Stadion Wisły

Z Historia Wisły

(Różnice między wersjami)
(Źródła)
Linia 199: Linia 199:
[http://www.wisla.krakow.pl Oficjalna strona Wisły]<br>
[http://www.wisla.krakow.pl Oficjalna strona Wisły]<br>
</small>
</small>
 +
===Źródła prasowe===
 +
*[[:Grafika:1969-01-07-.jpg|Oświetlenie na Wiśle - 1969]]
 +
*[[:Grafika:Dziennik Polski 1979-04-09.jpg|O przebudowie stadionu - 1979]]
 +
*[[:Grafika:Tempo 1979-04-12.jpg|Wizja nowego stadionu - 1979]]
 +
*[[:Grafika:PS 1987-04-30.jpg|O stadionie Wisły - 1987]]
[[Kategoria:Baza sportowa]]
[[Kategoria:Baza sportowa]]
[[Kategoria:Piłka nożna]]
[[Kategoria:Piłka nożna]]

Wersja z dnia 06:51, 4 paź 2009

Stadion Miejski im. Henryka Reymana
Plik pochodzi ze strony www.stadiony.net Lata budowy: 1953-2010
Adres: ul. Reymonta 22

33-059 Kraków

Inauguracja: 1953
Pojemność: 33 326
Wymiary boiska: 105x68
Oświetlenie: 1400-1700 lx (2002-2009), 2000 lx (od 2010)
Opcje dodatkowe: podgrzewana murawa (2003)
Rekord frekwencji (oficjalny): 45 000 Wisła Kraków – Celtic Glasgow 2:0 (29.09.1976)
Info w Wikipedii: www.pl.wikipedia.org
Info w stadiony.net: www.stadiony.net
Strona Stadionu: www.stadionwisly.info
Stadion w Google Maps: Google Maps

Spis treści

Historia Stadionu

Działalność klubu bez własnego stadionu, jest bardzo ograniczona. Wiślacy wyszli z tego samego założenia i dość szybko rozpoczęli starania, mające na celu pozyskanie terenu pod własne boisko, a w przyszłości stadion. Do tego czasu bowiem "Biała Gwiazda" grywała na XII. boisku w Parku Jordana oraz na Błoniach. Od 1910 r. na boisku zlotowym TG Sokół na Błoniach - zlot odbył się z okazji 500 lecia Bitwy pod Grunwaldem. Jesienią 1911 r. jednak ten obiekt został rozebrany co skazało Wisłę na tułaczkę i wypożyczanie boiska na mecze. Wcześniej jednak, bo w w 1909 roku Wiślacy wydzierżawili kawałek gruntu przy ówczesnej ulicy Żabiej (obecnie alei Mickiewicza). W planach było wybudowanie tam kortów tenisowych oraz lodowiska. Zyski z wymienionych inwestycji miały być przeznaczone na spłatę pożyczki (1500 koron), zaciągniętej na ową dzierżawę. Planowane zyski miały także pozwolić na wybudowanie boiska piłkarskiego. Inwestycja się nie udała z powodu zbyt łagodnej zimy, a Towarzystwo popadło w długi, które przez kolejne lata spłacali działacze Wisły. Po latach wspominając ten okres pisano: „Nie mamy szczęścia do własnego gniazda. Tułaliśmy się kątem po różnych ‘śmieciach’, a kiedy nadchodziły momenty, iż zdawało się, że wreszcie los zaczął się nam uśmiechać i nadchodziła możność uzyskania własnych objektów - to nieoczekiwane katastrofy podcinały nam egzystencję. Tak było w roku 1909, kiedy dzierżawa ślizgawki przyniosła nam ogromny niedobór, ponieważ skutkiem wyjątkowo łagodnej w tym roku zimy w Krakowie ani przez jeden dzień nie otworzyliśmy toru łyżwiarskiego (potem trzeba było przez lata spłacać zaciągniętą wysoką pożyczkę).”

