa pojawiło się później. Przy ulicy Senatorskiej znajdowała się pracownia artystyczna malarza i rzeźbiarza Henryka Nitry (absolwenta krakowskiej i poznańskiej ASP), któremu Koźmin pomagał w wykończeniu wielkich rzeźb, figur świętych z przeznaczeniem do kościołów i innych świątyń. Tam poznał rzeźbiarskie abecadło. Od swojego pierwszego nauczyciela i mistrza zakupił zestaw 60 angielskich dłutek, które do tej pory pieczołowicie przechowuje jego syn, Adam. Nic już nie stało na przeszkodzie, by wielki talent mógł rozwijać się samodzielnie.

Koźmin rzeźbił dla siebie i dla innych. Jego misterne prace szybko opuszczały dom, wędrowały do rodziny, przyjaciół i znajomych jako prezenty. Jedna z jego najpiękniejszych rzeźb, kapliczka z lipowego drewna, znalazła miejsce na rodzinnym grobie na Salwatorze. Niestety, pod wpływem czasu i niepogody uległa zniszczeniu, podobnie jak - również umieszczona na grobie - głowa Chrystusa bolejącego w drewnie.

Sąsiad Maksymiliana, jednocześnie jego przyjaciel i wielki kibic Wisły , Władysław Konopek, mistrz murarski, czasami zabierał młodzieńca jako pomocnika do sióstr Norbertanek, gdzie miał zlecone prace remontowe. Oprócz wykonywania prac murarskich przy renowacji kościoła, Maksymilian dorabiał brakujące części świętych figur, np. nogę Józefa czy skrzydełko anioła, co było w rzeczywistości znacznie trudniejsze od wyrzeźbienia nowej postaci.

Rzeźbą, która najmocniej zapisała się w pamięci jego syna, Adama, była przepiękna i bardzo wymowna praca dynamiczna, bryła pokazująca trzech piłkarzy - napastnika, obrońcę i bramkarza - walczących o piłkę. Koźmin podarował tę niezwykłą pracę Wiśle Kraków z okazji któregoś jubileuszu. Miejmy nadzieję, że wciąż można ją podziwiać w dziale klubowych pamiątek na Reymonta. Drugą zapamiętaną przez syna rzeźbą dynamiczną byli górnicy wracający z pracy.

Słynne stały się lajkoniki Koźmina (patrz >>> Kolekcja Adama Koźmina), symbole Zwierzyńca, które wykonywał wraz z żoną, Stanisławą. On rzeźbił i malował figurki Tatarów (wiernie odwzorowując np. pomarszczoną skórę na butach), ona szyła maleńkie ubranka, ozdabiając je koralikami. Lajkoniki służyły jako ozdoby, przeznaczane były na prezenty, czasem stanowiły źródło dochodów. Romantyczny, pozbawiony "głowy do interesów" Koźmin wprawdzie miał taką naturę, że najchętniej rozdałby wszystko za darmo, zapobiegliwa małżonka dbała jednak o to, by dało się bezboleśnie połączyć przyjemne z pożytecznym. Należy przy tym pamiętać, że dochód ze sprzedaży figurek Koźmina na Emausie był w dużym stopniu przeznaczany na sfinansowanie wyjazdów i zgrupowań drużyny Zwierzynieckiego.

Koźmin tworzył też krakowskie szopki, a w posiadaniu rodziny z Andrychowa znajduje się też rzeźbiona, wykonana na zamówienie skrzynia, ozdobiona przez Maksymiliana wszystkimi motywami Krakowa.

W mieszkaniu Koźminów na Nowym Prokocimiu obejrzeć można, widoczną wyżej po prawo na zdjęciu, płaskorzeźbę w drewnie, będącą autoportretem artysty. Jest to praca świadcząca o nieprzeciętnym kunszcie artysty. "Wygląda na niej jak żywy, pamiętam ojca, właśnie tak wyglądał, dokładnie tak" - mówi z przejęciem i wzruszeniem jego syn Adam.

Tuż przed śmiercią Maksymilian wyrzeźbił dla starszej ze swych wnuczek brzozowy różaniec, na wzór takiego, który spodobał mu się podczas wizyty w cepelii w Andrychowie. Na różaniec dla drugiej wnuczki - niestety nie starczyło mu czasu. Po jego śmierci ze sztuką rzeźbiarstwa zmierzył się syn Adam, który dokończył dzieło rozpoczęte przez ojca. Różaniec do tej pory wisi na ścianie w mieszkaniu Koźminów.

