Stanisław Mielech

Z Historia Wisły

Stanisław Feliks Mielech
Informacje o zawodniku
kraj Polska
pseudonim Meloch
urodzony 29.04.1894, Stany k. Niska
zmarł 17 listopada 1962, Warszawa
miejsce pochówku Powązki, kw.256, rz.1, m.11
wzost/waga 172 cm / 75 kg
pozycja napastnik
reprezentacja 2 (0)
przebieg kariery Polonia Kraków (?-1909)
Wisła Kraków (1910-11)
Cracovia (1912-15)
Legia Warszawa (1916-17)
Korona Warszawa (1917-18)
Cracovia (1919-23)
Legia Warszawa (1923-27)
W rubryce Mecze/Gole najpierw podana jest statystyka z meczów ligowych, a w nawiasie ze wszystkich meczów oficjalnych.

Stanisław Mielech choć urodził się Stanach koło Niska 29 kwietnia 1894 roku dzieciństwo i młodość spędził w Krakowie. Tu też pokonywał kolejne szczeble edukacji (z wykształcenia był prawnikiem, a edukację zakończył na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego).
Nas jednak bardziej interesuje jego edukacja piłkarska. A tę rozpoczynał jak większość jego rówieśników w gimnazjalnych drużynach przed 1910 rokiem. Jedną z nich według H. Reymana była „studencka Polonia”. Pierwszym jednak klubem z prawdziwego zdarzenia w jego karierze była Wisła. Trafił do niej w 1910 roku. Czy można więc go uznać za wychowanka naszego klubu? I tak i nie. Więcej argumentów przemawia jednak na nie. Wprawdzie księga jubileuszowa Wisły wydana z okazji 30-lecia klubu wymienia go jako gracza I. drużyny w latach 1910-1911 to jednak, jak sam Mielech twierdził, w drużynie tej nigdy nie zagrał. Był wówczas, wprawdzie utalentowanym, ale jednak graczem wiślackich rezerw i drużyn juniorskich. Jak sam ich nazywał „minorków” Wisły. Jego wiślacka kariera trwała zresztą bardzo krótko, zaledwie rok. Jak doszło do jej przerwania napisał po latach w książce „Gole, faule i ofsajdy”, strona 44: „Przyczyną zmiany barw był incydent w szatni. Romański, zawodnik I drużyny (pseud. „Kusy”), znieważył czynnie jednego z minorków. Sprawa otarła się o zarząd klubu, lecz zwolennicy „Kusego” mieli tam większe wpływy. Odpowiedzieliśmy na to gremialnym wystąpieniem z klubu i przeniesieniem się do Cracovii. Od razu znalazłem miejsce w rezerwie. Przyszłość wykazała, że Wisła wiele straciła, bo przez naszą secesję pozbyła się kilku utalentowanych zawodników. Moje przejście do Cracovii, gdy miałem widoki na grę w I drużynie Wisły, bądź co bądź jednej z najlepszych drużyn w Polsce, było z punktu widzenia sportowego dobrowolną degradacją”.
Wypada się zgodzić z Mielechem, a potwierdziła to potem jego bogata kariera piłkarska, podczas której zasłynął jako jeden z lepszych prawoskrzydłowych w Polsce, znakomity wózkowicz, preferujący grę kombinacyjną. Emocjonalnie do końca swoich dni był związany z Cracovią, ale w przeciwieństwie dla wielu osób z drugiej strony Błoń nigdy nie wykazywał publicznie zacietrzewienia i niechęci wobec Wisły…
W Cracovii grał od 1911 do 1923 roku (z przerwą wojenną) i z tą drużyną wywalczył Mistrzostwo Polski w 1921 roku. W czasie I wojny światowej jako żołnierz Legionów J. Piłsudskiego był założycielem szeregu piłkarskich drużyn legionowych. Od 1923 roku był już graczem warszawskiej Legii. Karierę w tym klubie zakończył w 1927 roku, zaliczając wcześniej swój ligowy debiut. Wielokrotnie reprezentował także barwy Krakowa w meczach międzymiastowych. W reprezentacji Polski grał dwukrotnie (w tym w pierwszym występie Polski na arenie międzynarodowej w meczu z Węgrami w 1921 roku).
Równie aktywny był i na innych polach działalności sportowej: jako dziennikarz i działacz piłkarski. To jemu zawdzięczamy wprowadzenie statystyk króla strzelców ligowych (w 1927 roku w warszawskim„Stadjonie”). To on należał do największych propagatorów i inicjatorów powołania do życia rozgrywek ligowych w Polsce. Ukoronowaniem jego działalności w PZPN było pełnienie funkcji wiceprezesa związku od 1946 roku.


Co ciekawe, jeszcze jako czynny piłkarz pisywał regularnie do prasy sportowej, łącząc z sukcesami praktykę i teorię futbolową. Wtedy też powstawały zalążki później wydanej książki poświęconej systemom gry w piłkę nożną. Dlatego śmiało można go nazwać twórcą „krakowskiej szkoły” gry w piłkę nożną. Przekonywująco „udowadniał”, w swych tekstach poświęconych tej tematyce, że „Polacy nie gęsi, i swoją szkołę piłkarską mają”. Siła jego argumentów była tak duża, że to pojęcie (a właściwie mit przez niego stworzony) funkcjonuje do dziś. Jest autorem trzech książek poświęconych piłce nożnej: Style, szkoły i systemy w piłce nożnej ; Gole, faule i ofsaidy ; Sportowe sprawy i sprawki i niezliczonej ilości artykułów i relacji sportowych w prasie sportowej i codziennej.

Zmarł w Warszawie 17 listopada 1962 roku.

Spis treści

Ciekawostki

  • Za żołnierskie zasługi w legionach polskich, został dwukrotnie odznaczony krzyżem waleczności.
  • Był doktorem praw, generalnym inspektorem ceł w Wolnym Mieście Gdańsku, prezesem Związku Dziennikarzy i Publicystów Sportowych RP, wiceprezesem PZPN, kierownikiem działu sportowego "Życia Warszawy" od 1947 roku aż do śmierci w 1962 roku.

Galeria

Wspomnienia


Relacje w "Życiu Warszawy"

Źródła prasowe