Pierwszy Stadion

Kilka lat później Wiśle, już jako formalnie zarejestrowanemu Towarzystwu Sportowemu, przyznano kolejne grunty. Niedaleko od pierwszej, nieudanej inwestycji, na placu powystawowym (wystawy Architektury i Wnętrz w Otoczeniu Ogrodowym) w Oleandrach powstał kolejny obiekt piłkarski Wisły. Przy jego budowie pracowała zdecydowana większość członków Towarzystwa Sportowego Wisła, włączając w to również piłkarzy. Uroczystość otwarcia boiska odbyła się 5 kwietnia 1914 roku. Na inaugurację nowego boiska Wisła pokonała Czarnych ze Lwowa 3:2. Piłkarze i kibice krótko cieszyli się z własnej siedziby. Wybuch I Wojny Światowej, zaprzepaścił szansę na rozbudowę Parku Sportowego TS Wisła. Na jego terenie w Oleandrach, za zgodą władz klubowych, rozmieszczone zostały oddziały Józefa Piłsudskiego (zakwaterowano tam oddziały: intendentury i telegraficzny). Kiedy Legiony Piłsudskiego opuściły Oleandry, stadion przejęła gmina Kraków, która przekwalifikowała go na zagrody dla krów. Rok później, czyli w 1915 roku (dokładnie w marcu), przez niedopatrzenie, stadion doszczętnie spłonął. Po zakończeniu wojny, z Parku Sportowego TS Wisła pozostały tylko zgliszcza i wszystko trzeba było zaczynać od początku.

Drugi Stadion

Projekt trybuny. PS nr 4 z 1922r.
Projekt trybuny. PS nr 4 z 1922r.
Głównym zadaniem władz TS Wisła po reaktywowaniu działalności klubu w 1918 r. w odrodzonej i niepodległej Rzeczpospolitej było uzyskanie od magistratu terenów pod nowy stadion. Jak to obrazowo przedstawiał wówczas „Sport” lwowski: „Ledwie wojna przycichła, wyrastają starzy Wiślacy jakby z pod ziemi, stają znowu do warsztatu pracy i potęga woli, solidarności, potęga miłości ideji i ducha tych ludzi, zwycięża”. Nim to jednak nastąpiło Wiślacy przez pierwsze lata II RP tułają się bo obcych boiskach.
drugi stadion Wisły z lotu ptaka.
drugi stadion Wisły z lotu ptaka.
Wisła „wyciera sobą rozmaite obce kąty, ale ani się jej śni przestać istnieć chociaż inni, szczęśliwsi, równocześnie z nią nati, są już o miedzę possesionati. Jest jak ten głodny pies włóczęga, który pokazuje kły dobrze odżywionym brytanom osiadłych w pięknych budach. Jeśli sam widok kłów nie wzbudzi dostatecznego szacunku, jest gotów zawsze wypróbować je na skórze przeciwnika, z bolesnym często skutkiem. To niby sportowe sukcesy Wisły. Zwycięstwa nad posiadaczami pięknych boisk, urządzeń, prowadzonymi przez doświadczonych mistrzów. W kraju i za granicą”. A trzeba w tym miejscu powiedzieć, że utrzymanie klubu (drużyny piłkarskiej) na odpowiednio wysokim poziomie sportowym bez własnych obiektów sportowych zakrawało w ówczesnych warunkach na cud. Wiązało się to przede wszystkim z kosztami utrzymania drużyny piłkarskiej. Nie było wówczas żadnych dotacji państwowych czy gminnych wspierających finansowo kluby. Wręcz przeciwnie gminy (zwłaszcza miasto Kraków) ściągały od imprez sportowych wysokie podatki od dochodów brutto (należałoby raczej powiedzieć, że haracz). Były one o wiele wyższe niż w innych miastach Polski (sięgały 40%). Kluby żyły więc ze sprzedaży biletów na mecze, gdyż wsparcie materialne i finansowe członków klubu i „możnych” mecenasów nie było wówczas zbyt duże.