Maksymilian Koźmin zmarł 20 lipca 1983 roku w Krakowie. Został pochowany w rodzinnym grobie na Cmentarzu Salwatorskim.

Wyróżnienia

• Złota Odznaka "Za pracę społeczną dla miasta Krakowa".
• Złota Odznaka Klubowa 40-lecia KS "Zwierzyniecki".
• Złota Odznaka Jubileuszowa 50-lecia KS "Zwierzyniecki".
• Złota Odznaka Jubileuszowa 50-lecia "Gwardia-Wisła".
• Honorowa Odznaka Jubileuszowa 60-lecia TS "Wisła".

Historia występów w barwach Wisły Kraków

Podział na sezony:

Sezon	Rozgrywki	M	0-90
1927	Ekstraklasa	4	4
1928	Ekstraklasa	16	16
1929	Ekstraklasa	22	20	2
1930	Ekstraklasa	21	20	1
1931	Ekstraklasa	21	18	3
1932	Ekstraklasa	14	13	1
1933	Ekstraklasa	1	1
1934	Ekstraklasa	10	9	1
1935	Ekstraklasa	11	10		1
1936	Ekstraklasa	2			2
Razem	Ekstraklasa (I)	122	110	8	3
RAZEM		122	110	8	3

Lista wszystkich spotkań:

