Tadeusz Pacuła

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 12:00, 13 maj 2019; PawelP (Dyskusja | wkład)

(różn) ← Poprzednia wersja | Aktualna wersja (różn) | Następna wersja → (różn)

**Tadeusz Pacuła**
Kariera klubowa

Informacje o zawodniku
kraj	Polska
urodzony	25.07.1932 w Krakowie
zmarł	17.05.1984 w Krakowie
miejsce pochówku	Cmentarz Rakowicki
wzost/waga	187 cm
pozycja	Obrońca
reprezentacja	104
Sezon	Drużyna	Mecze	Punkty
1949/50 PLK	Cracovia	18	142
1950/51 PLK	Cracovia	13	153
1951/52 PLK	Wisła Kraków	12	113
1952/53 PLK	Wisła Kraków	9	94
1953/54 PLK	Wisła Kraków	15	164
1954/55 PLK	Wisła Kraków	18	215
1955/56 PLK	Wisła Kraków	17	238
1956/57 PLK	Wisła Kraków	12	153
1957/58 PLK	Wisła Kraków	18	280
1958/59 PLK	Wisła Kraków	20	323
1959/60 PLK	Wisła Kraków	20	225
1960/61 PLK	Wisła Kraków	17	174
1961/62 PLK	Wisła Kraków	20	225
1962/63 PLK	Wisła Kraków	8	105
1963/64 PLK	Wisła Kraków	14	123
Suma		231	2727
W rubryce Mecze/Punkty najpierw podana jest statystyka z meczów ligowych, a w nawiasie ze wszystkich meczów oficjalnych.

Tadeusz Pacuła - koszykarz Wisły, reprezentant Polski, kapitan polskich koszykarzy podczas Olimpiady w Rzymie. W kadrze narodowej wystąpił 133 razy.

Tadeusz Pacuła urodził się 25 lipca 1932 roku w Krakowie, gdzie zmarł 17 maja 1984 roku. Mierzył 187 cm wzrostu.

Przygodę ze sportem rozpoczynał w Wiśle Kraków, gdzie jako trampkarz trenował piłkę nożną. W 1950 roku został przeniesiony do Cracovii, by uczyć się gry w koszykówkę. Do Wisły wrócił dwa lata później już jako ceniony zawodnik.

Pacuła ma w dorobku trzy tytuły mistrza Polski. Poza udziałem w Igrzyskach Olimpijskich, wielokrotnie reprezentował Polskę na mistrzostwach Europy.

Doniesienia prasowe: T. Pacuła nie żyje. nr 118 5

nr 119 6

‎‎

Galeria

Wiślaccy koszykarze na Igrzyskach Akademickich		1970 rok, Tadeusz Pacuła losuje upominki dla kibiców przy okazji meczu Wisła-Górnik	W Wenecji, 1961
Ze Stefanem Wójcikiem juniorem

Mistrzowie Polski 1962. Stoją od lewej: Tadeusz Pacuła, Andrzej Paskal, Krystian Czernichowski, Janusz Górnicki, Bohdan Likszo, Czesław Malec, Zdzisław Kassyk. W dolnym rzędzie od lewej: Andrzej Łuczak, Edward Surówka, Stefan Wójcik jr., Antoni Paszkowicz, Włodzimierz Cmunt.

Stefan Wójcik jr., Bohdan Likszo, Krystian Czernichowski, Tadeusz Pacuła, Ryszard Niewodowski.

Reprezentacja Gwardii Polska. Turniej Gwardyjski w Krakowie 1964. Od lewej Stefan Wójcik jr., Bohdan Likszo, Czesław Malec, Krystian Czernichowski, Zygmunt Wysocki, ?, Jerzy Młynarczyk, Tadeusz Pacuła, Wiesław Langiewicz, Ryszard Niewodowski, Zbigniew Dregier, Andrzej Jezierski.

Źródło statystyk i danych do biogramu

informacje własne
doniesienia medialne
http://www.plkhistory.ugu.pl

Relacje prasowe

‎‎

‎‎‎

Echo Krakowa. 1959, nr 9 (13 I)

‎‎

Tadeusz Pacuła

PRZED kilkoma dniami po 20-dniowym tournée po Turcji i Izraelu powrócili do kraju polscy koszykarze. O ich wrażeniach rozmawiamy z krakowianinem, kapitanem reprezentacyjnej drużyny T. Pacułą.