Dla normalnego funkcjonowania klubu posiadanie własnego stadionu stawało się warunkiem sine qua non dalszej egzystencji. Kluby pozbawione własnych obiektów sportowych musiały wypożyczać je od możniejszych sąsiadów (z reguły nie bezinteresownie - opłaty za wynajmowanie np. boiska Cracovii kosztowało Wisłę średnio ok. 15% brutto od dochodów z biletów, bądź niemałą kwotę ryczałtową). Wisła rozgrywała swe spotkania w Krakowie na boisku Cracovii i Makkabi. Koszty utrzymania klubu rosły więc proporcjonalnie, a wątpliwe zyski z organizowanych spotkań często zamieniały się w straty. Wystarczyło, że pogoda nie dopisała, przyszło mniej niż się spodziewano kibiców na mecz i klub popadał w tarapaty finansowe. Inną negatywną konsekwencją takiego stanu rzeczy była szczupła rzesza wiernych kibiców zmuszonych do peregrynacji za swoją drużyną po obcych kątach. A że kibice byli w tym okresie głównymi mecenasami klubu płacąc za bilety kółko się zamykało. Dla normalnej egzystencji klubu z tradycją i ambicjami Wisły posiadanie własnego stadionu i boiska stawało się rzeczą konieczną. Jak wielką rolę jednak miało zbudowanie i otwarcie własnego stadionu najlepiej świadczą wyniki Wisły. Wraz z osiągnięciem trwałych podstaw materialnych w postaci własnych obiektów sportowych „Czerwoni” stają się równorzędnym rywalem Cracovii, by w latach następnych zdecydowanie ją zdystansować, walcząc o najwyższe laury w MP. Starania o uzyskanie placu pod boisko Wisła rozpoczęła z początkiem 1919 roku.

Już 29 marca 1919 roku, podczas pierwszego Walnego Zebrania TS Wisła po I Wojnie Światowej, uchwalono wniesienie, wspólnie z Krakowskim Klubem Cyklistów i Motocyklistów, prośby do Rady Miejskiej o przyznanie gruntu pod przyszły stadion. Prośbę tą ponowiono na Dorocznym Walnym Zgromadzeniu (14 listopada 1919 roku), ponieważ poprzednie nie dała żadnego efektu. Najlepiej o potrzebie własnego boiska świadczy fragment protokołu z zebrania: „Walne zebranie prosi usilnie nowy wydział o jak najenergiczniejsze przystąpienie do pracy około otrzymania własnego boiska od gminy, gdyż inne Towarzystwa znacznie młodsze już własne boiska posiadają, podczas gdy „Wisła” jedno z najstarszych Towarzystw sportowych w Polsce takowego jeszcze nie posiada. Prezes zapewniając, że zatem dążeniem jego wraz z wydziałem będzie staranie się o otrzymanie własnego boiska, bez dyskusji Zebranie zamknął”.

Wycinek mapy z 1936 roku
Wycinek mapy z 1936 roku

Po wielu staraniach udało się Wiśle uzyskać zgodę władz miejskich i przystąpiono do budowy stadionu. Skromne środki finansowe Towarzystwa powodowały, że każdą bezinteresowną pomoc przyjmowano z wdzięcznością. Sami piłkarze partycypowali w budowie obiektu, rezygnując np. z diet podczas tournee Wisły po Rumunii (wrzesień 1921). Pieniądze te wykorzystano na budowę drewnianego płotu wokół stadionu, a "drużyny własnemi rękami oparkaniły otrzymane boisko". Gra w Wiśle wielu zawodowych żołnierzy zaowocowała i pomocą z tej strony, gdyż "wojsko dało 2000 m drutu kolczastego na ogrodzenie i 100 kg gwoździ". Zarządzać całym obiektem miał Kopeć. W końcu 1921 r. prace szły pełną parą, ale brakowało pieniędzy na dalszą budowę. Ofiarowanie przez wiceprezesa klubu Franciszka Wojasa na ten cel pieniędzy nie załatwiało problemu. Postanowiono więc zwrócić się do członków Towarzystwa o opłacenie składek na 3 lata z góry i do instytucji o wsparcie finansowe lub w naturze (drzewo). W tym celu otworzono też konto w PKO. Urządzano także zabawy, z których dochód przeznaczano na dofinansowywanie budowy obiektu. Koniecznie chciano zakończyć budowę wraz z rozpoczęciem nowego sezonu piłkarskiego. Autorem projektu krytej trybuny był znany architekt Roman Bandurski. Wojas opłacił go z własnej kieszeni i Towarzystwo sukcesywnie starało się spłacić ten dług. Kryta trybuna, którą zbudowano, przypominała skrzyżowanie "chińskiej pagody z polskim dworkiem szlacheckim", robił spore wrażenie na kibicach już w trakcie budowy (na trybunie zasiąść mogło 1800 osób). Kibiców od murawy odgradzać miała bieżnia, a za nią 1 metrowy drewniany płot. W skrzydle drewnianej trybuny mieścił się bufet czynny w czasie zawodów. Pod trybuną wybudowano też po wielu latach szatnię z natryskami, co było luksusem w owych czasach, a naprzeciwko trybuny usypano wał ziemny dla stojących kibiców. Koszt budowy trybuny wyniósł około 13 milionów marek polskich.

