Józefa Ledwig
Z Historia Wisły
Józefa Ledwig - Bęben, ur. 18 kwietnia 1935 roku w Szerzynach w Małopolsce, siatkarka, dwukrotna brązowa medalistka olimpijska, dwukrotna srebrna medalistka Mistrzostw Europy, brązowa medalistka Mistrzostw Świata, trzykrotna Mistrzyni Polski.
Józefa Ledwig jest jedną z najlepszych zawodniczek sekcji siatkówki w historii TS Wisła. Broniła barw Towarzystwa przez 12 lat (1961-1972), zdobywając w tym czasie... 11 medali Mistrzostw Polski (trzy złote, trzy srebrne, pięć brązowych). W latach 1958-1970 wystąpiła w 216 meczach Reprezentacji (A. Gowarzewski podaje 217).
Do zespołu Wisły dołączyła w styczniu 1961 roku. Debiut nie wypadł zbyt okazale, ale mimo to komentatorzy zauważali, że jest to "siatkarka o bardzo dużych możliwościach i sądzić należy, że po zgraniu z resztą zespołu, poważnie wzmocni szeregi Wisły" (Echo Krakowa). Przewidywania te okazały się prawdziwe. Co więcej, Józefa Ledwig szybko i na wiele lat stała się kluczową zawodniczką reprezentacji Polski, z którą wywalczyła medale na turniejach o najwyższej światowej randze i w której pełniła także funkcję kapitana.
Józefa Ledwig została odznaczona Krzyżem Kawalerskim i tytułem Zasłużonego Mistrza Sportu. Po zakończeniu kariery zawodniczki kontynuowała pracę w sekcji siatkówki Wisły jako działacz.
Lista sukcesów w Wiśle
- 1961 - brązowy medal Mistrzostw Polski
- 1961 - Puchar Polski
- 1962 - brązowy medal Mistrzostw Polski
- 1963 - brązowy medal Mistrzostw Polski
- 1965 - brązowy medal Mistrzostw Polski
- 1966 - srebrny medal Mistrzostw Polski
- 1967 - złoty medal Mistrzostw Polski
- 1968 - brązowy medal Mistrzostw Polski
- 1969 - złoty medal Mistrzostw Polski
- 1970 - złoty medal Mistrzostw Polski
- 1971 - srebrny medal Mistrzostw Polski
- 1972 - srebrny medal Mistrzostw Polski
Lista sukcesów w Reprezentacji
- 1962 brązowy medal Mistrzostw Świata w ZSRR
- 1963 srebrny medal Mistrzostw Europy w Rumunii
- 1964 brązowy medal Igrzysk Olimpijskich w Tokio
- 1967 srebrny medal Mistrzostw Europy w Turcji
- 1968 brązowy medal Igrzysk Olimpijskich w Meksyku
Wspomnienia
W Tokyo jako jedyne ugrałyśmy seta z najlepszymi wówczas w świecie Japonkami. Pamiętam, że na meczu był cesarz z rodziną. Wiadomo było, że ZSRR i Japonia są poza zasięgiem. Wygrałyśmy wówczas z Rumunkami i miałyśmy medal. Byłam po kontuzji - skręcenie stawu skokowego - dlatego w pierwszych meczach trener Poburka wpuszczał mnie tylko na zmiany, potem noga była już lepsza i grałam częściej w szóstce. Za brązowy medal nic nie dostałyśmy. Takie były czasy. Po Meksyku była już premia - podzielono... 216 dolarów na cały zespół i trenera Krysika. Kupiłam wtedy na pamiątkę srebrny łańcuszek z broszą i kalendarzem Azteków, do dziś go noszę. Drugi medal, w Meksyku, było ciężej zdobyć niż w Tokio. Rosjanki i Japonki były znowu nie do pokonania, natomiast pozostałe rywalki okazały się bardzo mocne - Amerykanki, Czeszki, Peruwianki, Meksykanki i Koreanki. Te ostatnie sprawiły nam najwięcej kłopotów. Dzięki siatkówce poznałam świat, mam wielu przyjaciół. Dziewczyny z naszej drużyny olimpijskiej łączą więzi przyjaźni. Spotykamy się od dziesięciu lat niemal co roku, możemy liczyć na siebie w każdej sytuacji.
Źródło: A. Gowarzewski, Kolekcja Klubów - Wisła, wyd. GiA, Katowice 1996, str. 204
