1950.11.26 Wisła Kraków - Ruch Chorzów 0:1

Z Historia Wisły

Wersja z dnia 19:06, 6 cze 2010

1950.11.26, mecz towarzyski, Kraków, Stadion Wisły, 11.45

	Gwardia Kraków	0:1 (0:0)	Unia Chorzów
	widzów:
	sędzia: Kazimierz Seichter z Krakowa
Bramki 0:1 89' Eugeniusz Kubicki
Gwardia Kraków 3-2-5 Jerzy Jurowicz Mieczysław Dudek Leszek Snopkowski Jan Wapiennik (Eugeniusz Wójcik) Mieczysław Szczurek Józef Mamoń Kazimierz Cisowski (Zbigniew Jaskowski) Mieczysław Gracz Józef Kohut Mieczysław Rupa Zdzisław Mordarski trener: Josef Kuchynka Unia Chorzów 3-2-5 Ryszard Wyrobek Maksymilian Gebur Henryk Bartyla Czesław Suszczyk Edward Cebula Hubert Jacek Henryk Alszer Gerard Cieślik Franciszek Tim Marian Mateja (Jan Przecherka II) Eugeniusz Kubicki trener: Ryszard Koncewicz
rzuty rożne: 7-1

O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl

Afisz zapowiadający mecz

Relacje

Przegląd Sportowy 94/5:

26.11. Kraków. Unia - Gwardia 1:0 (0:0). Bramkę zdobył Kubicki w przedostatniej minucie gry. Sędzia Seichter z Krakowa.

Zdarza się w piłce nożnej, że drużyna posiadająca zdecydowaną przewagę przegrywa tracąc bramkę w chwili, gdy nie ma już mowy o wyrównaniu.

Jedną z przyczyn porażki to wspaniała gra Wyrobka. Ilość strzałów, które oddali na bramkę Unii Mordarski, Kohut i Gracz wystarczyłaby do zdobycia przy innym bramkarzu kilku bramek. Jurowicz, zatrudniony o wiele rzadziej, zademonstrował również wysoką klasę, specjalnie przy obronie zaskakującego kapitalnego strzału z woleja Cieślika. Inna przyczyna porażki krakowian to zniechęcenie gwardzistów, którzy zrezygnowali w ostatnich minutach z walki, a wtedy Unia zdobyła jeden jedyny korner (Gwardia miała ich 7) i po nim padła właśnie bramka.

Podkreślając niezasłużoną porażkę Gwardii trzeba przede wszystkim podnieść wysoki poziom zawodów, któremu ona nadawała ton. Mimo niesłychanie ciężkiego terenu, gra była żywa, piękna, absolutnie fair, przy czym technicznym wyszkoleniem wyróżnili się Gracz, Cieślik, Szczurek, Mordarski i Cebula. Bramkarze jak już powiedziano stanowili klasę dla siebie, a Dudek, Snopkowski, Kohut i Mamoń po jednej stronie i Gebur, Jacek, Kubicki po drugiej zasłużyli także na pochwałę.