8 Kwietnia 1922 nastąpiło uroczyste otwarcie nowego stadionu sportowego. Całą uroczystość rozpoczęła się, o godzinie 9:30, nabożeństwem w kościele OO Kapucynów w kaplicy Loretańskiej. Poświęceniem stadionu zajął się o. Anioł ze Zgromadzenia OO. Kapucynów, natomiast "właściwego" otwarcia boiska dokonał prezes PZPN dr Cetnarowski, przecinając wstęgę. Na inaugurację Wiślacy pokonali lwowską Pogoń 4:2. Obiekt ten usytuowany był między stadionem Jutrzenki, a stadionem lekkoatletycznym Cracovii, dokładnie na rogu ulicy 3. maja i Miechowskiej (obecnie ul. Reymana). Stadion służył Wiśle przez długie lata, będąc niemym świadkiem wielu podniosłych chwil. M. in. odwiedził go Marszałek Piłsudski w 1924 roku, odbył się jeden z najciekawszych meczy derbowych w historii tych pojedynków (Wisła - Cracovia 5:5), czy też w 1926 mecz o finał Pucharu Polski.

Stadion Wisły był też pierwszym, na którym zainstalowano zegar Omega w pamiętnym mistrzowskim sezonie 1927. Mieścił się on naprzeciwko drewnianej trybuny.

Katastrofy nie omijały i tego obiektu. 14 sierpnia 1935 roku, burza, która nawiedziła Kraków, zniszczyła doszczętnie trybunę. O jej istnieniu przypominały tylko stery połamanych desek.

Obiekt szczęśliwie przetrwał zawieruchę II Wojny Światowej. Już 28 stycznia 1945 roku, po strąceniu napisu "nur fur deutsche", na boisko Białej Gwiazdy, wbiegły jedenastki Wisły i Cracovii, aby rozegrać pierwszy w wolnym Krakowie mecz piłkarski (miasto było wolne, jednak wojna jeszcze trwała). Wiślacy zwyciężyli 2:0. Wojna, stadion oszczędziła, ale już burza z 1946 roku kolejny raz zniszczyła trybuny doszczętnie. Stało się to na tydzień przed obchodami 40-sto lecia istnienia klubu. Udało się trybuny w prawdzie odbudować ale już z mniejszym rozmachem.