Roz.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Wyn.	Zm.	B	K
I	1927.07.24	Wyjazd	Czarni Lwów	3-2
I	1927.07.31	Dom	Warszawianka Warszawa	8-2
I	1927.08.07	Dom	Jutrzenka Kraków	7-2
I	1927.08.14	Wyjazd	Warta Poznań	2-3
I	1928.07.08	Dom	ŁKS Łódź	2-4
I	1928.07.15	Dom	Śląsk Świętochłowice	2-1
I	1928.07.29	Wyjazd	Hasmonea Lwów	1-0
I	1928.08.05	Dom	TKS Toruń	9-0
I	1928.09.02	Wyjazd	Warta Poznań	0-2
I	1928.09.09	Dom	Cracovia Kraków	5-1
I	1928.09.16	Wyjazd	Czarni Lwów	3-2
I	1928.09.23	Dom	Warszawianka Warszawa	6-2
I	1928.09.30	Wyjazd	Polonia Warszawa	7-2
I	1928.10.07	Dom	Hasmonea Lwów	4-1
I	1928.10.14	Dom	Legia Warszawa	2-1
I	1928.10.21	Wyjazd	Pogoń Lwów	2-0
I	1928.11.01	Dom	Union Touring Łódź	5-0
I	1928.11.11	Dom	Śląsk Świętochłowice	9-2
I	1928.11.18	Wyjazd	1.FC Katowice	1-1
I	1928.11.25	Wyjazd	ŁKS Łódź	1-2
I	1929.03.31	Dom	Warszawianka Warszawa	4-2
I	1929.04.07	Wyjazd	ŁKS Łódź	2-2
I	1929.04.21	Wyjazd	Pogoń Lwów	4-2
I	1929.04.28	Dom	Legia Warszawa	2-0
I	1929.05.05	Dom	Garbarnia Kraków	5-2
I	1929.05.09	Dom	Czarni Lwów	4-4
I	1929.05.26	Dom	Polonia Warszawa	4-2
I	1929.05.30	Wyjazd	Ruch Chorzów	2-2
I	1929.06.09	Wyjazd	Cracovia Kraków	1-3
I	1929.06.16	Wyjazd	Warta Poznań	0-5
I	1929.06.29	Dom	Union Touring Łódź	5-0
I	1929.07.14	Dom	1.FC Katowice	2-1
I	1929.07.21	Dom	Ruch Chorzów	5-1
I	1929.08.11	Dom	ŁKS Łódź	1-4
I	1929.09.01	Wyjazd	Garbarnia Kraków	0-1
I	1929.09.08	Dom	Pogoń Lwów	3-1
I	1929.09.22	Dom	Cracovia Kraków	5-1
I	1929.09.29	Wyjazd	1.FC Katowice	4-2
I	1929.10.13	Wyjazd	Legia Warszawa	0-1
I	1929.10.22	Wyjazd	Czarni Lwów	0-4
I	1929.11.10	Dom	Warta Poznań	0-0
I	1929.11.17	Wyjazd	Polonia Warszawa	4-3
I	1930.03.30	Dom	Warszawianka Warszawa	3-1
I	1930.04.13	Dom	Warta Poznań	1-1
I	1930.04.20	Wyjazd	Garbarnia Kraków	3-1
I	1930.04.27	Wyjazd	ŁKS Łódź	2-0
I	1930.05.03	Wyjazd	Pogoń Lwów	2-2
I	1930.05.18	Wyjazd	Polonia Warszawa	4-3
I	1930.05.25	Dom	ŁTS-G Łódź	1-0
I	1930.06.08	Dom	Cracovia Kraków	1-2
I	1930.06.22	Dom	Ruch Chorzów	4-2
I	1930.07.06	Wyjazd	Legia Warszawa	2-3
I	1930.08.03	Wyjazd	Ruch Chorzów	4-0
I	1930.08.10	Dom	ŁKS Łódź	1-0
I	1930.08.31	Dom	Polonia Warszawa	2-2
I	1930.09.07	Dom	Garbarnia Kraków	1-6
I	1930.09.14	Dom	Legia Warszawa	1-0
I	1930.09.21	Wyjazd	ŁTS-G Łódź	4-1
I	1930.10.06	Wyjazd	Cracovia Kraków	1-0
I	1930.10.12	Wyjazd	Warszawianka Warszawa	5-1
I	1930.10.19	Dom	Czarni Lwów	5-5
I	1930.11.02	Wyjazd	Warta Poznań	1-0
I	1930.11.30	Dom	Pogoń Lwów	3-0
I	1931.03.29	Wyjazd	Warszawianka Warszawa	5-2
I	1931.04.12	Dom	Warta Poznań	4-1
I	1931.04.19	Dom	Garbarnia Kraków	0-0
I	1931.04.26	Wyjazd	Polonia Warszawa	3-1
I	1931.05.17	Wyjazd	Cracovia Kraków	4-1
I	1931.05.24	Dom	Czarni Lwów	5-1
I	1931.05.31	Dom	Lechia Lwów	1-2
I	1931.06.04	Wyjazd	Legia Warszawa	0-1
I	1931.06.21	Dom	Ruch Chorzów	6-2
I	1931.06.28	Wyjazd	ŁKS Łódź	3-2
I	1931.07.26	Dom	ŁKS Łódź	4-1
I	1931.08.02	Dom	Pogoń Lwów	2-2
I	1931.08.15	Wyjazd	Ruch Chorzów	0-2
I	1931.08.31	Dom	Polonia Warszawa	3-0
I	1931.09.06	Dom	Cracovia Kraków	1-2
I	1931.09.13	Wyjazd	Czarni Lwów	2-1
I	1931.09.27	Wyjazd	Lechia Lwów	0-2
I	1931.10.04	Wyjazd	Warta Poznań	2-1
I	1931.10.18	Dom	Legia Warszawa	3-1
I	1931.11.08	Dom	Warszawianka Warszawa	1-1
I	1931.11.29	Wyjazd	Garbarnia Kraków	3-2
I	1932.04.17	Dom	Legia Warszawa	0-1
I	1932.04.24	Wyjazd	ŁKS Łódź	0-2
I	1932.06.12	Dom	Cracovia Kraków	2-2
I	1932.06.19	Wyjazd	Garbarnia Kraków	2-1
I	1932.06.29	Wyjazd	Polonia Warszawa	1-0
I	1932.07.17	Dom	Ruch Chorzów	1-1
I	1932.07.24	Wyjazd	Warszawianka Warszawa	6-0
I	1932.08.15	Dom	ŁKS Łódź	2-1
I	1932.09.04	Wyjazd	Cracovia Kraków	0-3
I	1932.09.11	Wyjazd	Legia Warszawa	3-2
I	1932.09.18	Wyjazd	Ruch Chorzów	0-5
I	1932.09.25	Dom	Warta Poznań	0-3
I	1932.10.09	Dom	Garbarnia Kraków	2-2
I	1932.11.27	Dom	Polonia Warszawa	2-0
I	1933.04.09	Dom	Ruch Chorzów	2-0
I	1934.08.05	Dom	22 pp. Siedlce	8-0
I	1934.09.02	Dom	Ruch Chorzów	2-1
I	1934.09.16	Wyjazd	Polonia Warszawa	5-4
I	1934.09.30	Wyjazd	Podgórze Kraków	1-0
I	1934.10.07	Dom	Garbarnia Kraków	1-3
I	1934.10.21	Dom	Legia Warszawa	3-2
I	1934.10.28	Wyjazd	ŁKS Łódź	4-2
I	1934.11.04	Dom	Cracovia Kraków	5-0
I	1934.11.11	Wyjazd	Pogoń Lwów	0-3
I	1934.11.18	Wyjazd	Warta Poznań	2-1
I	1935.03.31	Wyjazd	Legia Warszawa	0-4
I	1935.04.07	Dom	Śląsk Świętochłowice	4-1
I	1935.04.14	Wyjazd	Ruch Chorzów	2-4
I	1935.05.05	Dom	Cracovia Kraków	4-0
I	1935.05.26	Dom	Garbarnia Kraków	4-2
I	1935.06.02	Wyjazd	Pogoń Lwów	1-3
I	1935.06.20	Dom	Warszawianka Warszawa	3-3
I	1935.06.29	Dom	Warta Poznań	3-1
I	1935.11.10	Dom	Legia Warszawa	5-0
I	1935.11.24	Wyjazd	Garbarnia Kraków	1-1
I	1935.12.01	Wyjazd	Warszawianka Warszawa	3-1
I	1936.05.10	Dom	Warta Poznań	1-4
I	1936.05.17	Wyjazd	Garbarnia Kraków	1-2