— Ile w sumie rozegraliście spotkań podczas tournee? — W Turcji 3 oraz w Izraelu 5. W krainie Półksiężyca wygraliśmy wszystkie mecze, zajmując pierwsze miejsce w turnieju. W Izraelu przegraliśmy tylko jedno spotkanie.

— Co było tego powodem, czyżby przeciwnik przewyższał was umiejętnościami? — Przegraliśmy wprawdzie z mistrzem Izraela — zespołem Makkabi Tel-Aviv, ale mimo wszystko na pewno słabszym od nas. Gospodarze jednak za wszelką cenę dążyli do sukcesu. Z pomocą przyszedł im tamtejszy sędzia, który w skandaliczny sposób „drukował”. Nasz arbiter p.

Twardo z Warszawy był jego partnerem tylko do przerwy.

W drugiej połowie spotkania nie wyszedł już na boisko...

Tak więc w efekcie zeszliśmy z boiska niestety pokonani.

— Z jakim przyjęciem spotkaliście się podczas tournee? — W Turcji było ono raczej chłodne. Organizatorzy wskazali nam tylko miejsce zamieszkania i-..restaurację, w której spożywaliśmy posiłki. Kierownictwu następnie podali terminarz spotkań i ich miejsce. Wypełnili więc minimum swoich obowiązków i na tym koniec. Interesujący Istambuł zwiedzaliśmy już sami, przy pomocy jedynie przewodników. Miasto wywarło na nas bardzo duże wrażenie. Obok dzielnicy, która wchodziła w skład stolicy Bizancjum, Istambuł składa się z dzielnicy wspaniałych nowoczesnych budowli. Z liczby 700 meczetów zdołaliśmy zwiedzić tylko kilka. Mięliśmy szczęście w jednym z nich bardzo ciekawe muzułmańskie.

Poza tym w Istambule zasługuje na uwagę dzielnica bazarów, w skład której wchodzi około 4 tysiące stoisk różnych branż. Zakupiłem tam m. in. mojej żonie „szpilki", jakich chyba nie ma w Krakowie żadna pani. Mówiąc o Istambule nie można pominąć taktu, że właścicielem hotelu „Pera-Palace”, w którym mieszkaliśmy jest... kot. A stało się to w ten sposób, że poprzedni właściciel — samotny Turek umierając przekazał hotel notarialnie, w spadku swemu czworonożnemu przyjacielowi. Dopiero po śmierci kota hotel stanie się własnością towarzystwa dobroczynności.

— Może teraz opowie Pan coś ciekawego o Waszym pobycie w Izraelu? — Pobyt w Izraelu był dużo przyjemniejszy i bardziej urozmaicony. Na każdym kroku spotykaliśmy się z serdecznym przyjęciem i troskliwą opieką.

Spotkaliśmy też wielu znajomych z Polski. Noc Sylwestrową spędziliśmy w redakcji polskiego pisma „Od Nowa” i mimo że Nowy Rok witaliśmy obserwować nabożeństwo z dala od kraju i najbliższych, atmosfera tradycyjnego „Sylwestra” była bardzo przyjemna. Dzięki gospodarzom zwiedziliśmy prawie cały kraj. Oprócz pięknego Tel-Avivu poznaliśmy Incharod, w którym znajdują się tzw. kibuce, gospodarstwa spółdzielcze. Są one bardzo wzorowo prowadzone. Bardzo interesujące jest miasto portowe Haifa, położone na wzgórzu. Jadąc szosą w kierunku Haify wydawało się nam, że domy jej stoją na lekko pochylonej ścianie. Różnica bowiem poziomu pomiędzy górną a dolną częścią miasta wynosi aż 400 m. Zwiedziliśmy oczywiście również Jerozolimę. Najciekawsza część tego miasta należy jednak do Jordanii. Samo Betlejem oglądaliśmy z odległości około 2 km ze wzgórza przy pomocy lornetek.

— Ile razy występował Pan w reprezentacji Polski? — Już 95 razy, „lepszy” ode mnie jest tylko Fęglerski z Lecha Poznań, który ma na swym koncie 102 mecze.