Trzeci Stadion

Wisła (Gwardia) postanowiła wykorzystać teren toru żużlowego, oddanego w latach czterdziestych do użytku. Usypano nowe trybuny i w maju 1953 roku, Wisła przenosi się kilka metrów na nowy obiekt. Prócz boiska i trybun, wydzielono jeszcze bieżnie, a całość za bramkami dopełniła słynna kolumnada (tzw. bramy brandenburskie). Z czasem przybyły również inne obiekty, np. basen czy hale sportowe. Stadion ten służy Wiśle do dziś. Na nowym miejscu, drużynie się nie wiodło najlepiej. W roku 1953 wywalczyła wprawdzie brązowy medal mistrzostw Polski, ale był to ostatni sukces przed długimi szarymi latami. W czerwcu 1972 roku, stadion wzbogaca się o maszty oświetleniowe. Pierwszym meczem przy sztucznym świetle przy ul. Reymonta było spotkanie Wisła - Legia zakończone wynikiem 1:1. Podczas ponad czterdziestu lat, Wisła błądziła w środku tabeli. Zdarzały się spadki do II ligi, czy też sporadycznie jakiś sukces (mistrzostwo w 1978 roku).
Zdjęcie stadionu z 1973 roku. Własność: "M Szymkowiak".
Zdjęcie stadionu z 1973 roku. Własność: "M Szymkowiak".
Tak samo jak poprzednie dwa obiekty tak i ten był areną wielu niesamowitych widowisk sportowych. Do najważniejszego należy mecz w pucharze UEFA z Celticiem Glasgow. Na trybunach zasiadło 45 000 widzów, co nie zdarzyło się nigdy wcześniej i nigdy później (oficjalnie). Krakowianie, ku uciesze licznej widowni zwyciężyli 2:0 i tym samym awansowali do następnej rundy, kosztem słynnego i bardzo utytułowanego klubu.

W 1985 roku zburzono sektory I, II, III, IV i V. Stało się tak w związku z planami budowy nowej trybuny. Zabrakło jednak środków na kontynuowanie prac i tym samym kibice musieli oglądać brudną, zniszczoną ścianę i doły zwane "oczodołami" przez jedenaście lat. Dokładnie w połowie lat dziewięćdziesiątych, stadion przeszedł gruntowną modernizację. Nasyp od strony Parku Jordana wyłożony został ciągiem 22 rzędów, maszty oświetleniowe zostały rozebrane, a w 1996, po jedenastu latach wznowiono prace nad sektorami A i B (pieniądze wyłożył Totalizator Sportowy). Jak pokazała historia kolejne lata miały przynieś wielkie sukcesy, nie tylko sportowe ale także organizacyjne.

Wycinek z planu Krakowa
Wycinek z planu Krakowa

Stadion za Telefoniki

Wraz z przyjściem do Wisły, myślenickiej Tele-foniki, nastały lepsze czasy. 7 marca 1998, podczas meczu ligowego z GKS Katowice, kibice zasiedli na nowej trybunie A i B. Cztery miesiące później, sektor C pokryty został krzesełkami (ok 4800 miejsc). Jeszcze tego samego roku bieżnia została zlikwidowana pod nowymi sektorami, natomiast w następnym zniknęły wały ziemne, tworzące niegdyś trybuny łukowate. Obiekt mocno się zmienił, jedyne co przypominało iż to nadal ten sam stadion to wspomniane już "bramy brandenburskie". To nie był koniec prac na Reymonta 22.

Coraz wyższe wymogi UEFA a także PZPN sprawiły, że kolejne inwestycje musiały się odbyć. Tak powstała mała trybuna dla kibiców drużyn przyjezdnych (500 miejsc) od strony ul. 3. Maja oraz trybuna kryta na 1000 osób po przeciwnej stronie boiska. W kwietniu 2002 roku powraca oświetlenie na stadion, natomiast rok później w dniach 2-18 czerwca ma miejsce przebudowa nawierzchni głównego boiska. Zainstalowane zostają systemy grzewcze i tym samym Wiślacki obiekt jest pierwszym w Polsce, który taką instalację posiada.

