Tenis stołowy

Z Historia Wisły

Rys historyczny

Mistrzowie okręgu krakowskiego z 1933 roku - (od lewej) Szumilas, Stefaniuk, Kwolewski, Nowicki, Herbst, Ganobis, Żak

Sekcja tenisa stołowego powstała w 1931 roku, w efekcie zainteresowania tym sportem ze strony zawodników... piłki nożnej. Futboliści uprawiali tę dyscyplinę sportu w ramach rozrywki, dla ćwiczeń rozluźniających i wzmagających refleks. Jednym z pierwszych występów zawodników tej sekcji był udział w turnieju zorganizowanym przez Y. M. C. A. Do półfinału w tym turnieju doszedł zawodnik Wisły - Władysław Stefaniuk - pokonując Barana (YMCA). W finale ten sam zawodnik zwycięża Lubowieckiego (Cracovia) w stosunku 30: 27.

Pierwsze indywidualne mistrzostwa ping-pongowe o mistrzostwo Krakowa, urządzone w roku 1932 staraniem krakowskiego Związku zakończyły się zwycięstwem Mianowskiego przed Herbstem (obaj byli zawodnikami Wisły). Drużynowe mistrzostwa Krakowa zakończyły się zwycięstwem Makkabi, która w swoim meczu z Wisłą pokonała zawodników Białej Gwiazdy w stosunku 5:2. Wisła statecznie zajęła drugie miejsce. Spotkanie reprezentacyj drużyn ping-pongowych Krakowa i Lwowa, które odbyło się z okazji jubileuszu K. Z. T. S. zakończyło się zwycięstwem Krakowa w stosunku 4:3. W reprezentacji Krakowa grali następujący zawodnicy Wisły: Stefaniuk, Żak, Krzysztof Herbst i Tadeusz Mianowski.

W roku 1933, w walkach o mistrzostwo okręgu, mistrzostwo zdobyła Wisła zwyciężając we wszystkich meczach. Biała Gwiazda po zdobyciu mistrzostwa okręgu krakowskiego przystąpiła do rozgrywek o mistrzostwo Polski w dniu 5 marca 1933 r. we Lwowie. W zawodach wzięły udział drużyny z Krakowa, Wilna, Łodzi i Lwowa. W wyniku tych rozgrywek w indywidualnych zawodach 3-cie miejsce zajął Tadeusz Mianowski. W rozgrywce o drużynowe mistrzostwo Polski z udziałem Wisły i Hasmonei wygrała ta druga w stosunku 3:2.

W listopadzie 1933 r. został otwarty sezon tenisa stołowego, przez zorganizowany przez KOZTS turniej otwarcia. Do zawodów stanęło 50-ciu najlepszych zawodników z Krakowa i Tarnowa. W grze pojedynczej Stefaniuk dochodzi do finału, w którym pokonuje Schiffa (Samson Tarnów). W grze podwójnej również wychodzi zwycięsko para Wiślaków Knopf - Stefaniuk, która bije w finale parę Schiff-Gelbwachs (Samson Tarnów). W drużynowych mistrzostwach okręgu krakowskiego Wisła nie zajmie poważniejszego miejsca. Mistrzem zostaje Samson (Tarnów).

W 1934 r. w międzymiastowych zawodach Tarnów — Kraków w indywidualnych walkach brali udział trzej zawodnicy Wisły. Byli nimi Knopf, Stefaniuk i Szumilas. Ostateczny wynik potyczki to 6:1 na korzyść reprezentacji Krakowa. Rozpoczęte w styczniu 1934 r. indywidualne mistrzostwa Krakowa dały zwycięstwo Stefaniukowi przez pokonanie Ohrensteina (Hakoah Wiedeń).

