1921.06.12 Polonia Warszawa - Wisła Kraków 0:2
Z Historia Wisły
| Polonia Warszawa | 0:2 (0:0) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: | ||||||||||
| sędzia: Adamski | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| Rogi: 3:6 rzuty karne 2:2 Polonia nie wykorzystuje 2 rzutów karnych w 86' i 88' - oba karne broni Szubert. | ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Spis treści |
Relacje prasowe
W skrócie
Szubert - Bujak, Kaczor - Mróz, Śliwa, Turmiński - Danz, Szpurna, Reyman, Kowalski, Marcinkowski. Sędzia Adamski.
Licznie zebrana widownia. Z powodu kiepskiej dyspozycji sędziego po odgwizdaniu 2. rzutu karnego dla Wisły kibice wdarli się na krótko na boisko. Drugiego karnego bramkarz Polonii Przeworski puścił do pustej bramki, usuwając się z niej pod wpływem stronniczej publiczności. Sam mecz toczył się w nierównym tempie i nie był dobrym widowiskiem. Wisła zaczęła po krakowsku, krótkimi podaniami, potem jednak grała tak jak Polonia na 'for'. Górowała jednak techniką i zgraniem, lepszą kombinacją i strzałami. Lepsza gra obu drużyn w II. połowie. Polonia w końcówce nie wykorzystała 2 rzutów karnych. Grała mimo to ambitnie do końca spotkania.
Przegląd Sportowy nr 5/1921, sobota 18.06.1921, ss. 6 i 7:
Z Warszawy. (Od naszego korespondenta).
Wisła (Kraków) – Polonia 2:0 (0:0). Warszawa, 12 czerwca 1921.
Szary i monotonny jak dzień w którym się odbył, był match pomiędzy drużynami, równorzędnemi pod względem wartości, o jednakim temperamencie, ale różnych sposobach gry. Do znudzenia jednaki sposób przeprowadzania kombinacji, równie żywe od początku do końca tempo gry, brak jakiejkolwiek przewagi u potykających się drużyn, czyniły match w swej istocie drażniąco prawie do końca jednostajny. Gra zapoczątkowana przez Wisłę atakiem á la Cracovia, krótkiem, przyziemnem podawaniem piłki, zamienia się w bardzo niedługim czasie w grę, stale tak z jednej jak i z drugiej strony prowadzoną na „for”. Zanika ujawniona z początku inteligencja gry, szczególnie u Wisły, a rozpoczyna się trwające do końca podawanie piłki, obliczone tylko na przypadek, indywidualny spryt gracza i ewentualną nieuwagę bramkarza.
Cracovia zepsuła swą grą publiczność, miłośników sportu i.... sprawozdawców. Dziś nie wystarczają już wysokie uderzania, podciąganie ataku skrzydłami bez względu na to, czy osiągnie to zamierzony cel, a tylko to dlatego, że składniej było piłkę na skrzydło podać, „murowanie” przez obronę swych bramek, przyczem gra nigdy nie może efektownie się rozwinąć. Dziś wszyscy żądają od gracza tego co decyduje w przeważnej mierze o zwycięstwie: myśli przewodniej – tego na ostatnim matchu absolutnie dopatrzeć się nie było można.
Z górą było wiadomem, w którym momencie atak się rozbije, gdzie gracz poda piłkę, lub kiedy ją strzeli poza bramkę, czy też w bramkarza.
Jedną zaletę tylko posiadały te zawody: bardzo dobre i silne, nie słabnące do końca tempo gry. Wisłę górującą nieco techniką i zgraniem (specjalnie dotyczy do ataku), dystansowała nieznacznie Polonia lepszą kombinacją i strzałami.
