Sezon 1943 (piłka nożna)

Z Historia Wisły

poprzedni sezon	Rozgrywki w tym sezonie										następny sezon
	Wszystkie mecze,	Mistrzostwa Krakowa,	Mecze towarzyskie,	Turnieje,
	Kadra		Statystyki		Spis Sezonów

Ważniejsze wydarzenia

• 24-25 kwietnia 1943: W Piasecznie odbywają się zakonspirowane mecze Wisły/Krakowa z zespołem tego miasta i reprezentacją Warszawy (3:1 i 1:1).
• W eliminacjach do kolejnych mistrzostw Krakowa Wisła dopiero druga za Groblami.
• 12 września 1943: Turniej z okazji 15-lecia KS Łagiewnianki wygrywa Wisła, pokonując w finale Cracovię 3:1.
• 17 października 1943: Rozgrywki finałowe mistrzostw Krakowa kończy mecz Wisły z Cracovią. Zawody zostały przerwane przy stanie 0:0 z powodu zajść na boisku i trybunach, które przeniosły się potem na ulice Krakowa. Tytuł mistrzowski przyznano przy zielonym stoliku Cracovii.
• 20 października 1943: Ginie Aleksander Pychowski.

Wspomnienia

Jerzy Jurowicz

Na wiosnę 1943 bestialstwa okupanta trwały nadal i wydawało się, że o grze w piłkę nie będzie mowy. Próbowano jednak rozgrywać spotkania na boiskach prowincjonalnych, położonych z dala od Krakowa.

Barwne koszulki piłkarzy wyciągnięte gdzieś z lamusa pojawiały się wówczas kilka czy kilkanaście nawet kilometrów za ostatnim przystankiem tramwajowym. Dużą popularnością cieszyło się boisko w Borku Fałęckim, Łagiewnikach – grano na Wieczystej i na przeciwległym krańcu miasta w Bronowicach, wreszcie na torfiastym boisku Łobzowianki, położonym za Małymi Błoniami. Tylko na dorywcze spotkania pozwalano sobie wykorzystywać bliżej śródmieścia położone boisko Garbarni, kompletnie zresztą zniszczone. Okupanci rozebrali trybunę, zniknęły też ogrodzenia i parkany.

Spotkania towarzyskie rozgrywane na peryferiach miasta zdopingowały działaczy i zawodników. Postanowiono zaryzykować zorganizowanie mistrzostw. Poprzedziły je eliminacje, które wyłoniły 6 najlepszych drużyn. Były to zespoły: Wisły, Cracovii, Grobli, Garbarni, Dąbskiego i Krakowianki.

Jak i w poprzednich sezonach prym dzierżyli nadal starzy rywale Cracovia i Wisła. Spotkania obu tych zespołów rozgrywane w czasie okupacji, mimo trudnych warunków i niebezpieczeństw, nie straciły nic na swej zaciętości. Z całą ambicją walczyły oba zespoły o zwycięskie bramki. Trzeba przyznać, że był to długi, bo kilkuletni okres supremacji Wisły. Poczynając od 1941 r. do pierwszego spotkania po wyzwoleniu „Wiślacy” wychodzili z pojedynków ze swym najgroźniejszym rywalem obronną ręką.

Źródło: Jerzy Jurowicz, Pamiętniki