1956.04.08 Wisła Kraków - Legia Warszawa 2:0
Z Historia Wisły
| Wisła Kraków | 2:0 (0:0) | CWKS Warszawa | 
| ||||||
| widzów: 20.000 | ||||||||||
| sędzia: Handtke | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje
Echo Krakowa. 1956, nr 80 (4 IV)
Obecny trener krakowskiego CWKS — Władysław Giergiel jest starym „Wiślakiem“ i nic dziwnego, że denerwował się bardzo podczas ostatniego meczu Wisły z Banikiem.
— Aż drżę na samą myśl o meczu Wisła — CWKS Warszawa. Widziałem ostatnio piłkarzy stołecznego CWKS i porównując ich z drużyną Wisły rzuca się w oczy duża różnica poziomu. Wojskowi, to zespół dojrzały a młode twarze chłopców z „białą gwiazdą“ na koszulkach nie gwarantują, że stać ich na stawienie zdecydowanego oporu gościom.
Boję się — twierdzi m. in rozmówca — że Dudek i Snopkowski będą zbyt wolni, aby oprzeć się szybkości i przebojowości takich napastników, jak Kempnego i Cechelika.
PRZEPRASZAMY panie Władysławie, że publikujemy te bądź co bądź prywatne uwagi, ale czujemy się w obowiązku ogłosić tych kilka spostrzeżeń starego piłkarza Wisły
Echo Krakowa. 1956, nr 82 (6 IV)
A teraz krótko o naszych pierwszoligowcach. Wisła gości pojutrze drużynę mistrza Polski CWKS Warszawa. W „totku” niewielu było chyba takich, którzy stawialiby na remis lub na zwycięstwo „wiślaków”. Murowanym faworytem są wojskowi, dysponujący i lepszym wyszkoleniem technicznym i szybkością no i całą plejadą reprezentantów Polski od Szymkowiaka począwszy a na lewoskrzydłowym Cecheliku skończywszy. Ale jak wiemy z doświadczenia w piłce nie ma pewniaków i może się zdarzyć tak, że skazana z góry na porażkę Wisła, zrobi niespodziankę, która ucieszyłaby niepomiernie jej zwolenników z wyjątkiem chyba tylko tych, którzy w totalizatorze stawiali na zwycięstwo CWKS. W każdym razie życzymy naszej drużynie jak najlepiej.
Przegląd Sportowy nr 42/1956 str. 4"
Największa niespodzianka niedzieli. Wisła w pięknym stylu zwycięża CWKS 2:0 (1:0). Gamaj strzelcem obu bramek.
KRAKÓW 8.4 (tel.wł.). Wśród przeszło 20 tysięcy widzów panowało ogólne przekonanie, że mistrz Polski CWKS Warszawa, który wygrał dwa kolejne spotkania I-ligowe i w ładnym stylu rozprawił się z Djurgaarden – zainkasuje w meczu z Wisłą dwa dalsze punkty mistrzowskie.
Pierwsze minuty spotkania zdawały się też potwierdzić tę opinię. Wojskowi rozpoczęli grę z rozmachem i wciągu 6 minut stworzyli pod bramką Kalisza cztery tak groźne sytuacje, że ludzie o słabszych nerwach zamykali oczy i pytali sąsiadów: „ jest czy nie ma ?”. Bramkarz Wisły i jego koledzy z obrony spisywali się jednak znakomicie.
O wiele rzadsze w tym początkowym okresie wizyty napadu Wisły pod bramką Szymkowiaka, przyniosły w 10 minucie rzut wolny z odległości ok. 20 m, podyktowany za faul na Adamczyku, w sytuacji, w której wszystko wskazywało, że Adamczyk wpisze się na listę strzelców. Egzekwujący rzut wolny Gamaj strzelił tak celnie, że piłka – mimo muru – ugrzęzła w górnym rogu bramki. Wisła zdobyła więc prowadzenie. a z nim lepsze samopoczucie. Że zaś przed przerwą miała Wisła silny wiatr za sprzymierzeńca, w tedy krakowianie coraz wyraźniej zaczęli przeważać, spychając przeciwnika do obrony.
Jeszcze podczas przerwy słyszało się głosy, że w następnych 45 minutach sytuacja zmieni się radykalnie, a pesymiści przepowiadali, że wojskowi „rozniosą” Wisłę. To prawda, że po zmianie boisk były długie okresy, w których pod bramką Wisły nawet Gamaj, Morek, Budek i Machowski musieli przychodzić w sukurs swoim kolegom z defensywy – ale równocześnie każdy wypad Wisły na pole CWKS był tak samo groźny, jak długotrwałe wizyty Kempnego i jego kolegów pod bramką Kalisza. Wiślacy nie przetrzymywali bowiem piłki, nie bawili się w żadne zawiłe kombinacje, ale wywalczywszy piłkę w nieustępliwej walce, ekspediowali ją możliwie najszybciej do najlepiej ustawionego partnera, I – co ze szczególnym naciskiem podkreślić się godzi – każdy z napastników stara się zaskoczyć Szymkowiaka, jak najszybszym strzałem.
Najlepiej udało się to Machowskiemu, który znienacka posłał po bramkę CWKS tak piekielną bombę, że tylko wielka rutyna i wspaniały refleks – naszego reprezentacyjnego bramkarza zapobiegły utracie bramki. Padła jednak ona w kilka minut później, a jej strzelcem był ponownie Gamaj, który szybką i piękną kombinację z Morkiem i Adamczykiem zakończył strzałem do pustej bramki, ubiegając Szymkowiaka, usiłującego interweniować w okolicy punktu karnego.
W ten sposób Gamaj ostatecznie przypieczętował zwycięstwo swojej drużyny, na które jedenastka Wisły zasłużyła za ogromny ładunek ambicji i za wyraźną poprawę formy, uwiecznioną szczególnie w skutecznej i mądrej taktycznie grze. Byłoby krzywdą dla pozostałych, gdybyśmy kogoś w tej drużynie chcieli postawić przed innymi.
W drużynie pokonanych stosunkowo największy zawód sprawili Brychczy i Strzykalski. Pierwszy nie wygrał bodaj ani jednego pojedynku i nie popisał się jako strzelec, drugi zaś dość wyraźnie zawinił drugą bramkę, zapuszczając się z piłką, którą następnie stracił, na pole karne przeciwnika i pozostawiając bez opieki lewą stronę napadu Wisły. ST. H.