Stadion z lotu ptaka - Zobacz

22 października 2004 ma miejsce uroczyste otwarcie przebudowy stadionu. Prezydent miasta - Jacek Majchrowski, oraz kapitan Wisły - Maciej Żurawski dokonali symbolicznego wbicia łopaty pod nową trybunę. Ostatni symbol starego stadionu został rozebrany, a w jego miejsce powstały dwie nowoczesne, zadaszone trybuny (sektory E i D). Wraz z początkiem 2008 roku, radni Krakowa podjęli decyzję o nadaniu nazwy stadionowi Wisły. Radni uchwalili, że obiekt będzie nosił imię Henryka Reymana. Zadowolenia nie krył prezes Towarzystwa Sportowego Wisła Kraków - Ludwik Miętta-Mikołajewicz: "Bardzo dziękuję paniom i panom radnym za tę decyzję, ponieważ walczyłem o to od dłuższego czasu. Uważam, że stadion Wisły jest godny tego, aby nosić imię Henryka Reymana". Więcej na temat budowy, znajduje się w Kalendarium Budowy. Stadion przy ul. Reymonta 22, może nie był najlepszy na świecie, ale zdecydowanie był jednym z najlepszych w kraju. Przed wyburzeniem Trybuny C, mógł pomieścić ponad 20 tys widzów, posiadał pawilon Medialny z wielką (może nawet za dużą) salą konferencyjną, a także co oczywiste monitoring, podgrzewaną murawę czy sztuczne oświetlenie. Od lat 20' XX wieku, na stadionie usłyszeć można hymn "Jak długo na wawelu", natomiast w latach 90' usłyszeć można także słynne Vangelis - Conquest Of Paradise. Piosenka ta towarzyszy piłkarzom, kiedy opuszczają szatnię przed meczem.

Projekty i arena EURO 2012

Projekty

Pierwsze plany nowego obiektu przy Reymonta pojawiły się już niemal w tym samym czasie, w którym Tele-fonika stała się właścicielem Wisły. Projekt był bardzo zbliżony do obecnego, z tym tylko wyjątkiem, że nie miał zabudowanych narożników, nie było pawilonu medialnego a pojemność szacowna na ok 25 000 miejsc. Plan ten (tak jak obecnie) przygotował architekt Wojciech Obtułowicz. Architekt to znany i poważany, jednak niemający doświadczenia przy projektowaniu stadionów piłkarskich, przez co stadion z jego wizji już przed ukończeniem budowy okrzyknięty został niefunkcjonalnym i przestarzałym. Kiedy Pan Obtułowicz projektował swój pierwszy stadion w karierze, pojawiły się też inne pomysły.

Jednym z nich było wybudowanie jednego stadionu dla Wisły i Cracovii w Cichym Kąciku (tgz. Arena Kraków), nieopodal istniejących dziś aren obu klubów. To rozwiązanie sprawdziło się już w innych krajach m. in. we Włoszech (np.: Stadio Giuseppe Meazza "San Siro" na którym mecze rozgrywają AC Milan i Inter Mediolan, czy też Stadio Olimpico "należące" do AS Romy i Lazio Rzym). W większości innych miast w Polsce taki plan również by się przyjął, ale nie w Krakowie. Inne rozwiązanie przedstawiła firma HOK Sport w 2001 roku. Oferowali stadion na ok 30 000 miejsc za 120 milionów złotych. Przedstawicielstwu Wisły wydawało się, że to zbyt wygórowana cena i do współpracy nie doszło. Warto dodać że firma HOK Sport od wielu lat zajmuje się projektowaniem stadionów (nowe Wembley, Estadio da Luz) więc jest gwarantem najwyższej światowej jakości. Koszt obiektu, który zaprezentował wtedy HOK wydawał się za duży, dziś natomiast dzieło Pana Obtułowicz szacowane jest na dużo więcej, a jakość budzi spore wątpliwości.

Tak więc pozostaliśmy przy projekcje Pana Obtułowicz, który z biegiem czasu ewoluował. Raz pojawiały się w nim narożniki, to znów z nich rezygnowano, by później do nich kolejny raz powrócić. Trybuna główna z jednopoziomowej stała się dwupoziomowa, pojawił się tgz. Okrąglak (Pawilon Multimedialny). Choć projekt jest krytykowany przez media i kibiców to architekt broni swego dzieła: "Popularna dziś dętka szybko się znudzi. Gdybyśmy ją zastosowali, kształt stadionu byłby nierozpoznawalny".

