Orest Lenczyk
Z Historia Wisły
Linia 5: | Linia 5: | ||
==Orest Lenczyk w Wiśle== | ==Orest Lenczyk w Wiśle== | ||
[[Grafika:Orest_Lenczyk.jpg|right|thumb|200px|Orest Lenczyk]] | [[Grafika:Orest_Lenczyk.jpg|right|thumb|200px|Orest Lenczyk]] | ||
- | Orest Lenczyk | + | Orest Lenczyk do Wisły trafił w 1975 roku. Pracował wówczas jako asystent [[Aleksander Brożyniak|Aleksandra Brożyniaka]], by później zastąpić go na tym stanowisku. Stało się to latem 1977 roku. Niespełna 34 letni wówczas Lenczyk, niespodziewanie zajął miejsce [[Aleksander Brożyniak|Brożyniaka]]. W sezonie 1977/1978 doprowadził drużynę Wisły do, pierwszego od ponad ćwierć wieku, mistrzostwa Polski. Był to piąty tytuł mistrzowski, jednak dopiero pierwszy pod wodzą polskiego szkoleniowca. Wcześniej Wiślacy zwyciężali bez trenera, albo z trenerem z zagranicy. Pod przewodnictwem trenera Lenczyka, "Biała Gwiazda" osiągnęła swój największy sukces międzynarodowy, jakim bez wątpienia był ćwierćfinał Pucharu Mistrzów Krajowych (obecnie Liga Mistrzów). Z indywidualności, reprezentantów Polski w różnych kategoriach wiekowych stworzył kolektyw. Po zdobyciu mistrzostwa pozycja Lenczyka w klubie bardzo się umocniła, jednak nic nie trwa wiecznie i Lenczyk w końcu musiał się z Wisłą rozstać. Wyjechał do Wrocławia, gdzie zajął się trenowaniem [[Śląsk Wrocław|Śląska]]. |
Do Wisły, Lenczyk, wracał później, jeszcze trzykrotnie (1984/1985, krótki epizod w 1994, oraz sezon 2000/2001), jednak już bez większych sukcesów. Jesienią 1984 roku, Lenczyk po 7 kolejka zastąpił w Wiśle [[Edward Zientara|Edwarda Zientarę]], a kibice dowiedzieli się o tym gdy... spiker wyczytywał składy zespołów przed pucharowym meczem z [[IBV Vestmann]]. Choć Wiślacy zaczęli dobrze (od [http://historiawisly.civ.pl/wiki/index.php?title=1984.09.23_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_-_Lechia_Gda%C5%84sk_4:0 4:0] z [[Lechia Gdańsk|Lechią]]), to potem grali w kratkę. Wisła potrafiła wygrać na wyjeździe z późniejszym wicemistrzem kraju - [[Legia Warszawa|Legią]], ale potem zawodziła w innych meczach. Lenczyka zastąpił [[Stanisław Chemicz]], jednak nie uchroniło to przed spadkiem. W latach 80' i 90', zadaniem Lenczyka było utrzymać zespół w Ekstraklasie. Niestety nie udało się to i Lenczyk musiał się pożegnać z Wisłą. W 2000 roku objął Wisłę po raz czwarty. Ten ostatni kontakt z "Białą Gwiazdą", został zapamiętany, głównie przez dwumecz z [[Real Saragossa|Realem Saragossa]], po którym przylgnęło doń określenie: "Oro Profesoro". Rewanż tego dwumeczu był niezwykły. Wisła odrobiła czterobramkową stratę z pierwszego meczu i awansowała do kolejnej rundy pucharu UEFA, jako pierwszy polski klub eliminując drużynę z Hiszpanii. Osiągnięcie to przez prasę nazwane zostało kolejnym "Cudem nad Wisłą" i tak też się potocznie przyjęło. W lidze drużyna pod wodzą Lenczyka spisywała się dobrze. W 2000 roku na pytanie dziennikarza Marka Gilarskiego (Piłka Nożna): ''"Jak zdobyć mistrzostwo Polski w 2001?"'', odpowiedział: ''"Nie trzeba powtarzać osiągnięcia z sezonu 1977-78, czyli passy dziewiętnastu meczów bez porażki. To było dobre, gdy za zwycięstwo przyznawano po dwa punkty. Teraz remis niewiele znaczy"''. Była to 19 kolejka, a trener był bliski osiągnięcia celu jednak został zwolniony. W chwili zwolnienia szkoleniowca Wisła zajmowała pierwsze