(*) - W meczu 15 lipca 1928 ze Śląskiem Świętochłowice (2:1) według "Polonii" i "IKC" zagrał Maksymilian Koźmin, a nie Emil Folga i to jest bardziej prawdopodobne niż mówiąca co innego relacja "Przeglądu Sportowego".

(**) - w meczu z Wartą 2 września 1928 roku (0:2) według "IKC" grał Tadeusz Łukiewicz, a nie Maksymilian Koźmin...

Mecze w Reprezentacji Polski

Maksymilian Koźmin wystąpił w dwóch spotkaniach Reprezentacji Polski, wpuścił dwie bramki.

• 1930.10.26 Polska - Łotwa 6:0, mecz towarzyski
  
• 1931.08.23 Polska - Rumunia 2:3, do 45 minuty, mecz towarzyski
  

Pogrubiono występy Koźmina jako Wiślaka.
W debiucie Koźmin nie miał zbyt dużo pracy. W meczu z Rumunią pierwszą bramkę wpuścił z rzutu wolnego, po rykoszecie od obrońcy, druga padła "bez winy Koźmina" (PS nr 68/1931). Bramkarz z Wisły kilkakrotnie ratował drużynę odważnymi wyjściami, jednak w przerwie został zmieniony przez Albańskiego. Komentatorzy twierdzili po meczu, że obaj zaprezentowali poziom nie predysponujący do gry w Reprezentacji.

Komentarze prasowe po występach Wiślaków w reprezentacji:

• 1930.10.26 Polska - Łotwa 6:0, mecz towarzyski
  • „Bramkarz Wisły nie można powiedzieć, aby napracował się zbytnio. Niewątpliwie ładne było sparowanie trudnego strzału na początku gry. Poza tem parę razy znalazł się on przytomnie, wybiegając przy górnych piłkach podbramkowych. Mimo to odniosło się wrażenie, że Koźmin nie znajduje się w najlepszej formie. Szwankowała u niego zwłaszcza czystość chwytu piłki”
    • Źródło: „Przegląd Sportowy”
  • „Koźmin bezrobotny. W kilku sytuacjach wykazał należytą orientację i zdecydowanie”.
  • Obrazki z meczu: przy stanie 1:0 "Koźmin dwukrotnie interweniuje”; przy stanie 3:0 „Dambrzits oddaje wspaniały strzał, który Koźmin z trudem broni szczupakiem. Lecz Nawrot znów zagrywa Adamkiem. Ten zjeżdża do środka i z pod samej bramki centruje” – gol jednak nie pada; po rzucie wolnym „Szejblis oddaje bombę na naszą bramkę, a Koźmin jest zadowolony, iż piłkę wypchnął na korner”.
    • Źródło: "Stadjon" nr 44.