Opis meczu
W zasadzie match ten uważać należy za remisowy, a obie drużyny za równe sobie. O pierwszej połowie niewiele można powiedzieć. Świadczy o tem zresztą wynik. Gra toczy się przeważnie w środku boiska. Ataki z rzadka przenoszone są to pod jedną, to pod drugą bramkę, kończą się albo podłym strzałem, albo próbą zdobycia goala, łatwo zresztą unicestwianą przez bramkarzy. Często widzieć się dawał pełen... prostoty, w chwilach niebezpiecznych stosowany wykop poza linię autową, albo też podanie piłki bramkarzowi, a zastawienie sobą atakującego gracza. Zdarzało się to częściej Polonii, lecz tę cechę u niej znamy, ze zdumieniem jednak dopatrzyliśmy się jej u Wisły.
Dopiero druga połowa przyniosła pewne urozmaicenie. W 30 bowiem minucie dyktuje sędzia rzut karny przeciw Polonii, dzięki czemu Wisła zdobywa pierwszego goala. – W 37’ za nierozmyślne podcięcie gracza przez obrońcę strzela Wisła z karnego drugiego gola w pustą bramkę przy ogłuszającym akompanjamencie krzyków i gwizdań niepłatnych widzów, zalegających przeciwległy trybunom parter. – Od tej chwili zaczęła publiczność brać żywy udział w grze, objawiany niekulturalnemi, głośnemi uwagami, skierowywanemi przeciwko sędziemu; ogólne niezadowolenie dosięgło szczytu, kiedy Polonia w 42 i w 44 minucie z przyznanych jej karnych rzutów nie zdobywa żadnego gola, ponieważ oba strzały obronił bramkarz, a raczej ponieważ oba wymierzone były w bramkarza.
Podniecona porażką Polonia starała się wszelkimi sposobami, w końcowych już chwilach, zmienić wyniki gry. Temperamentem w przeprowadzaniu ostatnich ataków, zrodzonym ze spotęgowanej momentalnie ambicji, dała na krótko obrazek gry w całem tego słowa znaczeniu piękny. Widać było, że całą bez wyjątku drużynę owładnęło dążenie zespalające wszystkie ruchy w jedno, przyśpieszające tempo do zenitu, nakazujące odgadywać i kontynuować myśl zapoczątkowaną przez obrońców lub pomoc – dążenie do rewanżu.
Gdyby początek gry Polonii był taki, jak koniec, wynik byłby bezsprzecznie dla niej korzystny. Poszczególnych graczy oceniać było trudno. Techniką nie wybijał się żaden ponad ogólny, dość wysoki poziom gry. Uwagę zwracała trójka ataku w obu drużynach. Trudno się jednak powstrzymać od uwagi na temat Lotha Jana, grającego nie w bramce, gdzie jest graczem z „bożej łaski”, lecz w ataku. Gracz uniwersalny dający się użyć zależnie od potrzeby na każdem miejscu w drużynie, nie dojdzie nigdy do doskonałości. Lothowi do tytułu reprezentatywnego bramkarza Polski nie było daleko. Pomysł zaś umieszczenia go w ataku bezwzględnie należy uznać za mało szczęśliwy. Objawia on wprawdzie nadzwyczajny zapał którego ani zmęczenie ani tak samej gry nie gasi, doskonale zespala się z piłką którą uchwyci – nie jest jednak w szczegółach podobny do Lotha z bramki.
Szkoda go.
Sędziował słabo p. Adamski, członek krakow. kolegium sędziów. Możliwe, że wyprowadzało go z równowagi niesportowe zachowywanie się widzów, (niestety i tych z trybun), w każdym bądź razie raził brak stanowczości w niektórych momentach i niezdecydowanie. Mieliśmy też sposobność przekonać się, że do kultury sportowej naszej warszawskiej publiczności jest jeszcze bardzo daleko.
Stosunek rzutów rożnych 6:3 na korzyść Wisły, karnych 2:2.
Skład drużyn:
„Polonia”: Przeworski, Marczewski, Schmidt, Gebethner I., Loth I., Mück, Gebethner II., Grabowski, Loth II., Hamburger, Zandman.
„Wisła”: Szubert, Bujak, Kaczor, Turmiński, Śliwa, Mróz, Danz, Szpurna, Reyman, Kowalski, Marcinkowski.
Źródło: Przegląd Sportowy