miejsce, a także dotarła do finału Pucharu Ligi. Toteż wieść o dymisji przyjęto z nie małym zdziwieniem. W uzasadnieniu podano, że popełnił błąd w przygotowaniach między rozgrywkami, że piłkarze grają ociężale, chaotycznie i nie skutecznie, w końcu zarzucono mu, że nie może znaleźć wspólnego języka z zawodnikami. | Do Wisły, Lenczyk, wracał później, jeszcze trzykrotnie (1984/1985, krótki epizod w 1994, oraz sezon 2000/2001), jednak już bez większych sukcesów. Jesienią 1984 roku, Lenczyk po 7 kolejka zastąpił w Wiśle [[Edward Zientara|Edwarda Zientarę]], a kibice dowiedzieli się o tym gdy... spiker wyczytywał składy zespołów przed pucharowym meczem z [[IBV Vestmann]]. Choć Wiślacy zaczęli dobrze (od [http://historiawisly.civ.pl/wiki/index.php?title=1984.09.23_Wis%C5%82a_Krak%C3%B3w_-_Lechia_Gda%C5%84sk_4:0 4:0] z [[Lechia Gdańsk|Lechią]]), to potem grali w kratkę. Wisła potrafiła wygrać na wyjeździe z późniejszym wicemistrzem kraju - [[Legia Warszawa|Legią]], ale potem zawodziła w innych meczach. Lenczyka zastąpił [[Stanisław Chemicz]], jednak nie uchroniło to przed spadkiem. W latach 80' i 90', zadaniem Lenczyka było utrzymać zespół w Ekstraklasie. Niestety nie udało się to i Lenczyk musiał się pożegnać z Wisłą. W 2000 roku objął Wisłę po raz czwarty. Ten ostatni kontakt z "Białą Gwiazdą", został zapamiętany, głównie przez dwumecz z [[Real Saragossa|Realem Saragossa]], po którym przylgnęło doń określenie: "Oro Profesoro". Rewanż tego dwumeczu był niezwykły. Wisła odrobiła czterobramkową stratę z pierwszego meczu i awansowała do kolejnej rundy pucharu UEFA, jako pierwszy polski klub eliminując drużynę z Hiszpanii. Osiągnięcie to przez prasę nazwane zostało kolejnym "Cudem nad Wisłą" i tak też się potocznie przyjęło. W lidze drużyna pod wodzą Lenczyka spisywała się dobrze. W 2000 roku na pytanie dziennikarza Marka Gilarskiego (Piłka Nożna): ''"Jak zdobyć mistrzostwo Polski w 2001?"'', odpowiedział: ''"Nie trzeba powtarzać osiągnięcia z sezonu 1977-78, czyli passy dziewiętnastu meczów bez porażki. To było dobre, gdy za zwycięstwo przyznawano po dwa punkty. Teraz remis niewiele znaczy"''. Była to 19 kolejka, a trener był bliski osiągnięcia celu jednak został zwolniony. W chwili zwolnienia szkoleniowca Wisła zajmowała pierwsze miejsce, a także dotarła do finału Pucharu Ligi. Toteż wieść o dymisji przyjęto z nie małym zdziwieniem. W uzasadnieniu podano, że popełnił błąd w przygotowaniach między rozgrywkami, że piłkarze grają ociężale, chaotycznie i nie skutecznie, w końcu zarzucono mu, że nie może znaleźć wspólnego języka z zawodnikami. | ||
Linia 12: | Linia 12: | ||
==Bilans trenerski== | ==Bilans trenerski== | ||
- | Ilość meczy w | + | |
+ | Ilość meczy: 139 (108 w I lidze, 9 w Pucharze Polski, 6 w pucharze Ekstraklasy, 16 w europejskich pucharach) | ||
+ | |||
+ | Bilans ligowy: 41-33-34 (bramki 142:117) | ||
+ | |||
+ | Procent zwycięstw: 38 | ||
+ | |||
+ | Średnia punktów: 1,06 | ||
==Biografia== | ==Biografia== | ||
Linia 164: | Linia 171: | ||
- | Na podstawie: Wikipedia, Wikicytaty, | + | Na podstawie: Wikipedia, Wikicytaty, [http://www.ts-wisla.pl ts-wisla.pl], Piłka Nożna nr 32 z 2000r. |
Wersja z dnia 04:45, 9 paź 2008
Matusiak ma czego żałować, bo jakby został z nami, to byłby mistrzem Polski, a tak to tylko zagrał trzy razy w lidze włoskiej.