Kończąc rozmowę życzymy Panu jak najszybciej setnego meczu w barwach narodowych, oraz jeszcze wielu podobnie przyjemnych wyjazdów za granicę.

Rozmawiał: Kazimierz STAROWICZ

Echo Krakowa. 1961, nr 29 (3 II) nr 4849

‎‎‎‎

Ciekawostki z życia znanych sportowców

0 chińskich zwyczajach, kotach w Turcji i dramatycznym momencie na bolońskim turnieju - opowiada Tadeusz Pacuła

Etatowy niemal kapitan naszego reprezentacyjnego zespołu koszykówki — Tadeusz Pacuła gra w zespole „Wisły” od 10 lat a w drużynie Polski występował dotychczas 134 razy, wykazując najrówniejszą formę. W ciągu swej bogatej kariery sportowej gościł wielokrotnie za granicą toteż wymienienie wszystkich krajów starego kontynentu, które dzięki koszykówce zwiedził zajęłoby zbyt dużo miejsca.

Przytoczymy jedynie najważniejsze jeszcze przez niego nieznane. A więc: Anglia, Hiszpania, Portugalia, Albania, Dania. Sympatyczny Tadek liczy jednak, że wkrótce ilość białych plam na jego podróżniczej mapie zmaleje do zera.

— Lubię podróże, a uprawiając sport miałem możność poznania wielu obcych krajów, ludzi, zwyczajów— mówi Pacuła. — Są to rzeczy bardzo interesujące, pozostające na długo w pamięci. Proszę sobie wyobrazić na jakie zabawne sytuacje narażony jest obcokrajowiec, nieznający miejscowych zwyczajów.

Ileż było śmiechu, gdy podczas pobytu w Chinach próbowaliśmy jeść ryż pałeczkami. Wprawdzie później po nabraniu wprawy szło nam to jak z płatka, lecz początki nie należały do łatwych. Niezwykła historia spotkała Maciejewskiego podczas wycieczki statkiem po rzece Jangcy Ciang. Znając trochę język angielski prowadził serdeczną, przyjacielską rozmowę z oprowadzającą nas młodą Chinką, a po wyjściu na ląd ujął ją pod rękę. Jakież było jego zdziwienie, gdy przy pożegnaniu młoda niewiasta powiedziała, że przyjdzie jutro do hotelu, aby razem mogli pojechać do Polski.

Okazało się, że pójście pod rękę z kobietą jest równoznaczne w Chinach nieomal z oświadczeniem się.

Toteż Maciejewski musiał się gęsto tłumaczyć z nieświadomości tamtejszych obyczajów.

W Istambule widziałem wielką ilość kotów. Turcy mają dla tych zwierząt specjalny kult i nie zabijają ich. Nic więc dziwnego, że na ulicach często można spotkać pokaźnych rozmiarów kocury. Co ciekawsze, właścicielem małego hoteliku, w którym zatrzymaliśmy się przejazdem był ogromny czarny kot. Podobno jego pani umierając zapisała całą posesję swemu ulubieńcowi. Oczywiście wszystkie sprawy załatwia administrator, któremu hotel przypadnie w udziale dopiero po śmierci kota. Posiłki mieliśmy przyjemność spożywać zawsze z właścicielem. W sali jadalnej na specjalnie wydzielonym miejscu z całą dostojnością zajadał smakowite kąski, . zapijając... mlekiem. O fortunę zdaje się mało dbał.

Dużo miłych wspomnień wyniosłem z Egiptu i z Izraela. W tym ostatnim na każdym kroku spotykaliśmy się z wielką życzliwością. W niesamowity sposób obżeraliśmy się pomarańczami, które nie tylko są doskonałej jakości, lecz zarazem bardzo tanie. O wiele trudniejszą sytuację maję Izraelczycy z ziemniakami. Jak opowiadał mi jeden z mieszkańców był tam raz tak wielki urodzaj na pomarańcze, że kupując worek ziemniaków trzeba było bardzo uważać, czy przypadkiem na dnie nie są zafałszowane... pomarańczami.

