Orest Lenczyk

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 22:29, 3 paź 2008

Matusiak ma czego żałować, bo jakby został z nami, to byłby mistrzem Polski, a tak to tylko zagrał trzy razy w lidze włoskiej.
Orest Lenczyk

Orest Lenczyk w Wiśle

Orest Lenczyk

Orest Lenczyk (ur. 28 grudnia 1942) do Wisły trafił w 1975 roku. Pracował wówczas jako asystent Aleksandra Brożyniaka, by później zastąpić go na tym stanowisku. Stało się to latem 1977 roku. Niespełna 34 letni wówczas Lenczyk, niespodziewanie zajął miejsce Brożyniaka. W sezonie 1977/1978 doprowadził drużynę Wisły do, pierwszego od ponad ćwierć wieku, mistrzostwa Polski. Był to piąty tytuł mistrzowski, jednak dopiero pierwszy pod wodzą polskiego szkoleniowca. Wcześniej Wiślacy zwyciężali bez trenera, albo z trenerem z zagranicy. Pod przewodnictwem trenera Lenczyka, "Biała Gwiazda" osiągnęła swój największy sukces międzynarodowy, jakim bez wątpienia był ćwierćfinał Pucharu Mistrzów Krajowych (obecnie Liga Mistrzów). Z indywidualności, reprezentantów Polski w różnych kategoriach wiekowych stworzył kolektyw. Po zdobyciu mistrzostwa pozycja Lenczyka w klubie bardzo się umocniła, jednak nic nie trwa wiecznie i Lenczyk w końcu musiał się z Wisłą rozstać. Wyjechał do Wrocławia, gdzie zajął się trenowaniem Śląska.

Do Wisły, Lenczyk, wracał później, jeszcze trzykrotnie (1984/1985, krótki epizod w 1994, oraz sezon 2000/2001), jednak już bez większych sukcesów. Jesienią 1984 roku, Lenczyk po 7 kolejka zastąpił w Wiśle Edwarda Zientarę, a kibice dowiedzieli się o tym gdy... spiker wyczytywał składy zespołów przed pucharowym meczem z IBV Vestmann. Choć Wiślacy zaczęli dobrze (od 4:0 z Lechią), to potem grali w kratkę. Wisła potrafiła wygrać na wyjeździe z późniejszym wicemistrzem kraju - Legią, ale potem zawodziła w innych meczach. Lenczyka zastąpił Stanisław Chemicz, jednak nie uchroniło to przed spadkiem. W latach 80' i 90', zadaniem Lenczyka było utrzymać zespół w Ekstraklasie. Niestety nie udało się to i Lenczyk musiał się pożegnać z Wisłą. W 2000 roku objął Wisłę po raz czwarty. Ten ostatni kontakt z "Białą Gwiazdą", został zapamiętany, głównie przez dwumecz z Realem Saragossa, po którym przylgnęło doń określenie: "Oro Profesoro". Rewanż tego dwumeczu był niezwykły. Wisła odrobiła czterobramkową stratę z pierwszego meczu i awansowała do kolejnej rundy pucharu UEFA, jako pierwszy polski klub eliminując drużynę z Hiszpanii. Osiągnięcie to przez prasę nazwane zostało kolejnym "Cudem nad Wisłą" i tak też się potocznie przyjęło. W lidze drużyna pod wodzą Lenczyka spisywała się dobrze. W 2000 roku na pytanie dziennikarza Marka Gilarskiego (Piłka Nożna): "Jak zdobyć mistrzostwo Polski w 2001?", odpowiedział: "Nie trzeba powtarzać osiągnięcia z sezonu 1977-78, czyli passy dziewiętnastu meczów bez porażki. To było dobre, gdy za zwycięstwo przyznawano po dwa punkty. Teraz remis niewiele znaczy". Była to 19 kolejka, a trener był bliski osiągnięcia celu jednak został zwolniony. W chwili zwolnienia szkoleniowca Wisła zajmowała pierwsze miejsce, a także dotarła do finału Pucharu Ligi. Toteż wieść o dymisji przyjęto z nie małym zdziwieniem. W uzasadnieniu podano, że popełnił błąd w przygotowaniach między rozgrywkami, że piłkarze grają ociężale, chaotycznie i nie skutecznie, w końcu zarzucono mu, że nie może znaleźć wspólnego języka z zawodnikami.