Orest Lenczyk
Spis treści |
Orest Lenczyk w Wiśle
Orest Lenczyk do Wisły trafił w 1975 roku. Pracował wówczas jako asystent Aleksandra Brożyniaka, by później zastąpić go na tym stanowisku. Stało się to latem 1977 roku. Niespełna 34 letni wówczas Lenczyk, niespodziewanie zajął miejsce Brożyniaka. W sezonie 1977/1978 doprowadził drużynę Wisły do, pierwszego od ponad ćwierć wieku, mistrzostwa Polski. Był to piąty tytuł mistrzowski, jednak dopiero pierwszy pod wodzą polskiego szkoleniowca. Wcześniej Wiślacy zwyciężali bez trenera, albo z trenerem z zagranicy. Pod przewodnictwem trenera Lenczyka, "Biała Gwiazda" osiągnęła swój największy sukces międzynarodowy, jakim bez wątpienia był ćwierćfinał Pucharu Mistrzów Krajowych (obecnie Liga Mistrzów). Z indywidualności, reprezentantów Polski w różnych kategoriach wiekowych stworzył kolektyw. Po zdobyciu mistrzostwa pozycja Lenczyka w klubie bardzo się umocniła, jednak nic nie trwa wiecznie i Lenczyk w końcu musiał się z Wisłą rozstać. Wyjechał do Wrocławia, gdzie zajął się trenowaniem Śląska.
Do Wisły, Lenczyk, wracał później, jeszcze trzykrotnie (1984/1985, krótki epizod w 1994, oraz sezon 2000/2001), jednak już bez większych sukcesów. Jesienią 1984 roku, Lenczyk po 7 kolejka zastąpił w Wiśle Edwarda Zientarę, a kibice dowiedzieli się o tym gdy... spiker wyczytywał składy zespołów przed pucharowym meczem z IBV Vestmann. Choć Wiślacy zaczęli dobrze (od 4:0 z Lechią), to potem grali w kratkę. Wisła potrafiła wygrać na wyjeździe z późniejszym wicemistrzem kraju - Legią, ale potem zawodziła w innych meczach. Lenczyka zastąpił Stanisław Chemicz, jednak nie uchroniło to przed spadkiem. W latach 80' i 90', zadaniem Lenczyka było utrzymać zespół w Ekstraklasie. Niestety nie udało się to i Lenczyk musiał się pożegnać z Wisłą. W 2000 roku objął Wisłę po raz czwarty. Ten ostatni kontakt z "Białą Gwiazdą", został zapamiętany, głównie przez dwumecz z Realem Saragossa, po którym przylgnęło doń określenie: "Oro Profesoro". Rewanż tego dwumeczu był niezwykły. Wisła odrobiła czterobramkową stratę z pierwszego meczu i awansowała do kolejnej rundy pucharu UEFA, jako pierwszy polski klub eliminując drużynę z Hiszpanii. Osiągnięcie to przez prasę nazwane zostało kolejnym "Cudem nad Wisłą" i tak też się potocznie przyjęło. W lidze drużyna pod wodzą Lenczyka spisywała się dobrze. W 2000 roku na pytanie dziennikarza Marka Gilarskiego (Piłka Nożna): "Jak zdobyć mistrzostwo Polski w 2001?", odpowiedział: "Nie trzeba powtarzać osiągnięcia z sezonu 1977-78, czyli passy dziewiętnastu meczów bez porażki. To było dobre, gdy za zwycięstwo przyznawano po dwa punkty. Teraz remis niewiele znaczy". Była to 19 kolejka, a trener był bliski osiągnięcia celu jednak został zwolniony. W chwili zwolnienia szkoleniowca Wisła zajmowała pierwsze miejsce, a także dotarła do finału Pucharu Ligi. Toteż wieść o dymisji przyjęto z nie małym zdziwieniem. W uzasadnieniu podano, że popełnił błąd w przygotowaniach między rozgrywkami, że piłkarze grają ociężale, chaotycznie i nie skutecznie, w końcu zarzucono mu, że nie może znaleźć wspólnego języka z zawodnikami.
Orest Lenczyk wrócił pod wawel w sezonie 2007/2008, ale już jako trener GKS Bełchatów. Prowadzona przez niego drużyna pokonała Wisłę 4:2, jednak On sam nie wydawał się zadowolony. Ten stan tłumaczą słowa trenera: "Traktuję moją pracę najlepiej jak potrafię. Będąc w Krakowie, nie mogę skakać z radości po golach, byłoby to nietaktem".