Jeśli chodzi o stronę sportową to najbardziej dramatyczny moment przeżyłem podczas rozgrywek w Bolonii. Sytuacja tak się ułożyła, że chcąc przedostać się do turnieju olimpijskiego musieliśmy mecz z Węgrami wygrać różnicą 5 punktów. Na minutę przed końcem zawodów mieliśmy przewagę 7 punktów i byliśmy pewni sukcesu. W pewnej chwili po wstało zamieszanie pod koszem i w ferworze walki kilku zawodników równocześnie dopuściło się faulu.

Sędzia wskazał w moim kierunku. Upewniłem się jeszcze raz, czy o mnie chodzi a następnie mając 5 osobistych przewinień spokojnie opuściłem boisko.

Tymczasem arbiter z niezrozumiałych powodów podyktował rzut techniczny.

Tak więc przeciwnicy mieli dwa rzuty osobiste, rzut techniczny a ponadto zostali przy piłce. Wszystko skrupulatnie wykorzystali, zdobywając w krótkim czasie 5 punktów. Ostatecznie wygraliśmy 62:60. Chociaż było to pierwsze po wojnie zwycięstwo nad Węgrami opuszczaliśmy boisko ze spuszczonymi głowami, jakby po największej klęsce. Byłem chyba to najbardziej smutnym nastroju. Humory poprawiły się dopiero po późniejszym zwycięstwie nad Belgią, które zapewniło nam udział w Olimpiadzie.

Zapewne jest pan ciekawy, czy w swych podróżach widziałem grę osławionych „harlemowców”. Otóż nie miałem tego szczęścia. Doskonałych koszykarzy murzyńskich oglądałem tylko na filmie pt. „Czarne Błyskawice”. Jestem oczarowany ich umiejętnościami.

Żaden biały nie jest im uf stanie dorównać. Po prostu Murzyni mają większe dłonie, wrodzoną miękkość ruchów, zdolność przyjemnego pajacowania oraz łatwość przyswajania umiejętności technicznych. Odznaczają się pomysłowością i efektownymi ruchami.

Toteż już dzisiaj wraz z krakowskimi sympatykami koszykówki cieszę się, że zobaczę ich w tym roku podczas projektowanego występu „harlemowców” w naszym mieście.

Wysłuchał: Antoni Ślusarczyk

Echo Krakowa. 1964, nr 147 (24 VI) nr 5883

‎‎‎

Sportowcy XX-Iecia

Tadeusz Pacuła

JEDNYM z najbardziej zasłużonych zawodników dla polskiego, a szczególnie krakowskiego sportu w XX-leciu PRL jest Tadeusz Pacuła. Ten 32- letni mężczyzna już ponad 120 razy reprezentował barwy Polski w koszykówce, 3 razy uczestniczył w mistrzostwach Europy i 1 raz w Olimpiadzie (Polacy startowali po wojnie tylko jeden raz) w Rzymie.

— W koszykówkę i szczypiorniaka zacząłem grać regularnie w 1947 roku w VIII Gimnazjum im.

Witkowskiego — mówi Tadeusz Pacuła. Nas? GKS "Orkan” miał na swym koncie szereg sukcesów a występowali w nim m. in.: Lubelski, Lupa, J. Ciesielski, czy Wojakowski. Karierę klubową rozpocząłem w Cracovii, z której wraz z Jurkiem Bętkowskim przenieśliśmy się do Wisły i barwom jej zostałem wierny do dziś.

Natomiast w narodowej drużynie Polski zadebiutowałem w 1950 r.

przeciwko Czechosłowacji w Sopocie. Miąłem wtedy 18 lat.