W mistrzostwach indywidualnych Polski w Krakowie w marcu 1934 r. startował Stefaniuk. Rozgrywki powyższe przeprowadzone były systemem pucharowym, aż do finału, który dopiero miał być rozgrywany przez gry każdy z każdym. W półfinale Władysław Stefaniuk przegrywa z Kleinem (Samson Tarnów) i odpada z turnieju. W turnieju dwójkowym o mistrzostwo Krakowa, organizowanym przez KOZTS (turniej ten rozgrywany był systemem pucharu Davisa, tj. drużyna składa się z 2 graczy, gra każdy z każdym, a w razie równości punktów rozstrzyga gra podwójna), drużyna Wisły wystąpiła w składzie Szumilas — Stefaniuk i wygrała w półfinale po walce z reprezentantami Makkabi 3:0, a w finale w walce z Pemperem i Ohrensteinem (Hakoah) 3:0.

W listopadzie 1934 r. w lokalu T. S. Wisła rozegrano doroczny turniej o puchar prezesa Wisły dr. Orzelskiego. Turniej ten zakończył się po raz drugi zwycięstwem drużynowego mistrza Polski Samsonu z Tarnowa.

W lutym 1935 r., w lokalu T. S. Wisła, odbyło się rewanżowe spotkanie w meczu ping-pongowym Kraków — Warszawa. Spotkanie to zakończyło się zwycięstwem Krakowa 7:2. W miejsce poprzednio grającego w reprezentacji Krakowa Ohrensteina wystąpił Szumilas z Wisły.

Drużynę w latach 30-tych stanowili: Krzysztof Herbst, Tadeusz Mianowski, piłkarze Władysław Stefaniuk i Władysław Szumilas, sekretarz sekcji piłki nożnej Władysław Żak, Antoni Kwolewski, Zbigniew Nowicki, Józef Ganobis, Knopf.

Po zakończeniu II wojny światowej wiślaccy pingpongiści odnosili już tylko lokalne sukcesy, m.in. zdobywając drużynowe złoto w mistrzostwach Krakowa w 1958 i 1959 oraz indywidualne (Stanisław Wcisło) w 1960 roku.

Spośród pingpongistów wywodzących się spośród innych sekcji, na uwagę zasługiwała świetna gra takich piłkarzy jak Mieczysław Gracz, Władysław Giergiel czy Zdzisław Mordarski. Wśród koszykarzy prym wiódł Jacek Arlet.

Sekcję rozwiązano w 1962 roku.

Źródło: "Sto lat w blasku Białej Gwiazdy", Dariusz Zastawny

"30-lecie TS Wisła" - Księga Jubileuszowa

Sezon po sezonie

1927 | 1928 | 1929 | 1930 | 1931 | 1932 | 1933 | 1933/1934 | 1934/1935 | 1935/1936 | 1936/1937 | 1937/1938 | 1938/1939 | 1940-1945 | 1945/1946 | 1946/1947 | 1947/1948 | 1948/1949 | 1949/1950 | 1950/1951 | 1951/1952 | 1952/1953 | 1953/1954 | 1954/1955 | 1955/1956 | 1956/1957 | 1957/1958 | 1958/1959 | 1959/1960 | 1960/1961 | 1961/1962 | 1962/1963 | 1963/1964

Zawodnicy

• Jacek Arlet
• Jan Bezwiński
• Ciepły
• Dobrowolski
• Janusz Florek
• Józef Ganobis
• Krzysztof Herbst‎
• Knopf
• Antoni Kwolewski‎
• Zdzisław Lublin
• Tadeusz Mianowski
• Zbigniew Nowicki‎
• Lucjan Pawłowski
• Aleksander Pychowski
• Sajak
• Włodzimierz Skóra
• Stawowski
• Władysław Stefaniuk‎
• Władysław Szumilas‎
• Stanisław Wcisło(?)
• Władysław Żak‎
• Żukowski
  • Pingpongiści Wisły Zakopane: Płachetko, Faron, Bronisław Czech, Stanisław Sikora, Jerzyk.

Sekcja tenisa stołowego w prasie

Chronologia sukcesu