EURO 2012

Wizualizacja stadionu w 2012
Wizualizacja stadionu w 2012

Przebudowa stadionu rozpoczęła się oficjalnie w 2004 roku, więc przed decyzją o przyznaniu Polsce i Ukrainie organizacji turnieju. Kiedy okazało się, że Kraków jest kandydatem do EURO, projekt musiał ulec zmianie, ponieważ na Mistrzostwa Europy minimalna wielkość obiektu wynosi 30 000 miejsc (klasa Elite). Na 2012 planowane jest ponad 33 tys. miejsc, do tego 457 miejsc VIP, 539 miejsc dla prasy, 210 miejsc dla komentatorów telewizyjnych oraz 1638 miejsc dla partnerów komercyjnych. Stylistyka całego obiektu niczym nie będzie kojarzyła się z Królewskim Miastem, już raczej będzie przypominała socrealistyczną Nową Hutę. Zdecydowanie będzie to najmniejszy i najmniej efektowny stadion Mistrzostw Europy w 2012 roku.

Prezentacja Areny EURO 2012 w Krakowie:
Film 1, Film 2, Film 3

"Stadion dla Wisły"

W marcu 2008 roku ruszył konkurs na projekt stadionu Wisły Kraków. Konkurs zorganizowany został przez witrynę stadiony.net oraz Stowarzyszenie Kibiców Wisły Kraków. Zadanie nie należało do łatwych, bowiem uczestnicy konkursu musieli zmierzyć się z wymiarami działki, istniejącymi już trybunami i pawilonem, a także z wymogami UEFA. Całość została oceniona przez wybitnych polskich architektów: Wojciecha Zabłockiego (m. in. kompleks olimpijski w Latakii, hala widowiskowa i zespół basenów w Aleppo, centrum kongresowe w Tunisie), Adama Wycichowskiego (m. in. Stadion Narodowy w Sztokholmie "Swedbank Arena"), Przemysława Kaczkowskiego (architekt Estudio Lamela, współpracował m. in. z Carlosem Lamelą, projektantem, który prowadził rozbudowę Estadio Santiago Bernabeu, Estadio Nueva Romareda w Saragossie). W jury Wisłę reprezentował Jakub Fiszer (założyciel JF Design, pracownik APLUS Studio). Konkurs początkowo miał zakończyć się 8 maja 2008, jednak zakończył się dopiero w czerwcu. Pierwsze wyróżnienie otrzymali ex equo: Mateusz Grzelkiewicz (nossnahoj) i Konrad Hawro (hvk), natomiast drugie wyróżnienie przypadło ex equo: Kamilowi Adamskiemu (adrian2608) oraz Adrianowi Kalecie (19adriano88). Zwycięskie prace:

Mecze reprezentacji

  • 19.07.1925, Polska - Węgry 0:2 (0:0)
  • 4.11.1956, Polska - Finlandia 5:0 (2:0)

(Henryk Kempny 2, Krzysztof Baszkiewicz, Lucjan Brychczy, Edmund Kowal)

  • 10.05.1964, Polska - Irlandia 3:1 (1:1)

(Eugeniusz Faber, Jerzy Wilim, Zygfryd Szołtysik)

  • 16.05.1965, Polska - Bułgaria 1:1 (0:0)

(Ernest Pol)

  • 29.10.1967, Polska - Rumunia 0:0
  • 20.04.1969, Polska - Luksemburg 8:1 (3:0) el. MŚ

(Włodzimierz Lubański 5, Kazimierz Deyna 2, Jerzy Wilim)

  • 16.05.1970, Polska - NRD 1:1 (1:1)

(Kazimierz Deyna)

  • 22.09.1971, Polska - Turcja 5:1 (1:0) el. ME

(Bronisław Bula, Włodzimierz Lubański 3, Robert Gadocha)

  • 10.10.1979, Polska - Irlandia 2:0 (0:0) el. ME

(Roman Ogaza 2)

  • 7.09.1983, Polska - Rumunia 2:2 (0:1)

(Włodzimierz Ciołek, Andrzej Iwan)

  • 18.08.1998, Polska - Izrael 2:0 (1:0)

(Mirosław Trzeciak, Rafał Siadaczka)

  • 26.03.2008, Polska - USA 0:3 (0:2)

12 meczów - 6 zwycięstw - 4 remisów - 2 porażki, bramki: 29-12

Grafika:Sektory.jpg
Sektory na krakowskim stadionie. Plik pochodzi ze strony stadionwisly.info, został jednak zasłonięty sektor C, którego aktualnie nie ma.