— Dlaczego w 1960 r. zrezygnował Pan z udziału w kadrze narodowej? — Grałem już dużo, zjeździłem pół świata. Będąc chłopcem stawiałem sobie za cel grę w reprezentacji klasy, później — szkoły, klubu, reprezentacji Polski. Na końcu marzeniem moim było wyjechać na Olimpiadę. Miejsce w reprezentacji na Rzym wywalczyłem kosztem wielu wyrzeczeń, zdawałem sobie jednak sprawę, że to jest kres mych możliwości i lepiej już grać nie będę. Po powrocie z igrzysk wołałem więc podziękować PZKosz „za współpracę”, niż czekać jak się sam ze mną pożegnać — Ź perspektywy minionych łat gry i występów w wielu krajach co wspomina Pan najprzyjemniej? — Jeśli chodzi o wyjazdy zagraniczne, to pobyt w ChRL, Egipcie i Izraelu, gdzie podziwiałem ślady starożytnej kultury. Z meczów utkwił mi w pamięci występ "All Stars” w Krakowie. Takiej koszykówki nie widziałem i chyba więcej nie zobaczę. Najbardziej. emocjonujące smecze rozegrałem w> sezonie ligowym 1961/62 przeciwko Legii i Polonii w Warszawie. W obydwu spotkaniach przechyliłem szalę zwycięstwa na naszą korzyść dosłownie w ostatnich sekundach, zdobywając punkty po celnych rzutach z dystansu. Wygrane te zadecydowały później o zdobyciu przez Wisłę mistrzostwa Polski. Ze spotkań międzynarodowych najwyżej sobie cenię nasze zwycięstwo nad CSKA Moskwa w Krakowie. Gdyby grał wówczas Stefan Wójcik, to moglibyśmy wygrać wysoko 1 nie utracić przewagi w rewanżowym spotkaniu a tym samym wyeliminować z Pucharu Europy jego późniejszego zdobywcę.

Dziś gram jeszcze w drużynie klubowej, w której służę radą i pomocą młodszym kolegom. Poza tym pozostało mi wielu przyjaciół na całym niemal świecie i liczne zbiory pamiątek.

Rozmawiał: (J. F.)

===Echo Krakowa. 1964, nr 307 (31 XII/1/2 I) nr 6043

O bezalkoholowym Sylwestrze

opowiada T. Pacuła

ZAGRANICZNE wojaże sportowców są często przedmiotem zazdrości wielu ludzi.

Zwiedzanie obcych krajów, poznawanie nowych ludzi, ich zwyczajów i życia — to zajęcie niezwykle pasjonujące. Ale i tym „wybranym” zdarzają się w trakcie wojaży chwile, w których chętnie zamieniliby się z zazdroszczącymi im rodakami, chętnie porzuciliby aktualne miejsce swego pobytu, by znaleźć się w gronie swych najbliższych.

.Takie momenty przychodzą najczęściej w okresie; świąt czy też Nowego Roku.

O takim wieczorze sylwestrowym spędzonym z dala od kraju opowiada nam wielokrotny reprezentant Polski w koszykówce mgr TADEUSZ PACUŁA.

— W drugiej połowie grudnia 1959 r.

reprezentacja Polski wyjechała na dłuższe tournee zagraniczne. Święta Bożego Narodzenia Spędziliśmy ; w Istambule, gezie startowaliśmy w międzynarodowym turnieju. Następnie odlecieliśmy samolotem do; Izraela, gdzie mieliśmy w pierwszych dniach stycznia rozegrać kilka spotkań. Ą więc i święta i Sylwester poza domem. Poznanie nowego kraju było bardzo pociągające lecz- sądzę; że większość z nas pragnęła aby samolot z Istambułu zamiast do Teł Awiwu poleciał do Polski. Nic się jednak nie zmieniło i 30 grudnia wieczorem lądowaliśmy w stolicy Izraela.

Gospodarze zaopiekowali się nami bardzo troskliwie. Zaraz po przylocie oznajmiono nam, że jesteśmy przez miejscową Polonię zaproszeni na bal sylwestrowy.

Gospodarze byli niezwykle mili i serdeczni i robili Wszystko abyśmy czuli się jak najlepiej.

Muszę przyznać, że dzięki ogromnej gościnności i niezwykle przyjemnej atmosferze zapomnieliśmy trochę o tęsknocie Za krajem. Bawiliśmy się wesoło do białego rana, mimo że poza podaną o północy lampką wina bal był bezalkoholowy! Czy to był jedyny Sylwester spędzony przez Pana poza krajem? — Tak. Staraliśmy się bowiem tak układać terminy powrotu, tak dobierać połączenia, by choć na ostatnie chwile starego. roku zdążyć do domu.

— A tegoroczny Sylwester? —Oczywiście u „wiślaków”! (LANG.)