1966.11.20 Cracovia - Wisła Kraków 1:2
Z Historia Wisły
| Cracovia | 1:2 (0:1) | Wisła Kraków | 
| ||||||
| widzów: ok. 18.000 | ||||||||||
| sędzia: Storoniak z Katowic | ||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
O Wiśle Kraków czytaj także w oficjalnym serwisie Przeglądu Sportowego - przegladsportowy.pl
Relacje prasowe
„Sport” z 1966.11.21
„Wisła pany” w derbach Krakowa
Cracovia – Wisła 1:2 (0:1)
0:1 – Lendzion, 3 min.
0:2 – Lendzion, 5 min.
1:2 – Kowalik, 84 min.
Sędzia p. Storoniak (Katowice). Widzów 18.000.
CRACOVIA: Jałocha — 2; Dzierżak — l; Rewilak — 1; Antczak; Mikołajczyk — 2; Szymczyk 1; Hausner — 2,5; Stokłosa — 1,4; Rybka — 1; Zuśka — 1; Kowalik — 2.
WISŁA: Stroniarz — 2; Monica 2; Kawula — 2,5; Budka — 2; Herod — 2; Wójcik — 2,5; Lendzion — 2,5; Gach — 1,5; Polak 2; Studnicki — 2; Skupnik — 2.
KRAKÓW (tel. wł.) Wygrali lepsi, a tym samym wszelkie spekulacje oparte na tradycji i jakowychś przesądach wzięły w łeb. Piłkarze Wisły przystąpili do tego meczu, w pełni zmobilizowani i jak się okazało w czasie meczu dobrze przygotowani. Byli zespołem znacznie bardziej dojrzałym i bez słabych punktów. Kawula, Budka i Monica położyli fundament pod zwycięstwo, ale w równym jak oni stopniu walczyli o sukces Stroniarz, Wójcik, Lendzion i wszyscy pozostali piłkarze Białej Gwiazdy. Oni także szybciej opanowali nerwy w zawsze rozgrywanej wśród niebywałego napięcia świętej wojnie. Trudno jest dociec, w jakim stopniu pomogło im do tego rychłe zdobycie prowadzenia — tym bardziej że w pierwszej części meczu więcej rzucali się w oczy biało-czerwoni.
Świadomie używam określenia „więcej rzucali się w oczy" — gdyż w pierwszych 45 minutach gry właściwie nie było. Była jakaś obustronna szamotanina przerywana bardzo często przez arbitra, który z niesłychanie trudnego zadania wywiązał się znakomicie. Dojrzałość i wyższość Wisły nad przeciwnikiem ujawniła się po przerwie. Kawula i jego najbliżsi koledzy zrezygnowali z dostarczania piłek własnemu napadowi za pośrednictwem pomocników. Wiślacy starali się jak najmniej holować piłkę, stosując z reguły system gwałtownych kontruderzeń. Ilekroć obrońcy Wisły wygrywali pojedynki z Hausnerem, Kowalikiem i ich kolegami — to niemal w mgnieniu oka powstawało niebezpieczeństwo pod przeciwną bramką.
W ciągu pierwszych 15 minut po przerwie na bramkę Jałochy padło Jedenaście strzałów, z których jeden odbił się od poprzeczki, cztery obronił bramkarz Cracovii, a pozostałe nieznacznie minęły cel. Nie znaczy to jednak, żeby Stroniarz miał święty żywot. Bramkarz Wisły był jednak w tym lepszym położeniu, że nie czekały go takie niespodzianki, jak Jałochę ze strony Rewilaka, Antczaka i Dzierżaka. Stanowili oni dziurawe sito niezmiernie łatwe do sforsowania dla napastników Wisły, którzy — jak Skupnik — przechodzili kolejno przeciwników, choć w pojedynkę mieli przeciw sobie trzech, a nawet czterech biało-czerwonych.
Losy meczu rozstrzygnęły się w 65 minucie, gdy Lendzion po raz drugi wpisał się na listę zdobywców bramek. Ambitne wysiłki Cracovii dla zdobycia honorowej bramki uwieńczone zostały powodzeniem. Jedna chwila rzadkiej dla Kawuli czy Monicy stagnacji pozwoliła Kowalikowi z najbliższej odległości ustalić wynik spotkania.
Po meczu powiedzieli:
Trener Wisły mgr CZESŁAW SKORACZYŃSKI: To zwycięstwo jest dla nas podwójne cenne. Pozwala otrząsnąć się po ostatnim niepowodzeniu i daje wiarę w swoje siły. Byłem przekonany, te w walce z odwiecznym rywalem nie zabraknie moim chłopcom ambicji i woli walki.
Trener Cracovii ADAM NIEMIEC: Wisła wygrała zasłużenie po meczu — który moim zdaniem stał na dobrym poziomie. Umożliwiła Wiśle zwycięstwo w dużym stopniu nasza obrona, popełniając wiele rażących błędów, choćby wymienić błąd Rewilaka, po którym doszedł do strzału Lendzion, zdobywając pierwszą bramkę.
