Stanisław Mielech
Z Historia Wisły
Linia 1: | Linia 1: | ||
+ | Stanisław Mielech choć urodził się Stanach koło Niska 29 kwietnia 1883. dzieciństwo i młodość spędził w Krakowie. Tu też pokonywał kolejne szczeble edukacji (z wykształcenia był prawnikiem, a edukację zakończył na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego). | ||
+ | <br>Nas jednak bardziej interesuje jego edukacja piłkarska. A tę rozpoczynał jak większość jego rówieśników w gimnazjalnych drużynach przed 1910 rokiem. Jedną z nich według H. Reymana była „studencka Polonia”. Pierwszym jednak klubem z prawdziwego zdarzenia w jego karierze była Wisła. Trafił do niej w 1910 roku. Czy można więc go uznać za wychowanka naszego klubu? I tak i nie. Więcej argumentów przemawia jednak na nie. Wprawdzie księga jubileuszowa Wisły wydana z okazji 30-lecia klubu wymienia go jako gracza I. drużyny w latach 1910-1911 to jednak, jak sam Mielech twierdził, w drużynie tej nigdy nie zagrał. Był wówczas, wprawdzie utalentowanym, ale jednak graczem wiślackich rezerw i drużyn juniorskich. Jak sam ich nazywał „minorków” Wisły. Jego wiślacka kariera trwała zresztą bardzo krótko, zaledwie rok. Jak doszło do jej przerwania napisał po latach w książce „Gole, faule i ofsajdy”, strona 44: „Przyczyną zmiany barw był incydent w szatni. Romański, zawodnik I drużyny (pseud. „Kusy”), znieważył czynnie jednego z minorków. Sprawa otarła się o zarząd klubu, lecz zwolennicy „Kusego” mieli tam większe wpływy. Odpowiedzieliśmy na to gremialnym wystąpieniem z klubu i przeniesieniem się do Cracovii. Od razu znalazłem miejsce w rezerwie. Przyszłość wykazała, że Wisła wiele straciła, bo przez naszą secesję pozbyła się kilku utalentowanych zawodników. Moje przejście do Cracovii, gdy miałem widoki na grę w I drużynie Wisły, bądź co bądź jednej z najlepszych drużyn w Polsce, było z punktu widzenia sportowego dobrowolną degradacją”. | ||
+ | <br>Wypada się zgodzić z Mielechem, a potwierdziła to potem jego bogata kariera piłkarska, podczas której zasłynął jako jeden z lepszych prawoskrzydłowych w Polsce, znakomity wózkowicz, preferujący grę kombinacyjną. Emocjonalnie do końca swoich dni był związany z Cracovią, ale w przeciwieństwie dla wielu osób z drugiej strony Błoń nigdy nie wykazywał publicznie zacietrzewienia i niechęci wobec Wisły… | ||
+ | <br>W Cracovii grał od 1911 do 1923 roku (z przerwą wojenną) i z tą drużyną wywalczył Mistrzostwo Polski w 1921 roku. W czasie I wojny światowej jako żołnierz Legionów J. Piłsudskiego był założycielem szeregu piłkarskich drużyn legionowych. Od 1923 roku był już graczem warszawskiej Legii. Karierę w tym klubie zakończył w 1927 roku, zaliczając wcześniej swój ligowy debiut. Wielokrotnie reprezentował także barwy Krakowa w meczach międzymiastowych. W reprezentacji Polski grał dwukrotnie (w tym w pierwszym występie Polski na arenie międzynarodowej w meczu z Węgrami w 1921 roku). | ||
+ | <br>Równie aktywny był i na innych polach działalności sportowej: jako dziennikarz i działacz piłkarski. To jemu zawdzięczamy wprowadzenie statystyk króla strzelców ligowych (w 1927 roku w warszawskim„Stadjonie”). To on należał do największych propagatorów i inicjatorów powołania do życia rozgrywek ligowych w Polsce. Ukoronowaniem jego działalności w PZPN było pełnienie funkcji wiceprezesa związku od 1946 roku. | ||
+ | <br>Co ciekawe, jeszcze jako czynny piłkarz pisywał regularnie do prasy sportowej, łącząc z sukcesami praktykę i teorię futbolową. Wtedy też powstawały zalążki później wydanej książki poświęconej systemom gry w piłkę nożną. Dlatego śmiało można go nazwać twórcą „krakowskiej szkoły” gry w piłkę nożną. Przekonywująco „udowadniał”, w swych tekstach poświęconych tej tematyce, że „Polacy nie gęsi, i swoją szkołę piłkarską mają”. Siła jego argumentów była tak duża, że to pojęcie (a właściwie mit przez niego stworzony) funkcjonuje do dziś. Jest autorem trzech książek poświęconych piłce nożnej: Style, szkoły i systemy w piłce nożnej ; Gole, faule i ofsaidy ; Sportowe sprawy i sprawki i niezliczonej ilości artykułów i relacji sportowych w prasie sportowej i codziennej. | ||
+ | <br> | ||
+ | <br>Zmarł w Warszawie 17 listopada 1962 roku. | ||
+ | <br> | ||
+ | <br> | ||
+ | |||
{{Piłkarz | {{Piłkarz | ||
| zdjęcie = Stanisław Mielech.jpg | | zdjęcie = Stanisław Mielech.jpg |
Wersja z dnia 08:56, 14 lis 2009
Stanisław Mielech choć urodził się Stanach koło Niska 29 kwietnia 1883. dzieciństwo i młodość spędził w Krakowie. Tu też pokonywał kolejne szczeble edukacji (z wykształcenia był prawnikiem, a edukację zakończył na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego).