Orest Lenczyk wrócił pod wawel w sezonie 2007/2008, ale już jako trener GKS Bełchatów. Prowadzona przez niego drużyna pokonała Wisłę 4:2, jednak On sam nie wydawał się zadowolony. Ten stan tłumaczą słowa trenera: "Traktuję moją pracę najlepiej jak potrafię. Będąc w Krakowie, nie mogę skakać z radości po golach, byłoby to nietaktem".

Biografia

Orest Lenczyk urodził się w Sanoku 28 grudnia 1942 roku. Rozpoczynał karierę piłkarską w Sanoczance Sanok, potem grał w Stomilu Poznań, Ślęzy Wrocław i Moto Jelcz Oława. Karierę jako piłkarz zakończył w wieku 28 lat, nie odnosząc żadnych sukcesów. Prace jako szkoleniowiec rozpoczął w Karpatach Krosno w sezonie 1970/1971. Pierwsze sukcesy przyszły wraz z pracą w Wiśle. Z krakowskim klubem zdobył pierwsze w swej karierze i jak na razie jedyne mistrzostwo polski. Po za Wisłą, Lenczyk trenował przeważnie kluby śląskie. już rok po wywalczeniu mistrzostwa w Krakowie, zdobył trzecie miejsce ze Śląskiem Wrocław. Wyczyn powtórzył w 1983 wraz z Ruchem Chorzów. Do Ruchu wracał niemal tak często jak do Wisły. W sezonie 1996/1997, właśnie z Ruchem Chorzów, awansował do Ekstraklasy. Ostatnim znaczącym osiągnięciem w karierze, było wicemistrzostwo Polski wraz z GKS Bełchatów, do którego trafił w 2005 roku. W pierwszym sezonie zdołał utrzymać zespół w pierwszej lidze, by już w kolejnym zdobyć wspomniane wicemistrzostwo. Został zwolniony 21 marcu 2008 roku po pięciu porażkach ligowych z rzędu. Nieoficjalnie mówi się jednak, że powodem dymisji było usunięcie ze stanowiska prezesa, którym był Jerzy Ożóg.

Orest Lenczyk jest jednym z najbardziej doświadczonych trenerów w naszym kraju. Ponad to jest jednym z nielicznych trenerów, którzy w środowisku cieszą się nieskazitelną opinią. Obecnie jest członkiem Wydziału Szkolenia PZPN, a także należy do komisji etyki trenerskiej. Pracuje także jako wykładowca w Akademii Trenerskiej. Jest znany z ciętego języka. W 2007 roku, dla magazynu "Orange Ekstraklasa" powiedział o piłkarzu: "Był to występ jednego aktora, raczej z kabaretu", natomiast w 2008, tak wypowiadał się o sytuacji w GKS Bełchatów: "Czy w klubie potrzebny jest psycholog? Po tym co się tam ostatnio dzieje, to bardziej psychiatra".

Piłkarska kariera

Trenerska kariera

Sukcesy

Piłkarskie:
Brak

Trenerskie:

• 1977/1978 - mistrzostwo Polski z Wisłą Kraków
  
• 1878/1979 - 1/4 finału PEMK z Wisłą Kraków
  
• 1979/1980 - III miejsce ze Śląskiem Wrocław
  
• 1982/1983 - III miejsce z Ruchem Chorzów
  
• 1996/1997 - awans do ekstraklasy z Ruchem Chorzów
  
• 2006/2007 - wicemistrzostwo Polski z GKS Bełchatów
  
• 1990, 2006 - "Trener roku" według tygodnika Piłka Nożna
  

Na podstawie: Wikipedia, Wikicytaty, Piłka Nożna nr 32 z 2000r.