• 1931.08.23 Polska - Rumunia 2:3, do 45 minuty, mecz towarzyski
  
  • „W 24-tej minucie Kotlarczyk II kulejąc schodzi na 2 minuty z boiska. Ten krótki okres czasu przynosi niebezpieczny wypad Rumunów zakończony dwoma ryzykanckiemi, ale uciążliwemi wybiegami Koźmina i rogiem dla gości”. Wypad ten nie był ostatnim w tym meczu. Mimo dobrej gry w przerwie zostaje zmieniony.
    • Źródło: „Przegląd Sportowy”
  • „Z pośród dwu bramkarzy ani Koźmin, ani Albański nie stanęli na wysokości zadania. Obaj niepewni, nerwowi, mało opanowani”.
    • Źródło: „Przegląd Sportowy”

Reprezentacyjna Galeria

1930.10.26 Polska - Łotwa 6:0

Październik 1930. Polska-Łotwa 6:0.

Wspomnienia

Jerzy Jurowicz

Moje zainteresowanie skupiały się jednak głównie na grze bramkarza Koźmina. Podziwiałem jego spokój i sportową sylwetkę. Był to nadzwyczaj ambitny zawodnik, niezwykle regularnie uczęszczający na wszystkie treningi. Kiedy zostawałem sam, starałem się naśladować podpatrzone u Koźmina ruchy i chwytać piłkę podobnie jak on.

Źródło: Jerzy Jurowicz, Pamiętniki

Koźmin w prasie

Sierpień 1929. Pęknięcie żebra.	Kwiecień 1933. Złamanie rzepki.	1930. Sprawozdanie z meczu Polska-Łotwa.	Koszulka Zamory
Walory	Ślub	To była inna gra - 1978

Galeria

Maksymilian Koźmin	Reprezentanci Polski w 1931 roku, przed wyjazdem na mecz z Łotwą. Koźmin drugi z lewej	Bramkarz Wisły Koźmin na rękach kibiców – po meczu na stadionie Cracovii (1928?)
		Listopad 1931. Z meczu z Garbarnią.	Koźmin (w białej bluzie) w trakcie defilady jubileuszowej, 1931 rok
1931	1931		W reprezentacji Krakowa
1933.03.19 1.FC Katowice - Wisła Kraków	1934.07.12 Wisła Kraków - FC Wien	1935 rok	1935.03.31 Legia Warszawa - Wisła Kraków 4:0
1935.03.31 Legia Warszawa - Wisła Kraków 4:0	1935.03.31 Legia Warszawa - Wisła Kraków 4:0	1935.04.14 Ruch Chorzów - Wisła Kraków RDT 1935-04-24a.jpg 1935.04.14 Ruch Chorzów - Wisła Kraków 4:2	1935.04.07 Wisła Kraków - Śląsk Świętochłowice
1935.05.05 Wisła Kraków - Cracovia	1935.05.26 Wisła Kraków - Garbarnia	1935.11.24 Garbarnia Kraków - Wisła Kraków 1:1	1935.11.24 Garbarnia Kraków - Wisła Kraków 1:1
1936.09.02 Cracovia- Wisła	Mecz oldbojów w 1956 roku. Koźmin ciągle interweniuje z pełnym poświęceniem

Koźmin, syn Koźmina - na straży pamięci

Strażnikiem pamięci o wielkim sportowcu i wspaniałym człowieku jest jego syn Adam, który wraz z żoną i córką pielęgnuje to, co pozostało po bramkarzu Wisły. Życzliwa rodzina Koźminów chętnie dzieli się z fanami Wisły zachowanymi wspomnieniami. Dzięki nim możemy poznać bliżej legendarnego, niecodziennego bramkarza. Zapraszamy do obejrzenia zdjęć kolekcji Adama Koźmina oraz innych pamiątek po legendarnym bramkarzu Wisły.

Pamiątki po Maksymilianie Koźminie

Kolekcja pamiątek po Maksymilianie Koźminie.

Biografia powstała głównie w oparciu o rozmowę z synem Maksymiliana Koźmina, Adamem oraz jego żoną i córką.
Rozmowę przeprowadziła i zdjęcia kolekcji wykonała Dorotja.

Requiescat in pace

Grób Maksymiliana Koźmina na Cmentarzu Salwatorskim.