Dzieje sekcji lekkoatletycznej TS Wisła
Z Historia Wisły
Wstęp
Sekcję lekkiej atletyki w Wiśle powołano do życia oficjalnie w 1922 roku. Nie oznacza to, że wcześniej członkowie Towarzystwa nie uprawiali tej pięknej dyscypliny sportu. Uprawiali i to niemal z chwilą powstania klubu na mapie sportowej Polski (Galicji). Rzeczą charakterystyczną dla futbolistów Wisły było to, że byli sportsmenami uprawiającymi wiele dyscyplin sportu. Nie tylko zresztą lekką atletykę. Tak było zresztą aż do drugiej połowy lat czterdziestych. Pierwsza udokumentowana notka o występach lekkoatletycznych zawodników Wisły odnosi się do roku 1908!!! Wtedy to przy okazji derbowego pojedynku z Cracovią rozegrano też zawody lekkoatletyczne. Wisłę reprezentowali w nich: Wilhelm Cepurski w rzucie oszczepem, Władysław Liro, Stanisław Galica i Gustaw Rogalski w rzucie dyskiem. O czym informuje krakowski "Czas" z 11 października 1911 roku...
Lata 1922 - 1935
Organizacyjnie sekcja lekkoatletyczna Wisły powstała w 1922 roku. Jednak Wisła posiadała już dużo wcześniej swoich lekkoatletów. Byli nimi bowiem nie tylko wszyscy jej piłkarze, ale też i zawodnicy innych klubów. Pierwsze zajęcia lekkoatletyczne były prowadzone w parku im. dr. Jordana pod kierunkiem prof. Emila Wyrobka już od roku 1905. Zastępy takie składały się ze studentów, którzy ćwiczyli w lecie w czasie wakacyjnym pod nadzorem starszych kolegów, jako instruktorów. Instruktorzy ci to po większej części późniejsi członkowie Wisły, Akademików i Cracovii. Ówcześni zatem lekkoatleci, to piłkarze i na odwrót - piłkarze, to lekkoatleci.
Dopiero wybudowanie w roku 1922 bieżni przez Wisłę na własnym terenie wyprowadziło na światło dzienne jej lekkoatletów, którzy dotychczas bardzo słabo dawali znać o sobie. Pierwszym takim pojawieniem się zawodników Wisły był start w dniu 23 lipca 1922 r. na zawodach lekkoatletycznych o mistrzostwo Krakowa łącznie z udziałem klubów: Cracovii, Makkabi, A. Z. S.-u, Podgórza, B. B. S. V. Bielsko, Czarnych z Jasła i Resovii. W kilkanaście dni później, bo dnia 6 sierpnia biorą udział nasi zawodnicy w wojskowych zawodach lekkoatletycznych, z okazji przybycia do Krakowa Naczelnika Państwa. W zawodach tych startowało 4-ch Wiślaków i oni też w biegach na 100, 200, 1 500 i 4x400 m. zdobyli wszystkie pierwsze miejsca.
Rok 1923 jest okresem zastoju i dopiero w roku 1924 wznawia sekcja swą działalność przez urządzenie w dniu 30 marca międzyklubowego biegu na przełaj. Trasa biegu wynosiła 3 400 m i prowadziła z boiska Wisły do Rudawy, skąd na przełaj z Błoń znowu na boisko Wisły. Udział wzięło 33 zawodników z A-Z-S-u, Cracovii, Sparty, Wawelu, 6 p. saperów, 1 p. wojsk kolejowych, 20 p. piechoty i Wisły, jako organizatorki. Sensacją był tu pierwszy występ Stanisława Ziffera z warszawskiej Legii w barwach Wisły, który też wygrał bieg w czasie 12 min. 41 sek. IV miejsce i VIII dostało się również zawodnikom Wisły tj. Dobrzańskiemu i Zapiórowi.
Dnia 27 kwietnia w czwartym biegu okrężnym „Kuriera Polskiego” w Warszawie o trasie 6 400 m zwycięża Ziffer w czasie 21 min. 37 sek. W dniach 24 i 25 maja odbyły się na boisku Wisły zawody o mistrzostwo okręgowe panów. Dnia 31 maja bierze Ziffer udział w biegu Belwederskim w Warszawie (trasa wynosiła 4 km) i zajmuje III miejsce po Łukaszewiczu i Szelestowskim (Polonia).
W zawodach eliminacyjnych dla ekspedycji lekkoatletycznej na VIII Olimpiadę w Paryżu, przeprowadzonych w Warszawie w dniach 7, 8 i 9 czerwca 1924 r. ustanowił Ziffer na przełaj na 3000 m w czasie 10 min. 10'4 sekundy nowy rekord polski. W meczu z zawodnikiem Czarnych - Kawą na 5 000 m wygrał nasz zawodnik w czasie 16 min. 57 sek. Dzięki tym wynikom wyznaczono Ziffera do udziału w O1impiadzie w Paryżu.
W dniu 7 lipca bierze Stanisław Ziffer udział w biegu 3000 m na przełaj, która to konkurencja wstawiona była po raz pierwszy do konkurencji olimpijskich w Paryżu. Nie osiąga on jednak wyniku warszawskiego, przychodząc jako piąty i ostatni w czasie 10 min. 38 sek. W biegu na 5 000 m w dniu 8 lipca 1924 roku uzyskuje miejsce 11-te na 15 zawodników z czasem 16 min. 45 sek.