Bilans trenerski
Ilość meczy: 139 (108 w I lidze, 9 w Pucharze Polski, 6 w pucharze Ekstraklasy, 16 w europejskich pucharach)
Bilans ligowy: 41-33-34 (bramki 142:117)
Procent zwycięstw: 38
Średnia punktów: 1,06
Biografia
Orest Lenczyk urodził się w Sanoku 28 grudnia 1942 roku. Rozpoczynał karierę piłkarską w Sanoczance Sanok, potem grał w Stomilu Poznań, Ślęzy Wrocław i Moto Jelcz Oława. Karierę jako piłkarz zakończył w wieku 28 lat, nie odnosząc żadnych sukcesów. Prace jako szkoleniowiec rozpoczął w Karpatach Krosno w sezonie 1970/1971. Pierwsze sukcesy przyszły wraz z pracą w Wiśle. Z krakowskim klubem zdobył pierwsze w swej karierze i jak na razie jedyne mistrzostwo polski. Po za Wisłą, Lenczyk trenował przeważnie kluby śląskie. już rok po wywalczeniu mistrzostwa w Krakowie, zdobył trzecie miejsce ze Śląskiem Wrocław. Wyczyn powtórzył w 1983 wraz z Ruchem Chorzów. Do Ruchu wracał niemal tak często jak do Wisły. W sezonie 1996/1997, właśnie z Ruchem Chorzów, awansował do Ekstraklasy. Ostatnim znaczącym osiągnięciem w karierze, było wicemistrzostwo Polski wraz z GKS Bełchatów, do którego trafił w 2005 roku. W pierwszym sezonie zdołał utrzymać zespół w pierwszej lidze, by już w kolejnym zdobyć wspomniane wicemistrzostwo. Został zwolniony 21 marcu 2008 roku po pięciu porażkach ligowych z rzędu. Nieoficjalnie mówi się jednak, że powodem dymisji było usunięcie ze stanowiska prezesa, którym był Jerzy Ożóg.
Orest Lenczyk jest jednym z najbardziej doświadczonych trenerów w naszym kraju. Ponad to jest jednym z nielicznych trenerów, którzy w środowisku cieszą się nieskazitelną opinią. Obecnie jest członkiem Wydziału Szkolenia PZPN, a także należy do komisji etyki trenerskiej. Pracuje także jako wykładowca w Akademii Trenerskiej. Jest znany z ciętego języka. W 2007 roku, dla magazynu "Orange Ekstraklasa" powiedział o piłkarzu: "Był to występ jednego aktora, raczej z kabaretu", natomiast w 2008, tak wypowiadał się o sytuacji w GKS Bełchatów: "Czy w klubie potrzebny jest psycholog? Po tym co się tam ostatnio dzieje, to bardziej psychiatra".
Piłkarska kariera
Klub | Lata | Kraj | Il. wys. | il. goli) |
---|---|---|---|---|
Sanoczanka Sanok | Polska | |||
Stomil Poznań | Polska | |||
Ślęza Wrocław | Polska | |||
Moto Jelcz Oława | Polska | |||
W sumie: |
Trenerska kariera
Klub | Lata | Kraj |
---|---|---|
Karpaty Krosno | 1970/1971 | Polska |
Stal Rzeszów - asystent | 1972/1972 | Niemcy |
Siarka Tarnobrzeg | 1972/1974 | Polska |
Stal Mielec - asystent | 1974/1975 | Polska |
Wisła Kraków - asystent | 1975/1977 | Polska |
Wisła Kraków | 1977/1979 | Polska |
Śląsk Wrocław | 1979/1981 | Polska |
Ruch Chorzów | 1982/1984 | Polska |
Wisła Kraków | 1984/1985 | Polska |
Igloopol Dębica | 1985–1986 | Polska |
Widzew Łódź | 1987/1988 | Polska |
GKS Katowice | 1990/1991 | Polska |
Wisła Kraków | 1994 | Polska |
Pogoń Szczecin | 1995 | Polska |
GKS Katowice | 1995/1996 | Polska |
Ruch Chorzów | 1996/1999 | Polska |
GKS Bełchatów - trener-koordynator | 1999 | Polska |
Widzew Łódź | 1999/2000 | Polska |
Wisła Kraków | 2000/2001 | Polska |
Ruch Chorzów | 2002 | Polska |
GKS Brłchatów | 2005/2008 | Polska |
Sukcesy
Piłkarskie:
Brak
Trenerskie:
- 1977/1978 - mistrzostwo Polski z Wisłą Kraków
- 1878/1979 - 1/4 finału PEMK z Wisłą Kraków
- 1979/1980 - III miejsce ze Śląskiem Wrocław
- 1982/1983 - III miejsce z Ruchem Chorzów
- 1996/1997 - awans do ekstraklasy z Ruchem Chorzów
- 2006/2007 - wicemistrzostwo Polski z GKS Bełchatów
- 1990, 2006 - "Trener roku" według tygodnika Piłka Nożna
Na podstawie: Wikipedia, Wikicytaty, ts-wisla.pl, Piłka Nożna nr 32 z 2000r.