Nas jednak bardziej interesuje jego edukacja piłkarska. A tę rozpoczynał jak większość jego rówieśników w gimnazjalnych drużynach przed 1910 rokiem. Jedną z nich według H. Reymana była „studencka Polonia”. Pierwszym jednak klubem z prawdziwego zdarzenia w jego karierze była Wisła. Trafił do niej w 1910 roku. Czy można więc go uznać za wychowanka naszego klubu? I tak i nie. Więcej argumentów przemawia jednak na nie. Wprawdzie księga jubileuszowa Wisły wydana z okazji 30-lecia klubu wymienia go jako gracza I. drużyny w latach 1910-1911 to jednak, jak sam Mielech twierdził, w drużynie tej nigdy nie zagrał. Był wówczas, wprawdzie utalentowanym, ale jednak graczem wiślackich rezerw i drużyn juniorskich. Jak sam ich nazywał „minorków” Wisły. Jego wiślacka kariera trwała zresztą bardzo krótko, zaledwie rok. Jak doszło do jej przerwania napisał po latach w książce „Gole, faule i ofsajdy”, strona 44: „Przyczyną zmiany barw był incydent w szatni. Romański, zawodnik I drużyny (pseud. „Kusy”), znieważył czynnie jednego z minorków. Sprawa otarła się o zarząd klubu, lecz zwolennicy „Kusego” mieli tam większe wpływy. Odpowiedzieliśmy na to gremialnym wystąpieniem z klubu i przeniesieniem się do Cracovii. Od razu znalazłem miejsce w rezerwie. Przyszłość wykazała, że Wisła wiele straciła, bo przez naszą secesję pozbyła się kilku utalentowanych zawodników. Moje przejście do Cracovii, gdy miałem widoki na grę w I drużynie Wisły, bądź co bądź jednej z najlepszych drużyn w Polsce, było z punktu widzenia sportowego dobrowolną degradacją”.
Wypada się zgodzić z Mielechem, a potwierdziła to potem jego bogata kariera piłkarska, podczas której zasłynął jako jeden z lepszych prawoskrzydłowych w Polsce, znakomity wózkowicz, preferujący grę kombinacyjną. Emocjonalnie do końca swoich dni był związany z Cracovią, ale w przeciwieństwie dla wielu osób z drugiej strony Błoń nigdy nie wykazywał publicznie zacietrzewienia i niechęci wobec Wisły…
W Cracovii grał od 1911 do 1923 roku (z przerwą wojenną) i z tą drużyną wywalczył Mistrzostwo Polski w 1921 roku. W czasie I wojny światowej jako żołnierz Legionów J. Piłsudskiego był założycielem szeregu piłkarskich drużyn legionowych. Od 1923 roku był już graczem warszawskiej Legii. Karierę w tym klubie zakończył w 1927 roku, zaliczając wcześniej swój ligowy debiut. Wielokrotnie reprezentował także barwy Krakowa w meczach międzymiastowych. W reprezentacji Polski grał dwukrotnie (w tym w pierwszym występie Polski na arenie międzynarodowej w meczu z Węgrami w 1921 roku).
Równie aktywny był i na innych polach działalności sportowej: jako dziennikarz i działacz piłkarski. To jemu zawdzięczamy wprowadzenie statystyk króla strzelców ligowych (w 1927 roku w warszawskim„Stadjonie”). To on należał do największych propagatorów i inicjatorów powołania do życia rozgrywek ligowych w Polsce. Ukoronowaniem jego działalności w PZPN było pełnienie funkcji wiceprezesa związku od 1946 roku.
Co ciekawe, jeszcze jako czynny piłkarz pisywał regularnie do prasy sportowej, łącząc z sukcesami praktykę i teorię futbolową. Wtedy też powstawały zalążki później wydanej książki poświęconej systemom gry w piłkę nożną. Dlatego śmiało można go nazwać twórcą „krakowskiej szkoły” gry w piłkę nożną. Przekonywująco „udowadniał”, w swych tekstach poświęconych tej tematyce, że „Polacy nie gęsi, i swoją szkołę piłkarską mają”. Siła jego argumentów była tak duża, że to pojęcie (a właściwie mit przez niego stworzony) funkcjonuje do dziś. Jest autorem trzech książek poświęconych piłce nożnej: Style, szkoły i systemy w piłce nożnej ; Gole, faule i ofsaidy ; Sportowe sprawy i sprawki i niezliczonej ilości artykułów i relacji sportowych w prasie sportowej i codziennej.
Zmarł w Warszawie 17 listopada 1962 roku.