Na mistrzostwach Polski w lekkiej atletyce w Warszawie w dniu 7-go i 8-go września startowała ta sama trójka Wiślaków w biegu na 10 000 m, obsadzając wszystkie trzy miejsca, Ziffer zdobył I miejsce w czasie 39 min. 01 sek. II-gie miejsce zdobył Dobrzański, a III-cie Sałek. W biegu na 5 000 m Ziffer przyszedł, jako trzeci. Dnia 12 października odbył się w Henrykowie pod Warszawą bieg na przełaj o mistrzostwo Polski na trasie 9 km, na który Wisła wysłała znowu wszystkich trzech swoich długodystansowców. Na 17 zawodników, jako drugi po Szelestowskim (czas 34 min. 22'4 sek.) przychodzi Ziffer w czasie 34 min. 44'4 sek., zaś jako czwarty Sałek, a piąty Dobrzański.
Rok 1925 to również pracowity i pełen sukcesów okres lekkiej atletyki Wisły, aczkolwiek sukcesy naszych biegaczy nie są już tak piękne jak w ubiegłym roku. Wiosenny Bieg Okrężny Polonii w Katowicach, urządzony przez G. O. Z. L. A. w dniu 22 marca skupił na starcie 202 zawodników, dając zwycięstwo Szelestowskiemu z Polonii. Jako drugi przybył na metę Witold Sałek w 12 min. 15 sek., na szóstym miejscu Jan Dobrzański. W Nadwiślańskim biegu na przełaj, urządzonym przez krakowski AZS w dniu 5 kwietnia, a obejmującym przestrzeń 3 100 m wziął udział Sałek, zdobywając I miejsce w czasie 9 min. 52 sek. Startowało 32 zawodników. 13 kwietnia w biegu sztafetowym na przełaj na trasie długości 4 500 m wzięły udział wszystkie kluby krakowskie za wyjątkiem Makkabi i Jutrzenki. Pierwsze miejsce w tym biegu przypadło Cracovii, na drugim miejscu uplasowała się sztafeta Wisły. W następnych imprezach widzimy znowu niemal te same nazwiska, a więc Sałka, zdobywającego drugie miejsce w biegu katowickiej Polonii, pierwsze w biegu Nadwiślańskim krakowskiego AZS-u itd. Ziffera, który jest już u schyłku kariery, o czym świadczy choćby jego 19-te miejsce w biegu „Kuriera Polskiego”, 13-te w biegu okrężnym „IKC” i 7-me w biegu Belwederskim. Jedynie w biegu o puchar korporacji „Kujawja” w Cieszynie pierwsze miejsce i puchar przypadły właśnie Stanisławowi Zifferowi. Mistrzostwa okręgowe zakończyły się zdobyciem przez Wisłę drugiego po Cracovii miejsca. Wybili się tu zawodnicy, których nazwiska będą się powtarzać jeszcze długi czas istnienia sekcji lekkoatletycznej Wisły, m. in. Balcer, Chrzanowski, Nowak, Owsiak.
Dopiero rok 1931 przyniósł znaczną poprawę, bo wysunięcie się Wisły na pierwsze miejsce w mistrzostwach okręgu Krakowskiego. Tytuł mistrza drużynowego oddały kluby Wiśle bez walki, nie mając żadnych szans ku temu. Tytuł mistrza okręgowego przypadł również Wiśle, walczącej z AZS-em, Makkabi i Legią, gdyż Cracovia, na skutek dyskwalifikacji nie startowała. W tym roku zaznaczyć mógł swój największy sukces życiowy Balcera, który zdobył we Lwowie tytuł mistrza Polski w dziesięcioboju.
Wisła nie utrzymała już dłużej tytułu mistrza okręgu Krakowskiego w rywalizacji z Cracovią. W roku 1932 odbył się mecz lekkoatletyczny obu rywali, który wygrała Cracovia, zdobywając 234 punktów. Wisła uzyskała 193 oczka. Od tej pory hegemonia w krakowskiej lekkiej atletyce przechodzi w ręce Cracovii. Postępujące coraz większe trudności finansowe i malejące z każdym rokiem dochody nie pozwalają zarządowi Wisły na wydatki związane ze sprowadzaniem zawodników spoza Krakowa. To też nic dziwnego, iż w następnych latach jesteśmy świadkami pewnego zastoju.
Ożywienie następuje dopiero w r. 1935, jesteśmy świadkami, iż działalność sekcji zostaje ograniczona wyłącznie do młodych sił czysto krakowskich. Wśród nowych zawodników widnieją często nazwiska Mostowskiego, Komornickiego, Korosadowicza, Macheja, Rawicza, Saramyi. Ograniczając się wyłącznie do własnych sił kroczy kierownictwo sekcji konsekwentnie po raz obranej drodze, która jednak wobec wyśrubowanych w górę wszędzie wyników, jak i trudnych warunków materialnych, jest bardzo ciężką.
W roku 1928 obok „Wiśki” wyróżniły się jej koleżanki, jak Kirch-Majerówna, Golkówna, Tyrałówna, Miłkowska, Bielecka, Kopeciówna, Czulakówna. W roku 1933 działalność sekcji zawieszono, wobec zauważenia, że skutkiem zakazu ze strony władz szkolnych, dawał się odczuć brak wszelkiego narybku. Zresztą tak, jak w klubie, dał się także i powszechnie zauważyć upadek kobiecej lekkiej atletyki.