Pojemność

Miejsca na stadionie

  • Sektor A: 1900 miejsc
  • Sektor B: 1904 miejsc
  • Sektor C: w przebudowie
  • Sektor D: 5672 miejsc
  • Sektor E: 5450 miejsc

Łącznie: 14 926

Miejsca prasowe

  • Miejsca prasowe: 69 miejsc
  • Boxy TV/Radio: 18 miejsc

Łącznie: 87

Loża Honorowa

  • Loża VIP: 514
  • Loża SuperVIP: 50

Łącznie: 564

Całkowita pojemność

  • pojemność stadionu: 15 577

Dodatkowe informacje o stadionie

Bilety i wejście na stadion

Bilety

Bilety można kupować w niektórych salonikach Kolportera w Krakowie i szeregu innych miejscowości woj. małopolskiego lub w sklepie Wiślacki Świat.

Wejście na stadion

  • na sektory B, C oraz D – od ul. Reymonta
  • na sektor A – od strony parkingu na boisku mineralnym, za trybunami A i B oraz od al. 3 Maja
  • na trybunę E – od al. 3 Maja

Dojazd

(Kliknij w nr aby zobaczyć rozkład)

Regulamin

Regulamin stadionu znajduje się tutaj (plik PDF, waga 94kb)

Ciekawostki

  1. W roli gospodarza na obiektach Wisły grała kilkukrotnie Cracovia. Po raz pierwszy zdarzyło się to w 1932 roku (mecz z Pogonią Lwów oraz CSK Bratislava). Stadion Cracovii wówczas był zniszczony przez huragan. Kolejny epizod to przełom lat 1945-1946, kiedy to stadion "Pasów" był remontowany. Z powodu remontu toru kolarskiego przy ul. Kałuży, Cracovia gościła na Reymonta również w 1958 roku w meczu z Ruchem, a także kilka spotkań w sezonach 1963/64, 1964/65, i 1966/67.
  2. W latach 20' Zarząd Wisły udostępnił Park Gier Towarzystwa Sportowego Wisła do treningów drużynie Wawelu. Swoje podziękowania działacze Wawelu wyrazili w "Przeglądzie Sportowym" nr 43 z 1922 roku. Fragment tego oświadczenia brzmi tak: "Zarząd K. S. Wawel wyraża niniejszym Zarządowi T. S. Wisła w Krakowie serdeczne podziękowanie za zezwolenie trenowania drużynom Wawelu od chwili otwarcia własnego boiska (...)"'. Całość można przeczytać [:Grafika:PS nr43 1922 podziekowania dla Wisły od Wawelu.JPG|tutaj], lub w Cyfrowej Kolekcji Czasopism.
  3. 15 kwietnia 1945 roku odbył się na stadionie Wisły mecz Garbarnia - Prokocim 3:0. Mecz w ramach Pucharu WSS KOZPN.
  4. 19 maja 1946 roku odbył się na wiślackim obiekcie mecz Zwierzyniecki Kraków - Bieżanowianka.


Zobacz też

Źródła

Publikacje:
"Dzieje stadionu sportowego TS Wisła w Krakowie (1914-1924)" - Kraków 2007, Prof. Dr hab. Dobiesław Dudek
"Z Białą Gwiazdą w sercu" - Paweł Pierzchała
"30-lecie Towarzystwa Sportowego Wisła w Krakowie" - praca zbiorowa
"Przegląd sportowy" - nr 4, 1922

Internet:
stadionwisly.info
wikipedia
stadiony.net
sport.pl
Oficjalna strona Wisły

Źródła prasowe